Wervelende indrukken

Ik kwam per ongeluk in deze missie terecht een paar jaar geleden, tijdens een reis voor DIVER naar de met dieren overladen Cabo de Palos, in de regio Murcia in het zuidoosten van Spanje.

Op die manier ervan overtuigd dat de Middellandse Zee echt niet dood was, besloot ik zelf uit te zoeken waar deze zee nog meer in Spanje gedijt.

Ik hoorde over de Medes-eilanden terwijl ik met een duikgids praatte tijdens een reis naar de Columbretes-eilanden, een ander wonder van de Middellandse Zee, gelegen op 2.5 uur varen per duikboot voor de oostkust van Spanje.

Zou het kunnen dat dit drietal duikbestemmingen de top drie van Spanje vertegenwoordigt? Als dat zo was, voelde ik mij verplicht om de set compleet te maken.

Mijn onderzoek voordat ik opdook in de stad l’Estartit, de toegangspoort tot de Medes-eilanden, bestaat slechts uit het bekijken van een paar YouTube video's en een blik op een kaart om precies te zien waar de eilanden zich bevinden. Ik hou ervan om nieuwe plaatsen te bezoeken als het koud is.

Als je beide versies van de naam hebt gezien, is 'Medes' Catalaans en 'Medas' Spaans, dus beide zijn correct.

Het is vroeg in het seizoen als ik daar aankom, en ik ben niet in de beste vorm, omdat ik vanuit Sevilla door de intense hitte van juni zonder airconditioning ben gereden en de avond ervoor in mijn camper heb geslapen naast een benzinestation.

In plaats van gratis te wildkamperen, kies ik de mooiste camping die ik kan vinden. Camping Rifort ligt het dichtst bij de stad. Het heeft een zwembad, een bar, schone wasfaciliteiten en met mijn 41 jaar schijn ik hier de jongste persoon te zijn.

Er zijn niet minder dan 12 duikcentra in de stad l’Estartit en mijn vrienden bij het toeristenbureau van Valencia hebben mij zo vriendelijk geholpen met Les Illes Hotel & Diving, dat ik tijdens mijn eerste middag vind door naar de jachthaven te fietsen.

Het verbaast mij niet dat er geen parkeergelegenheid is direct bij de jachthaven of het duikcentrum – deze hotspots aan de kust hebben vaak krappe ruimte – maar ik ben blij om de woorden te horen: “Maak je geen zorgen, we kiezen wel you up” van de manager van het duikcentrum aan de telefoon later die avond. Ik ontdek dat dit gebruikelijk is voor haar gasten.

Wat een verrassing is, is dat de Medes-eilanden slechts een paar kilometer uit de kust liggen. Ik had op de een of andere manier verwacht dat ze een lange afstand per duikboot zouden afleggen.

Carlos, die mij komt ophalen op de ochtend van onze duik begroet hij mij hartelijk, net als duikcentrumeigenaar Genis Dalmau zodra we aankomen en twee van zijn gidsen, Markoss en Guido.

De meeste van de andere zes duikers op onze boot zijn Fransen en duiken met een andere gids, terwijl Markoss en ik ons ​​eigen ding moeten doen, met een Duitse kerel aan de zijkant mee.

L’Estartit ligt op slechts een klein eindje rijden van de grens met Frankrijk, en Franse duikers vormen het brood en de boter van het centrum, goed voor 70% van de gasten. De rest komt van elders in Europa, maar ze zien heel weinig Britten, vertelt Guido later.

Behalve voor snorkelaars en dagjesmensen is de Medes vooral een duikbestemming. Het is ten strengste verboden om voet aan de grond te zetten op de eilanden zelf, tenzij je een geelpootmeeuw bent – ​​die tot de hoofdbewoners behoort.

Ik vind het leuk dat de Meden, gevormd uit twee grote eilanden die aan de ene kant uitmonden in een cluster van satellieteilanden, slechts een korte rit per boot zijn. Tegen de tijd dat we bij onze aangewezen duikboei aankomen, hebben we nog maar net onze droogpakken aangetrokken.

De Franse duikers duiken allemaal nat, waarbij alleen mijn groep voor de zachte optie kiest. Als de watertemperatuur iets koeler is dan ongeveer 23°C, wil ik droog blijven! Tussen 25-30 meter naar beneden, waar we naartoe gaan, zullen we in juni iets in de buurt van 14-16° meemaken.

Het aantal boten en duikers dat de eilanden dagelijks bezoekt, is beperkt en de aangewezen gebieden worden gemarkeerd door boeien die qua kleur en vorm verschillen. Sommige zijn bestemd voor de duikcentra, sommige zijn privé en andere zijn voor zwemmers en snorkelaars. Anderen scheiden boten onder en boven de 9 meter.

Onder de oppervlakte zijn de eilanden beroemd om hun grote zeewaaiers, zeegrotten en tandbaarzen, die allemaal bovenaan mijn verlanglijstje staan.

Markoss wil me een paar pinakels laten zien, dus de boot wordt vastgemaakt aan een boei en we stappen van de achtersteven af ​​om ze te vinden.

De Franse duikers gaan de tegenovergestelde kant op, dus we hebben deze plek voor onszelf.

Het is een verademing om in het water te zijn. Een droogpak in warme klimaten betekent dat je supercomfortabel bent in koel water, maar je kookt natuurlijk terwijl je op de boot bent.

We dalen af ​​langs een muur met het eiland op onze rechterschouder. Het water is helder, er zijn enkele midwaterdeeltjes aanwezig, maar er is geen stroming, en het licht is goed.

