Koraalcrash: kunnen onze riffen gered worden?

De dekking van levend hard koraal in Florida is gedaald van het hoogste niveau in de 20e eeuw naar slechts 3% vandaag: JOHN CHRISTOPHER FINE keert terug naar het koraalrestauratieteam van I.CARE om erachter te komen hoe hun werk verloopt, en ontdekt dat er maar één nodig is onvoorzichtige booteigenaar om hun inspanningen te frustreren

“Het gaat niet altijd met boosaardigheid. Het is onwetendheid. Er zijn er die het gewoon niets kunnen schelen”, zegt Mike Goldberg. Hij stond in de deuropening van het kantoor van Key Dives, een bedrijf dat hij twintig jaar geleden in Islamorada, Florida, oprichtte. Voorheen leidde Mike een duikoperatie op de Britse Maagdeneilanden. 

Lees ook: Hulp bij het lokaliseren van duikplekken van wetenschappelijk belang

Hij was net terug van een duik om koraal te planten, waarbij hij getuige was geweest van een anker dat vastzat in koraal, de ketting over het rif gesleept, de snijlijn verward en het nieuw geplante hertshoornkoraal beschadigde – maar daarover hieronder meer.

Twee jaar geleden, ontzet over het feit dat de dekking van levend koraal op de riffen voor de kust bijna tot niets was geslonken, omdat de wijdverspreide sterfgevallen van steenkoralen stukken puin onder water achterlieten, werkte Mike samen met dr. Kylie Smith, adjunct-professor aan de Clemson University, om I.CARE (Islamorada) op te richten. Conservatie- en restauratieonderwijs).

Ik heb geschreven over I.CARE on Divernet voor. Het is een partnerschap aangegaan met Mote Marine Laboratory, Reef Renewal, Clemson en Florida State University en bevindt zich naast de koraalkwekerij van Mote op land ter beschikking gesteld door de familie Stanczyk, eigenaren van Bud 'n' Mary's Marina aan Mile Marker 79 aan de Atlantische Oceaan.

Mote-wetenschappers selecteren gezonde koralen die de aanvallen van verhoogde temperaturen, veranderingen in de verzuring van het zeewater en de ziekte van steenkoraalweefsel hebben overleefd. Onder speciale vergunningen worden deze koralen geoogst, gekweekt in laboratoriumtanks, start- en landingsbanen genoemd, en opnieuw geplant in de oceaan op dood koraalsubstraat.

Het opnieuw planten van koraal in de oceaan is geen nieuwe onderneming. Onderzoekers hebben geprobeerd riffen te herstellen in veel van die delen van de wereld waar gebieden onvruchtbaar zijn geworden. 

Levende hersenkoralen en andere steenkoralen bedekten ooit 90% van de Keys-riffen, en relatief recente schattingen uit de jaren zeventig gingen ervan uit dat de dekking van levend koraal wel 1970% bedroeg. Maar tijdens mijn duiken vorig jaar was wat wetenschappers hadden vastgesteld maar al te duidelijk: de dekking van levend koraal bedraagt ​​nu 70 tot 3% – een verbazingwekkende afname van het steenkoraal op de riffen voor de kust van Florida. 

Wat veroorzaakte deze koraalsterfgevallen?

Voor de niet-ingewijde duiker lijken de riffen van Florida nog steeds levendig genoeg, met hun zachte koralen, kleurrijke tropische vissen en sponzen, maar deze organismen zijn ook ver achterop in termen van live-dekking. Er zijn bergen dood koraal in overvloed. Waar ooit enorme hersenkoraalblokken floreerden, zijn er nu skeletten overgebleven die vrij zijn van alles behalve algen als gedenktekens voor een wereldwijde epidemie van koraalsterfte.

De prangende vraag is deze: wat veroorzaakte deze koraalsterfte? 

Koraal is een dier dat zijn leven begint als vrijzwemmend dier plan larve, vrijgelaten uit levend koraal in open oceaan. Het nestelt zich uiteindelijk op een substraat, hecht zich en groeit.

