2 manieren om een ​​Canadese plons te maken

ALI POSTMA en haar man Joey reisden door Canada om de diversiteit van het duiken van kust tot kust te documenteren – ze kiest twee contrasterende locaties uit om ons een voorproefje te geven...

Van de noordelijke Stille Oceaan tot het hoge Noordpoolgebied en de Noord-Atlantische Oceaan: Canada is een van de grootste landen ter wereld. We zijn niet alleen groot, maar met ruim 150,000 kilometer hebben we ook de langste kustlijn ter wereld, en meer zoetwatermeren dan enig ander land.

Lees ook: Duikers uit Quebec vinden zeven scheepswrakken – in drie maanden tijd!

Water is overal. Het is de kabbelende rivier die door de prairies stroomt, het azuurblauwe meer hoog in de bergen, de koude oceaan die vissers van kreeft voorziet. Water verbindt ons.

Joey en ik hebben talloze duiken over de hele wereld gemaakt, en het zou alleen maar logisch lijken dat we als Canadezen onze eigen achtertuin zouden hebben verkend. Maar voordat we een paar jaar geleden besloten dat te doen, kon ik de verschillende plaatsen waar we in ons thuisland hadden gedoken waarschijnlijk op één hand tellen. We hadden nog maar nauwelijks het oppervlak van het duiken in Canada betreden.

Ons project “Canadian Splash” is ontstaan ​​uit onze wens om andere duikers te verbinden en aan te moedigen deze waterige wereld te ervaren – we waren bezig met duiken en fotograferen van elke provincie en territorium in Canada om de schoonheid, verwondering en kwetsbaarheid verborgen onder de waterlijn te laten zien .

Om het een beetje op smaak te brengen, hebben we hier een zoutwater- en een zoetwaterlocatie in twee provincies.

Als je de koudwaterduikmogelijkheden van Canada overweegt, waar moet je dan beginnen? In het Grote Witte Noorden, met zijn uitgestrekte ongerepte wildernis en ijsbergen? Of misschien de Bay of Fundy, waar u onder de oppervlakte kunt glippen om te duiken te midden van de hoogste getijden ter wereld?

Of het nu hel of hoog water is, het duiken stopt niet – tenminste niet in New Brunswick.

Waar de meeste mensen het idee van duiken bij slecht zicht, golvende getijden en onvoorspelbare stromingen van de hand zouden wijzen, begroetten Joey en ik de Bay of Fundy in de oostelijke provincie met open armen.

De baai is een wereldberoemde toeristische bestemming, maar ook een unieke duiklocatie. Niet overal langs de kustlijn schreeuwt het om duiken, maar Deer Island, vlakbij de Amerikaanse grens, herbergt een fenomenale onderwaterwereld.

De verspreiding van eilanden in het gebied en de samenloop van stromings- en zeebodem-bathymetrie hebben aanleiding gegeven tot de “Old Sow”, de grootste getijdendraaikolk op het westelijk halfrond, die vlak bij de punt van dit Fundy-eiland wervelt.

Gezien de meedogenloze aard van een getijdendraaikolk, betekent duiken daar dat je een sterke stroming moet omarmen en natuurlijk ook dat je je duik precies goed moet timen voor de stromingen die het mogelijk maken om veilig van deze prachtige plek te genieten.

Deer Island, Baai van Fundy

Een huivering van koud en donker water omringt me terwijl ik inadem en uitadem zoals Darth Vader door mijn lichaam regelaar.

Zelfs met een droogpak Vanaf dan kan duiken in de Bay of Fundy op elk moment van het jaar erg koud aanvoelen. Ik ben niet de enige als ik een grimas trek als de Atlantische Oceaan mijn neopreen kap onder water zet, want Joey krimpt ook ineen van de kou.

Het is ongeveer een uur voor laagtij. De verstoorde wateren van de Old Sow zijn weggeëbd en ik laat mijn trimjacket leeglopen, waarbij ik dat gevoel van perfecte vrijheid voel terwijl de druk van lagen zware uitrusting verdwijnt. De wereld vertraagt. Ik zie een glimp van de eerste paar stekelige groene egels die op de zeebodem liggen. We volgen hun spoor dieper.

Ik voel de waterdruk in het gebouw en een zachte stroming die me wegvoert van mijn ingangspunt. Ik maak optimaal gebruik van het resterende omgevingslicht.

De hellende zeebodem verandert geleidelijk in een rotsachtige muur die uit de bodem steekt. Felroze korstvormende algen sieren elk hoekje, waardoor ik me een Scuba Barbie voel. Overal zie ik het zeeleven, in rood, roze, groen, oranje en geel versmolten als op een schilderspalet.

Deze muur herbergt zoveel macrobeestjes dat als je onverstandig genoeg zou zijn om een ​​vinger naar beneden te steken, je waarschijnlijk een anemoon of een naaktslak zou storen.

