WAT ZOU JE WILLEN ZIEN?

"WAT ZOU JE WILLEN ZIEN?" vroeg Hannah terwijl we in het chique kantoor aan het strand van Prodivers zaten.
'Nou, ervan uitgaande dat mijn camera opduikt... zou ik graag het beste willen zien dat je kunt bieden,' antwoordde ik, me ervan bewust dat mijn fotoapparatuur zich ergens tussen Londen en Male bevond, en helemaal op zichzelf.
“Maak je geen zorgen, het hotelpersoneel gaat er achteraan. Het komt wel goed,' zei Hannah geruststellend. 'Laten we het beste plannen. We kunnen Fushivaru en Anemone Thila en Kuredu Caves doen. Er zijn schildpadden, heel veel schildpadden. En voor haaien doen we Kuredu Express.”
En zo gingen we verder, waarbij we een geweldig klinkende route van kanalen, bochten, giris en thilas, en zelfs de belofte van een wrak samenvoegden. Met een beetje geluk bleek dit een bijzondere reis te worden.
Die nacht, na de lange vlucht van Heathrow via Qatar, heb ik onrustig geslapen. Maar wakker worden met een wijds uitzicht op de azuurblauwe zee en het witte zand vanuit mijn villa boven het water heeft veel bijgedragen aan het herstel van mijn humeur.
Ik ging eten. Verschillende jonge zwartpunthaaien zwommen in het ondiepe water aan het strand, en ik beschouwde dit als een goed voorteken.
Na een lekker ontbijt met gebak en fruit, begonnen we met een snelle controleduik op het huisrif. Het was een tijdje geleden dat ik een shortie had gedragen, en het was bevrijdend om geen grote camera bij me te hebben. Het was een zeldzame traktatie om de vissen bij de schoonmaakstations te kunnen zien en van het rif te genieten.
Op de Malediven kan er soms sprake zijn van stroming en slecht zicht, maar duiken daar is altijd de moeite waard. Op deze beschutte plek, met minimale stroming, kon ik de koralen en de eindeloze scholen vissen bewonderen.
Er zat inderdaad overal vis. Ik herinnerde me een kerel uit mijn club, meer dan tien jaar geleden, die de Malediven beschreef als een plek om “gewoon met vis te spelen”.
Al die jaren later zou ik nu zeggen: “Ja, dat is zo. En weet je wat? Het is adembenemend!”

NA DE DUIK, de hotelmanager vond me en vertelde me dat mijn camera-uitrusting de volgende ochtend met het watervliegtuig zou arriveren. Ik weet niet zeker of ze een knuffel wilde, maar ze kreeg er toch een.
Het Hurawalhi Resort straalt elegante, ingetogen luxe uit. U kunt gemakkelijk een rustig plekje vinden om alleen te zijn en naar de sterren te kijken, maar ook met minimale inspanning cocktails bestellen en, als u zin ​​heeft, een tafel reserveren in een van de twee à la carte restaurants.
Het werd voltooid eind 2016 en is ook ideaal voor iedereen die misschien een niet-duikende partner heeft die op zoek is naar iets meer te doen dan duimen draaien bij het zwembad. De fitnessruimte, yogasessies, sportactiviteiten, watersporten, een speelkamer en de uitgebreide selectie behandelingen die beschikbaar zijn in de Duniye Spa zijn gemakkelijk genoeg om iedereen bezig te houden. Het eten in het buffetrestaurant Canneli is ook fantastisch.
Hurawalhi ligt op de noordwestelijke flank van het Lhaviyani-atol, aan de noordoostelijke kant van de Malediven. Je loopt in 20 minuten rond het eiland, maar alleen vanuit de lucht zie je hoe alle eilanden in elkaar passen.
Het land dat er is, bestaat uit oud koraal en zand, dat door de stroming, de getijden en de wind samen is gebundeld in ongeveer 1200 individuele eilanden over de hele Malediven, waarvan sommige een paar palmbomen hebben, en andere groot genoeg zijn voor luchthavens en, in de geval van Male de hoofdstad, een steeds drukker wordende skyline.
Tussen de eilanden bevinden zich kanalen waardoor de getijden en stromingen ontelbare liters water verplaatsen. Net onder het oppervlak bevinden zich ondiepe riffen die giris worden genoemd, en iets dieper liggen de riffen die bekend staan ​​als thilas. De diversiteit van het zeeleven wordt gevoed door het voedselrijke plankton dat deze stromingen met zich meebrengen.
Mijn eerste echte duik was er één dicht bij de noordelijke punt van het atol – een plek genaamd Kuredu Caves. Het beloofde een overvloed aan schildpadden en vissen, en lag op slechts 10 minuten van het hotel.
‘Als je pech hebt, zie je misschien maar drie of vier schildpadden,’ zei Hannah. Het klonk voor mij draaglijk.
De zee was net zo blauw als de foto's op de website van het resort en toen we op het rif vielen, was de stroming minder sterk dan ik had verwacht. Beneden mij was het rif bedekt met fragiele gezwellen van zwart komkoraal, en in het blauw zwommen enorme aantallen jacks voorbij, die zilver weerkaatsten.
Ik nam een ​​paar foto's van snapper en sweetlips terwijl we naar ongeveer 20 meter gingen om een ​​reeks overhangen te vinden, elk rijk aan zijn eigen assortiment aan zeeleven, vaak grijs en bruin totdat ze onthulden als veelkleurig
in mijn modelleringslampen. De plek is een belangrijke plek voor groene schildpadden, die graag tussen de rotsen dutten.
Hannah wees, met de ogen van een goed geoefende duikgids, naar twee individuen die aan het rusten waren, en we namen zorgvuldig een foto dat ze dichtbij kwam.
Gelukkig zijn de schildpadden gewend aan duikers, en mij werd beloofd dat ze het prima zouden vinden met onze aanwezigheid. Dat waren ze inderdaad. Dat gold ook voor de rest en na een tijdje raakte ik de tel kwijt hoeveel we er hadden gezien. Dit was een knallend begin!
Ik heb enorm genoten van de duik, en van de volgende aan de andere kant van het kanaal ook – een plek genaamd Kuredu Express. We werden vergezeld door een paar grijze rifhaaien die door het blauw kruisten, maar ik kon zien dat Hannah dacht dat we het beter konden doen.
“Heb jij ooit een scooter gebruikt?” vroeg ze, terwijl ik mijn camera op het voordek van de dhoni afspoelde.
Ik moest toegeven dat mijn ervaring met scooteren beperkt was, en zou ik er zelfs een kunnen gebruiken met mijn handen gewijd aan het bedienen van mijn camera? We spraken af ​​om de volgende dag oppervlakkig te oefenen, maar eerst was er nog een klein beetje macro fotografie.

