Wraktour 5 – De M2-onderzeeër

Na een bergingspoging van elf maanden na het zinken te hebben getrotseerd, is dit onbeschadigde en unieke wrak een populaire duikplek in de wateren van Lyme Bay geworden. Regelmatige bezoeker John Liddiard onthult zijn route.

De M2 is een uniek onderzeeër vliegdekschip dat in 1932 tijdens routineoefeningen voor de kust van Portland zonk (zie paneel). Het is 90 meter lang, nog steeds uit één stuk, en ligt rechtop op de zeebodem op een diepte van ongeveer 35 meter, met de boeg naar het noordoosten gericht.

Als wraktocht gaf het me een beetje een probleem – wat kun je zeggen over het duiken met een intacte onderzeeër zonder gaten om te verkennen. Behalve misschien dat het een uniek vaartuig is en in één duik kan worden afgelegd met minimale decompressie, wat waarschijnlijk waarom het een van de meest populaire wrakken in Lyme Bay is.

Een goede schipper van een charterboot zal een schotlijn droppen recht tegenover de commandotoren van de M2, een ideale plek om een ​​duik te beginnen en eindigen (1). Terwijl je afdaalt, zal je eerste aanblik van de onderzeeër een selectie van masten en periscopen zijn die uit de commandotoren oprijzen.

Het torendek, dat uw aankomstpunt op de onderzeeër zal zijn, herbergt enkele grote en kleurrijke anemonen en wordt vaak omringd door grote scholen vis. Maar aangezien het hier ondieper is dan elders op het wrak, hoeft u niet goed rond te kijken tot het einde van uw duik.

Zwem eerst langs de bovenkant van de watervliegtuighangar en de bergingslier (2) om een ​​kijkje in de hangar te nemen (3). Aan de achterkant bevindt zich een oever van fijn slib die steevast wordt aangewakkerd door de eerste paar duikers die zich naar binnen wagen, dus probeer daar als eerste te zijn als je kunt!

Alle andere openingen in de drukromp van de onderzeeër zijn afgesloten, vermoedelijk tijdens de bergingspogingen, dus dit is de enige mogelijkheid om het wrak binnen te gaan.

Vanuit de hangar volg ik graag de lanceerrails (4) richting de boeg. Naast de rails, op een diepte van 30 meter, bevindt zich een roosterdek dat de bemanning zou hebben gebruikt bij het bergen van het watervliegtuig. In gaten in de rails leven vaak krabben en zeepaling. Ik heb hier zelfs af en toe een kreeft zien verstoppen. Vóór de rails bevindt zich een grote enkele bolder, of kaapstander (5), en verschillende kleine dekbeslag en klepopeningen waar tompot blennies verblijven.
De bogen (6) zijn een rechte verticale rand met een volledige bedekking van anemonen. Er is een klein anker strak tegen de stuurboordboeg gelierd.

De belangrijkste aandachtspunten hierbij zijn de buitenste openingen voor de vier 18 inch torpedobuizen (7). Dit zijn slots met vierkante achterkant die dwars door de strikken gaan. De eigenlijke buizen bevinden zich in de boeg van de onderzeeër. Deze gaten lijken te dienen als een designercondominium voor zeepaling.

Onder de boeg is de zandige zeebodem door het getij geschuurd, waardoor het diepste punt van de duik op 35-36 meter ligt – een goede schuilplaats voor krabben en kreeften.

Volg vanaf de boeg beide zijden van de onderzeeër naar het achterschip. Het is de moeite waard om iets omhoog te gaan om de boeg-hydroplanes (8) te inspecteren voordat u snel naar het achterschip gaat en de zijkanten van de onderzeeër volgt, die bijna geen kenmerken vertonen, afgezien van een dicht tapijt van hydroïden en af ​​en toe een bos dodemansvingers. Houd echter wel rekening met afgedankte onderdelen van bergingsapparatuur, vooral midscheeps (9). Af en toe een kleine opening zou de thuisbasis kunnen zijn van interessant zeeleven.

Aan de achterzijde zijn de twee schroefassen, kiel en roer (10) bedekt met anemonen, gevoed door de sterke stroming die bij vloed rond het wrak raast. Dit kan ook een goede locatie zijn voor grote scholen kabeljauw en schrale kabeljauw.

Nadat u het achterschip heeft gezien, stijgt u naar dekniveau voorbij de achterste watervliegtuigen (11) en zwemt u snel terug naar de commandotoren. Onderweg passeert u het verdwijnende 3-inch kanonplatform (12). Het kanon zelf is niet zichtbaar, omdat het in zijn neergelaten positie gelijk ligt met het oppervlak van het platform.

Terug bij de commandotoren kun je de resterende tijd en lucht gebruiken om de anemonen en het zeeleven van de periscopen en andere accessoires grondiger te verkennen.

De snelheid van de bemanning was hun ondergang

In 1927 werd de HMS M2 's werelds eerste onderzeese vliegdekschip – een onderzeeër met een klein tweezits watervliegtuig in een waterdichte hangar, schrijft Kendall McDonald. Het watervliegtuig, dat opklapbare vleugels had, werd met een katapult gelanceerd vanaf een landingsbaan op het dek. Toen het bij de onderzeeër landde, werd het door een speciaal ontworpen kleine kraan aan boord en in de hangar gehesen.

De bemanning van de M2s was trots op de snelheid waarmee ze het kleine drijvende vliegtuigje konden lanceren. De onderzeeërs rezen op tot periscoopdiepte en controleerden of er vijandelijke schepen waren, kwamen boven, openden de deur van de hangar en katapulteerden het vliegtuig op zijn vlucht. Ze probeerden voortdurend hun eigen snelheidsrecord te verbeteren.

Het was deze snelheid die de hele bemanning zou doden. De M2 dook om 10.11 uur tijdens oefeningen bij Portland op 26 januari 1932 en verdween. Op 29 januari werd officieel alle hoop opgegeven voor de 60 bemanningsleden aan boord.

Het duurde acht dagen om haar te vinden. De eerste duikers ontdekten dat de deur van de hangar open stond terwijl het vliegtuig er nog in zat. De hangar was blijkbaar geopend terwijl ze nog onder water was.

Een bergingsoperatie haalde het vliegtuig terug, maar na 11 maanden en in totaal 1500 duiken waarbij 26 Royal Navy-duikers betrokken waren, moest de Admiraliteit de nederlaag tegen de onderzeeër toegeven. Op 8 december 1932 werd de M2 ​​voor altijd achtergelaten op de zeebodem bij Portland.