Er komen verschillende vormen van knopvorming voor. Koraal verspreidt zich in kalksteenkolonies en reproduceert zich na verloop van tijd. Zoöxanthellen, planten die in het koraal leven, helpen bij de koraalsynthese van voedingsstoffen en helpen het koraal groeien. Zoals alle planten heeft dit commensale organisme zonlicht en een nauwkeurig bereik van oceaantemperaturen nodig die bevorderlijk zijn voor leven.

Daar heb je één en slechts één aspect van koraaldood. Troebelheid in oceaanwater als gevolg van menselijke activiteiten en hogere oceaantemperaturen doodt deze planten. Als gevolg hiervan verbleekt koraal wit en sterft het meestal binnen twee weken af. 

De volgende bedreiging is de ziekte van steenkoraalweefselverlies. Een bacterie van onbekende oorsprong of soort heeft koralen in tropische omgevingen geïnfecteerd, en harde koralen sterven naarmate de infectie zich verspreidt. 

Toen Florida de derde meest bevolkte staat van de VS werd, hebben overontwikkeling en afvalstromen van 22 miljoen mensen met hun landbouwactiviteiten en chemicaliën riffen vernietigd.

Florida Bay bijvoorbeeld is op veel plaatsen een dode zone vanwege de landbouwafvoer met een hoog gehalte aan pesticiden, insecticiden, herbiciden en voedingsrijke kunstmest die stikstof bevat. Zware metalen vervuilen vis, waardoor ze ongezond worden om te eten.

Er iets aan doen

Is er hoop? Mike Goldberg realiseerde zich dat de enige manier om vooruit te komen in de Keys het kweken van koraal was en het opnieuw planten ervan. De wetenschap is goed. Hij, Kylie en al die onderzoekers en vrijwilligers maken offshore-vluchten om het werk uit te voeren. 

Het I.CARE-project begon met elkhorn en staghorn, stekelige harde koralen die lijken op de hoorns van herten of elanden. Onderzoekers hebben met succes hersenkoraal geoogst door kleine elementen te laten groeien op keramische platen, pucks genaamd, en te kijken hoe de kolonie groeit voordat ze pucks levend koraal op dode koraalkoppen planten.

Dus? Hoe ongevoelig dat ook klinkt, hoewel elke onderneming gebaseerd moet zijn op de solide wetenschap die duidelijk blijkt uit het planten van koraal, moeten er ook goede redenen zijn om projecten zoals de herbebossing van koraal te ondernemen. 

Grote delen van de Florida Keys liggen in beschermde gebieden, beschermd tegen de oogst van koralen en vele andere soorten. Er zijn veel zones waar niet wordt geoogst en niet wordt geoogst. Deze zones zijn beschermd. Dus? Koraalriffen beschermen het land tegen stormgolven, waardoor de golfintensiteit aanzienlijk wordt verminderd. Zonder riffen zou het land aan de kust worden weggevaagd.

Koraalriffen zijn kraamkamers voor jonge exemplaren van vele soorten. Het leven zelf speelt zich af op en binnen de riffen. Leven in de oceanen betekent dat je een niche hebt, een plek om zich voort te planten, eieren te leggen en dieren te laten overleven. Grote roofdieren leven op kleinere riforganismen in de voedselcyclus van het leven.

Voor degenen die onder de indruk zijn van de financiële voordelen: alleen al in de Florida Keys zijn recreatie en toerisme goed voor 33,000 banen en een inkomen van 2.3 miljard dollar per jaar. Dit is goed voor 58% van alle inkomsten in het gebied. De commerciële visserij is goed voor 4,000 banen en 5% van het jaarinkomen van de Keys.

Geld praat, dus economisch voordeel is direct gekoppeld aan gezonde riffen. De visbestanden zijn wereldwijd afgenomen, en zonder een gezonde habitat waar vissoorten zich kunnen voortplanten en volwassen kunnen worden, zal er geen voedselvoorziening zijn – sterker nog, geen reden voor recreatie, niet vissen en niet duiken.

Zal herbeplanting werken?