Op 20 meter hoogte zie ik zeewaaiers verschijnen, hoewel mij is verteld dat ze op een diepte van 12 meter leven. Markoss leidt me naar een gezond woud van waaiers die als paars en geel haar een rotspunt bekronen. Dit is de enige plek waar ik fans van deze omvang en overvloed in Spanje heb gezien.

Guido vertelt me ​​later dat de afdeling biologie van de UAB (Universidad Autonoma de Cataluña) de zeewaaiers heeft gevolgd via verschillende projecten om de effecten van duiken en de watertemperatuur op hen te onderzoeken, en dat het centrum met de onderzoekers heeft samengewerkt op het gebied van zee- ventilator transplanteren.

“Dit jaar hebben we het geluk gehad om ze in juni twee keer te zien reproduceren,” zei hij. “We hadden geluk, want dit is een evenement dat zich in slechts twee dagen afspeelt.”

We gaan verder naar een tweede hoogtepunt en een tandbaars komt een paar minuten bij ons, een speels beest en een van de vele die we tijdens de duik tegenkomen. Ik ben onder de indruk van de plek, die hoop biedt voor andere delen van de zee die onder druk staan, maar nog niet zo'n bescherming genieten.

Deze plek bevalt me ​​meteen, en als ik over een paar dagen geen duikverplichtingen elders had, zou ik er graag minstens een week blijven. Tijdens deze eerste duik verkennen we niet dieper dan ongeveer 30 meter, maar er is mij verteld dat er dieper nog meer te zien is.

Terwijl we de volgende ochtend koffie drinken, bespreken Guido en ik ons ​​duikplan met behulp van een sitemap. Het is grottijd en er komen vanochtend nog minder duikers aan boord van onze boot.

De zon staat nog steeds laag in het oosten, de zee is vlak, zijdeachtig en de lucht koel. Ik hou van dit tijdstip van de dag en geniet van de boottocht, terwijl ik met Guido klets terwijl de eilanden groter worden.

De boot meert af aan een boei bij een klif aan de oostkant van het eiland. We dalen af ​​naar 18 meter hoogte om de ingang van de grot te vinden en de Dolphin Cave, genoemd naar het standbeeld dat vlakbij op een rotsplank staat.

In duiktermen is dit een grot, een omgeving boven het hoofd waarvoor geen formeel brevet voor grotduiken vereist is, en waar daglicht te allen tijde zichtbaar is.

Zij aan zij verdwijnen we via de ingang. Het is meer dan donker donker, en

Ik laat mijn zaklamp uitgeschakeld om mijn ogen te helpen zich aan te passen. Guido heeft me verteld dat de grot 50-60 meter lang is, en dat hij enorm is. Er is gemakkelijk ruimte voor vijf duikers vin naast elkaar, en waarschijnlijk vijf hoog.

Ik kan aan de andere kant nog net een iets lichtere blauwe tint onderscheiden, wat volgens mij ons uitgangspunt moet zijn. De grot loopt dwars door dit deel van het eiland.

Er gebeurt binnen niet veel – rotsen en keien op de vloer, kale rotswanden en ik neem aan dat hetzelfde geldt voor het plafond – maar de simpele ervaring van binnen zijn is de aantrekkingskracht.

De blauwe tint wordt groter en helderder en mondt uiteindelijk uit in een gapende ingang waar we ons nu op 24 meter hoogte bevinden. Ze noemen deze plek ook wel de Kathedraal, een toepasselijkere naam naar mijn mening.

De beroemde zeefanaten leven graag op dit uitgangspunt, omdat ze de ingang van de grot omringen als een gele stuursnor en voedsel filteren terwijl het water door en naast de grot stroomt.

Ik ben op zoek naar tandbaarzen, nadat ik Guido vóór de duik had verteld dat het geweldig zou zijn om indien mogelijk een paar foto's van hem te maken.

Terwijl we terug de grot in duiken, scannen we de binnenmond met onze fakkels. We vangen hier een schaduw van een vis of daar een staart, maar ze zijn niet in een speelse bui. Misschien zijn het geen vroege vogels?

We zijn niet superdiep, maar op enkele tanks moeten we verder. We keren terug zoals we gekomen zijn en varen opnieuw door de 50-60 meter bovengrondse omgeving.

Het was mij onderweg nog niet opgevallen, maar ons oorspronkelijke instappunt heeft ook nog twee eigen in-/uitstappunten, met veel lagere daken.

De tandbaarzen zijn hier ook chagrijnig, en het enige dat we zien is er één die de ingang van de grot uitglipt en het blauw in glijdt. Guido haalt zijn schouders op en we schrijven de vis af foto-schieten.

Ik hou van de sfeer van deze plek, griezelig en toch rustig, het duiken gemakkelijk maar avontuurlijk. Op weg naar buiten stoppen we bij het dolfijnenbeeld en geven het een aai.

Ik denk dat, omdat er geen tandbaarsmodellen beschikbaar zijn, de dolfijn het zal moeten doen.

Terug op de boot vraag ik Guido wanneer hij denkt dat dit het beste moment is voor een bezoek. “Van juni tot september”, zegt hij. “Gedurende deze tijd bereiken het zicht en de biodiversiteit hun hoogtepunt. September is het juiste compromis tussen waterzicht, leven en aantal duikers. Maar houd er rekening mee dat, omdat het zeereservaat goed wordt beheerd, de locaties nooit te druk aanvoelen.”

Ik heb het gevoel dat ik op het juiste moment ben opgestaan, al hoor ik later wel dat je hier ook aasballende vissen kunt zien.