Onderwaterfotograaf die niet nat wordt

De kenmerkende beelden van CHRISTY LEE ROGERS hebben haar bekendheid verworven in de kunstwereld, maar de onderwatertechniek waarbij deze Amerikaanse fotograaf hoog en droog moet blijven, ontstond per ongeluk. Ze legt haar methoden uit aan STEVE WEINMAN

Een formele training om de onderwaterwereld te verkennen leek nauwelijks nodig voor kinderen die opgroeiden op Hawaï, zegt Christy Lee Rogers. Zij was een van die kinderen geweest.

"Ik ben opgegroeid in het water - ik was een surfer en een boogieboarder, en ik deed nogal gekke dingen", zegt ze. 'Er zou een lavabuis zijn met overal rotsen die naar de oceaan leiden, en ik dook naar beneden terwijl de golven binnenkwamen, zodat ze je de zee in zuigden.

Lees ook: Meer dan $10 miljoen aan Avatar-sterfoto's gewijd aan de bescherming van de oceaan

Dus ik ben eraan gewend om verpletterd te worden door golven, waarvan je niet weet welke kant naar boven en welke naar beneden is.”

Een favoriete plek was een eilandgrot vlakbij haar ouderlijk huis op Oahu. "Er is een beetje lucht, al deze wezens op de muren en dan komen de golven naar binnen en vullen dat gat op en je moet het een beetje timen en weer naar buiten gaan met het water." 

Snorkelen leek saai en wat freediven betreft zegt ze – verrassend genoeg – “Ik heb nooit lang mijn adem kunnen inhouden!” 

“Ik zou gaan duiken met tanks, maar ik heb het net van mijn vrienden geleerd – ze namen me mee op een boot en gaven me een lesje en dan gingen we 60 meter naar beneden, rond de voet van het eiland, naar de plek waar ze dit wisten tijgerhaai was. Mijn vrienden waren aan het speervissen en er zat bloed in het water en het was gewoon gek!

Christy's obsessie met water heeft haar nooit verlaten, hoewel ze succes heeft geboekt met een achtervolging waarbij ze zich ervan moet onthouden. 

Ze is gevestigd in Nashville en wordt omschreven als een onderwaterfotograaf, maar wel één met een kenmerkende fine-art-stijl.

Dit hangt af van de schemerzone tussen haar ondergedompelde modellen en haar camera aan de bovenzijde, waarbij het gebroken licht op hun grensvlak helpt de buitengewone effecten te creëren die kopers over de hele wereld aantrekken. 

Een aantal onderwaterfotografiewedstrijden omvatten categorieën voor afbeeldingen met menselijke modellen, maar Christy's werk is anders.

Het sleept sinds 2011 prijzen in de wacht en vraagt ​​hoge prijzen. Afdrukken in beperkte oplage variëren van £ 3,000 tot £ 28,000, terwijl haar eenmalige werken alles van £ 50,000 tot maximaal £ XNUMX kunnen opbrengen. Zoals onderwaterfotografie luidt, is dat fantastisch.

Haar werk is te vinden in particuliere en openbare collecties, glossy magazines en op de muren van statige huizen. Ze creëerde een albumhoes voor Wang Chung, een kalenderhoes voor Lavazza en zag 274,000 andere inzendingen om Open Fotograaf van het Jaar te worden bij de Sony World Photography Awards.

Apple gaf haar de opdracht om afbeeldingen te maken om te laten zien wat de iPhone 11Pro onder water kan doen.

“De conventies van de hedendaagse fotografie doorbreken”, zoals haar Londense outlet A Gallery het stelt, doen Christy’s uitgebreide beelden van ronddrijvende, met elkaar verweven menselijke lichamen in kleurrijke, wervelende kledingstukken denken aan barokke schilderijen van oude meesters als Rubens of Poussin. En het kwam allemaal per ongeluk tot stand.

De vreugde van refractie

Een vriend gaf Christy haar eerste 35 mm-camera toen ze 15 was. “Toen volgde ik een cursus fotografie en filmmaken, iets wat heel zelden op de middelbare school gebeurde. Ik sloot mezelf op in de donkere kamer en maakte al deze beelden, maar ik maakte ook Super 8-films, waarvan ik zou zeggen dat het mijn eerste liefde was.” 

Omdat ze geen andere vakken genoot, ging ze naar de filmschool in San Diego. “Ik verloor daar een deel van mijn passie – het ging meer om theorie, en gewoon zo gestructureerd.

Ik hield erg van experimenteren en was nieuwsgierig, maar mensen vertelden me: je kunt het niet op deze manier doen, want er is een regel bij het maken van films. Ik dacht: ja, maar het ziet er goed uit! Ik was altijd een beetje een regelbreker.

“Ik heb heel lang buiten foto's gemaakt en ik denk dat ik me een beetje verveelde. Ik zou stapels afdrukken afdrukken van een miljoen foto's gemaakt met mijn digitale camera, maar niets bleef me bij totdat ik, omdat ik van water hou, tegen een van mijn modellen zei: laten we gewoon in het zwembad springen! 