Ik wist niet zeker wat ik kon verwachten van het leven op het huisrif, maar toen we het huis verlieten zanderig opleiding gebied daarachter vonden we een zeegezicht van bommies en geïsoleerde rotsen.
Terwijl we rondliepen, kwamen we in een vrolijk ritme terecht waarin Hannah wees en ik naar voren keek, met de camera in de aanslag.
Ik besefte dat ze een ervaren spotter was toen ze naar het geel van haar alternatief wees regelaar en tekende toen een vierkant met haar vinger. Gele koffervis – uitstekend nieuws! Ik heb altijd al een foto willen maken van wat in feite een klein felgeel kubusje is met vlekken en grote ogen.
Mijn gids vond vervolgens kleine garnalen in de tentakels van anemonen, schattige kleine blennies die uit spleten staarden, octopussen, anemoonvissen en een spectaculaire juveniele keizerszeeënvis.
Dit zal misschien niet iedereen enthousiast maken, maar voor een vis-nerd als ik is het nogal wat, want naarmate de vissen ouder worden, verliezen ze hun "babykleuren", en blijven ze dus niet lang in dit gewaad hangen.
Ik had daar eeuwen kunnen blijven, maar helaas is gas niet oneindig.
De volgende dag vonden we ons weer op het huisrif, waar Hannah me liet zien hoe ik een van de Apollo-scooters van Prodivers moest bedienen.
Makkelijk genoeg, dacht ik, maar ik had er nog nooit een geprobeerd in handsfree stijl, de DPV tussen mijn benen. Ik was er niet van overtuigd dat ik het zou vermijden mezelf in de maling te nemen, maar Hannah had meer vertrouwen in mij dan ik, of anders genoot ze gewoon van het lachen.
We laadden de dhoni in en gingen opnieuw naar het noorden om de Kuredu Express beter te kunnen verkennen.
De stroming was behoorlijk sterk en terwijl we langs de kant van het kanaal vertrokken, deden we het langzaam en boekten we weinig vooruitgang.
Ik probeerde te sturen met mijn bovenlichaam om de richting te bepalen, maar dat lukte niet goed, totdat ik de scooter met mijn knieën probeerde te besturen.
Binnen enkele minuten schoten we op topsnelheid voort, en ik weet niet zeker of ik ooit zo’n gevoel van volledige vrijheid onder water heb gehad. Ervoor zorgend dat we onze dieptelimiet niet overschreden (duiken zijn beperkt tot 30 meter, net als de vereisten van ons gasmengsel), snelden we verder.

