De diepe oceanen spelen een cruciale rol bij het in stand houden van het leven op deze planeet, maar we weten er heel weinig over. JASON BROWN praat met een lid van een geavanceerd duikteam dat enkele geheimen van de Atlantische Oceaan wil onthullen
Lees ook: Ocean Census richt zich op 100 onbekende mariene soorten
Wat heb je gedaan tijdens je laatste duiken? Heb je rondgezwommen en de mariene flora en fauna bewonderd? Of misschien ben je een wrakduiker die niets liever doet dan je favoriete scheepswrak bezoeken.
Voor duikers betrokken bij een Nekton-missie om de diepe ecosystemen rond de Atlantische eilanden van Bermuda te verkennen, was er weinig tijd om de bezienswaardigheden te bewonderen – voor hen ging elke duik over het bereiken van een doel om ons begrip van de gezondheid van de de diepe oceanen van de wereld.
Naar de Bathyal-zone
De oceanen bedekken 70% van het aardoppervlak en bevatten 97% van al ons water, maar toch beschouwen we ze zo vanzelfsprekend. Veel van wat we weten is beperkt tot de relatief ondiepe wateren, maar de diepe oceaan, het cruciale deel, is het gebied waar we het minst van weten. De Bathyal Zone, gelegen tussen 200 en 2,000 meter onder het oppervlak, herbergt de grootste diversiteit aan zeeleven ter wereld.
Deze zone bevat alle kritieke indicatoren voor de gezondheid van de oceanen, en het effect ervan op de aarde is verreikend omdat het de essentiële taak vervult van het absorberen van koolstofdioxide en het helpen reguleren van het klimaat. Zoals zoveel delicate ecosystemen wordt de Bathyal Zone echter voortdurend bedreigd door menselijke uitbuiting vanwege de rijkdom aan olie-, gas- en visbestanden die erin liggen.
Pas de laatste jaren zijn we het belang gaan beseffen dat de diepe oceaan speelt bij het reguleren van de levensondersteunende systemen van de aarde. Voor meer inzicht werkte de liefdadigheidsstichting Nekton samen met belangrijke spelers, waaronder UNESCO, Oxford University en Global Underwater Explorers (GUE) om de XL Catlin Deep Ocean Survey uit te voeren.
De missie van Nekton was ambitieus: het creëren van een basislijn om veranderingen in de functie, gezondheid en veerkracht van de diepe oceaan te meten, zodat wetenschappers en belangrijke besluitvormers deze konden gebruiken om toekomstig beleid en houdingen ten opzichte van de oceaan te beïnvloeden.
Nekton koos Bermuda voor de eerste fase van het initiatief omdat dit de locatie was voor enkele van de allereerste diepe onderwaterduiken. Gelegen aan de westelijke rand van de Sargassozee, vlakbij de overgang naar de Golfstroom, is Bermuda een verzameling van 130 koraaleilanden die een oude vulkaan afdekken die van 3,000 meter hoogte naar de oppervlakte stijgt. Het ligt bovenop de overgangszone tussen de ondiepe en diepe oceaan.
Vrijwillige technische duikers
Nekton werkte samen met Project Baseline, een initiatief voor milieumonitoring opgericht door duiker opleiding Agentschap GUE. Het werd opgericht in 1999 en was bedoeld om duikers via burgerwetenschap in staat te stellen veranderingen in de onderwaterwereld van de wereld te observeren en vast te leggen.
Groepen gelijkgestemde duikers worden actief aangemoedigd om hun eigen projecten op te zetten, waarbij gegevens worden verzameld en vastgelegd in een enorme hoeveelheid online. database. Alleen al in Groot-Brittannië zijn er drie Project Baseline-locaties.
Basisprojecten hoeven niet diepgaand of technisch te zijn; het Portland Harbor-wrakkenproject in Dorset monitort locaties in minder dan 15 meter water, waardoor het perfect is voor duikers van elk niveau.