“Toen begon ik te zien hoe de dingen bogen, maar alleen toen ik buiten het water was. Toen ik de camera in het water legde, wat ik wel heb getest met 35 mm, was het niet erg mooi. 

“Vanaf het oppervlak begon ik al deze vormen en vormen te zien en besefte ik dat ik op die manier iets magisch kon creëren dat je alleen door de camera kon zien. Ik wist destijds niet eens dat het refractie heette, of begreep de fysica erachter.

“Ik begon het een beetje heen en weer te duwen, mijn camera en verlichting aan te passen en uit te zoeken wat er goed uitzag. Toen werd het heel precies, want als je te veel doet, kan het een grote puinhoop worden!”

In de nachtdienst

Christy voerde haar shoots in zwembaden uit tot ver na middernacht. “Ik gebruikte heel harde lampen, waarvan ik het uiterlijk 's nachts altijd mooi vond. Maar toen sommige mensen de eerste beelden zagen, zeiden ze dat ze hen aan Caravaggio deden denken.

Ik had er nog nooit zo over nagedacht, maar ik ben een heel dramatisch persoon, heel emotioneel, dus dat idee paste bij wat ik destijds aan het creëren was. 

“Ik heb een hele donkere tijd in mijn leven meegemaakt en er is een punt waarop je denkt: ‘Ik ga dood’. Toen besefte ik: oh wauw, ik ga niet dood, het is heel interessant dat ik gewoon blijf overleven. 

“Dus de boodschap die ik in mijn beelden begon te stoppen, was die van deze etherische andere wereld van hoop, van wat mogelijk is. Het is een onderwaterbeeld dat technisch gezien echt is, maar ons meeneemt naar een heel ander rijk.”

Aanvankelijk zouden Christy's vrienden als haar model fungeren en omdat ze Hawaïaans zijn, zegt ze dat ze er niet voor terugdeinsden om onder water te komen terwijl ze vreemde posities innamen.

In het geheel door land omgeven Nashville heeft ze de neiging om acteurs, modellen of dansers in te huren – “Ik hou ervan om verschillende mensen te gebruiken en dingen anders te ervaren” – en erkent dat wat ze van hen vraagt, even wennen kan zijn. 

“Gewoon in het water staan ​​is geweldig, maar zodra je ondersteboven begint te bewegen en het water in je neus krijgt, komen er heel andere vaardigheden bij kijken! 

“Veel van de foto's die ik in het begin maakte, waren van mezelf, dus ik weet precies hoe het is om daar beneden te zijn en je adem lang in te houden en te proberen er mooi uit te zien.

Duikers en andere mensen die vroeger in het water waren, weten hoe ze het moeten doen, maar er wordt veel geëxperimenteerd, het steeds opnieuw doen, en de modellen leren hoe ze zich op hun gemak moeten voelen. We moeten door de pijn heen.

“Meestal kies ik voor mensen die ervan houden om de grenzen te verleggen. Ze willen het krijgen, ze geven niet op en ik voel hun energie. Als ze klaar zijn, voelen ze zich misschien uitgeput, maar ze voelen zich ook versterkt – vooral als ze de beelden zien.”

Een paar keer diep ademhalen, uitademen, onderdompelen, eventuele luchtbellen verwijderen en vasthouden. “Ze moeten de lucht kwijt, anders gaan ze ondersteboven en wil het water je neus in zuigen, dus het moet heel precies zijn.

Als ze eenmaal leren loslaten, weten ze dat als ze het water niet opzuigen, het alleen maar in de neusgaten blijft zitten. Het zal ongemakkelijk zijn en raar aanvoelen, maar dan kom je naar voren en blaas je het er meteen uit.

De modellen staan ​​zelden langer dan een minuut achter elkaar onder water, dus er is geen sprake van extreme ademinhoudingen, maar de nachtelijke sessies kunnen wel zes uur achter elkaar duren, waarbij iedereen zich om 1 uur 's nachts weggevaagd voelt.

"Maar als je twee avonden filmt, zul je de tweede avond zoveel beter zijn, nu je alle fouten al hebt gemaakt."

Eenmaal ondergedompeld vallen de modellen in vooraf afgesproken patronen. “Dan komen ze weer terug en ik pas het opnieuw aan – oké, dit werkt, dat werkt niet – en verhelp eventuele problemen.

We gaan voortdurend op en neer, op en neer. Ik sta ervoor open om eraan te werken, omdat ik het gevoel heb dat er uit elke ervaring iets nieuws voortkomt. 

“Ik gebruik deze grote flitser niet, ik probeer dat schilderijachtige gevoel te krijgen, dus als er veel beweging is, kan het moeilijk zijn om de juiste balans te vinden.

