Britse duiker
Garnalenjacht in Swanage
JACK PERKS is vooral bekend als zoetwaterduiker (hij werd onlangs de eerste die beelden vastlegde van elke vissoort in het binnenland), maar een recente zeeduik in Dorset bood de kans om een andere zeldzame steengroeve te achtervolgen: een snakelocks-anemoongarnaal
Lees ook: Naam maken door in de kleine dingen te duiken
Swanage Pier en (inzet) Steve Trewhella eronder op jacht naar de ongrijpbare garnaal.
Als je aan duiken aan de zuidkust denkt, denk je aan veel locaties, van de kiezelstenen van Porthkerris via de stadsuitbreiding van Plymouth tot de inktvis van Babbacombe, maar één steekt boven de rest uit: Swanage! (Zie wat ik daar heb gedaan?)
Ik was al jaren van plan om op Swanage Pier te gaan duiken, maar had om de een of andere reden nooit de tijd gevonden. Het lot opende onlangs de deur voor een snelle duik op de locatie, maar ik had de hulp nodig van iemand met kennis van zaken om er het beste uit te halen, en deze goeroe kwam in de vorm van macrofotograaf Steve Trewhella.
Steve woont in Dorset en is de auteur van twee boeken, één over Britse zeepaardjes en de andere over strandjutten. Hij kent de geheime plekken van Swanage, maar ook waar hij de meest ongrijpbare wezens kan vinden.
Hij was bijzonder enthousiast toen hij de mogelijkheid noemde om daar een snakelocks-anemoongarnaal te zien. Volgens MarLin, het Marine Life Information Network, is deze garnaal alleen waargenomen vanaf de Swanage Pier, hoewel hij oorspronkelijk werd beschreven vanaf de Kanaaleilanden. De beschrijving spreekt aan: transparant lichaam met verspreide blauwe of rode stippen, ledematen met blauwe of rode banden, het tweede buiksegment met een langwerpige witroze dwarsstrook en het derde buiksegment met een witroze chevron die naar achteren wijst.
Ik moet toegeven dat ik niet echt een garnalenliefhebber ben, maar het klonk zeker de moeite waard om in de gaten te houden. Maar mijn grootste interesse in dit stadium ging uit naar de grotere klanten zoals bas, lipvis en de beroemde tompot blennies.
Ik was behoorlijk onder de indruk van de faciliteiten op de pier, met de parkeergelegenheid aan zee en een redelijke vergoeding van £ 1.50 voor een duik. Er is een café aanwezig om de eventuele munchies na de duik op te vangen, en er zijn toiletten voor degenen die geen wetsuits gebruiken. Douches, luchtvul- en uitrustingverhuurfaciliteiten dragen ook bij aan de aantrekkingskracht van deze kantduik.
Terwijl Steve en ik ons aankleedden, stopten voorbijgangers om te vragen wat we aan het doen waren. Ik ben altijd in de verleiding gekomen om tennis te antwoorden, maar bleef beleefd en eerlijk.
Ik probeer samen te werken met andere onderwaterfotografen omdat ze geduldiger lijken en geen dieptejunkies zijn, en hoewel Swanage onder de pier een diepte van maximaal 5 meter biedt, is een extra paar ogen altijd handig om onderwerpen te spotten om te fotograferen .
We liepen de trap af bij de herentoiletten en we stonden in het water. De laatste paar treden kunnen een beetje glad zijn, maar niets ergs.
Het tij daalde terwijl we onze controles deden en naar de pier gingen.
Aan het begin van de pier daalden we af en zagen een muur van zakpijpen en anemonen. Steve keek subtiel en aandachtig naar elke slangenlok, duidelijk op zoek naar zijn psychedelische garnaal, maar had geen vreugde.
Hoewel dit vooral een macrolocatie is, had ik voor populair gekozen onderwaterfotografie lens de 10-17 mm Tokina fisheye, deels om een ander soort beeld te krijgen, maar ook omdat ik mijn macropoort was vergeten. Het lukte echter wel, want ondanks het zicht van 3 meter had ik een mini-domeport aan en de close-focusing van de fisheye bleek nuttig.
Het was een behoorlijk heldere dag, hoewel een zaklamp een must is voor duiken op de pier, wanneer je in hoeken en gaten moet snuffelen om eventuele beestjes te vinden die op de loer liggen.
Het is het beste om onder de pier te blijven om de lijnen van vissers te vermijden, omdat dit een behoorlijk populaire visplek is, en een SMB is een goed idee als je je op het zand rond de pier waagt.
Deze sectie biedt een ander scala aan soorten, zoals schol, zeebarbeel en inktvis, maar het kan slibrijk zijn, dus je moet voorkomen dat je te veel op de bodem terechtkomt.
Gedurende het eerste halfuur vond Steve allerlei stukjes en beetjes, terwijl hij me vrolijk op kleine dingen wees terwijl ik terugknikte, hoewel hij vaak geen idee had wat hij me liet zien.
Ik begon de hoop te verliezen om iets te vinden dat een schot waard was met mijn opstelling, maar toen zag ik langs een grote ligger een grotere zeenaald. Eindelijk was het mijn beurt om Steve op iets te wijzen.
De deining was wat toegenomen, maar het was werkbaar en de zeenaald poseerde vrolijk voor een paar schoten.
Toen ik opnieuw rond de slangenlokken keek naar tekenen van de funky garnaal, vond ik iets dat ik echt kon zien: een schorpioenvis.
Steve zei later dat het ongewoon was om vissen zo dicht bij anemonen te zien, omdat ze graag een maaltijd van een sculpin wilden maken, maar hij zat daar blijkbaar heel gelukkig.
We waren op dat moment al meer dan een uur beneden en Steve begon wat verwoeder tussen de anemonen te zoeken. Hij wist duidelijk iets wat ik niet wist.
Ik liet hem aan zijn lot over terwijl ik rond de pilaren zocht naar de vele kurk- en ballanlipvissen. Terwijl ik met mijn fakkel op het puin scheen, zag ik scholen pruilen op elkaar gestapeld.
Toen zag ik vanuit mijn ooghoek een flits. Steve wenkte me met zijn fakkel en wees naar een anemoon, en eindelijk kon ik de garnaal zien.
Hij was slechts een paar centimeter lang, maar zijn lichaam was gemarkeerd met opmerkelijk mooie patronen en kleuren van iriserende blauw- en roodtinten.
De deining was iets toegenomen, dus het was wachten tot de garnaal volledig zichtbaar werd. Ik heb een paar foto's kunnen maken, hoewel een macrolens dit natuurlijk veel beter zou hebben laten zien.
We kwamen tot twee uur onder water, wat een van de voordelen is van een ondiepe duik, en omdat het september was, was het water van 17°C redelijk comfortabel, zelfs in een wetsuit.
Toen we teruggingen, kwamen er een enorme school baars en een enkele goudbrasem voorbij.
Ik had deze vissen nog nooit van zo dichtbij gezien, maar neem aan dat ze gewend zijn aan de vele duikers die Swanage bezoeken.
Het tij was flink gedaald, dus het was een kwestie van naar buiten kruipen tegen het einde, maar wat een fantastische kennismaking met Swanage! Het zal niet mijn laatste duik daar zijn!
