Wrakduiken op de Bell Way

CANADA DUIKER

CLAIRE GOODWIN doet verslag van Bell Island in Canada, waar een zeldzame U-bootaanval zeventig mensen het leven kostte en een koude erfenis achterliet voor duikers om te verkennen

Lees ook: Opruimingsduikers vinden levende munitie op de ramplocatie uit de Tweede Wereldoorlog

De afdaling

We daalden langs de schotlijn af door helder water.

Zonder mijn ijshoofdpijn had ik mezelf ervan kunnen overtuigen dat ik in de tropen was.

Ruim 40 meter onder ons was het dek van het 139 meter hoge Rose Castle zichtbaar. Ik kon Mike, een van onze rebreather-duikers, een vrachtruim binnen zien komen.

Ik zonk langs golvende zee-engelen en kwallen, terwijl masten en kraanvogels op ons afkwamen.

We zwommen over het dek naar de achtersteven en stopten even om de netten te bewonderen die in het ruim bungelden, versierd met dikke slingers van zachte koralen en pluizige anemonen.

De telegraafkamer zou op de volgende keer moeten wachten, omdat we nog een missie hadden.

Toen ik de rails bereikte, stopte ik even om in te checken bij mijn vrienden Connie en John en ons doel te bepalen voordat ik afdaalde naar de zeebodem op 46 meter hoogte.

Na een korte duik bereikten we de torpedo. Het is een indrukwekkend gezicht, zelfs minus de kernkop, en een grimmige herinnering aan de ondergang van deze schepen.

Na de verplichte foto's (een beetje verduisterd, ik moest goed nadenken over mijn camera-instellingen!) gingen we naar boven, waarbij we bedachten dat we te veel decotijd in beslag namen – niet zo leuk in water van 2°C!

Ik was op bezoek bij Bell Island als onderdeel van een reis georganiseerd door Joe en Connie van COJO-duiken in New Brunswick. Het is mijn plaatselijke duikwinkel, sinds ik van Groot-Brittannië naar de Canadese kant van de vijver ben verhuisd.

We waren een gemengde groep, variërend van ervaren rebreather-duikers Mike en Luigi tot sidemount solo-duiker John, en Joey en Ali die hun PADI Wreck-specialiteitscursus volgden (kijk uit naar een binnenkort te verschijnen artikel over Canadees duiken door Ali in DIVER).

We waren gevestigd in het Oceanquest-duikresort in Conception Bay South, georganiseerd door Debbie, Rick en hun team.

Accommodatie was in de duiklodge van Oceanquest, die, vrij luxueus qua duikaccommodatie, ruime tweepersoonskamers met eigen badkamer en een goed uitgeruste keuken heeft om zelf maaltijden te bereiden. De lodge ligt op vijf minuten lopen van de jachthaven waar de boot vertrekt.

De wrakken van Bell Island hadden ontworpen kunnen zijn voor duikers.

De vier grote schepen liggen dicht bij elkaar, wat zorgt voor makkelijke dagen van twee duiken – we waren vaak al om 2 uur terug in de haven.

Voor de winterharden was een derde kantduik per dag mogelijk, en op één dag haalde ik er zelfs vier.

Voor degenen die gewend zijn aan de korte vaart op veel Britse wrakken, komt het als een aangename verrassing dat deze bij de meeste getijden kunnen worden gedoken, en hoewel er af en toe een lichte stroming kan zijn, is dit beheersbaar.

Het kristalheldere water maakt het navigeren rond de wrakken gemakkelijk en is een welkome traktatie foto- en videografen.

Het enige echte probleem is de kou. De wrakken bevinden zich in “Iceberg Alley” en de temperaturen kunnen dalen tot wel 30 graden 0°C op diepte. Tijdens onze reis varieerden ze van 2-4°C. Veel duikers droegen verwarmde vesten en handschoenen, hoewel ik het warm genoeg had in mijn vertrouwde Weezle Extreme Plus onderpak.

Uiteindelijk ben ik echter overgegaan op droge handschoenen, in plaats van met wanten te duiken. De resulterende warmte en behendigheid deden me afvragen waarom het zo lang had geduurd om de overstap te maken.

Duiken vanaf de 13 meter lange hardboot van Oceanquest betekende dat er beschutting was om op te warmen op de terugreis.