De fauna van dit minder bekende Canadese duikparadijs is glorieus maar niet verrassend. Tweemaal per dag worden miljarden liters koude, voedselrijke Noord-Atlantische wateren de baai in en uit gespoeld, waardoor deze diversiteit aan leven met zich meebrengt.

De stroming van de Old Sow duwt ons zachtjes voort, als een luie rivierrit. Terwijl we afdrijven, vinden en fotograferen we het zeeleven met kleuren en texturen die in zo’n extreme omgeving nauwelijks thuis lijken te horen.

Verderop langs de muur voel ik het getij methodisch van richting veranderen, wat het midden van onze duik aangeeft. We volgen onze route en gaan de rotswand op om een ​​ondieper gedeelte af te zoeken voor macrobewegingen.

Dit is meestal het beste deel van de duik, waar we de meeste geluk hebben bij het vinden van stekelige lumpsuckers – mijn favoriete fotografische onderwerpen. Ik zou een hele duik kunnen besteden aan deze kleine jongens.

Joey geeft me een seintje, nadat hij een mollige vis heeft gezien die met zijn zuigschijf op de rots is verankerd. Ik heb tijdens menig duik een lumpsucker gezien, maar elke keer als ik een nieuwe zie, gil ik in mijn regelaar.

Deze kleine visjes, soms iets groter dan een vingernagel, hebben een manier van zwemmen die zo onhandig en schattig is dat je hart ervan smelt.

We besteden meer dan ons deel van de tijd aan het spelen met de stekelige lumpsuckers, en de stroming begint aan te trekken. De draaikolk van de Oude Zeug begint weer rond te draaien. Ik geniet nog een paar minuten van de caleidoscopische uitzichten van Deer Island voordat ik langzaam aan de oppervlakte kom...

Brockville, St Lawrence-rivier

Toen ik leerde duiken in mijn thuisprovincie Ontario was dat niet vanwege een bijzondere interesse in koude, troebele meren – het was gewoon omdat ik ervan hield om onder water te zijn.

Dus toen mijn Canadese Splash-reis me deze zomer thuisbracht, plande ik met veel plezier een reis naar Ontario en Brockville, het land van de 1000 eilanden!

De stad Brockville, gelegen aan de St Lawrence River, wordt vaak over het hoofd gezien als duiklocatie vergeleken met zijn tegenhanger in Tobermory. Toch is het, als verbinding tussen de Grote Meren en de Atlantische Oceaan, geen verrassing dat de bodem van deze zeeweg bezaaid is met scheepswrakken.

Als groot wrakduikliefhebber was ik enthousiast om in Brockville te duiken. Wat het duiken in St. Lawrence aantrekkelijk maakt, is niet alleen het warme water en het ontbreken van thermocline, maar ook de gemakkelijke toegang tot de wrakken, soms vanaf de kust.

Op onze eerste duikdag kozen mijn tweekoppige buddyteam (Joey en mijn vader André) en ik voor een kantduik naar de Rothesay, een houten zijwieler van 59 meter. Gebouwd in 1868, zonk ze na een aanvaring met een sleepboot in 1889.

We bereidden ons voor op de duik vanaf de achterkant van ons voertuig en gingen naar het water voor de laatste controles voordat we een onderwaterlijn volgden die naar het schip liep. Na maanden in de oceaan te hebben gedoken, was het vreemd om de bittere zoutheid van de zee niet op mijn tong te voelen kietelen. Dit was een omgeving van zoetwaterwonder.

Terwijl ik door de met onkruid begroeide ondiepten speurde, zag ik hoe invasieve grondels willens en wetens over het zand schoten. Ik hield ook mijn ogen open voor grotere roofdieren zoals snoek, waarvan bekend is dat ze zich in het plantenleven verstoppen.

Het duurde ongeveer 15 minuten voordat ik de achtersteven van de boot zag Rothesay uit de duisternis tevoorschijn komen. Een blik op de oude houten rivierboot liet zien dat de tijd en het water er niet gunstig voor waren geweest. Dat en de sloop opleiding door de Royal Military College in Kingston had een nummer aan de structuur ervan gedaan.

Maar ondanks de puinhoop waarin de Rothesay was achtergelaten, kon ik, als ik goed keek, de vorm ervan en een deel van het schoepenrad herkennen. We cirkelden rond het wrak en keken uit naar interessante wezens.

Zoetwatersponzen, mosselen, slakken en snoekbaarzen behoorden tot de waterdieren waarvan we in de open lucht genoten, maar meer ongrijpbare vissen zoals baars waren moeilijker op te sporen. We vinnen over en onder stapels houten planken en metalen tuigageonderdelen, herinneringen aan de Rothesay in zijn hoogtijdagen.

