Vulkanische activiteit

CANARIES DUIKER

Buiten het seizoen zal het op het meest westelijke Canarische eiland waarschijnlijk heel rustig zijn aan de oppervlakte, maar met plotselinge uitbarstingen van onderwateravontuur. JO CAIRD vertelt het verhaal, STEVE PRETTY maakte de foto's.

De El Bajon-krater.

DUIKEN OP EEN UITGESTOREN vulkaan is allemaal goed en wel, totdat je je herinnert dat er soms vulkanen uitbarsten. En dat het in feite nog maar zes jaar geleden was, en slechts een korte RIB-rit verderop, dat een andere onderzeese vulkaan gesmolten lava en giftige gassen in deze wateren voor de zuidkust van El Hierro, het kleinste van de Canarische Eilanden, spuwde. voor drie maanden achter elkaar.

Die uitbarsting veranderde de zee in een griezelige tint groen, doodde al het zeeleven en veroorzaakte de evacuatie van La Restinga, het dorp waar ik verblijf.

Gelukkig is El Bajón, de beroemdste duiklocatie van El Hierro, adembenemend genoeg om mij af te leiden van dit verontrustende besef. Tegen de tijd dat ik van de boeilijn op de top van de hoogste van de twee torens van de vulkaan ben gevallen en tegen een sterke stroming in zwem langs een enorme school zebrazeebrasem, zijn de gedachten aan drijvende lavabommen en giftige zeeën ver van mijn gedachten verwijderd. .

Het enige wat op dit moment door mijn hoofd gaat is: “Wauw!”

Het merendeel van de duikplekken van La Restinga ligt vrij dicht bij de kust, variaties op een zeer leuk thema: een hellend rif gevormd door de stroom van lava in de zee op een bepaald moment in het oude geologische verleden van El Hierro, en talloze ondiepe grotten.

Het gebied wordt gekoloniseerd door een groot aantal mariene soorten, van een regenboog van algen tot zebrazeebrasem, en wordt, zo wordt ons verteld, bezocht door mantaroggen, walvishaaien, dolfijnen en schildpadden in de late zomer en herfst.

De Mar de Las Calmas, die zich westwaarts uitstrekt vanaf La Restinga, wordt beschermd tegen de heersende wind, wat betekent dat zelfs als het stormt in het dorp (wat meestal het geval is) en je reis hobbelig is, de zee bijna altijd zo plat als een pannenkoek op de duikstekken aan deze kant van de punt.
El Bajón is echter een ander verhaal. Gelegen op 555 meter uit de kust, in water dat zo schokkerig is dat ik er misselijk van word, ligt de vulkaan op de zeebodem op ongeveer 60 meter hoogte, zijn kleine krater op ongeveer 20 meter en zijn torens stijgen tot 6 meter en 9 meter.

Murenen zijn overal te zien, maar niet verborgen in gaten, zoals je zou verwachten; bij El Bajón bevinden ze zich in de open lucht, rondhangend op met algen bedekte richels en in de krater van de vulkaan.

Donkere tandbaarzen – sommige zo groot als botsautootjes – zwerven door het gebied en laten duikers graag van dichtbij komen om te gapen, terwijl pijlpuntspinkrabben in elke spleet en spleet rondhangen.

Een leren jack met krabbels dat precies aan het einde van mijn duik verschijnt, geeft me een boeiende veiligheidsstop.

Terwijl u zich een weg baant bij de vulkaan heb je elke paar minuten te maken met een andere huidige situatie, waarbij een aangename drift plotseling een ploeteren van zwemmen wordt en omgekeerd.

Het is vermoeiend, maar ook opwindend, vooral gezien de verscheidenheid aan zeeleven die er te zien is.

Het leven hier is zo overvloedig, deels vanwege de uitbarsting in 2011/12 (de lokale bevolking rapporteert een enorme toename van het aantal vissen vergeleken met voordat de vulkaan zijn werk deed), maar ook omdat het gebied een beschermd zeereservaat is.

De visserij is streng gereguleerd. Er zijn slechts 12 duikers tegelijk toegestaan ​​op elk van de 12 duikplekken binnen het reservaat.

Het wordt hier druk als de pelagische soorten in de stad zijn, maar tijdens deze reis buiten het seizoen naar La Restinga hebben mijn vriend en ik de plek min of meer voor onszelf.

