5 decotechnieken om te vermijden

Sommige duikers volgen de geaccepteerde conventies als het gaat om decompressie, terwijl anderen liever hun eigen weg gaan. MIKE WARD ontdekt hoe het met hen gaat

Decompressie. Het is iets waar je echt om moet geven en interesse in moet hebben – nou ja, tenzij je wilt trainen als commerciële saturatieduiker en iemand anders je er zorgen over wilt laten maken. 

En als u zich laat verleiden door de commerciële route, houd er dan rekening mee dat al uw duiken in koud water zullen plaatsvinden op extreme diepte en zonder zicht, waarbij u stukjes oud leidingwerk op de tast afveegt, gevolgd door een maand opsluiting in een kleine drukkamer met twee andere pijpenvetters en geen luchtverfrisser, dus zelfs een moment nadenken zou genoeg moeten zijn om je ervan te overtuigen dat je toekomst ergens anders ligt.

Nu ik heb vastgesteld dat u zich moet bekommeren om uw decompressiestrategie, wil ik graag enkele ideeën met u delen die u misschien liever vermijdt.

Eerste, de Steve techniek, ontwikkeld door de voorzitter van mijn oorspronkelijke duikclub. Na jarenlang de duiktabellen te hebben genegeerd, had hij een vroege duikcomputer gekocht, maar ontdekte toen pas dat deze lang, luid en aanhoudend piepte als hij niet deed wat hem werd opgedragen. 

Steve weigerde zich te onderwerpen aan de instructies van slechts een machine en ging door met duiken, stijgend hoe en wanneer hij maar wilde, en pakte het irritante ding na de duik aan door het in een eerder klaargemaakte emmer water te gooien totdat het ophield met schreeuwen.

Steve is nu springlevend en is volledig hersteld van de dubbele heupvervanging die nodig was vanwege botschade veroorzaakt door het een of ander. Waarschijnlijk iets geërfd. Zijn schouders zijn de volgende.

EEN VARIANT VAN de Steve is de Chris. Chris was in de winter aan boord van een liveaboard aan de Rode Zee en had een droogpak meegenomen. Na een lange, diepe duik arriveerde hij bij zijn eerste stop met het begin van een probleem dat steeds urgenter werd. Uiteindelijk had hij geen andere opties. Ofwel zou hij in zijn droogpak moeten plassen, ofwel de laatste 10 minuten van zijn stops missen.

Hoe dan ook had nadelen. Als hij met gemiste stops aan de oppervlakte kwam, zou zijn computer vergrendelen en zou hij de rest van het duiken van de dag missen, of erger nog, zich zelfs buigen en de rest van het duiken van de week missen. 

Maar als hij ging plassen, en het voelde alsof er liters in zaten, dan zou hij de rest van de week in een stinkend pak moeten duiken en, erger nog, aan een boot vol mensen moeten uitleggen waarom hij dat deed. was zijn pak aan het uitspoelen.

Even nadenken bracht de oplossing. Hij maakte zijn haspel los, deed zijn computer eraf en bevestigde hem aan de lijn, terwijl hij de laatste paar meter opsteeg en de computer verliet om de haltes af te maken terwijl hij gelukzalig gehoor gaf aan zijn roep van de natuur. Een instrument dat zo modern is als zijn computer zou ongetwijfeld de deco voor hem kunnen doen.

EEN ALTERNATIEVE VARIANT van deze techniek is de Daaf. Dave miste, ooh, een flink aantal minuten aan stops tijdens de ochtendduik, maar was zo vooruitziend dat hij de geluidsalarmen van zijn computer had uitgeschakeld, dus deed hij gewoon alsof alles in orde was. 

Door zijn computer op de boot achter te laten voor de daaropvolgende duiken en gewoon zijn buddy te volgen, kreeg zijn computer de nodige pauze van 24 uur om weer aan het spel te kunnen deelnemen, zonder dat iemand er iets van merkte.

De techniek had echter een ongelukkig gevolg, zij het met een zeer goed verborgen zilveren randje. 

Dave's gebrek aan interesse in de gegevens die door zijn computer werden aangeleverd, breidde zich uit tot het negeren van de gasintegratie, behalve dat hij wist dat de computer gasgeïntegreerd was, en dus niet inzag waarom hij ook een standaard manometer nodig had. 

Vermoedelijk zou het in ieder geval alleen maar een graadmeter zijn geweest om te negeren. Toen de laatste duik van de week aanbrak, gebeurde het onvermijdelijke. Hij bevond zich op 30 meter hoogte, met 15 minuten tussenstops en zonder benzine. Echt geen benzine. 

