Wraktour 109: De Betsy Anna

Dit Victoriaanse collierwrak uit Swanage zal een goede ervaring bieden voor de meeste duikers, zegt JOHN LIDDIARD. Illustratie door MAX ELLIS

Ik heb mezelf verwend op 65m met die van vorige maand Wrak Tour van HMS Patio, deze maand toeren we door een leuk, gemakkelijk wrak. De Betsy Anna ligt op een vlakke grindzeebodem op 25 meter hoogte, net iets te diep voor degenen met een startkwalificatie, maar een duik zonder stress voor alle duikers met de volgende kwalificatie.

Ongeveer tien jaar geleden dacht men dat dit wrak het wrak was Dagmar. Sindsdien heeft Dave Wendes een naamplaatje met serienummer van de ezelketel gevonden en geïdentificeerd als de Betsy Anna. De echte Dagmar, een gewapend koopvaardijschip dat in 1941 tot zinken is gebracht, is verder naar het westen geïdentificeerd, tussen St. Alban's Head en Portland.

Een groot deel van de structuur van de Betsy Anna is op de zeebodem ingestort, dus onze tour begint op de hoofdketel (1), dat 4 meter vrij is van het grind en het algemene wrak.

Achter de ketel is de stoommachine met drievoudige expansie naar bakboord ingestort (2), waardoor de zuigers nog steeds met de krukas verbonden zijn door een wirwar van drijfstangen.

Vanaf de krukas leiden een blootliggend druklager en vervolgens de schroefas de weg naar achteren. Net aan de stuurboordzijde van de stuwkracht rust een vrachtlier rechtop op de zeebodem (3), wat aangeeft dat de algemene ineenstorting van dit deel van het wrak aan stuurboord plaatsvond.

Verder naar achteren is de schroefas gedeeltelijk bedekt door de overblijfselen van een tunnel (4) alvorens in het achterschip te verdwijnen. Zoals eerder aangegeven door de lier, is het achterschip ook naar stuurboord gevallen. Een deel van het dek met relingen en bolders is losgebroken en staat rechtop (5).

Hierachter het stuurkwadrant (6) ligt gedeeltelijk in de zeebodem begraven, met de roerschacht en het roer (7) van zijn plek gedraaid.

Omdat het wrak naar stuurboord is ingestort, volgt onze route terug midscheeps de stuurboordrand van het wrak. Een paar rompplaten en een paar bolders (8) vanuit het achterschip naar buiten leiden.

Net daarachter komt de stuurketting uit het grind en loopt langs een U-vormig geleidingsgedeelte (9).

De ketting buigt dan weg van het wrak (10) voordat hij terug kronkelt en verdwijnt in een verhoogd en omgekeerd deel van het dek (11). Dit zou de vloer van de stuurhut zijn geweest voordat de Betsy Anna instortte.

Net vooruit, een ander blok is het roer en de stuurmotor (12). Kijk goed naar het uiteinde, richting het hoofdgedeelte van het wrak, en daar zie je de verrotte naaf van het scheepswiel nog op zijn plaats. Het komt zelden voor dat op een wrak dat zo kapot is, de componenten van de besturing een vrijwel ononderbroken verbinding vormen die kan worden gevolgd van roer tot roer en stuur. Direct naast de roerstand steekt de staartvin van een anker uit het grind. Het is niet gebruikelijk om een ​​anker te vinden.

Iets voorwaarts van het roer en richting het hoofdgedeelte van het wrak bevindt zich een benzinepomp (13).
Dit was geen onderdeel van de Betsy Annamaar van bergingsapparatuur die probeert het schip drijvend te houden.

De Betsy Anna rende oorspronkelijk de rotsen op bij Prawle Point in Devon, en was op weg naar Cowes voor volledige reparatie toen de lekken de pomp sloegen en ze strandde.

Vanaf de pomp loopt een rechtopstaand gedeelte van ribben langs het wrak (14) zou oorspronkelijk een schot voor een bunkerruimte zijn geweest.

Hierachter bevindt zich de kleinere ezelketel (15), met de brandgaten gericht naar die van de hoofdketel (1). Hier is het de moeite waard om een ​​kijkje te nemen naar de aanwezige zeepaling.

