WRAKTOCHT 8 – DE MOHEGAN

De gebroken overblijfselen van het Victoriaanse stoomschip Mohegan vormen waarschijnlijk het bekendste en meest intensief gedoken wrak op het verraderlijke Manacles Reef bij de Lizard, Cornwall.

Hoewel transits en een echolood je bovenop de Mohegans-ketels kunnen plaatsen, begin ik liever aan een duik op de buitenste top van Maen Voes. Dit komt deels doordat de rotsen bedekt zijn met spectaculair zeeleven, maar ook omdat ik lui ben en het gedoe van zoeken en schieten wordt vermeden!

Maen Voes is bij laag water goed te vinden en bij hoog water staat hij net onder water. Wees heel voorzichtig bij hoog water, want 200 meter zuidelijker ligt een rots, Carn-du, die uit het water steekt en bij laag water gevaarlijk op Maen Voes lijkt. Een overenthousiaste bootgeleider zou er regelrecht op af kunnen varen en de boot op Maen Voes of andere ondiepe rotsen op Manacles Reef beschadigen.

Het water ingaan aan de noordkant van Maen Voes (1) volg een met anemoon en hydroid ingelegde muur tot aan de rotsachtige zeebodem op 14 meter hoogte (2). Houd scholen vissen boven je in de gaten. Met Pasen dit jaar dwarrelde er minstens een week lang een enorme school harder rond.

Als u een noordoostelijke kompasrichting volgt, is het slechts een paar minuten zwemmen naar de kapotte romp van de Mohegan.

Onderweg bestaat de zeebodem uit middelgrote rotsblokken met daartussen grof zand en gebroken schelpen.

Het zeeleven op de rotsen omvat onder meer gorgonia-waaiers, dodemansvingers en juweelanemonen. Op het zand kun je af en toe een platvis of zeeduivel spotten.

Je zou het wrak ongeveer halverwege tussen de ketels en het achterschip moeten raken (3) op een diepte van 22 meter, of iets meer bij hoog water. Het wrak van de Mohegan is goed kapot en is in het verleden uitgebreid geborgen. Toch is navigatie eenvoudig omdat langs- en dwarsliggers een ruw raster bieden om te volgen.

Als we naar het achterschip kijken, is het eerste herkenbare wrakstuk een gebogen schacht die uit het wrak steekt met gebroken bladen aan het uiteinde. (4). Vermoedelijk is dit de schroefas, al ziet deze er wat dun uit voor een schip van 7000 ton.

Je zult het roer hier niet vinden, aangezien de Mohegan zijn roer op de Vase Rock een halve mijl naar het noorden verloor voordat hij naar Maen Voes werd geveegd (zie paneel).

Als u naar voren draait, kunt u onder de door elkaar gegooide borden scharrelen in de hoop souvenirs te vinden, of een ontspannen rondleiding beginnen. De bodemtijden kunnen genereus zijn, aangezien het wrak meestal tussen de 22 en 26 meter diep is.

Als je ongeveer de middenlijn van het schip volgt, kom je al snel bij de overblijfselen van de motor (5), waarvan ongeveer de helft boven het algemene niveau van het wrak uitsteekt. Als het tij loopt, loopt de stroming vrijwel direct langs de lengte van het wrak, wat betekent dat gorgonia's die loodrecht op de stroming groeien, een ander handig navigatiehulpmiddel vormen.

Vóór de motor bevinden zich drie enorme ketels (6). Dit is ongeveer waar een duik zou beginnen als je de tijd zou nemen om met een echolood te spelen en een schotlijn te laten vallen. Als je erboven zwemt, zie je breuken in de huid van de ketels en merk je ook dat de middelste ketel in feite twee kleinere ketels rug aan rug zijn.

