STUART PHILPOTT had de wereldberoemde duiklocatie Richelieu Rock in de Thaise wateren al jaren op het oog, dus hij was heel blij toen hij eindelijk de kans kreeg om erop te duiken – maar had hij de beste tijd gekozen om te gaan?
Na een paar dagen rust en ontspanning in de 5* Anantara-resorts in Layan en Mai Khao, ging ik met de taxi zuidwaarts richting Chalong op Phuket, waar het hoofdkantoor van Sea Bees is gevestigd. Het was geweldig om wat oude vrienden te ontmoeten en als bijzondere traktatie had ik zelfs mogen spelen met het gouden pistool dat huurmoordenaar Scaramanga oorspronkelijk gebruikte in de James Bond-film uit het midden van de jaren zeventig.
Lees ook: Gedeporteerde duiker keert terug, maar krijgt te maken met een aanklacht tegen zeenaald
Het lokale verkeer was veel drukker dan ik had verwacht – dit was een populaire plek, en een hevige regenbui had de zaken niet geholpen. Regen vóór a duiken Reizen is voor mij altijd een slecht voorteken geweest. Fingers crossed, dit zou de uitzondering zijn.
Weg met Marco Polo
Jarenlang probeerde ik een reis te organiseren naar een van de ultieme duikplekken van Thailand duiken locaties, Richelieu Rock. Ik had zoveel verhalen uit de eerste hand gehoord over walvishaaien die rond de verzonken toppen cirkelden en kon nauwelijks geloven dat ik er na al die tijd daadwerkelijk op bezoek zou gaan.
Phil Noord, manager bij Duik wereldwijd, had me kennis laten maken met het Duitse Sea Bees, dat er een verscheidenheid aan aanbood liveaboard opties om de Similan- en Surin-eilanden in de Andaman Zee voor de westkust van Zuid-Thailand te verkennen. Zeebijen duiken is een van de meer gevestigde duikuitrustingen van het land en is daar al meer dan 20 jaar actief.
Ik wilde er zoveel mogelijk tijd aan besteden duiken en fotograferen, dus koos voor de volledige zesdaagse liveaboard expeditie op mv Marco Polo. Zoals u op de foto's kunt zien, is de felgele verfbeurt van de boot moeilijk te missen! Het vertrekt vanaf Chalong Pier en reist 190 km noordwaarts naar de Similan-eilanden (een reis van acht tot tien uur), gaat vervolgens verder naar Koh Bon, Koh Tachai en eindigt bij Richelieu Rock.
Deze route gaat vervolgens terug naar Phuket, waar de gasten hun laatste nacht doorbrengen Zee bijen’ Palm Garden Resort voordat we de volgende dag naar huis vliegen. Een andere optie is om een dagboot of driedaagse liveaboard te nemen vanaf Khao Lak, verderop langs de kust, waardoor de reistijd met een paar uur wordt verkort.
De Similan- en Surin-eilanden zijn aangewezen als Marine National Park-gebieden, hoewel ik aan het einde van mijn reis niet helemaal zeker wist wat die status eigenlijk betekende. Ik had vissersboten aangemeerd gezien en bij sommige gelegenheden zag ik ze actief vissen. Er leek geen sprake te zijn van enige vorm van politie.
Tijd van het seizoen
Gelukkig is het Mu Koh Similan Marine National Park elk jaar gesloten van half mei tot half oktober (het regenseizoen), dus duiken is alleen toegestaan van november tot en met april, waardoor het kwetsbare ecosysteem ruim zes maanden de tijd heeft om te herstellen.
Toen ik er net nadat het park was heropend een bezoek bracht, was ik ervan uitgegaan dat er een veel betere kans zou zijn om groot pelagisch zeeleven te zien, vooral manta's en walvishaaien, maar toen ik met de duikgidsen en de boot schipper Mij werd verteld dat november niet de beste tijd was. Kennelijk is de kans op het tegenkomen van de grotere soorten in februari en maart veel groter. Ik wou dat ik had gedacht dit te controleren voordat ik boekte!
We werden in het donker met een bus van het duikcentrum naar de pier gebracht. Ik ontweek de plassen en sprong aan boord Marco Polo, mijn thuis voor de komende zes dagen. Het grootste deel van mijn eigen liveaboard-ervaring was gebaseerd op excursies in de Rode Zee en het Caribisch gebied, en met deze standaard als maatstaf zou ik beschrijven Marco PoloDe faciliteiten van het bedrijf zijn relatief eenvoudig, maar perfect geschikt voor de taak die moet worden uitgevoerd.