Na het verlaten van het water werden we door de attente bemanning meteen voorzien van warme thee, koffie of soep.

Onze eerste duik was op de Parijs-Lyon-Marseille (PLM) 27. Terwijl ik boven de achtersteven zweefde, bleef ik vol ontzag staan ​​bij de enorme omvang ervan, duidelijk zichtbaar in het meer dan 20 meter zicht.

Dit zorgde voor een verandering ten opzichte van mijn vroegere lokale wrakken, waar je kenmerken vaak alleen kon vinden door er tegenaan te botsen.

Ik volgde Connie langs het enorme roer naar de zeebodem om de propeller beter te kunnen bekijken. Ze poseerde voor een foto om een ​​indruk te geven van de omvang ervan.

Toen ik weer naar dekniveau steeg, merkte ik dat een groot deel van de bovenbouw verpletterd was – dit was toch zeker niet gebeurd tijdens het zinken? Later hoorde ik dat PLM 27, als het ondiepste wrak, in de loop der jaren een aantal ontmoetingen met passerende ijsbergen had meegemaakt.

We vervolgden onze weg langs het dek naar een gebied waar de zijkant van het wrak door een torpedo was opengesneden, waardoor het staal gerimpeld achterbleef als stof.

Bell Island is een van de weinige Noord-Amerikaanse locaties die Duitse troepen hebben aangevallen tijdens WO2. Ze hadden het als doelwit genomen vanwege de ijzerertsmijn, die materialen leverde voor de geallieerde oorlogsinspanningen. Vóór de oorlog was Duitsland de belangrijkste verbruiker van het erts geweest, en het had zelfs kunnen worden gebruikt voor de productie van de onderzeeërs en torpedo's die deze terreur veroorzaakten.

Op 4 september 1942 volgde de U-boot U-513, onder dekking van de duisternis, het kleine koopvaardijschip Evelyn B naar Conception Bay. Vervolgens lag het op de zeebodem op de loer op 24 meter hoogte. De volgende ochtend, oplopend tot periscoopdiepte, selecteerde commandant Rolf Ruggeberg zijn doelwit.

Hij vuurde twee torpedo's af, maar de torpedomannen hadden nagelaten de batterijschakelaars in te stellen en ze zonken naar de zeebodem.

De onderzeeër werd opgemerkt vanaf de Evelyn B, die het vuur opende en hem dwong te duiken.

Ruggeberg selecteerde een tweede doelwit, de Saganaga, en terwijl hij onder water was, raakte hij het met twee torpedo's naar voren en naar achteren. Het zonk onmiddellijk.

De beklimming

Terwijl hij opsteeg voor een nieuwe aanval, raakte de U-513 de achtersteven van de Lord Strathcona, waarbij hij ernstige schade opliep aan de commandotoren.

Toch kon de onderzeeër 25 minuten later nog steeds twee torpedo's afvuren, waardoor de Strathcona tot zinken werd gebracht. De Saganaga verloor 29 man, maar na meer waarschuwingen kon de bemanning van Strathcona het schip verlaten voordat hun schip zonk.

Op 2 november lanceerde de U-518 onder leiding van Friedrick Wissman opnieuw een aanval, maar dit keer 's nachts. Om detectie te voorkomen kwam de U-boot zo dicht bij Bell Island dat de bemanning meldde dat ze auto's op de wegen hadden gezien.

Wissman vuurde zijn eerste schot af op een afgemeerde kolenboot. Hij miste het, maar raakte de pier en veroorzaakte aanzienlijke schade.

Twee torpedo's schoten snel achter elkaar op Rose Castle, één op het achterschip en één op de boeg, waardoor het schip snel tot zinken werd gebracht, waardoor de 43 bemanningsleden weinig tijd hadden om het schip te verlaten, en 28 mannen kwamen om het leven.

Een ander schot raakte de PLM-27 midscheeps dood, waardoor een groot gat ontstond waardoor het binnen enkele seconden tot zinken werd gebracht, waarbij 12 bemanningsleden verloren gingen.

Naast het verstoren van het ijzerertstransport resulteerden deze invallen in 70 doden, dus deze wrakken zijn oorlogsgraven.

Behalve dat het respectloos is, Vroeger zou het meenemen van souvenirs ronduit gevaarlijk zijn geweest. Deze zomer waren militaire duikers tien dagen bezig met het opruimen van niet-geëxplodeerde artilleriegranaten die bloot waren komen te liggen toen de wrakken corrodeerden.

