Weervensters

Het was zo goed begonnen. We hebben BA directe vluchten van Londen naar Miami opgepakt voor een retour van £ 370 per persoon. Briljant! Zes dagen warm maartweer, ergens waar we al meerdere keren waren geweest maar nog nooit eerder hadden gedoken.

Na het zoeken heb ik contact opgenomen met Lauderdale Divers online. voor centra in de omgeving van Miami. Het nam ruimte in beslag op verschillende boten, variërend van de Keys tot aan Jupiter, en had verbindingen met andere duikcentra in heel Florida.

Op basis van de aanbevelingen zou je al je duiken in één keer kunnen boeken.

Dit kwam ons goed uit, omdat we een vierdaags en acht duikenplan hadden om een ​​aantal locaties in Miami te bezoeken, naar Fort Lauderdale te gaan en dan verder naar het noorden te gaan om te duiken bij de beroemde Blue Heron Bridge. Francis Belland, eigenaar van de PADI 5*-faciliteit, e-mailde een aanbod om ons mee te nemen op zijn boot en ons de beste lokale duikplekken te laten zien.

We kwamen op een zonnige zondagmiddag aan in Miami, haalden onze huurauto op en checkten in in een appartement in Miami Beach, een blok verwijderd van de oceaan. Parallel aan het strand liep een wandelpad van zes kilometer lang.

De vlakke smaragdgroene zee glinsterde verleidelijk en weerspiegelde de hoge appartementsgebouwen langs de kust. De temperatuur was een perfecte 27°, de lucht stil en kalm, maar zonder vochtigheid.

Maandag zou een ontspannende dag worden, met een roadtrip naar Key Biscayne. Maar net toen we op het punt stonden te vertrekken, mailde Francis om te zeggen dat zijn boot een nieuw motoronderdeel nodig had, en dat deze pas zou arriveren nadat we vertrokken waren. Hij beloofde in plaats daarvan het duiken voor ons op andere boten te regelen.

Wij hadden problemen ervaren met de accommodatie, dus verhuisd naar een ander appartement in een van de hoogbouw langs de Intracoastal Waterway.

De 32e verdieping bood een prachtig uitzicht op het water dat het vasteland scheidde van het barrière-eiland Miami Beach.

De volgende ochtend, toen de zon opkwam, was de lucht helder. Het waaide nog steeds, maar minder, en het water zag er redelijk kalm uit.

Tarpoon vertelde ons dat de waarschuwing tot die avond van kracht zou blijven, en dat het kalme water van de lagune in tegenspraak was met de golven van vijf kilometer verderop bij Neptunus.

We begonnen de hoop te verliezen, maar Rob Davis, de algemeen directeur van Lauderdale Divers, verzekerde ons dat we de volgende ochtend allemaal samen zouden duiken. Hij had een ruimte voor ons geboekt op de American Dream II-duikboot van Scuba Fort Lauderdale.

Kapitein Todd en zijn opgewekte duikgids Kate gaven de briefing. Slechts 10 van ons waren aan het duiken, dus we konden ons verspreiden op het 14 meter lange schip. In de open oceaan zagen we slechts kleine deining onder een helderblauwe lucht.

We zouden gaan duiken in Hog ​​Heaven Barge, een kunstmatig rif uit 1986 waaraan de afgelopen jaren nieuwe installaties zijn toegevoegd. Het 55 meter lange schip was tijdens het zinken omgeslagen en lag dus ondersteboven op het witte zand op 22 meter hoogte.

Een half uur nadat we de jachthaven hadden verlaten, kleedden we ons aan terwijl Kate het meertouw vastmaakte en de stroming controleerde.

Ze kwam naar voren met een grote glimlach. De omstandigheden waren uitzonderlijk, zei ze, met meer dan 20 meter zicht ondanks de stormen en vrijwel geen stroming.

Fort Lauderdale is een van de steden die het dichtst bij de Golfstroom ligt. Deze 62 mijl brede, snelstromende en warme oceaanstroom loopt langs de oostkust van de VS en heeft al het afval dat door de storm is achtergelaten snel opgeruimd.

Normaal gesproken betekent de Golfstroom dat duikplekken in het gebied van Greater Fort Lauderdale een verschillende mate van stroming hebben, maar deze kan met de wind iets verder van land verschuiven, zoals nu.

Hog Heaven, normaal gesproken een “stroom”-duik, was op diepte stromingsvrij toen we de meerlijn volgden naar de top van het wrak. Ik was ook aangenaam verrast door de watertemperatuur van 25° op mijn display computer.

Het wrak was intact gebleven tot de orkaan Irma in 2017, maar was niet zo opgebroken als ik had verwacht. We volgden Rob naar het achterschip, waar via het vrachtruim toegang was tot de andere kant. Hij had ons verteld dat hij daar soms een Goliath-tandbaars aantrof.

Helaas verstopte het zich verder in het wrak of was het die dag weggezwommen. Katie had haar groep langs de andere kant geleid en we zwommen om beurten door het met koraal bedekte ruim, vol scholen snappers en Nassau-tandbaarzen.

Toen we één voor één naar buiten gingen, wenkte Rob ons naar de plek waar de romp het zand raakte. Er gluurde naar buiten een grote verpleegsterhaai.

We vertrokken 30 meter naar het noorden van het wrak en een groot bouwwerk genaamd Jungle Gym. Dit was ooit de Pacific Reef Lighthouse geweest, die zeilers veilig hield in Biscayne National Park. Het werd in 1989 gebruikt om Hog Heaven te verfraaien, samen met 60 meter baggerpijp.

