Koraalboeren geven een nieuwe vorm aan de toekomst

Een visser uit Florida heeft zeven decennia lang uit de zee gevist – nu is hij vastbesloten om het terug te geven, en wel op grote schaal.

JOHN CHRISTOPHER FINE doet verslag van een project waarbij vrijwillige duikers koraalriffen creëren die geschikt zijn voor de toekomst, en levert de foto's.

Lees ook: Deep doodoo: een duikerperspectief op een probleem in Florida

“Sommigen bestuderen het oceaanmilieu. Ik ben niet die persoon – ik gebruik het”, zegt Richard Stanczyk. Hij zit aan zijn bureau in een kamer vol foto's van diepzeevissen. Op een opmerkelijke foto is hij te zien met zijn zoon Ricky en twee gigantische zwaardvissen aan boord van hun boot. 

“Ik vis al zeventig jaar”, vervolgt hij. “Ik heb veel dingen gezien die niet goed waren. Algen toegeschreven aan groot rioolwater. Als we in deze gemeenschap wonen, moeten we riolen hebben. Het duurde 70 jaar om ze erin te zetten. Ik ben een bottenvisser. De ondiepe wateren waar ik viste, werden gesmoord door bruine algen. Dit werd veroorzaakt door landbouw met afvloeiing van de landbouw en zure regen.”

Richard houdt de toestand van de oceaan al vele jaren in de gaten, maar zijn meest recente observaties zijn veelzeggend: “Met Covid-19 vlogen er geen vliegtuigen. Er was niemand hier in de Florida Keys. De lucht was helderder en witter.” 

De bevolkingsexplosie in de Keys en elders in Florida heeft de staat tot de derde meest bevolkte staat van de VS gemaakt – en heeft ook grote schade aangericht aan een kwetsbaar milieu gebaseerd op zand en kalksteen. Alles wat het land op gaat, vindt uiteindelijk zijn weg naar de baaien en de oceaan. Verdamping zorgt ervoor dat chemicaliën en dierlijk afval terugkeren in de vorm van regen. 

De elementaire wetenschap is door de overheid genegeerd, en velen die door de mens veroorzaakte veranderingen in het milieu ontkennen, helpen de oceaanriffen te vernietigen.

Richard, zijn zoon en zijn klanten in Bud ’n’ Mary’s Marina, die ze al 43 jaar bezitten, hebben vis gevangen en vangen nog steeds vis. Sommigen laten ze los, anderen gebruiken ze als voedsel. 

“Er is sprake van een afname van de visbestanden”, constateert hij. “Technologie en beuglijnen….” Vervolgens somt hij de oorzaken op: fabrieksschepen en commerciële ondernemingen die vis in netten vangen, en het wijdverbreide gebruik van kilometerslange haaklijnen die in de open oceaan drijven en zonder onderscheid vis vangen.

“Als je het leefgebied verliest, verlies je alles”, zegt Richard. “Vroeger ving ik zwaardvis. Het duurde niet lang voordat de beugvissers ze wegvaagden. De Golfstroom komt hier binnen. Het vertraagt. Vroeger gingen we naar buiten en konden we de bodem vasthouden met 15 pond; nu kost het slechts 5 pond om voor anker te gaan. Wetenschappers bewijzen het. Ik zag het gebeuren. 

“Daarom heb ik hier landgebruik gedoneerd voor het koraalherstelproject. Op geen enkele andere manier kan ik mijn dankbaarheid uiten voor het leven dat ik op de oceaan heb geleefd. Nu heb ik vier kleinkinderen. Ik wil dat ze ervan genieten. 

“Het koraal dat ze hier kweken zal ziekteresistent zijn en bestand zijn tegen temperatuurveranderingen. Wetenschappers zeggen dat het 20 keer sneller zal groeien dan natuurlijk koraal, als het eenmaal in de oceaan is geplant. Het is een huwelijk tussen economie en milieu. Red het rif, red de economie.”

Het is een praktische benadering van een ernstig probleem dat onderzoekers in verschrikkelijke termen beschrijven als de wereldwijde ondergang van koraalriffen. 

Verbazingwekkende vooruitgang

Het is niet alleen in de Florida Keys dat koraal afsterft. Het grootste koraalrif ter wereld, het Great Barrier Reef in het oosten van Australië, ontstond 20,000 jaar geleden, strekt zich zo'n 1,600 kilometer uit en is aan het uitsterven. Honderden kilometers rif zijn vernietigd door koraalverbleking. 

