Wraktour 74: Thomas Vaughan

Er is genoeg te ontdekken op deze Britse stoomboot bij Pembrokeshire, en hij is onder de meeste weersomstandigheden bereikbaar, zegt JOHN LIDDIARD. Illustratie door MAX ELLIS

IETS ONGEBRUIKELIJK VOOR EEN GOED GEBROKEN WRAK, het hoogste punt van de Thomas Vaughan en daarom is het meest zichtbare punt op een dieptemeterspoor de lading. Hoewel we dat gezegd hebbende, beginnen we de tour van deze maand niet op de Thomas Vaughan's lading, omdat schipper Steve Lewis zijn schot opzettelijk een paar meter voor het grootste spoor van lading legde dat hij op de dieptemeter kon vinden.

'Je moet de twee reservepropellers zien,' zei Steve. 'Ik zal de foto zo dicht mogelijk bij hen maken.' De tour van deze maand begint dus op 20 meter hoogte met een paar reservepropellers die op elkaar zijn gestapeld (1) richting de Thomas Vaughan’s boog. Dit is op zichzelf ongebruikelijk, omdat er twee reserveonderdelen zijn en deze zich dicht bij de boeg bevinden en niet bij de achtersteven.

De romp wordt bijna tot aan de zeebodem afgebroken om een ​​omtrek van de omtrek van het schip achter te laten. Voorwaarts langs de stuurboordzijde van de romp, slechts een paar meter voorwaarts van de gestapelde propellers, ligt een grote stapel ankerkettingen. (2).

Een anker met Admiraliteitspatroon (3) ligt net buiten de zijkant van de boeg en een tweede anker (4) rust over de punt van de boog. Iets verder van de boeg liggen een paar kleine bootdavits plat in het zand (5).

Iets terugkomend van de boeg, aan de bakboordzijde van het wrak, ligt de ankerlier ondersteboven onder de montageplaat (6), rustend over de rand van de omtrek van het wrak.

Dan, een paar meter verder, ligt een enkele bolder. Verder naar achteren aan bakboord, ongeveer ter hoogte van het paar propellers, bevindt zich een kleiner anker (7), van hetzelfde Admiraliteitspatroon als de twee grotere ankers die al bij de boeg zijn opgemerkt.

We steken het wrak over om terug te keren naar de stuurboordzijde en gaan dan verder naar achteren vanaf de reservepropellers; de grote berg gietijzeren blokken die op de dieptemeter te zien was, is het hoogste punt van het wrak (8).

Ruwijzer is ruw ijzer, rechtstreeks afkomstig van het basissmeltproces. De naam komt van het gieten van gesmolten ijzer in een ketting van zandvormen die op een gewone loper liggen. De rij blokken werd vergeleken met biggen die aan de buik van een zeug zuigen. Ruwijzer wordt niet rechtstreeks in fabrieksgoederen gebruikt, maar wordt via verschillende processen opnieuw gesmolten om gietijzer, smeedijzer en staal te produceren.

Deze berg blokken loopt naar achteren door, waarbij de top van de heuvel weer diagonaal over het wrak terug naar bakboord loopt. De heuvel breekt al snel af voor het stokruim en de machinekamer.

Er is hier geen spoor van de ketel of van de motor, behalve twee motorsteunen die uit de lijn met het wrak zijn verschoven (9).

Achter de motorsteunen de schroefas  (10) verdwijnt onder een andere berg gietijzeren blokken (11), vracht uit de Thomas Vaughan's achter ruim. De schroefas komt al snel weer tevoorschijn  (12), doorgaand naar het achterschip. De as breekt uiteindelijk precies bij het laatste deel, dat uit de lijn met het wrak is gedraaid en nog steeds aan de propeller vastzit (13).

Het gebogen gietstuk van de propelleruitsparing ligt aan bakboord, terwijl onder de propeller en iets naar stuurboord het roer ligt (14), dus het achterschip stortte hoogstwaarschijnlijk naar bakboord in. We hebben echter opgemerkt dat vóór het roer een grote vrachtlier rust (15) wat, samen met de lijn van de schroefas, aangeeft dat tenminste de achterste helft van het wrak oorspronkelijk rechtop stond voordat het instortte.

Als we de lading en de schroefas terug naar de machinekamer volgen, zijn er tot aan bakboord sporen van de motor te vinden. Eerst bevindt zich een deel van de ketelsteunen net buiten het wrak, dan iets verder naar buiten en naar achteren bevindt zich de kroon van een zuiger van de tweecilinder compoundmotor (16).

Verschillende stukken wrak gaan verder de haven in, langs een zandplek in de zeebodem (17). Uiteindelijk is de ketel ongeveer 50 meter verderop tot stilstand gekomen (18), aan het einde van een lange zandvlakte tussen een omringende zeebodem van grillige richels (19). Ik vermoed dat de ketel deze kant op is gerold door een combinatie van zuidelijke golven en de sterke stroming die noordwaarts richting Jack Sound gaat.

Omdat de algemene diepte slechts 20 meter bedraagt, duurt een duik van 45 minuten met een paar minuten decompressiestops veel langer dan de 20 minuten bij laagwater bij springtij.

Tegen de tijd dat een duik eindigt, kan de stroming gemakkelijk lopen, dus een vertraagde SMB is absoluut essentieel.

Nog een laatste opmerking: als u een koperen plaquette op het wrak aantreft, neem dan de tijd om deze te lezen, maar laat deze op zijn plaats zitten. Lokale duikers zijn van plan een plaquette te plaatsen ter nagedachtenis aan John Davies van de Aberdare Sub Aqua Club, die onlangs aan kanker is overleden. John vond het wrak en het was een van zijn favoriete duiken.

Met dank aan Steve Lewis, Lucy Stone, Paul Nusinov.

Verscheen in Diver april 2005