Mijn gedeelde hut was aan de kleine kant, wat minder opslagruimte betekende, maar er waren wel een paar stopcontacten beschikbaar voor het opladen van batterijen, telefoons, tablets enzovoort.
Elke hut is uitgerust met airconditioning of een ventilator (ik had de laatste), hoewel ik me realiseerde dat de beste manier om enige luchtstroom te krijgen was door de cabinedeur 's nachts open te laten. Er zijn geen en suites beschikbaar, maar er zijn drie toiletten, regelmatig gecontroleerd en de hele dag schoon gehouden. Om eerlijk te zijn had Phil gezegd dat de boot niet werd geadverteerd als een ‘luxe’ liveaboard en dienovereenkomstig concurrerend geprijsd was.
Het was een bedrijf in Duitse handen, dus ik verwachtte een behoorlijk deel van de Duitsers aan boord te ontmoeten. Van de 14 gasten was er nog één Brit, die op het laatste moment was gearriveerd, en nog een koppel Californië, dus ik zou zeggen dat de Duitse bezetting ongeveer 80% bedroeg.
Tijdens het diner op de eerste avond zat iedereen aan verschillende tafels. Op dag twee zaten de Duitsers allemaal samen aan de stuurboordtafels en hadden wij, vier niet-Duitsers, alle tafels aan bakboord voor onszelf!
Er was altijd sprake van een gesprek, maar natuurlijk leek iedereen zich meer op zijn gemak te voelen als hij in zijn eigen taal sprak. Phil zei dat Dive Worldwide geen voorkennis zou hebben gehad van de nationaliteiten die van de ene week op de andere op de boot geboekt zijn, zoals op elk liveaboard in Thailand, dus het is een geluksvogel tenzij de hele boot door één enkele groep wordt gecharterd.
Onder water
Het Zwitserse duikgidsenpaar leek hun vak te kennen en organiseerde iedereen in groepen op basis van ervaringsniveaus. Er waren een paar Duitsers met elk minder dan 10 duiken, maar over het algemeen was het niveau behoorlijk hoog.
Een ander Duits meisje was als duikgids bij ons gekomen, dus onze groepsgroottes waren klein en intiem. Ik was losjes bevriend met de Brit en het Californische stel. Als ik foto's maak, 'zweef' ik graag rond de roedel en ben ik niet gekoppeld aan iemand in het bijzonder, tenzij ik met een model werk. Gemiddeld bedroeg het zicht onder water gedurende de zes dagen maximaal 15-20 meter.
De Similans bestaan uit negen eilanden, genummerd van zuid naar noord. Eilanden 1, 2 en 3 waren gesloten voor duikers, dus onze duiken concentreerden zich rond 5, 7, 8 en 9 (rond 4 gebeurt er niet veel).
Mijn eerste duik op eiland 5 heette de Hideaway. We baanden ons een weg langs de met rotsblokken bezaaide rifrand bezaaid met zeewaaiers, zachte koralen en enkele harde koralen. Er waren scholen geelgestreepte grunts, vlindervissen, chirurgen, tandbaarzen en glasvissen te zien.
Ik probeerde een enorme school trevally's en havikvissen bij te houden die langs de zeebodem foerageerden, maar ze bewogen te snel voor mij. Bij weinig zonlicht zag het landschap er door mijn zoeker wat donker en somber uit, maar mijn stroboscoopverlichting slaagde erin de omgeving te benadrukken.
We hebben 13 duiken gemaakt in de Similans op acht locaties, waaronder Navy Bay, Saam Tonn, Whale Back Rock, Eagle Rock, de Bommies en Elephant Head Rock. Mijn favoriete plek, met zijn canyons, muren en gigantische rotsblokken bedekt met zachte koralen en zeewaaiers, heette West of Eden.
Na een paar dagen gingen we voor anker en gingen noordwaarts naar Koh Bon en vervolgens naar Koh Tachai. We hebben de meeste populaire locaties op Koh Bon twee keer bezocht, waaronder West Ridge, de Pinnacle en de Bay.