Voor de volgende dag hadden we de route ingetekend conestoga, oorspronkelijk een 77 meter lang houten passagiers-/pakketstoomvrachtschip.

Gebouwd in 1878, zonk ze in 1922 nadat ze in brand vloog tijdens het doorkruisen van de stroomopwaartse sluis. Uit angst dat ze de sluis zou verbranden, werd ze de rivier in gespoeld en landde in het ondiepe water, waar het wrak vandaag de dag nog steeds op slechts 9 meter ligt.

Ik was een beetje ongerust vanwege de stroming die rond de roestige motor wervelde, die vlak voor de kust boven de waterlijn staat. Zou ik boeiende beelden kunnen vastleggen terwijl ik tegen de stroming van de rivier vecht?

We verlieten de kustlijn, maakten onze BC's leeg en daalden af ​​naar de rivierbedding, waar een plaquette zorgvuldig informatie geeft over het schip. Hoe verder we van de kust zwommen, hoe meer de stroming aanwakkerde.

Wanneer de Connie in ons vizier waren, tilden we van de bodem, meedrijvend op de stroming aan bakboord. We zoefden langs de dekplanken en de houtconstructie van de romp, samen met een vluchtige vis of twee, en bereikten maar al te snel de achtersteven.

Een grote groep snoekbaarzen hing rond in het zandige ondiepe water en terwijl ik ze tegen de stroom in zag zwemmen, schoot er uit het niets een snoek met een chagrijnig gezicht. Hij stormde naar binnen om te doden en de snoekbaarzen verspreidden zich snel – te snel.

Ik keek naar mijn vrienden en moest tegen mij grinniken regelaar – meer succes met het vinden van een lunch elders, meneer Pike.

Na dit Blue Planet bijzaak, richtte ik mijn aandacht weer op de achterkant van de conestoga, waar de enorme vierbladige propeller een lust voor het oog was.

Het was veruit het meest interessante deel van het schip, dus ik heb me er maar aan overgegeven foto opps terwijl mijn vrienden rondsnuffelden.

Langs de stuurboordzijde van het wrak vonden we een lange metalen ketting geplaatst om duikers te helpen zichzelf tegen de stroom in te trekken en de boot een tweede en derde keer te verkennen. Hand over hand draaide ik mijn hand om maskeren in de stroom en ging langzaam stroomopwaarts – een langzaam, slopend proces.

Terug bij de boeg gingen we voor de tweede ronde, deze keer gingen we naar binnen Connie. De binnenromp bood bescherming tegen de stroming en maakte het veel gemakkelijker om te fotograferen en te bewegen.

Ik zag enorme kettingschakels en een grote ankerlier in de romp, maar terwijl we ons een weg baanden door de met zebramossel verstopte ondiepe wateren, kreeg ik ook de enorme ketels, lieren, motor, dekbeslag en andere diverse artefacten te zien.

De 1863-vintage Robert Gaskin zou de laatste stop zijn van ons duikavontuur in Brockville. Na herhaalde zinkingen en bergingen kwam haar uiteindelijke lot in 1889.

Deze keer hebben we ons aangesloten bij een lokale bootcharter, omdat het wrak iets buiten bereik ligt voor kantduikers. Na meerdere duiken in het gebied hadden we onze duikroutine tot een goed einde gebracht, en het duurde niet lang voordat we ons op de duik hadden voorbereid.

We stapten het water in en zorgden ervoor dat we de ankerlijn pakten. We gingen erheen, vechtend tegen een sterke oppervlaktestroming die op diepte afnam.

Toen we op 18 meter hoogte landden, kregen we onze eerste blik op het houten schip. Het wrak, dat op een stevige bodem rustte, was ongeveer 35 meter lang en de romp was veel intacter dan die van het wrak Rothesay't was geweest.

We zweefden over het dek en konden de pittoreske houten reling en de grote balken zien die het raamwerk vormden. Ik hou van duiken op scheepswrakken, maar de Gaskin was een griezelig gezicht tegen de spookachtige groene zoetwaterachtergrond. Richting de achtersteven leek de toestand aanzienlijk te verslechteren, en ik was verrast hoe weinig vissen er te zien waren.

De vorige twee wrakken waren vismagneten geweest; staarten en schubben leken overal te fladderen.

Terug bij de boeg, veruit het meest spectaculaire deel van dit wrak, controleerden we een groot gat in de romp en een roestig anker. In tegenstelling tot de andere ondiepe scheepswrakken, was onze tijd op de Gaskin was veel sneller voorbijgegaan dan we hadden gehoopt. Voordat ik het wist, was het tijd om te stijgen.

Ook op Divernet: Duiken in Newfoundland op het geweldige Bell Island, Wrakduiken op de Bell-manier, Kooiduikset met witte haai voor Nova Scotia, Canada: MPA's menen wat ze zeggen