Kan het opnieuw planten van koralen in de oceaan een verschil maken, en werkt het op de lange termijn? Het antwoord, hoewel enigszins gemengd in termen van het observeren van de reproductie van herbeplante koralen tot nu toe (omdat de I.CARE-programma's nog in de kinderschoenen staan), is ja. 

Koralen die twee jaar geleden op twee rifgebieden zijn herplant, bloeien goed. Een paar koraalopstanden hebben het niet gered, maar andere zijn aanzienlijk gegroeid en zijn gezond.

I.CARE's Mote Marine Labgekweekte koralen hebben een overlevingspercentage van meer dan 70% – een buitengewoon record. HET BOEIT ME herplante koralen gedijen goed in de open oceaan, dus mensen die erom geven wel Maak een verschil. 

Als soort zijn mensen op grote schaal tovenaarsleerlingen geworden. Door ons uitgevonden chemische verbindingen hebben de natuur ontwricht. De oceanen kunnen afval afvoeren, zichzelf aanvullen en genezen – maar ze moeten de kans krijgen om dat genezingsproces te laten plaatsvinden.

Ankerschade omkeren

“Het is alsof iemand een museum binnengaat en een waardevol schilderij kapot snijdt”, zegt Joe Gonzalez, oprichter en voorzitter van het Mother Ocean Fund, in navolging van Mike Goldberg hierboven. Joe was aan boord van Key Dives’ Gigantische pas duikboot, op een I.CARE-missie met vrijwilligers en stagiaires op een locatie genaamd Victory Reef.

De duikers brachten hertshoornkoraal naar beneden, bereidden het substraat voor en plantten vervolgens het levende, in het laboratorium gekweekte koraal op een diepte van 12 meter. Terwijl ik ze onder water aan het werk observeerde en fotografeerde, zwom ik langs het rif om eerder aangeplante koralen te onderzoeken. 

Ik dacht eerst dat wat ik zag een van de banden was die I.CARE gebruikt om het rif af te bakenen. Dat idee veranderde snel toen ik een ankerlijn over het rif zag slingeren, heen en weer zwaaiend.

Ik kon zien waar een schipper de lijn had doorgesneden en hem begon in te halen. Het leidde naar een ankerketting en een anker, vastgeklemd in koraal aan de rand van het rif. Ze hadden schade aangericht. De lijn werd over nieuw geplante hersenkoraalpucks gewikkeld.

De observatie van Joe Gonzalez was terecht geweest. Het I.CARE-team zet zijn hart in het creëren van een waardevolle natuurlijke hulpbron, dus het vernietigen ervan door onzorgvuldig en opzettelijk verankeren op een opnieuw beplant rif is vergelijkbaar met het doorsnijden van een schilderij of het gooien van verf over een standbeeld.

Watersporters weten dat ze niet voor anker moeten gaan op koraalriffen, als ze om geen andere reden dan hun anker vastlopen. Dat ze koraal en het zeeleven zullen beschadigen is ook duidelijk. Regels, voorschriften en wetten zijn er in overvloed om overtreders te straffen. Goede wil en kennis zouden voldoende moeten zijn, zonder dat er meer nodig is om het varen met gezond verstand te laten slagen.

Moeder Oceaan Fonds en andere organisaties van goede wil zoeken naar middelen om het werk van I.CARE financieel te ondersteunen, dus het aanstootgevende anker, de ketting en de lijn werden naar voren gebracht door Belangrijkste duiken duikmeesters. Ze worden tentoongesteld, samen met foto's die ik van de schade heb gemaakt, om als educatief hulpmiddel te dienen.

Er zijn altijd lessen te trekken uit slecht menselijk gedrag. Wanneer de Geschiedenis van het duikmuseum in Islamorada een tentoonstelling organiseert als onderdeel van haar educatieve outreachprogramma, kan dit ene anker dienen als illustratie van vele. Er is maar één stemmetje nodig om te zeggen: ‘Papa, ga hier niet voor anker.’

Ook op Divernet: Deep Doodoo: duikerperspectief op een probleem in Florida, Sponzen: lijm van het rif, Tien manieren waarop technologie koraal redt, Een duikpionier wordt 80 op Bonaire