Als hij een conventionele manometer had gehad, zou de naald om de aanslag gebogen zijn geweest. O ja, en eerlijk gezegd had hij geen idee hoe die gang van zaken tot stand was gekomen, helemaal geen.

En de zilveren rand? Welnu, tijdens de debriefing na de duik, die overigens op extreem volume werd gehouden door de duikgids die zijn achterste had gered, besefte Dave eindelijk dat duiken niets voor hem was.

BACK TO DECO-strategieën, en dat is zo de Piet, een tech-wannabe met een internetgewoonte. Een paar jaar geleden stond het internet vol met duikforums, en decompressietheorieën genereerden altijd opinie. Vaak verhit, hartstochtelijk vastgehouden en grotendeels verkeerd. 

Pete was een enthousiaste forumganger met het ongelukkige vermogen om het laatste wat hij las te geloven, een duidelijke neiging om dingen tot het uiterste te drijven, het brein om dingen voor zichzelf uit te zoeken en de domheid om te geloven dat het in het echte leven allemaal wel zou lukken. .

Eén theorie – lachwekkend eigenlijk, maar mensen geloofden het – was dat het doen van stops op diepte het aantal benodigde ondiepere stops verminderde, en Pete was ervan overtuigd. Met gebruikmaking van gemakkelijk verkrijgbare software (zijn beschrijving, god mag weten waar hij het gevonden heeft) bouwde hij een plan dat, zo zei hij, op het scherpst van de snede was, en boekte hij een duik om het uit te proberen.

Het plan bleek onvermijdelijk een heel eind vooruit te lopen op de allernieuwste ontwikkelingen. Verder zelfs dan de bloedende rand, waar de snijkant smerig wordt.

Het positieve was dat Pete die dag behoorlijk wat geld bespaarde op decogassen, en hij genoot erg van de helikoptervlucht, of zou ervan hebben genoten als hij bij bewustzijn was geweest. 

En daar stopten de positieve punten niet. De door de kamer voorgestelde pauze van zes maanden met duiken gaf hem de tijd om zijn duikuitrusting te verkopen voor genoeg geld om een ​​heel mooi stel golfclubs te financieren. Hij zou nog meer geld hebben verdiend als zijn pak niet was afgeknipt met wat leek op een tuinschaar.

NOG STEEDS zijn ze in ieder geval allemaal boven gekomen – in tegenstelling tot Andy, die had gelezen over het baanbrekende werk van Haldane op het gebied van decompressie en besloot die kennis te gebruiken om een ​​strategie te ontwikkelen waarvoor niets anders nodig was dan een dieptemeter.

Zijn basisidee was, zoals Haldane opmerkte, dat je je diepte vrijwel onmiddellijk kunt halveren, op elk moment en zonder zorgen over nadelige gevolgen. Het enige dat u hoeft te doen, is uw diepte noteren en naar de helft ervan stijgen. 

Zoals eerder opgemerkt, is de stijgsnelheid niet relevant. Je hoeft er alleen maar voor te zorgen dat je niet ondieper gaat dan de helft van je vorige diepte, en dat is alles. Dan halveer je je resterende diepte, enzovoort.

Je zult natuurlijk de voor de hand liggende fout in het plan hebben opgemerkt; nee, niet het feit dat het complete Horlicks zijn, maar het feit dat als Andy het precies zou volgen, hij nooit de oppervlakte zou bereiken, omdat hij vast zou komen te zitten en steeds kleinere beklimmingen zou maken naarmate de dagen en maanden voorbij tikten.

Op dat punt heb ik het gevoel dat ik u een betere manier moet bieden om u te wijzen op een decosysteem dat zal werken.

Ik kan niet beter doen dan een bekende instructeur voor technisch duiken parafraseren die het proces als volgt samenvatte: wat je moet doen is zo langzaam opstijgen als je moet, maar zo snel als je kunt.

Doorzichtig?

MIKE WARD duikt al bijna 40 jaar en schrijft het grootste deel van die tijd over zijn ervaringen. Hij duikt regelmatig thuis en werkt samen met Scuba Travel om gespecialiseerde wrakduiksafari's naar het buitenland te begeleiden.

Ook door Mike Ward op Divernet: Is DJI action-cam echt ‘beter bij weinig licht’?, Laten we fysiek worden: de levenscyclus van een duiker, Complete duikgids voor de selectie van droogpakken, Scapa Flow 100 geschiedenis en wrakken