Wraktour 1 – Maine

In de eerste van een grote nieuwe serie leidt JOHN LIDDIARD ons rond een van de populairste wraklocaties van Devon. Illustratie door MAX ELLIS

Het Britse stoomschip Maine ligt nu al 82 jaar iets meer dan anderhalve kilometer buiten Bolt Head – in 30-35 meter water, met de boeg naar de kust, dwars door een sterke stroming.

Jarenlang braken de masten het oppervlak en vormden een gevaar voor zeelieden. Het wrak is inmiddels tot dekniveau geruimd, waarbij het grootste deel van het puin naar bakboord is geveegd.

Ik vond het leuk om een ​​schietlijn net achter midscheeps te laten vallen, waar het wrak van de Maine is het meest intact. Hierdoor zouden de duikers in ongeveer 30 meter water op het dek terechtkomen. Een duik naar het achterschip en terug en een snelle ronde door de machinekamer konden comfortabel worden bereikt in een duik van 20 minuten met minimale decompressie.

Deze locatiekeuze had evenveel te maken met mijn nauwkeurigheid bij het gooien als met wat dan ook. Door op het midden van het doel te richten, was de kans groter dat ik het zou raken!

Nu geef ik er de voorkeur aan om de foto zo dicht mogelijk bij de foto te maken Maine’s bogen mogelijk. Het eerste paar duikers beneden kan de duikboot over een handig stukje wrak aan de bovenkant van de boeg leggen, waardoor duikers hun duiken op het ondiepste punt van het wrak kunnen beginnen en eindigen. Dit levert een ideaal profiel op om het maximale uit een duikcomputer en maakt het gemakkelijk om de opname aan het einde van een duik te vinden.

Met dit in gedachten begin ik mijn rondleiding door de Maine van de bogen (1). Daal hier af naar de zeebodem en kijk terug langs de muren van hydroïden en pluizige anemonen en de scholen vissen die zich lijken te verzamelen bij de boeg van een groot wrak (2).

Een van de spectaculaire dingen van de Maine is dat elk deel ervan dat aan de stroming wordt blootgesteld, bedekt is met pluizige anemonen. Op een heldere dag en bij goed zicht is het een ongelooflijk mooi wrak.

Op de zandbodem kun je ervoor kiezen om beide kanten van het wrak te volgen. Langs bakboordzijde kom je al snel bij een breuk in de romp die toegang geeft tot de overblijfselen van de voorste ruimen (3).

Dit is waar de torpedo insloeg en waar het wrak het meest kapot is. Ik steek hier graag het ruim over, langs de overblijfselen van schotten en steunen voor de ingestorte dekken en door een kolkende school schorpioen en arme kabeljauw.

De stuurboordzijde van de romp is meer intact. Volg de zeebodem vanaf de boeg langs deze kant en ga het ruim binnen via een groot gat aan de achterkant van ruim nr. 2. Dit brengt mijn twee routes samen aan stuurboordzijde onder enkele ingestorte dekplaten vlak voor de ketels (4).

Als u wrakken van binnen wilt verkennen, is er vanaf hier een gemakkelijke route langs de ketels naar de machinekamer (5), die nu bovenaan grotendeels open is. Er zijn enkele liggers waar je langs moet manoeuvreren, maar je bent nooit verder dan een paar meter van een uitgang verwijderd.

Toen ik deze kant op ging tijdens een duik, keek ik om en zag een grote zeepaling naast mijn hoofd zwemmen. Na de eerste schok keken we elkaar aan en liepen zij aan zij verder naar de achterkant van de machinekamer!

Het volgende schot is slechts een verticaal skelet dat de machinekamer scheidt van de brandstoftanks. Een korte afleiding hier is om door de overblijfselen van de stoommachine met drievoudige expansie te zwemmen voordat je voorzichtig door een opening in het schot naar de brandstoftanks glijdt. (6).

Ik hou van dit deel van het wrak vanwege de griezelige sfeer, met een stevig dek boven je hoofd en licht dat alleen door de schotten aan beide uiteinden naar binnen komt. Krachtige duiklampen verlichten een paar kleurrijke ladders in het midden van de tanks.

De achterste ruimen zijn meer intact en dus beschut tegen de stroming. Het leven is minder productief. De uitgang is gemakkelijk te bereiken via de grote open vrachtluiken, maar de overige dekken zijn strak van balken voorzien, met gaten die te klein zijn voor een duiker om er doorheen te passen.

De balken erboven herbergen bosjes dode mannenvingers en af ​​en toe een takje rode kelp. In het midden van het ruim is de cardanastunnel opengebroken, maar de toegang wordt verhinderd door slib en puin (7).

Aan het achterschip is het mogelijk om via de dekken en hutten op te stijgen in de overblijfselen van het overhangende tegensteven (8) om de stuurinrichting te onderzoeken en vervolgens naar de zeebodem te kijken om het puin van het achterschip en het kanonplatform te bekijken. Als de tijd het toelaat, kunt u onder het achterschip duiken om de cardanas te bekijken (9) – de prop is geborgen.

Op dit punt is het meestal tijd om terug te gaan naar de boeg, tenzij je wat zware decompressie wilt opbouwen. Snel langs de havenreling langs de overblijfselen van masten en tuigage (10) brengt me terug naar de machinekamer, waar ik de ingestorte platen kan volgen (11) terug naar de voorste ruimen en de bogen.

Als we verder gaan dan de breuken in de romp, is het mogelijk om het grotendeels intacte ruim nr. 1 te verkennen (12) en stijg door de dekken bij de boeg langs lieren en een enorm anker.

Met de bogen op slechts 18 meter kunt u elke resterende tijd besteden aan het jagen op naaktslakken en het kijken naar ballan-lipvissen die naar de hydroids pikken (13).

Getorpedeerd in 1917

Een torpedo van UC-17 druk op de Maine aan bakboord vlak voor de brug op de ochtend van 23 maart 1917, schrijft Kendall McDonald. Op dat moment bevond ze zich 13 mijl ten zuiden van Devon's Berry Head, op weg naar Philadelphia. De ontploffing blies de luiken van de ruimen, vernielde het bakboord en vernielde de brug.

Het blies ook een groot gat in haar zij waardoor zeewater op haar lading krijt, paardenhaar en geitenvellen stroomde. In de hoop dat hij haar aan het strand zou kunnen krijgen, stuurde kapitein Bill Johnston noodoproepen en zette koers naar het dichtstbijzijnde land. De Maine werd op sleeptouw genomen toen haar motoren stopten, maar het was te laat. De schotten bezweken en om 12.45 uur zonk ze 'sierlijk, rechtop en op gelijke kiel' binnen handbereik van Salcombe.

De 3616 ton Maine werd gelanceerd als Sierra Blanca in 1905 en was 114 meter in totaal met een breedte van 14 meter. Ze kreeg een nieuwe naam in 1913. Het wrak werd in 1920 van de bovenbouw geveegd.

Ze werd in 100 voor 1961 gekocht door Torbay BSAC Branch, die haar bronzen propeller voor £ 840 verkocht. Het 12 cm kanon op haar kak werd later door onofficiële bergers verwijderd.

Ondanks dat ze door duizenden duikers werd onderzocht, werd haar massief koperen bel van 35 kg pas in 1987 gevonden – door twee duikers die hun eerste bezoek brachten!