Door warm water, deels toegeschreven aan het El Niño-effect tussen 2014 en 2017, werd 70% van de koraalriffen wereldwijd getroffen door verbleking. In de Indische Oceaan eiste een bleekincident in 1998 zijn tol van 80% van de koraalpopulatie.

“In de Florida Keys bedraagt ​​de dekking van levend koraal 3-5%”, zegt dr. Kylie Smith. “In de jaren zeventig was dat 1970%.” Dr. Smith werkt samen met Mote Marine Laboratory in Summerland Key en is mede-oprichter van I.CARE (Islamorada Conservation & Restoration Education), een initiatief ontwikkeld door haar en duikprofessional Mike Goldberg om ziekte- en temperatuurbestendige koralen te kweken in laboratoriumomstandigheden. plant ze dan in de oceaan. 

Het programma begon een jaar geleden en heeft verbazingwekkende vooruitgang geboekt. Het begon met het transporteren van koralen van de hoofdfaciliteit van Mote, ongeveer een uur zuidwaarts, naar Islamorada, en bracht ze naar toegestane rifgebieden. 

In samenwerking met de National Oceanic & Atmospheric Administration (NOAA) en de autoriteiten van het Marine Sanctuary gebruiken duikers epoxy om het gekweekte koraal te cementeren op een substraat van dood koraal. I.CARE voert vervolgens regelmatig monitoring en rapportage uit over de groei en voortgang.

Koraal is een dier dat zich seksueel voortplant terwijl mannetjes en vrouwtjes sperma en eieren in de waterkolom vrijgeven. In sommige gevallen zijn beide geslachten vervat in hetzelfde individu. Sommige koraalsoorten zijn aseksueel. Deze groeien tot een bepaalde grootte en sturen vervolgens een knop uit, een kloon van het origineel. 

In sommige gevallen veroorzaken stormen breuken en blijft een fragment koraal in een ander gebied groeien. Sommige koraalrestauratieprojecten mogen deze gebroken koraalfragmenten verzamelen en naar koraalplantages brengen waar ze aan drijvers worden gehangen, geoogst wanneer ze klaar zijn en opnieuw worden geplant op substraat in de open oceaan.

In het wild nestelen koraallarven zich op een substraat en beginnen te groeien. Zoöxanthellen planten leven symbiotisch in de koraalpoliep en helpen bij de voedselvoorziening van het dier. Zoals alle planten hebben ze zonlicht nodig om door te dringen voor de fotosynthese om zuurstof en koolhydraten te produceren. 

Wanneer het oceaanwater gedurende een bepaalde periode vertroebeld is, ontstaat er een Zoöxanthellen sterven af ​​en kunnen het koraal niet meer voorzien van voedingsstoffen of helpen bij het afvoeren van afval. Zonder deze planten worden koralen wit. Vaak is het bleken onomkeerbaar en sterven de aangetaste koralen af. 

Veel gebeurtenissen zorgen ervoor dat slib het water vertroebelt, waaronder vervuiling, baggerwerken voor strandvernieuwingsprojecten, algengroei en klimaatverandering. Er is niet veel stijging van de watertemperatuur nodig om te verdrijven Zoöxanthellen, die normaal gesproken in het bereik van 21-30°C leven. 

Verhoogde zuurgraad van de oceaan als gevolg van hoge niveaus van zure chemicaliën die naar de aarde terugkeren als regen de calciumcarbonaattheca van koraal aantast, waarin levende poliepen groeien. 

Wetenschappers voorspellen dat de zuurgraad van de oceaan over een paar jaar hoog genoeg zal zijn om deze kalkstenen huizen voor koraal te laten oplossen. Sediment, klimaatverandering en verzuring, allemaal gevolgen van menselijke activiteit, hebben invloed op randriffen, patchriffen, atollen en barrièreriffen.

Kunnen initiatieven als I.CARE, gezien de problemen op deze mondiale schaal, de koraalgroei herstellen in gebieden die getroffen zijn door verbleking en koraalverspillende ziektes? 

De koraalkwekerij

Sinds de start van het programma in Islamorada heeft Mote een moderne faciliteit kunnen opzetten in Bud 'n' Mary's Marina, dankzij de familie Stanczyk die waardevolle grond aan de oceaan ter beschikking stelde. Water wordt uit de zee naar een grote, geïsoleerde tank gezogen waarin de temperatuur, de zuurgraad en het chemische gehalte kunnen worden gecontroleerd. 

