regisseur van fotografie Rob Franklin is al lang de eerste oproep als er grote onderwaterfilmprojecten in het verschiet liggen. PENELOPE GRANYCOME praat met hem over BBC-bootcamps, Blue Planet uitdagingen, een door whisky gevoede fantasie in Mexico en de beste manier om zwembaden groen te maken.
Het vergelijken van aantekeningen over bijna-dommelervaringen onder water was niet de manier waarop ik had verwacht mijn gesprek met Rob Franklin, een doorgewinterde directeur van fotografie (DoP) en commercieel duiker met drie decennia duik- en filmervaring op enkele van 's werelds meest uitdagende locaties op zijn naam.
Lees ook: Onderwaterfotograaf die niet nat wordt
Maar dat is waar we het wel over hebben – ik vertel over de warme Indonesische wateren waarin ik bijna op 3 meter hoogte afdreef (ik geef de jetlag de schuld), terwijl Robs bijna slaapverwekkende toestand zich had voorgedaan terwijl hij alleen aan het dak van een grot vastgelijmd zat te wachten op collega's in de vredige duisternis.
Rob is winnaar van de BAFTA en geprezen door de Royal Television Society, met grote televisiecredits voor een scala aan documentaire- en fictieproducties. Hij straalt het soort kalmte uit dat zowel door de film- als de duikindustrie wordt geëist.
Zijn route naar onderwatercinematografie was niet lineair, maar kwam voort uit een jeugdliefde voor speleologie. Toen hij acht of negen was, zag hij een tv-documentaire over speleologie en dacht “dat ziet er echt spannend uit”. Later sloot hij zich aan bij een plaatselijke speleologie- en klimclub en begon de reis.
Een paar jaar later ontmoette Rob op een conferentie van de British Caving Association cameraman Sid Perou, die wordt beschouwd als een van de grootste grotfilmmakers aller tijden. Hij greep zijn kans en vroeg Sid om een baan.
‘Hallo, ik wil graag met je samenwerken’ leidde tot een paar onbetaalde dagen in Wales, waar ik voor de BBC werkte, en tot het laatste stageproject voor filmcamera-assistenten dat ooit door het bedrijf werd georganiseerd. “Het was een toegangspoort tot de rest van mijn carrière – en mijn leven”, zegt Rob.
Sprinten op het laatste moment
Door bij de BBC het camera- en lichtvak te leren kennen, leken bergen en grotten “heel, heel ver weg”. Een familievriend wiens zoon een duiker van de Royal Navy was, wekte Robs interesse in de onderwaterwereld, maar hij bracht dit pas in de praktijk toen de BBC op zoek ging naar het samenstellen van een onderwaterfilmeenheid.
“Ik ging mee en leerde duiken”, legt Rob uit, en met slechts 25 recreatieve duiken op zijn naam, ging hij verder met een commerciële duikcursus.
"Het was hardcore", zegt hij over de opleiding, dat een maand lang liep in de trant van een militair bootcamp, elke dag beginnend met een hardloopsessie van twee mijl. De laatste stagiair die over de streep kwam, werd rechtstreeks in de push-ups geduwd, een lot dat Rob vermeed dankzij een nieuw ontdekte gave voor last-minute sprinten.
Een zwaardere test bestond uit het herhaaldelijk in het water springen vanaf een hoogte van 6 meter, terwijl het verboden was om de uitrusting aan te passen of het gewicht aan te passen, en zonder dat een BC was toegestaan.
Tijdens een duik naar 20 meter in a droogpak Veel maten te groot voor hem, Rob kwam vast te zitten op de bodem en kon geen enkel drijfvermogen krijgen toen de lucht uit zijn nekseal omhoog kwam. Hij slaagde erin het overtollige te verzamelen en op te vouwen en kwam uiteindelijk terug naar de oppervlakte.
‘Niet specialiseren’
Na 10 jaar bij de BBC-eenheid begon Rob als freelancer. Gewaarschuwd om zichzelf niet te beperken door een specialist te worden, zorgde hij ervoor dat hij een breed scala aan producties omarmde, waaronder sneeuw- en ijswerk, en zijn ervaringen met duiken en speleologie samenvoegde.
Ondanks het goedbedoelde ‘niet specialiseren’-advies merkte Rob dat zijn freelancewerk hem steeds meer onder water bracht, waarbij het werken met een grotere crew allemaal deel uitmaakte van de aantrekkingskracht.
Hij heeft er veel in geschoten open water maar ook over studiotanks en zoet water, maar als hij duiken in open zee bespreekt, citeert hij zijn goede vriend grotduiker John Volanthen, die het wrang omschrijft als “zout, wiebelig en gevaarlijk”.
Bij het fotograferen van dieren in het wild in of uit het water zegt Rob dat een van de uitdagingen die zijn geduld het meest op de proef stelde, ontstond toen hij keer op keer dezelfde reeks duikende zeekoeten filmde. Blauwe Planeet II, in de ijskoude Barentszzee ten noorden van Noorwegen.
Hij merkt echter dat het intense creatieve teamwerk dat nodig is in zowel fictie als commerciële cinematografie hem op een diep niveau boeit, en hij gelooft dat “alles mogelijk is”.