Hoewel Nektons eigen wetenschappelijke team bestond uit duikers met ervaring in het uitvoeren van wetenschappelijke projecten onder water, ontbrak het hen aan de uitrusting, procedures en opleiding complex uit te voeren duiken operaties buiten de recreatieve duiklimieten. Daarom stuurde GUE een team van negen vrijwillige technische duikers om samen met de wetenschappers te werken aan boord van het eigen onderzoeksschip van Project Baseline Baseline-verkenner.
In de loop van 27 dagen documenteerde dit team, onder leiding van wetenschaps- en natuurbeschermingsdirecteur Todd Kincaid, 13 kilometer rif op diepten variërend van 15 meter tot 90 meter. Voor diepere duiken, het team dat in dienst was Baseline-verkenner's eigen duikboten om de onderzoekers naar diepten tot 250 meter te brengen.
Runtime-bonussen
Het Verenigd Koninkrijk werd in het duikteam vertegenwoordigd door de in Dorset gevestigde Graham Blackmore, een technische en rebreather van GUE instructeur die door de jaren heen actief betrokken waren geweest bij verkennings- en wetenschapsprojecten. Voor hem paste de Nekton-missie perfect bij zijn eigen academische achtergrond, en weerspiegelde wat hem voor het eerst interesseerde in duiken.
“Ik heb een doctoraat in mariene biologie en dat is echt wat mij inspireerde om te leren duiken. Ik had het gevoel dat ik een groot deel van wat er op het gebied van de mariene biologie gebeurde, miste omdat ik alleen maar kon zien wat er boven de waterlijn gebeurde”, zegt hij.
“Dus toen ik aan het promoveren was, leerde ik duiken. Dat is echt het moment waarop ik GUE ontdekte – ze brachten mijn duiken naar een nieuw niveau en stelden me in staat de wereld rond te reizen en met gelijkgestemde duikers te duiken en een aantal relatief agressieve duiken uit te voeren tot meer dan 120 meter.
“Ik heb veel onderzoek gedaan naar koralen in ondiep water, dus ik voelde me erg op mijn gemak bij het dirigeren video- transecten, koralen onder water bemonsteren en watermonsters verzamelen, dus dat pakte goed uit.
“Bij dit project werkten we als teams van drie personen – we hadden een man die de transecten aanlegde, en iemand anders video- de transecten en vervolgens de derde persoon die de markering beheerde die we weer boven moesten halen.’
Het uitvoeren van al dit wetenschappelijk onderzoek kost tijd, en de teams hebben behoorlijk agressief duiken doorstaan om hun doelstellingen te bereiken. “We waren bezig met looptijden van zes tot zeven uur, met ongeveer 40-60 minuten op 90-100 meter. We zouden dan naar 60 meter gaan en nog eens 20-60 minuten doen voordat we naar 30 meter gingen om nog een uur te doen.
“Toen we met het project begonnen, was het plan eigenlijk om één niveau per duik te bereiken, maar als je de profielen doorloopt, kom je erachter dat als je een uur op 30 meter doet na een uur op 90 meter, dit de decompressie niet verandert. geweldige deal – dus je krijgt die duik van 30 meter bijna gratis.
"Bij het uitvoeren van de profielen was het best interessant om te zien dat de looptijd met een uur toenam, maar de totale tijd om aan de oppervlakte te komen bleef zeer, zeer vergelijkbaar."
Rebreather-oplossing
Het is niet verrassend dat traditionele open-circuitapparatuur nauwelijks een optie was, omdat de enorme hoeveelheid gas die nodig was om de profielen te voltooien die het duikteam aan het uitvoeren was, zowel boven als onder water onbeheersbaar zou zijn geweest. Om het leven gemakkelijker te maken gebruikte het duikteam JJ-CCR rebreathers in een GUE-configuratie.