Het water wordt vervolgens gepompt in wat uiteindelijk de twintig tanks zullen worden waarin de koraalkwekerij zich bevindt. Koralen worden onder licentie op microniveau geoogst van soorten die verbleking en ziekten hebben overleefd – dit zijn resistente organismen die al groeien in het soort oceaanomstandigheden waarvan onderzoekers voorspellen dat ze zich in de toekomst zullen voordoen. Zodra ze de juiste maat hebben bereikt, worden ze naar zee gebracht om te planten. 

Bij andere koraalherstelprojecten zijn sommige aanplantingen afgestorven en in andere gevallen zijn ze er niet in geslaagd zich voort te planten. Mensen kunnen de mysteries van de natuur niet altijd oplossen, dus zullen de opnieuw geplante koralen zich voortplanten?  

“We plaatsen koralen dichter bij elkaar en wisselen de geslachten af ​​in de buurt”, zegt Kelsey Sox, afgestudeerd in de visserijbiologie en I.CARE-stagiaire. "We denken dat dit de koralen in staat zal stellen om het vrijkomen van sperma en eieren te veroorzaken." Zij en collega-stagiair Nathan Greenslit volgen de groei van een hertshoornkoraal (Acropora cervicornis) ongeveer 6 meter diep geplant op een rif genaamd Rocky Top. 

Het gebied is bezaaid met dode staghorntakken en voor de aanplant worden plateaus met dood hard koraal gebruikt. Alle nieuwe aanplantingen zien er levend en gezond uit. 

“Om het te laten werken, moet er iemand aanwezig zijn om het werk te doen”, zegt Mike Goldberg, die leiding geeft Belangrijkste duiken in Islamorada. “De wetenschap erachter is verbazingwekkend. Wat Mote heeft gedaan is buitengewoon.” Hij was aangekomen van de Britse Maagdeneilanden, waar hij een succesvolle duikoperatie had geleid. Net als Stanczyk is zijn ervaring praktisch, in zijn geval onder water instructeur en ontdekkingsreiziger. 

“We hadden veel ruimte nodig om een ​​koraalkwekerij te creëren”, zegt hij. “We hebben iedereen bij elkaar kunnen brengen. Dankzij de grote vrijgevigheid van de familie Stanczyk is de kwekerij hier ontstaan.” 

Een veilige toekomst

We zijn op grote schaal tovenaarsleerlingen geworden. In een paar jaar tijd hebben mensen vernietigd wat de natuur eeuwen nodig had om tot stand te brengen. Zonder gezonde koraalriffen, moeder van de oceanen, kraamkamer en leefgebied voor zeedieren, zal het leven verdwenen zijn.

Stormen zullen over het land breken en majestueuze onderwaterstructuren zullen verdwijnen. Initiatieven zoals HET BOEIT ME bieden grote hoop en kansen voor een positieve landbouw van de oceanen.

De koraalkwekerij, ontworpen naar het voorbeeld van de hoofdfaciliteit die Mote op Summerland Key exploiteert, is geïnstalleerd. Biologen en vrijwillige duikers staan ​​klaar om het werk te doen; duikorganisaties hebben toegezegd regelmatig koraalplanttrips te maken en, zoals Mike zegt: “We hebben een gemeenschap die dit ondersteunt. Dit creëert een erfenis voor de familie Stanczyk: een veilige toekomst voor een gezondere oceaan. De kleinkinderen van Richard, allemaal kinderen, zullen kunnen genieten van de koraalriffen van Islamorada.”

“Soms kijk je naar de ernst van een probleem en kun je zeggen: maak er maar mee uit”, zegt Richard Stanczyk. “Dat kan niet met onze rifomgeving. We moeten ergens beginnen. Het is een voorrecht om op mijn leeftijd daar deel van uit te mogen maken. Ik ben er erg trots op.”

John Christopher Fine is een zeebioloog en heeft over de hele wereld op scheepswrakken gedoken. Hij is een Master Scuba instructeur, instructeur Trainer en auteur van zo'n 25 fictie- en non-fictieboeken over een breed scala aan thema's.

Ook op Divernet: Sponzen: lijm van het rif, Tien manieren waarop technologie koraal redt, Een duikpionier wordt 80 op Bonaire