Er was volop activiteit op het gebied van het zeeleven bij West Ridge en de Pinnacle, en er werden regelmatig scholen grunt en sweetlips waargenomen. Af en toe zag ik een passerende tonijn of trevally, maar geen haaien afgezien van een eenzaam luipaard bij de Pinnacle.
Ik probeerde dichtbij te komen voor een foto, maar de hele groep duikers was zo opgewonden dat de haai werd weggejaagd. Overal waar we kwamen waren enorme scholen glasvissen. Toen mijn flitsers afvuurden, deden de zilverachtige reflecties me denken aan miljoenen en miljoenen glinsterende sterren.
Verder naar het noorden Tachai Pinnacle, aka Twin Peaks had veel potentieel. De stroming liep ongelooflijk snel tijdens onze afdaling en het zicht was melkachtig 5-8 meter. Er leek een enorm rotsblok op een diepte van 12 meter te liggen, omringd door kleinere rotsblokken.
We zijn er omheen gevaren en vervolgens langs de rand gelopen. Enorme gorgonenzeewaaiers en kleurrijke zachte koralen koloniseerden een aantal rotswanden. Ik stopte om een foto te maken van een gekoelde kogelvis, maar moest na een paar seconden weer verder, anders was ik het contact met de groep kwijtgeraakt.
Een paar adelaarsroggen, zelden gezien in deze wateren, waakte enkele ogenblikken over ons en verdween toen in de nevel. We bleven laag en probeerden de stroming te ontwijken. We zijn erin geslaagd om twee duiken op deze plek te maken, wat waarschijnlijk het hoogtepunt van de reis was – ik kan me alleen maar voorstellen hoe het is als je een geweldig uitzicht hebt!
Mijn twijfels over het weer werden bevestigd toen de schipper en de duikgidsen besloten onze reis verder naar het noorden te staken en terug te keren naar de beter beschermde wateren rond de Similans. Het hoogtepunt en hoofddoel van mijn reis, duiken op Richelieu Rock, was helaas geannuleerd.
Op de terugweg zijn we erin geslaagd een stop te maken en eiland 8 te verkennen, waar een bezoekerscentrum en kampeerfaciliteiten zijn. Het prachtige witte zandstrand is een populaire toeristische trekpleister, en op onze laatste dag besloot de zon zich te laten zien, met verschillende speedboten vol toeristen die van de zonnestralen wilden genieten.
Bij Donald Duck Bay vond ik genoeg macro-onderwerpen om te fotograferen. Er waren zelfs enkele zwemdoorgangen, gevuld met trevally- en soldaatvissen. Ik vond het leuk om rond de rotsen te fladderen en murenen, koraaltandbaarzen, maanvissen, spookfluitvissen, clowns, kogelvissen en nog veel meer soorten te vinden. Om mijn tevredenheid compleet te maken, kwamen we een kleine vriendelijke karetsnavel tegen.
Onze voorlaatste duik bij Elephant Head Rock was een stapje hoger dan onze vorige duik, met grotere en betere doorgangen, overhangen vol kleinere vissen en adembenemende landschappen. Ik verkende vooruit en vond een overvloed aan zeewaaiers en zachte koralen. Met een paar duikers op de achtergrond afgetekend, zagen mijn foto's er erg sfeervol uit.
Moraal van het verhaal
Helaas had het weer mij deze keer in de steek gelaten. Ik ben oud en lelijk genoeg om te begrijpen dat er dingen gebeuren, en dat de veiligheid van de gasten en de bemanning voorop staat.
Toch bleef ik bitter teleurgesteld dat ik Richelieu Rock moest missen. Ik kan alleen verslag doen van mijn bevindingen zoals die zich gedurende de week hebben voorgedaan, waarbij in totaal 22 duiken zijn gemaakt, inclusief nachtduiken.
Tachai Pinnacle en Koh Bon Pinnacle waren voor mij de belangrijkste attracties, met hun interessante zeegezichten van grote rotsblokken, dramatische muren en een aantal doorgangen om te verkennen, en er waren goede hoeveelheden kleine tot middelgrote vissen, perfect voor macrovissen. foto liefhebbers.
Ik was echter naar de Similans gekomen voor grote pelagische waarnemingen, en mijn weekresultaten waren teleurstellend. De moraal van dit verhaal? Als u een bepaald doel heeft, zorg er dan voor dat u op de meest geschikte tijd van het jaar reist!