“Het is heel interessant, mensen verzamelen vaak kwalificaties, maar het gaat om de continuïteit van ervaring”, zegt Rob. “Je maakt deel uit van een team, maar je moet ook zelf nadenken.” Hoewel dit elkaar wederzijds uitsluitende concepten lijken te zijn, begrijpen de meeste duikers instinctief dat het vermogen om voor jezelf te denken, is wat je tot een team maakt.
Whisky uitdaging
De eisen van samenwerking, creativiteit en samenwerking werden nooit méér op de proef gesteld dan toen Rob op een diepte van 30 meter een reclamespotje voor Ballantine’s whisky afstak. cenote nabij Tulum in Mexico.
Bij de shoot waren dertien duikers betrokken en een onderwaterlaag van waterstofsulfide waarin zijn model, vrijduiker Lance Lee Davis, in kostuum moest duiken. Lance moest vervolgens boven de laag poseren als een Chinese aalscholvervisser die een gezonken boot bestuurde in 13 meter semi-giftig warm water.
Rob werd door regisseur William Williamson als cruciaal onderdeel van het team opgeroepen en bouwde een hele verlichtingsinstallatie helemaal opnieuw, implementeerde en verbond deze met een oppervlaktegenerator.
Voorafgaande tests met lichtfakkels op de Vobster-locatie in het binnenland in Groot-Brittannië hadden een lading zwarte rook veroorzaakt, “wat niet acceptabel zou zijn geweest in een ecologisch kwetsbaar gebied”, legt Rob uit. “Als je met zo’n project wordt geconfronteerd, begin je met je onderzoek en, zoals bij elk plan, begin je met het samenstellen van een lijst.”
Na het verzwaren en vastmaken van de boot boven de onderwaterrivier, met een nep-aalscholver op zijn plaats en een olielantaarn die helder brandde in de duisternis, moesten Lance en zijn veiligheidsduikers, William en zijn veiligheidsduikers en de hele onderwaterploeg in perfecte synchroniciteit werken. om het gewenste resultaat te bereiken – de illusie dat mens, aalscholver en boot op de zwavelhoudende onderwaterrivier dreven.
De mentaliteit die nodig is om dergelijke uitdagingen op te splitsen in haalbare componenten verklaart Robs reputatie als geweldige mentor. Gecombineerd met zijn natuurlijke gevoel van kalmte is het niet verwonderlijk dat hij de favoriete DoP is voor enkele van 's werelds toonaangevende omroepen.
Tegelijkertijd is gevoel voor verhoudingen essentieel, en hij ziet een deel van zijn werk in het managen van de verwachtingen van producenten. “Je geeft ze alle informatie over wat de productie nodig heeft om haar werk goed te doen, maar we moeten naar risico’s kijken en risico’s beperken.” Dat geldt ook voor nee zeggen als een voorstel simpelweg te gevaarlijk is.
Maak het zwembad groen
Een van Robs eigenzinnige improvisaties was het nabootsen van de rivier de Theems in Victoriaans Londen, compleet met lijken en afval dat door het frame zweefde. Toen Rob toestemming kreeg om een zwembad groen te verven en het afval toe te voegen, belde Rob een voedselfabrikant met de vraag: “Hoeveel voedselkleurstof heb ik nodig om een zwembad groen te maken?”
‘Eh, waarschijnlijk een halve liter,’ was het antwoord.
Daarom kocht Rob 4.5 liter en dronk hij kopje voor kopje, totdat na drieën de perfecte schaduw werd verkregen. De enorme hoeveelheid reserve groene kleurstof bleef in zijn garage totdat hij er uiteindelijk muntcrèmes van maakte.
De gedisciplineerde mentaliteit die vereist is bij grot- en technisch duiken kan, zo vindt Rob, nuttig worden toegepast op de vele beladen opnames die boven het oppervlak plaatsvinden. “Normaal gesproken is er geen urgentie als je gaat grotduiken”, zegt hij, en onderstreept dat het contraproductief is om een baan in een staat van razernij te benaderen.
Dus telkens wanneer hij met een probleem wordt geconfronteerd en zich afvraagt hoe hij dit moet aanpakken, houdt hij in gedachten dat het duiken “altijd het makkelijke gedeelte” is.
Rob's werk met bekende namen, waaronder, maar niet beperkt tot, de BBC, ITV, Discovery, Channel 4, NatGeo, Netflix en talloze commerciële bureaus, getuigt van iemand die de klus met gratie en expertise op tijd en binnen budget klaart. Zijn zaak is Het onderwaterbedrijf, en de website biedt een overzicht van de vele indrukwekkende filmcredits.
“Als de telefoon gaat en iemand hallo zegt, weet je nooit waar je naartoe gaat of wat de uitdagingen zullen zijn”, zegt hij. Waar we het uiteindelijk over eens zijn, maakt allemaal deel uit van de magie.
PADI Master Scuba Diver Penelope Granycome is een professionele actrice die in 2008 in Oahu heeft leren duiken. Duiken heeft haar over de hele wereld gebracht, maar ze houdt ook van duiken aan de kust en in het binnenland van Groot-Brittannië. Ze schrijft over zowel duiken als welzijn.
Ook door Penelope Granycome op Divernet: Gemakkelijker duiken in het Britse droogpak voor een relatie die lang meegaat