Om naar de boeg te gaan, steken we het puin van het voorste ruim over (16). Aan weerszijden is de romp naar buiten gespreid, in plaats van naar één kant te vallen, zoals midscheeps en verder naar achteren.

Vóór het ruim de bijbehorende vrachtlier (17) staat haaks op de lijn van het schip, wat nog een indicatie is dat het ruim instortte in plaats van opzij viel. Toch is de boeg zelf naar stuurboord gevallen.

Nu bijna bij de boeg, blijft onze route dicht bij de zeebodem en gaat naar stuurboord, waar twee paar bolders rechtop voor de boeg staan (18).

Op de boeg is het dek aan de achterkant open maar verder naar voren intact, met de ankerlier stevig op zijn plaats (19).

Aan de bovenste bakboordzijde zijn de platen die de eerste lijn langs de romp, net onder het dek, zouden hebben gevuld, allemaal verdwenen en zijn er open ribben ontstaan (20), en een blik door de boeg langs scholen wervelend pruilen.

Er is geen teken van de ankers.

Deze zijn mogelijk tijdens de eerste berging bij Prawle Point of Salcombe verwijderd.

Misschien bevond er zich zelfs wel een op het dek vóór de stuurhut, en ligt nu het anker naast het roer begraven (12).

Een van de zichtbare ribben op de boeg is een ideaal punt om een ​​vertraagde SMB af te binden bij het opstijgen na de duik.

Met dank aan Martin Jones, Dave Wendes en Mike Potts.

BESLIST EN STORM

BETSY ANNA, collier. GEBOUWD 1892, GEZOND 1926

BETSY ANNA WAS DE NAAM ze zonk onder, hoewel duikers die haar voor het eerst vonden in de jaren tachtig nog steeds de naam Dagmar in hun logboeken hebben staan. In feite was haar echte naam bij de lancering in mei 1980 Ashington, schrijft Kendall McDonald.

Gebouwd door W Dobson and Co op de werf in Newcastle-upon-Tyne, waren haar eerste eigenaren de Ashington Coal Co.
Deze kleine stalen kolenmijn van 880 ton met een enkele trechter ploeterde het grootste deel van de volgende 30 jaar door de havens van Europa in de kolenhandel.

In 1906 werd ze gekocht door een Nederlands kolenbedrijf en voer ze onder Nederlandse vlag. Haar thuishaven was Amsterdam en haar nieuwe eigenaren veranderden haar naam in Betsy Anna ter ere van de Engelse vrouw van een regisseur.

De 206ft lange Betsy Anna had een breedte van 30 meter, maar het was haar geringe diepgang van 14 meter die tot zinken zou leiden. Haar driecilinder driecilinder-expansiemotor van 120 pk, één ketel en enkele propeller bleef betrouwbaar totdat ze begin augustus 1926 van Fleetwood naar Rotterdam werd teruggestuurd.

Ze maakte goede tijd totdat ze, op weg naar het Kanaal, in dichte mist terechtkwam voor de kust van Devon. Ze rende ver over de rotsen van Prawle Point voordat ze tot stilstand kwam, vastgelopen in de rotsachtige geul tussen Prawle Island en Gull Rock, bijna precies onder het kustwachtstation op de punt.

Bij het eerste laagwater slaagde de bemanning erin over de met onkruid begroeide rotsblokken naar de kust te klauteren.

Hoewel Betsy Anna was doorboord en water aan het opnemen was bij de boeg, bleef ze een aantal dagen stevig op de rotsen zitten. Haar eigenaren dachten dat ze een totaal wrak zou worden en verkochten haar aan een bergingsbedrijf op het Isle of Wight.

De bergers stopten de lekken door stukken hout op hun plaats te cementeren en het schip droog te pompen.
Vervolgens lieten ze haar bij vloed naar buiten drijven, waarbij lokale sleepboten haar over de Bar naar Salcombe trokken en haar weer op het strand van Mill Bay brachten voor stevigere reparaties.

Op 11 oktober, Betsy Anna werd opnieuw weggesleept voor volledige reparatie, maar ze heeft Cowes nooit bereikt. In de buurt van de Needles brak het weer uit in een volle storm, haar sleeptros brak en ze dreef een tijdje rond terwijl de zware zee over haar heen sloeg, voordat ze uiteindelijk volliep en zonk in Poole Bay.