GRATIS DUIKER
Lees ook: Onderwaterfotograaf die niet nat wordt
vrijduiken heeft geïntroduceerd bracht me naar een gemeenschap van geweldige mensen en stelde me in staat om naar een aantal ongelooflijke bestemmingen over de hele wereld te reizen, waaronder een aantal behoorlijk vreemde locaties die ik anders nooit zou hebben bezocht.
Het meest opvallende is dat freediven mijn persoonlijkheid heeft gevormd fotografie, waardoor het een doel en een gevoel van narratieve samenhang krijgt.
Mijn verhaal begon echter heel anders. Ik was oorspronkelijk een duiker, geobsedeerd en ging het water in waar en wanneer ik maar kon.
Duiken was wat ik erg leuk vond aan mijn onderzoek en carrière in de mariene biologie – het was altijd bijzonder om dicht bij de wilde dieren te kunnen komen.
Ik heb een wetenschappelijke duiker ondernomen opleiding en duikinstructeur stage, en dit bracht mij ertoe om vrijwilligerswerk te doen bij een project waarin het gedrag van voshaaien in de Filippijnen werd gefilmd.
Duiken werd snel mijn leven – totdat het allemaal een slechte wending nam.
Op een dag, na een normale duikdag,
Ik werd overmand door lethargie en mijn zicht werd vervormd – klassieke tekenen van decompressieziekte (DCO).
Aanvankelijk probeerde ik het te ontkennen, wetende dat dit het einde van mijn reis zou zijn, maar toen het inademen van zuivere zuurstof niets deed om de symptomen te verlichten, wist ik dat het tijd was voor een verblijf in de decompressiekamer om me uit te zoeken.
Twee sessies van zes uur later en ik was klaar om te gaan – maar pas toen ik veilig terugkwam in Groot-Brittannië, vertelden de artsen me het slechte nieuws.
Ik had een Type II DCI gehad, waarbij stikstofbellen het zenuwstelsel aantasten. Eventueel achtergebleven littekenweefsel kan ‘plakkerig’ zijn voor stikstofbellen, waardoor een tweede ongeval veel waarschijnlijker wordt. Dit beëindigde effectief mijn duikcarrière.
Niet alles was echter verloren. Ik las over vrijduiken en besefte dat dit het antwoord zou kunnen zijn. DCI is nog steeds een mogelijkheid voor vrijduikers die heel diep gaan, maar omdat je geen perslucht inademt, is het risico enorm verminderd. Daarom reisde ik naar Thailand om te trainen in vrijduiken.
als freediver geef ik uit het grootste deel van mijn tijd op een diepte van 20-40 meter. Veel freedivers kunnen veel dieper gaan dan dat, maar ik vind dat er in dit gebied een overvloed aan licht, dieren in het wild en mogelijkheden voor verkenning is. Het is op deze diepten dat ik mijn beste foto's maak.
Ik kan mijn adem ongeveer zes minuten inhouden, maar als ik actief aan het zwemmen ben, moet ik toegeven dat mijn adem nooit langer dan twee minuten inhoudt. En als je bedenkt hoe onvoorspelbaar de natuur is fotografie Het kan zijn dat twee minuten om je foto te maken niet bijzonder lang lijkt.
Je zou waarschijnlijk denken dat duiken om deze reden een betere keuze is om geweldige foto's te maken, maar ik denk niet dat dat zo is. Foto's maken als vrijduiker heeft zijn uitdagingen, maar ik denk dat het de beperkingen zijn die deze aanpak met zich meebrengt die het zo'n interessant mechanisme maken voor fotografie.
Korte duiktijden vereisen dat u onmiddellijk en besluitvaardig bent en uw uitrusting door en door kent. Je hebt geen tijd om te wachten tot de dieren doen wat jij wilt. Je moet bereid zijn aanpassingen aan te brengen in de opnamen die je van plan was.
Je bent ook snel, wendbaar en stil, vergeleken met je met tanks beladen tegenhangers. Mijn ervaring is dat de meeste dieren je daardoor veel dichter bij elkaar laten komen, waarbij ze de neiging hebben totaal ongeïnteresseerd te zijn of slechts lichtelijk geïntrigeerd door je aanwezigheid. Ze zijn misschien voorzichtig, maar lijken zelden bang.
Met vrijduiken kun je ook vrijer de driedimensionale ruimte van de waterkolom verkennen, waarbij duikers een strikt diepteprofiel moeten volgen, waarbij ze eerst naar het diepste punt van de duik afdalen, gevolgd door een geleidelijke maar constante opstijging.
Freedivers kunnen op hun gemak op en neer gaan, zij het gedurende een veel kortere periode tijdens elke duik. Dit verbetert je vermogen om met de natuur mee te bewegen, te reageren op veranderend terrein en unieke uitkijkpunten te zoeken.
uiteindelijk denk ik Het belangrijkste geschenk dat vrijduiken de fotograaf schenkt, is verminderde controle. Je hebt geen tijd om te wachten op het perfecte moment om de sluiter open te trekken, waardoor de invloed van het toeval wordt versterkt.