ONDER ONS EN IN HET BLAUWWe passeerden grijze rif- en witpunthaaien. Ik raakte de tel kwijt toen ik 40 was. Helaas kwam geen enkele in de buurt, en het zicht was iets typischer Maldivisch.
In het blauw vloog een zeldzame sierlijke adelaarsrog voorbij en toen we ondieper begonnen te worden, gingen de scholen jack en snapper uit elkaar.
Mijn aandacht werd getrokken door nog meer schildpadden, evenals een pijlstaartrog, die we voorzichtig en langzaam benaderden. Het was een epische duik.
Het regende toen we bovenkwamen; een biljoen kleine hamers hadden de zee platgeslagen. Verrassend genoeg was een grijze dag precies wat we wilden toen we naar een plek gingen die Anemone Thila heette.
Dit ondiepe rif is een vrij bekende plek op de Malediven en is, zoals je zou verwachten, bedekt met een niet onaanzienlijk aantal 'nems'. Er moeten er honderden zijn die het rif bedekken, dat ongeveer 14 meter hoog is.
Weinig licht betekent dat de anemonen iets dichterbij komen en de felle kleuren van hun mantels onthullen, die variëren van oranje tot violet, met alle tinten roze daartussenin. Een goede fakkel brengt ons echt hun “ware” kleuren.
Het is een unieke duikplek en ik vroeg me af: “Waarom hier? Wat zorgt ervoor dat al deze anemonen, waarvan er vele het resultaat zijn van een eerdere ’nem die in tweeën is gesplitst, op deze plek kunnen gedijen?’ Anemoonvissen zwommen vrij van de een naar de ander – iets wat je normaal gesproken niet zou zien.
Ik heb de komende dagen nog een aantal duiken gemaakt: Khalifushivaru Kandu, Fushivaru, Tinga Giri, elk zo geweldig als hun namen doen vermoeden. De laatste duik die ik wil delen is echter iets dat ik niet had verwacht: een wrak, en niet slechts één, maar twee.
Op de locatie, dicht bij de visfabriek in Felivaru en bekend als de scheepswerf, staan ​​twee oude vrachtschepen van de fabriek, die beide in de jaren tachtig tot zinken zijn gebracht.
Ik heb een verslag gelezen waarin werd gesuggereerd dat het tot zinken brengen van één schip niet zo goed verliep en dat er brand uitbrak aan boord.
Het andere schip werd op dezelfde plek tot zinken gebracht, maar kwam met de boeg recht omhoog uit het water tot stilstand, totdat een storm het brak en het schip in een respectabelere hoek viel.
De schepen bevinden zich op het laagste punt op 30 meter hoogte en kunnen misschien het beste worden verkend tijdens twee duiken (vooral als het je plan is om foto's te maken). Geen van beide is intern van belang, en beide zijn ontdaan van alles wat waardevol is, maar in een paar decennia zijn het prachtige kunstmatige riffen geworden.
Een laagje zwart cupkoraal siert de bovenbouw, en overal zijn vissen te vinden. Het is echter gemakkelijk om door de stroming te worden overvallen, en als je naar de scholen anthias kijkt, kun je zien of de stroming is aangetrokken.
Als ze hard aan het zwemmen zijn en zich in de bovenbouw hebben verstopt, zal het verlaten van de beschutting van het wrak betekenen dat ze hard moeten vinnen om bij je buddy te blijven.

DAT WAS MIJN LAATSTE DUIK BIJ HURAWALHI. Ik bergde mijn geheugenkaarten veilig op en ging genieten van een paar decococktails en een heerlijke maaltijd in 5.8, het onderwaterrestaurant van het resort.
Dit ongewone etablissement is fantastisch, vooral voor iedereen die nog nooit heeft gedoken. 's Nachts trekken de lichten veel leven aan, van vleermuisvissen tot koraalduivels, en het is erg sfeervol. Er is een gebied met anemonen en zelfs een paar schoonmaakstations lijken in bedrijf te zijn.
Mijn collega-diners vonden het geweldig, en zelfs voor ervaren duikers is het plezierig, ook al heb je het gevoel alsof je in de doorlooptunnel van een groot aquarium zit.
Op mijn laatste dag vóór de watervliegtuigvlucht terug naar Male had ik een gesprek met de mariene bioloog van het resort, Lisa van de Manta Trust.
Het resort ondersteunt haar werk, ze biedt snorkeltrips aan en leidt een project om de lokale groene schildpadden te identificeren, met de hulp van duikers.
Gasten kunnen foto's inzenden en als er een nieuwe wordt gespot, mogen ze deze een naam geven. Tot nu toe zijn er meer dan 100 groene schildpadden van het atol geïdentificeerd.
Dit is het soort verantwoord toerisme waar de Malediven zo goed in zijn, en het biedt een extra element aan vakantievilla. Ik heb Lisa mijn foto's gestuurd, maar moet nog een passende naam bedenken, mocht ik een nieuwe schildpad hebben gevonden. Ik vermoed dat Turtly McTurtleface al is meegenomen.