Elke dag gaan er twee of drie duikboten uit, maar de meeste van de tien duikcentra in het dorp zijn gesloten en de boten die wel uitgaan zijn nog lang niet vol.

Terwijl de andere Canarische Eilanden belangrijke toeristische bestemmingen zijn, wordt El Hierro nauwelijks bezocht, wat betekent dat de mensen die wel de moeite nemen om hier te komen – bijna allemaal Spanjaarden, in feite voornamelijk inheemse Canarische Eilanden – speciaal komen voor het duiken.

La Restinga in januari is inderdaad een heel rustige plek, en dat vind ik prima.

Afgezien van het zeeleven is de andere grote aantrekkingskracht voor duikers de geologie van de vulkanische kustlijn van El Hierro. Mijn eerste duik van de reis is bij de Cueva del Diablo (Duivelsgrot), een boottocht van 15 minuten naar het zeereservaat langs kilometers dor maar prachtig lavastroomlandschap.

De eigenlijke Cueva del Diablo is een grote grot in de klif die mensen ooit te voet konden bereiken. Sinds de vele aardbevingen die gepaard gingen met de uitbarsting van 2011/12 is het gebied nu alleen nog maar toegankelijk vanaf het water.

Wat je als duiker bezoekt is een kleinere – maar nog steeds ruime – grot in de buurt, met een brede mond die uitkomt op een zanderige, met keien bedekte zeebodem op ongeveer 8 meter hoogte.
Het is, zoals elke duikstek hier, de thuisbasis van verschillende trompetvissen en een royale hoeveelheid gele sponzen. Het is een gemakkelijke en plezierige eerste duik, en zou voor beginners een goede eerste grotduik zijn.

NOG MOOIER IS DE BOOG net buiten de grot, die afsteekt tegen het heldere blauw van het ondiepe water.

Er is nog een prachtige boog bij El Tacarón, een duikplek een eindje langs de kust, vlak bij het spectaculaire natuurlijke zwembad waaraan het zijn naam dankt. Ik daal af via een boeilijn buiten de punt en volg mijn gids door een kloof van met algen bedekte lava voordat ik de rotsachtige zeebodem oversteek om terug te keren naar de kliffen, waar ik mijn neus in de kleine grotten steek die langs de kust liggen.

Onderweg spot ik mijn eerste stierrog, een prikkelende glimp van hoe het hier moet zijn als de megafauna in de herfst doorkomt.

Een paar dagen later keer ik terug naar het zwembad van El Tacarón en breng de middag door met zwemmen in het koude, heldere water (en voel de kou heel erg na het duiken in een duikboot). droogpak) en spetteren in rotspoelen met mijn dochter.

Terwijl de andere zwemplekken van het eiland overgeleverd zijn aan de felle winterwinden, kun je in deze beschutte baai elke dag van het jaar zwemmen.

Terwijl de middag overgaat in de avond, grillen we verse vis op de openbare barbecue, voordat we via de kronkelige weg door de vulkanische badlands terugkeren naar La Restinga.

Wat excursies na de duik betreft, is El Tacarón vrijwel de enige optie, dankzij de buitengewone topografie van El Hierro.

Om bijna overal op het eiland te komen, een uitgestorven vulkaan waarvan de steile hellingen rechtstreeks in zee aflopen, moet je steeds weer omhoog, waardoor je het risico loopt op een decompressieziekte als je niet lang genoeg hebt gewacht na je laatste duik.

De enkele weg vanuit La Restinga klimt naar ongeveer 1200 meter over een afstand van slechts 12 kilometer, met alleen het slaperige stadje El Pinar op een hoogte die laag genoeg is om veilig te bezoeken als je die dag hebt gedoken.

Dus mijn partner Steve en ik verkennen om beurten het eiland met onze dochter op onze niet-duikdagen. Het werkt goed voor ons, omdat we sowieso een team vormen van duiken en kinderopvang, maar niet iedereen zal blij zijn om de hele tijd op zo'n afgelegen plek vast te zitten. vakantievilla.