Deze opstelling gaf het team toegang tot een grote hoeveelheid toegankelijke bail-out, die aan de achterkant op de rebreathers waren gemonteerd via een paar verdunningsmiddeltanks van zeven liter. Dankzij de flexibiliteit die de rebreathers boden, konden de duikers tamelijk agressieve duiken op meerdere niveaus maken zonder dat ze specifieke mengsels voor die dieptes mee hoefden te nemen.
De rebreathers maakten het leven ook een stuk gemakkelijker voor de teamleden die gas pompten. Omdat er tijdens een duik van zeven uur iets meer dan 50 bar verdunningsmiddel en ongeveer 150 bar zuurstof werd gebruikt, hoefden de gasblenders geen overuren te maken met het bijvullen van cilinders.
“Er was een leuke, vriendschappelijke rivaliteit tussen de duikboten en de duikers”, zegt Blackmore. “De onderzeeërs zijn apparatuur die miljoenen ponden kosten en behoorlijk ingewikkeld zijn, met lange checklists en enorme hoeveelheden afwerkwerk om ze klaar te maken om te gaan duiken. We moesten vaak op het achterdek staan en zweten in onze droogpakken terwijl we wachtten tot de onderzeeërs klaar waren.
“Natuurlijk is het echte voordeel van de subs is dat ze iemand die niet kan duiken naar een omgeving kunnen brengen die ze anders niet zouden kunnen ervaren. Het betekent dat je een wetenschapper onder water kunt nemen, zodat hij of zij daadwerkelijk kan zien wat er op de bodem gebeurt en hoe duikers de gegevens te verzamelen en met het duikteam te kunnen communiceren via de 90 mm dikke, onder druk staande acrylkoepel die hen omringt.”
Twee functionele handen
Naarmate het project vorderde, begon de coördinatie tussen de duikers en de onderwaterschepen echte vruchten af te werpen voor het wetenschapsteam. De duikboten mochten dan wel geavanceerd zijn, maar hun interactie met de omgeving werd beperkt door de nogal primitieve en onhandige manipulatorarm die het subteam moest gebruiken om monsters op te rapen. Ze konden een hele duik besteden aan het zoeken naar een steen en deze op de juiste plaats leggen. in de opvangmand van de sub.
Zoals Blackmore uitlegt, maakte het introduceren van duikers het leven voor de wetenschappers een stuk gemakkelijker. “Een duiker heeft twee functionele handen en kan ergens naartoe zwemmen, het oppakken, het aan de wetenschapper in de onderzeeër laten zien, het ronddraaien, omdraaien enzovoort. Er was echte vreugde op de gezichten van de wetenschappers toen ze in staat waren om te communiceren met iemand die als hun handen in de omgeving kon fungeren.
De duik- en onderwaterteams verzamelden een berg gegevens voor evaluatie door de wetenschappers van Nekton op hun basis in Oxford. De wetenschappers geloofden dat ze een aantal nieuwe soorten hadden geïdentificeerd en ontdekkingen hadden gedaan die de manier konden veranderen waarop we naar de gezondheid van de wereld kijken. diepe oceanen.
Nu de juridische bescherming van de oceanen helaas nog steeds ontbreekt, ondanks oproepen van de VN om meer beschermde zones in te stellen, is het werk dat gedaan moet worden nekton en de duikers van Projectbasislijn wat we hebben gedaan, zal van onschatbare waarde blijken bij het winnen van harten en geesten. Als de regenwouden de longen van de planeet zijn, is het duidelijk dat de oceanen het hart ervan zijn.
Foto's door Graham Blackmore, JP Bresser, Su Eun Kim – Project Baseline
Ook op Divernet: Vangzone: Mystery Canteen Voor haaien op de Malediven, Nekton geeft 360° diepzeevideo uit, 9 Bermuda-wrakken die de stekels van Halloween-duikers doen tintelen, De verloren kunst van het flessenduiken