In de meeste gevallen geldt: hoe groter de rol van stochasticiteit, hoe gelukkiger ik ben met het beeld; het voelt meer collaboratief aan.
Ik maak al mijn foto's in zwart-wit. Ik wou dat ik hier een cerebrale, hoogstaande reden voor had, maar de waarheid is dat het nooit echt bij me opgekomen is om iets anders te doen.
Ik heb nooit die klassieke, goed verlichte, verzadigde, kleurrijke en superheldere foto's willen maken. Ze zijn mooi en vereisen veel technische vaardigheden, maar ik vind het moeilijk om emotioneel contact met ze te maken, en ze vertegenwoordigen niet mijn ervaring van de oceaan, die erg aantrekkelijk kan zijn, maar ook overweldigend, vernederend en intimiderend.
Vaak is het een donkere, duistere, desoriënterende en surrealistische sfeer, een kant van de ervaring die ik belangrijk vind om te delen.
Zwart-wit helpt hierbij. Het kan het maken van foto's ook een stuk gemakkelijker maken als er niet veel licht of kleur is, wat een probleem is als je diep zit en ervoor kiest geen kunstlicht te gebruiken.
Ik fotografeer met een Nikonos V-camera met een 35 mm waterdichte afstandsmeter. Het heeft een robuuste betrouwbaarheid – en amfibische mogelijkheden – waardoor het ideaal is voor freediving. Bovendien zorgt de kleine vormfactor voor heel weinig weerstand, wat essentieel is voor het stroomlijnen tijdens een duik.
Ik fotografeer met zeer gevoelige, korrelige zwart-witfilm en gebruik alleen omgevingslicht. Dit komt deels omdat ik hou van de esthetiek van het ontbreken van externe verlichting, maar deels omdat ik er geen had toen ik begon, dus ik had geen keus!
Ik heb geïncorporeerd digitaal in mijn werk, maar ik heb mezelf nooit los kunnen maken van deze minimalistische benadering. Ik hou van de focus die het legt op de fysieke vorm, de verschillen en overeenkomsten tussen dieren.
voor fotografisch mogelijkheden met freedivers, de cenotes in Mexico zijn niet te verslaan. Cenotes ontstaan wanneer kalksteengrotten instorten, waardoor grondwaterpoelen zichtbaar worden die worden beschouwd als heilige toegangspoorten tot de Maya-onderwereld Xibalba.
Er zijn er duizenden verspreid over Yucatán, elk met zijn eigen unieke vorm, grootte, diepte en kleur.
Het water is glashelder, de zon schijnt vanuit de jungle erboven in de duisternis als roterende lichtstralen, en ze zijn enorm. Het is bijna onmogelijk om een slechte foto te maken!
Als het gaat om het fotograferen van dieren in het wild, zijn mijn favoriete dieren om mee te duiken en te fotograferen de zeeleeuwen. Ze zijn ongelooflijk speels en interactief, en hun snelheid, behendigheid en gratie zetten ons te schande.
Eén ervaring die er echt uitspringt, was op de Galapagos. Ik zag twee jongeren spelen met een stuk riet dat ze hadden gevonden, het heen en weer doorgeven en elkaars staart achterna zitten.
Na ongeveer 20 minuten namen ze mij mee in hun spel, renden naar boven, lieten het riet voor me zweven voordat ze wegvluchtten, een paar seconden verdwenen en terug renden om hun speeltje terug te halen. Het was een bijzonder moment dat ik nooit zal vergeten.
Eén ding dat ik erg leuk vind aan mijn monofoto’s is dat ze een geografische nivellering zijn. De stijl zorgt ervoor dat beelden die midden in de winter in Groot-Brittannië zijn gemaakt, vrijwel niet te onderscheiden zijn van foto's van paradijselijke duiklocaties op afgelegen locaties.
Mensen hebben het vooroordeel dat de Britse wateren troebel zijn en verstoken van leven, waarvan Britse duikers weten dat dit niet verder van de waarheid kan zijn. Als de omstandigheden goed zijn, is het duiken hier spectaculair.
In tegenstelling tot de tropen worden gematigde wateren gedomineerd door zeewier, waardoor je prachtige tinten groen, rood en bruin krijgt die je elders niet vaak ziet.
Zelfs als het zicht niet geweldig is, komen deze samen om een griezelige, etherische sfeer te creëren en ik kan er geen genoeg van krijgen, om erin te duiken en te fotograferen.
Ik weet nu dat ik me altijd aangetrokken zou hebben gevoeld tot freediven. Vrijduiken en fotografie zijn zo nauw verweven in de verschillende facetten van mijn leven.
De stijl heeft mij in staat gesteld een diepere verbinding met de oceaan te ontwikkelen en te integreren met een kleine maar mondiale gemeenschap van gelijkgestemde mensen.
Ik hoop dat wanneer niet-duikers mijn foto's zien, dit hen zal aanmoedigen om het mariene milieu zelf te ervaren, en hopelijk een gevoel van verantwoordelijkheid zal opwekken om het te beschermen.
Bezoek voor meer informatie over James' freediving-ervaringen ontdekkeninteressant.
