Wraktour 76: The Shadwan

Dit ondiepe wrak van een stoomboot zonk in de Victoriaanse tijd in Berwick Bay, maar herbergt nog steeds mysteries die duikers moeten oplossen, zoals JOHN LIDDIARD uitlegt. Illustratie door MAX ELLIS

UITWERKEN HOE HET WRAK van de Schaduwwan in elkaar passen was een echte uitdaging, maar omdat er gemakkelijk mee gedoken kan worden op slechts 18 meter diepte, was dit het soort uitdaging waar ik de tijd voor kon nemen.

Het enige wrakstuk dat goed genoeg overeind blijft om zichtbaar te zijn op een dieptemeter is de ketel, dus daar begint onze tour (1). Zelfs dan steekt de ketel slechts net boven de zeebodem uit, ongeveer driekwart ervan ligt begraven en de rest is behoorlijk vernield.

De voorkant van de ketel met de vuurgaten wijst van het midden van het wrak af naar de oostkant. Net daarbuiten liggen grote brokken steenkool op de zeebodem en een vierkante luikkop laat zien waar een van de Schaduwwan’s kolenbunkers bevonden zich (2). Een paar boortorens overspannen dit gebied naar voren en naar achteren.

Als u naar voren draait, bevindt zich naast de meest voorwaartse boortoren de stuurmotor (3). Het algemene wrak van rompplaten en ribben begint hier onder het zand te verdwijnen. We gaan verder naar voren en langs de rand van het wrak, het uiteinde van een vrachtlier (4) steekt van onder een rompplaat uit.

Nu de algemene oriëntatie is vastgesteld, verlaat onze route, om alle boegbeslag te kunnen zien, het hoofdgebied met wrakstukken en volgt stukjes metaal op de zand- en grindzeebodem naar links, waar een paar meerpalen en de ankerlier kunnen worden geplaatst. naast elkaar gevonden (5).

De voorwaartse omvang van deze zijde van het wrak wordt gemarkeerd door een stel van drie kleine bolders (6).

Toen we over het wrak draaiden, was aan het andere uiteinde van de ankerlier een gebogen balk feitelijk de bakboordzijde van de boeg (7). Vervolgens markeert, nabij de voorste punt hiervan, een schuine verbinding tussen drie balken de punt van de boeg.

Als we verder over het wrak lopen, ligt er een klein stapeltje ketting naast de overblijfselen van de ankerkabelbuizen (8). Dit markeert de omvang van het wrak aan de andere kant van de boeg, dus nu draait onze route weer naar achteren en volgt een andere gebogen balk (9) vanaf de stuurboordzijde van de boeg terug naar het grootste deel van het wrak.

De lijn van de kiel is nu gemakkelijk naar achteren te volgen (10). Iets verder naar het midden van het wrak, de condensor, bestaat uit een reeks pijpen (11), waarvan sommige rechtop staan, terwijl andere over het wrak liggen.
Terug richting de kiel bestaat de motorsteun uit een paar veel zwaardere kokerprofielen die langs de lijn van het wrak lopen (12).

De Schaduwwan was voorzien van een tweecilinder compoundmotor, waarvan geen spoor meer te vinden is. Het enige dat overblijft in het gebied van de motorsteun is een kleine hulpmotor, mogelijk een pomp (13), liggend tussen de motorsteun en de ketel.

Naast de pomp leidt een dekplaat met twee bolders en vervolgens een rechtopstaand stuk buis naar achteren. De SchaduwwanDe reservepropeller ligt hiernaast (14), de punt van een mes onder de plaat.

De lijn van de schroefas wordt gemarkeerd door twee steunen en lagers (15) en (16), hoewel er geen teken is van de as zelf, of van het druklager dat deze met de motor zou hebben verbonden.

Het volgen van de lijn van de schacht naar achteren leidt van het wrak naar een gebied met rotsachtig rif, hoewel er geen teken is van verder wrak in deze richting.

Om verder te gaan op het wrak, keert onze route terug over het wrak vanaf het meest achterste cardanaslager (16) tot een paar bolders en een vrachtlier (17). Achter de lier een groot stuk gebogen rompplaat (18) Het lijkt alsof het deel uitmaakte van het achterschip.

Als we hier verder gaan, over een opening van ongeveer 10 meter, komen we bij het laatste deel van het achterschip, de propeller en de uitsparing in de kiel. (19).

Het interessante aan de propeller is dat hij zich aan de andere kant van het wrak bevindt dan de aslagers, en de verkeerde kant op wijst!

Terug op het hoofdgedeelte van het wrak, naar voren vanaf de vrachtlier (17) is een stuk plaat met daarin een rond flensgat (20), mogelijk door een beademingsapparaat. Dan vinden we nog een luikhoofd van een kolenbunker en de overblijfselen van de ezelketel (21).

Daarmee is onze rondleiding door de Schaduwwan, al blijven er wel een aantal onbeantwoorde vragen over. Waar zijn de overblijfselen van de motor, het druklager en de schroefas? En hoe kwam het wrak in deze verwarde staat terecht?

 Ik zal eerst speculeren over de tweede vraag. De Schaduwwan werkte noordwaarts langs de kust toen het vanuit het noordoosten een storm met kracht 10 tegenkwam.

Ik nam contact op met dr. Steven Barstow van het milieumonitoringsbedrijf Fugro OCEANOR voor advies over de golfhoogten die onder dergelijke omstandigheden waarschijnlijk zijn. Hij beheerde het database- en modelleringspakket WorldWaves, dat gegevens van het European Centre for Medium-Range Weather Forecasts in Reading gebruikt om een ​​WAM-golfmodel te kalibreren.

Dit voorspelde dat golven verder uit de kust tot 8 meter hoog zouden zijn, maar als ze de kust naderen in water dat ondiep is tot 20 meter, zouden ze breken en een hoogte van 6 meter opleveren – ongeveer die van een gemiddeld huis. De afstand tussen de golven zou 10-11 meter zijn geweest.

Gevangen tussen de storm en de lijkust zou de kapitein zijn schip in zee hebben gedraaid als enige overlevingskans. Ik vermoed dat als gevolg van het opnemen van water de steile brekende golven en de ondiepe zee dan de achtersteven van de zee zouden hebben veroorzaakt Schaduwwan om langs de zeebodem te gronden en te gutsen, waarbij het roer en een deel van de kiel worden afgebroken, compleet met de propeller en het staartgedeelte van de as.

Het uit de hand gelopen schip zou met de breedte richting de golven zijn geduwd en zijn gerold voordat het de zeebodem raakte, om vrijwel onmiddellijk plat te liggen.

Met zulke speculaties in gedachten doorzocht ik de rotsen ten oosten van het wrak (22). Randen met dodemansvingers wekten vaak de hoop de schroefas te vinden, maar ik had hem niet gezien. Misschien de Schaduwwan werd gered en vergeten. Of misschien, als je hard genoeg zoekt, wachten de overblijfselen van de motor en de as nog steeds om gevonden te worden.

Met dank aan Andrew Douglas, Tim Walsh en Steven Barstow.

Verscheen in Diver juni 2005