Josephine Willis

WRAKKUIKER

Laten we eerlijk zijn: het vinden van een wrak uit het midden van de 19e eeuw, compleet met een schat aan artefacten, is de droom van de meeste duikers. Voor STEFAN PANIS was het realiteit.

TERUG IN 2012, Ik deed onderzoek naar een wrak dat was gezonken in de Straat van Dover. Toen ik de naam van het schip op Facebook intypte, kwam ik een hele pagina tegen die eraan gewijd was.

Er was een contactpersoon voor een man genaamd Eddie Huzzey, en slechts een week later vond ik mezelf duiken een aantal geweldige sites met hem.

Sindsdien ben ik elke zomer uitgenodigd om deel te nemen aan de wrakonderzoeksexpedities van zijn groep, met als doel nieuwe wraklocaties in de zeestraat te vinden, identificeren en documenteren.

De Dover Straits is een van de drukste scheepvaartroutes ter wereld. In 1972 werd een tweebaanssysteem ingevoerd om aanvaringen te voorkomen, maar als we de kaarten van het westelijke deel bestuderen, zijn er honderden wraksymbolen. Eén ontbreekt echter.

Tony Goodfellow, een van de groep, had de kaarten de afgelopen winter zorgvuldig bestudeerd en was met een volledige lijst gekomen met haken en ogen aan fouten die we konden onderzoeken.

We zetten een expeditie op met David Knights boot, de Trya, die handig is voor duikoperaties en uitgerust is met side-scan sonar, magnetometer en een comfortabele hydraulische lift.

Op onze eerste dag hadden we het geluk dat we een vlakke, kalme zee hadden, wat enorm hielp tijdens het rennen van rijstroken om een ​​gebied te doorzoeken met de side-scan.

In de stuurhut stond alle elektronica aan en we staarden aandachtig naar de schermen terwijl we boven ons ‘doel’ zweefden.

Er gebeurde niets – totdat Tony iets op de bodemmeter opmerkte dat wel eens door de mens gemaakt zou kunnen zijn.

Omdat het tij laag was, had het geen zin om nog langer te zoeken, dus besloten we het doelwit aan de haak te slaan en erop te gaan duiken.

David was de eerste die dook, en toen hij na vijf minuten weer naar boven kwam, waren we benieuwd wat hij in zijn handen had. Het bleek een groot bord met wilgenpatroon in nieuwstaat te zijn!

Ik wist dat dit een oude moest zijn schipbreuk, en het voelde als een eeuwigheid voordat ik het sein kreeg om te gaan en vlakbij de schietlijn werd gedropt. Mijn eerste waarneming toen ik onderaan het schot aankwam, bevestigde dat vermoeden: het was een kanon!

Bij al de vele wrakduiken die ik in de loop der jaren heb gedaan, had ik nog nooit zoiets gezien: een maagdelijk houten scheepswrak, dat onlangs uit een zandduin tevoorschijn leek te zijn gekomen.

Ik heb mijn spoel geknipt naar het kanon en zwenkte weg. Ik bevond me in een vrachtruim – overal waar ik keek zag ik houten kisten en tonnen, waarvan de inhoud eruit stroomde.

Ik zag wijn en prachtige jeneverflessen, nog steeds gekurkt. Bij een houten balk lagen rijen versierde kamerpotten en toen ik ze van dichterbij bekeek, was ik verbaasd dat ik daarin eierdopjes aantrof, ook versierd.

Ik liet mijn haspel over de site lopen en ontdekte meer van de scheepslading. Er was een enorme hoeveelheid serviesgoed, waaronder borden en kopjes in verschillende soorten en maten, allemaal prachtig versierd, en veel van de items waren voorzien van het stempel van de maker,

Toen ik aan de andere kant van de locatie aankwam, zag ik de overblijfselen van het roer, en iets verderop ontdekte ik een koperen pin in het zand, wat duidelijk maakte dat dit het achterste uiteinde van het wrak was. Nog drie kanonnen lagen vlakbij.

Plotseling gaf Eddie mij een teken. Hij had een koperen wiegje voor een baby gevonden – een unieke ontdekking. We hebben er een paar genomen foto's en toen, nog verbazingwekkender, ontdekte Eddie in de wieg tinnen speelgoedsoldaatjes en kanonnen.

Ik begaf mij naar wat de boegsectie moest zijn en kwam een ​​gebied tegen waar zich enkele hutten van de bemanning moesten hebben bevonden.

Daar ontdekte ik een koperen kandelaar – bij latere duiken twee gouden munten zou op precies dezelfde plaats gevonden worden.

Mijn camera explodeerde bijna, terwijl ik zoveel mogelijk foto's maakte.

Veel te vroeg was het tijd om naar boven te komen en aan mijn decompressie te beginnen, nog steeds aan het bijkomen van wat we hadden ontdekt.

Eddie had tijdens zijn duik ook een glazen pot gevonden en op het deksel stond gegraveerd: 'J.W. Geregistreerd op 12 mei 1852”. Tony, onze historicus, herkende onmiddellijk dat de afkortingen stonden voor Josephine Willis, een wrak waarnaar hij al meer dan twintig jaar zocht.

Het bleek dat de broer van het schip De eigenaar had een glasfabriek en had daar het glaswerk van het schip gemaakt.

Op later duiken werden meer artefacten naar voren gebracht die de identiteit van het schip bevestigden. Al deze items werden bewaard en gerapporteerd aan de ontvanger van Wreck.

IN DE JAREN 1850 De Britse emigratie naar de nieuwe kolonie in Nieuw-Zeeland werd gepromoot door de Willis Line in kranten, en in 1855 voegde het het nieuwe 1000 ton wegende schip Josephine Willis toe aan zijn vloot, om tussen Londen en Auckland te varen onder het bevel van kapitein Canney.

Op zondag 3 februari 1856 verliet ze St Katharine Docks in Londen met 70 passagiers, 35 bemanningsleden en, volgens wat we in de archieven vonden, een “waardevolle lading”. Ze werd door de Theems het Kanaal in gesleept, waar de sleepboot haar verliet om aan haar 100-daagse reis te beginnen.

Helaas kwam de Josephine Willis niet ver. Ze werd midden in de nacht geramd door de ijzeren stoomboot Mangerton en kapseisde. De meeste passagiers sliepen en anderen lagen zeeziek in hun bed, dus ze waren verrast.

Er werd geprobeerd om omringende schepen een signaal te geven met blauwe vuurpijlen, maar ze begrepen de betekenis ervan niet. Het gevolg was dat 70 mensen die nacht verdronken.

Tijdens onderzoek in de archieven ontdekte Tony dat kort na het zinken helmduikers naar de wraklocatie waren gestuurd om het schip te inspecteren en te kijken of het mogelijk zou zijn het weer vlot te trekken. Ze kwamen tot de conclusie dat het te zwaar beschadigd was en daarom op de zeebodem moest blijven liggen – totdat we op de plek doken. jaren later.

De team heeft grote inspanningen geleverd om het juiste respect te tonen voor het schip en zijn lading. Ze namen contact op met Frank Davenport, een Amerikaanse specialist in oude keramiek, die een artikel over de lading schreef.

Ze namen ook contact op met musea in Dover, de Potteries en Doncaster en schonken artefacten die nu tentoongesteld worden, waar bezoekers van kunnen genieten.