Na campagnes van Rick, Debbie en anderen heeft de Canadese regering onlangs de zinkingen erkend als een “Nationale Historische Gebeurtenis”.

In wateren variërend van 15 tot 46 meter zijn de wrakken allemaal duikbaar zonder decompressie, maar ik raad aan dat je daarvoor gekwalificeerd bent als je een redelijke bodemtijd wilt. Het gebruik van nitrox is ook gunstig. De enorme omvang van deze scheepswrakken (122-139 meter lang), gecombineerd met de diepte, betekent dat je veel duiken nodig hebt om ze allemaal te verkennen.

Een duik van een week begint doorgaans met een shakedown-duik op het ondiepste wrak, PLM 27, op een diepte van 15 tot 24 meter, en gaat verder naar het diepste en meest indrukwekkende wrak, het Rose Castle, dat varieert van een diepte van 30 meter op het dek tot 46 meter aan dek. zeebedding.

Op de Saganaga had ik het gevoel alsof ik in een aquarium aan het duiken was. Ondanks dat het dek 24 meter diep was, baadde het in zonnestralen. Witte, pluizige anemonen bedekten elke centimeter ruimte op de romp.

Ik zwom door de scholen scholen vissen over het dek. Ze leken mijn aanwezigheid nauwelijks op te merken, afgezien van de brutale sluwtjes (een Canadees familielid van onze koekoekslipvis) die probeerden van mijn eten te snoepen maskeren.

Toen we de lieren naderden Connie gebaarde naar mij en wees op een helderrode, vierkante vis met een pruilmondje die met elke roddelster kon wedijveren: een snotdelvis.

Ik vond het geamuseerd hem tegenover Connie te zien staan, alsof hij haar uitdaagde dichterbij te komen.

Aan de rode kleur konden we zien dat hij een man was en in broedconditie verkeerde; niet-broedende snotvissen zijn tamelijk smakeloos grijsgroen. Hij zou een groepje eieren van zijn partner bewaken.

Het was moeilijk om mezelf los te maken van zo’n boeiend onderwerp, maar ik wilde tijd hebben om het anker te zien.

We volgden de ketting naar de plek waar hij op het dek rust, van de boeg geslingerd door de kracht van de twee exploderende torpedo's.

De Lord Strathcona is het zusterschip van Rose Castle en wordt vaak over het hoofd gezien ten gunste van zijn diepere, mooiere familielid.

Deze keer was Jeff mijn maatje. Hij was niet gekwalificeerd voor decompressie, dus ik was blij dat de geringere diepte ons meer bodemtijd mogelijk maakte. Het is 23 meter diep aan de bovenkant van de bovenbouw, waardoor we genoeg wrakken hebben om te verkennen zonder af te dalen naar de kiel van 38 meter. Er zijn ook veel open doorzwemmogelijkheden voor degenen die niet gekwalificeerd zijn of volledige wrakpenetratie willen doen.

Ali en Joey kwamen via een van hen naar mij toe en oefenden onder Joe's toeziend oog het leggen van de lijn.

Jeff stak zijn hoofd uit een gat in de achtersteven, omlijst door een slinger van witte, groene en oranje anemonen.

Ik keek op om naar hem te kijken en waardeerde de enorme omvang van het wrak dat boven mij uittorende.

Jeff en ik zwommen rond het grote hekkanon. In een vreemde combinatie van zijn doel is het nu gehuld in meer bloemachtige anemonen, als een levend gedenkteken voor degenen die zijn omgekomen.

Mijn week duiken was op en het werk riep. Ik heb geen gebruik kunnen maken van de extra beschikbare excursies, zoals snorkelen met bultruggen, duiken rond een ijsberg of, als je grotgecertificeerd bent, duiken in de mijnen van Bell Island.

Mike, Luigi en Annie hadden een zeer nauwe ontmoeting met bultruggen. Ik bekeek jaloers hun video's terwijl ik weer aan mijn bureau zat. Ik zal gewoon terug moeten gaan.

Per slot van rekening ‘erdoor gekrijsd’ duikinstructeur John (een ceremonie met gekke hoeden, Bologna, rum en een kabeljauw) Ik ben nu een ere-Newfoundlander!