“Een veiligheidsteam staat stand-by voor grotere opnames of opdrachten, maar meestal worden de beelden in zo ondiep water opgeroepen dat “op elk moment iemand gewoon kan opstaan!”

‘Uiteindelijk is het proces ongemakkelijk en is het leven ongemakkelijk,’ zegt Christy, ‘maar als je doorzet, schijnen hoop en schoonheid er een beetje doorheen.’ 

Camerakeuze

Wat de hardware betreft, heeft Christy de Fuji GFX 100 gebruikt, “een nieuwere spiegelloze camera die een beeld op billboard-formaat kan opnemen – het is verbazingwekkend, hoewel het zijn plus- en minpunten heeft. 

“Mijn eerste collecties zijn gemaakt met een Canon EOS 5D Mk 3 en enkele andere Canons. Ik heb Sony en andere camera's geprobeerd, maar ik vind het kleurenpalet van de Canon mooi en het heeft de neiging wat meer onscherp te worden, terwijl de Fuji alles perfect wil vastleggen. Het is grappig, maar dat kan voor mij een probleem zijn! 

“Mijn nieuwe collectie is opgenomen met de Fuji en je kunt zeker meer duidelijkheid zien in gezichten, wat goed is, maar ik denk dat als mensen mijn kunst kopen, ze wat meer van die zachtheid willen en het gezicht niet echt volledig willen zien. Daar sta ik om bekend.”

Is er veel postproductiewerk nodig? “Ik begon met alles gewoon met de camera gefilmd, en je ziet veel gekte in de beelden. Ik heb één collectie genaamd Roekeloos ongebonden [getoond in Longleat House in Wiltshire], en het was echt de gemakkelijkste collectie om te maken, omdat ik het licht de dingen gewoon liet uitblazen. 

"Laten we zeggen dat we een foto hebben van drie lichamen en dat het model hier perfect is, maar in deze niet. Ik sta open om met dingen te spelen." Er kunnen ook veel “digitale defecten” zijn, in tegenstelling tot bubbels, afhankelijk van de hoeveelheid beweging.

“Sommige beelden laat ik gewoon los, andere wil ik eruit hebben. Postproductie is niet mijn vaardigheid, het is gewoon een hulpmiddel dat ik kan gebruiken, en het kost me honderd keer meer tijd om een ​​beeld te creëren!”

Dieper, donkerder poelen

Christy begint de meeste shoots met een stevig concept in gedachten, maar merkt dat deze onverwachte wendingen kunnen nemen. “Op de ene fotografeerde ik met LED-lampen, die ik niet zo prettig vind als hoofdlamp, dus heb ik onderwaterduikzaklampen meegenomen om de kleuren te accentueren. 

“Ik had de shoot bijna geannuleerd omdat ik vond dat we niet genoeg licht hadden, maar dan, boem, krijg je bijna te veel kleuruitbarstingen.” Dit resulteerde in de zogenaamde collecte Luminescentie, opgenomen in diepere, donkerdere poelen, waarbij de modellen intens verlicht zijn. De hier getoonde afbeeldingen komen uit die collectie.

Christy wilde al heel lang op elk moment van de dag kunnen fotograferen, afhankelijk van de stemming, in haar huis in Nashville. “Ik heb een tijdje geleden dit stuk grond in het bos gekocht en er een huis op gebouwd, maar het hoofddoel was de bouw van een zwembad.

Ik zal over alle tools beschikken, verschillende achtergronden en verschillende kleuren kunnen gebruiken en de verlichting precies kunnen afstemmen op wat ik nodig heb.” 

Ze zal ook af en toe blijven fotograferen op Hawaï, telkens wanneer ze terugkeert om haar familie te zien, waarbij ze opnieuw een beroep doet op haar oude vrienden als model. 

En nu, na al die tijd fotograferen van boven het oppervlak, blijkt dat Christy erover denkt om die brekende muur kapot te slaan en toch weer nat te worden. “Ik denk dat ik de volgende keer helemaal onder water wil gaan!” ze zegt.

“Misschien wat meer experimenteren met de camera's volledig ondergedompeld. Ik heb dat een beetje gedaan met video – en ik denk dat ik meer in video wil duiken. 

“Bewegende beelden zijn echt fascinerend en hoewel je de breking niet zou hebben, denk ik erover om meer met licht te spelen.”

De vele andere collecties van Christy Lee Rogers zichtbaar op haar website en op Instagram; bij de Een gallerij; in een solotentoonstelling in juli in Venetië en, samen met de Britse onderwaterfotograaf Zena Holloway, in Zweden, waar hun Bewaker van het water tentoonstelling wordt gehouden op het vuurtoreneiland vader noster in de buurt van Göteborg tot eind augustus.

Ook op Divernet: De duiker die graag zijn sporen achterlaat, Wereld van onscherpte, Duiker steekt Londen blauw aan, Hoog onder water vliegen: Rob Franklin, Jacobus vrij