Wolken van snapper en grunt wervelden rond het bouwwerk. Ik had niet zoveel vissen of zo’n diversiteit verwacht, en grote rode zeewaaiers, sponzen in alle vormen en kleuren en korstvormende koralen hadden de structuur gekoloniseerd.

Een prachtige, bijna gloeiende, gouden en turquoise koningin-zeeënvis had het bouwwerk ook tot zijn thuis gemaakt. Op de stutten zag ik een rijkdom aan macroleven – verschillende soorten moerassen, naaktslakken en grondels, maar ook vuurwormen. Het voelde meer als het Caribisch gebied dan als de Atlantische kust van Florida.

Terwijl we het bouwwerk in en uit zwaaiden, was onze deco-tijd na 35 minuten bijna in enkele cijfers en gingen we terug naar de meerlijn op de boeg van het schip. Vreemd genoeg had iemand daar ook een grote kerstboom neergezet.

Todd manoeuvreerde de boot dichter bij de kust, waar het drievoudige barrièrerif langs de kust liep. Het Florida-rif, het enige buiten het vasteland van de VS, loopt van Palm Beach in het zuiden tot aan de Keys.

Het eerste rif ligt slechts 275 meter uit de kust en is ongeveer 5 meter diep. Het tweede, iets verder terug, gaat van ongeveer 10-18 meter en het derde rif ligt anderhalve kilometer uit de kust op een diepte van 25-30 meter.

We waren aan het duiken op het tweede rif bij de Caves, genoemd naar kleine visgrotten en overhangen in plaats van naar het soort dat groot genoeg is om duikers te huisvesten. Hier, tijdens wat normaal gesproken een rustige stromingsduik was, was de stroming vrijwel verdwenen.

We namen de tijd om de gaten te verkennen. Het rif rees een meter of twee boven het zand uit en was bedekt met groene, oranje en rode buissponzen, azuurblauwe vaassponzen en zeewaaiers. De beschutte gebieden herbergden veel kleine scholen vis: snapper, schemerige veegmachine en tandbaars.

Het rif bestaat niet uit levend koraal, maar is gevormd uit zacht zandsteen, bedekt met een ingewikkeld honingraatpatroon gemaakt door zeewormen.

De fundering bestaat uit kalksteen, bedekt door een samengedrukte steenformatie bestaande uit zandkorrels en gebroken schelpen van meer dan 100,000 jaar oud.

In een donkere spleet, bijna verborgen in de schaduw, opende en sloot een gigantische murene langzaam zijn mond, en kwam verder uit zijn hol om mijn camera te onderzoeken.

Geschilderde kreeften, met lange antennes die rondzwaaiden, waren de hele duik aanwezig, en dit was een perfecte locatie voor hen – beschut en ondiep met weinig roofdieren. Maar in het seizoen was ik er zeker van dat zij als eersten zouden vertrekken, omdat ze zo dicht bij de kust waren.

De top van het rif, minder beschermd tegen golven en stormen, was tamelijk kaal.

Enkele papegaaivissen, tandbaarzen, varkensvissen en blauwe doktersvissen pikten de algen weg.

Een vreemde kogelvis, vrij groot, gelig met horizontale strepen en lange stekels, bewoog zich rond het rif. Een grijze maanvis rustte terwijl hij werd schoongemaakt.

We zagen veel delicaat uitziende paarse zeewaaiers en grote rode vatsponzen. Zachte koralen zwaaiden heen en weer.

We hebben een elektrische rog gevonden in een grote zandspit. Een steenvis, eerder mosterdkleurig dan gecamoufleerd zoals je zou verwachten, stak scherp af tegen het witte zand.

Ik had langer kunnen blijven dan onze duik van 62 minuten, maar door langzaam te lummelen waren we tegen die tijd allemaal een beetje koud geworden en ik kon Rob zien rillen, dus stegen we voorzichtig op om op te warmen.

De omstandigheden en het zeeleven was op beide locaties veel beter geweest dan ik me had kunnen voorstellen. Ik was ook onder de indruk van de professionaliteit en hulp van Rob en Francis.

West Palm Beach ligt een uur ten noorden van Fort Lauderdale en de Blue Heron Bridge verbindt het met Riviera Beach. Deze kantduik is toegankelijk vanaf het strand onder de brug en staat bekend om het macroleven rond de grote steunen, en de wrakken en kunstmatige riffen rond de locatie. Er is parkeergelegenheid, douches en toiletten en hellingen zodat duikers met een handicap toegang tot het water kunnen krijgen.

Het getij speelt een grote rol, omdat de stroming naar binnen kan stromen en het zicht snel afneemt, dus het is het beste om 30 minuten aan weerszijden van vloed naar binnen te gaan. In de weekenden kan het erg druk zijn, vooral in de zomer. Geen probleem, wij waren er op vrijdag.

We hadden contact opgenomen met Pura Vida Divers om een ​​gids in te huren om ons te helpen het meeste uit onze duik te halen. De getijden betekenden een vroege start, dus ontmoetten we Andrea om half zeven in de winkel – maar opnieuw lonkte de teleurstelling.

Een grote oceaandeining van de vorige dag had voedselrijk water in de beschermde baai gebracht – geweldig voor het leven in zee, maar verschrikkelijk voor het zicht.

Andrea had de avond ervoor de vis gecontroleerd en was weer aan het werk gegaan. Het was maar een halve meter! Onmogelijk om de groothoekfoto's te maken van de brug die ik wilde, moeilijk om het kleine macroleven te vinden, en lastig voor Andrea om ons veilig rond de locatie te navigeren.

Weer een duik geannuleerd. Bij de brug om foto's van bovenaf te maken zagen we verschillende duikers, maar ze bevestigden allemaal dat er vrijwel niets anders te zien was dan troebel water.