Verder naar voren kunnen vierkante arrangementen in de liggers de locatie van vrachtluiken markeren (7). Richting de diepere bakboordzijde van het wrak kom je al snel bij een paar bolders en het uiteinde van een lier die onder het ingestorte wrak uitsteekt (8). Deze zijn door een grote rots bijna van het wraklichaam afgesneden. Aan de andere kant van het wrak de bijbehorende stuurboordbolders (9) zijn gemakkelijk te vinden, maar verderop sijpelt het wrak uit tot af en toe een stukje beplating of een kleine balk.

Als je de hoofdlijn van het wrak terug volgt richting de ketels, zul je een enorme rots opmerken die feitelijk over het wrak uitsteekt (10). Hier heb je de keuze om op het wrak te blijven, of om een ​​aantal mooie rotsen en anemonen op het rif erboven te bekijken.

Net vóór de overhang ligt een kleine grot waar het leuk is om doorheen te zwemmen. Vanuit de grot volg ik graag het rif langs een plank op 12 meter hoogte naar een raam in de rotsen op iets minder dan 10 meter (11). Dit raam en de geul erachter zijn helemaal beplakt met anemonen.

Het rif is gemakkelijk westwaarts te volgen (12) terug richting het startpunt op Maen Voes. De truc is om op de verticale noordkant van de rotsen te blijven. Onderweg zijn er nog meer anemonen, hydroids, naaktslakken en de meeste Britse leden van de lipvisfamilie. Boven de rotsen zitten vaak kleine scholen koolvis.

Terug op Maen Voes biedt een scheur in de noordwand vol pruimanemonen een handige locatie voor een veiligheidsstop (13).

Als je echter meer wrakstukken wilt zien, keer dan vanuit de grot terug naar de achtersteven van de Mohegan en volg een kompasrichting naar het zuidwesten tot de diepte iets minder dan 18 meter is. Volg vervolgens de contour in grofweg westelijke richting en je komt bij de overblijfselen van de Spyridion Vagliano, een Grieks stoomschip van 1100 ton dat in 1890 ten onder ging. Het enige dat overblijft zijn de rompplaten en een kapotte ketel.

Zou jouw club of duikcentrum zijn favoriete wrak hier graag zien verschijnen? Als je John Liddiard wilt helpen met het verzamelen van de informatie voor een bepaald wrak, nodig hem dan uit om samen met jou te komen duiken. Schrijf naar John c/o Wreck Tour bij Duiker.

DE VERKEERDE KOERS BRENGEN

Ze zeiden dat een gekke stuurman haar had vernield, of dat magnetische rotsen haar kompassen hadden aangetast. Maar de waarheid is dat al vroeg tijdens de eerste en laatste reis van het schip onder haar nieuwe naam Mohegan de koers op een ramp was uitgezet, schrijft Kendall McDonald.

Ze vertrok op 13 oktober 1898 van Londen naar New York met 97 bemanningsleden en zes man om het vee te behandelen dat als vracht op de terugreis werd verwacht. In Tilbury pikte ze 53 eersteklas passagiers op voordat kapitein Richard Griffith, een 46-jarige commodore van de Atlantic Line, haar met een constante snelheid van 13 knopen het Kanaal af voer.

West in noordelijke richting werd de koers aan de stuurman gegeven toen zij het signaal All well naar Prawle Point Signal Station gaf. De Mohegans-koers op een ramp was gezet. Ze ging nu recht op de Manacle Rocks af.

Terwijl de passagiers op vrijdag 14 oktober aan tafel gingen voor het diner, reed de Mohegan met brandende lichten verder. Op het laatste moment vlogen er waarschuwingsraketten van de Kustwacht omhoog vanaf de kust en gaf kapitein Griffith opdracht om naar bakboord te gaan. Het maakte haar nog verder tot de Manacles. Ze raakte eerst de Vase Rock, waar ze haar roer verloor, en stormde vervolgens de Voices in, waarbij ze een groot deel van haar stuurboordzijde eruit rukte. Haar lichten gingen meteen uit. Vijftien minuten later, om 7.04 uur, zonk de Mohegan en 106 mensen stierven samen met haar in het donker.

Lees ook: Wraktour: 5, de M2-onderzeeër