Met slechts een handvol restaurants, twee supermarkten en een klein strand wordt La Restinga vrij snel saai, vooral als je bedenkt dat El Hierro een aantal verbazingwekkend mooie autoroutes, mooie wandelpaden door eeuwenoude bossen en meer dan een dozijn pittoreske rotsachtige baaien en stranden biedt. voor zwemmen. Het is een eiland waar je tijd voor wilt maken om te verkennen.

Van de duikplekken dicht bij de kust in de Mar de Las Calmas zijn mijn favorieten El Salto en El Desierto.

Gelegen op de plek waar het vulkanische rif samenkomt met een ‘woestijn’ van wit zand dat zich zo’n tien kilometer uitstrekt tot aan de Punta de Orchilla,

El Desierto is de thuisbasis van wat volgens mijn gids, Iñaki Cayón van het Centro de Buceo El Hierro, de grootste populatie tuinpaling ter wereld is.

NA EEN KORTE ZWEMBAD vanaf de boei stelt onze groep zich op aan de rand van een schijnbaar eindeloze zandvlakte. Even later beginnen de palingen tevoorschijn te komen en komen steeds verder uit hun holen terwijl ze aan onze aanwezigheid wennen. Ze strekken zich uit zo ver het oog reikt (wat ongeveer 30 meter is, gezien de huidige stand van zaken), met duizenden, zo niet tienduizenden.

Zwemmen over de zandvlakte om het rif te bereiken, is als het spelen van een enorm, contactloos spelletje mep-een-mol: de palingen verdwijnen als je dichterbij komt, om pas weer boven te komen als je voorbij bent.

Het naburige El Salto is een wonderland van kleine, ondiepe grotten, prachtig verlicht van bovenaf door natuurlijke ramen in de klif. Mijn twee bezoeken aan de duikstek – de eerste met een gids van een duikcentrum dat vorig jaar werd geopend, de tweede met Iñaki, die hier sinds 2001 is – zorgen voor een aanschouwelijke les in het belang van boeken bij een gevestigde exploitant.

Duik nummer één is heel plezierig, maar tijdens duik twee krijg ik de volledige omvang van deze magische plek te zien, en mijn fotograaf-buddy krijgt de tijd die hij nodig heeft, in plaats van dat hij wordt meegesleept.

Iñaki weet ook waar de goede dingen zich graag verstoppen en wijst op veel zeeleven dat ik anders zou hebben gemist, van stekelvarkenvissen bij El Desierto tot kreeften bij El Río, een plek net buiten de havenmuur van La Restinga.

Op een paar dagen na van mijn reis is het te winderig om buiten de Mar de Las Calmas te duiken, maar ik ben blij met de duiken die ik in dit gebied kan maken.

Bij El Río draait alles om de ravijnen, terwijl bij El Veril het lavaplatform eindigt in een steile muur die dit een van de meest spectaculaire en dramatische duiken van de reis maakt.

Het is toevallig ook de laatste, wat een geluk is, want terwijl ik aan mijn trek trek droogpak boven mijn hoofd, klaar om de korte afstand terug naar het duikcentrum vanuit de haven te lopen, scheurt de nekzegel.

Het is alsof het pak heeft besloten dat ik hier genoeg heb gezien en dat het tijd is om naar huis te gaan. Na de meeste duikplekken van El Hierro in de loop van twee weken te hebben bezocht, inclusief herhaalde bezoeken aan de beste van het stel, ben ik geneigd het daarmee eens te zijn.

Maar ik kom terug – als er iets is dat beter is dan duiken op een uitgedoofde vulkaan, dan is het wel het zien van een mantarog terwijl je toch bezig bent. Laat de herfst maar komen.

DIT PROJECT HAAIREIS zeker geprofiteerd van de aanwezigheid van Dr. Elke Bojanowski, oprichter en directeur van de liefdadigheidsinstelling Red Sea Sharks. Haar lezingen werden altijd goed bezocht en deze ontspannen presentaties zaten boordevol informatie over hoe je haaien kunt identificeren en hoe je met ze moet omgaan in het water – cruciaal voor deze haaienreis.

Elke vertelde ook veel feiten, niet alleen over de aanpassingen en evolutie van haaien, maar ook over hun trieste ondergang als gevolg van voornamelijk het ontvinnen van haaien.

Ik denk dat elke duiker die de boot verliet hernieuwd respect, bewondering en begrip had voor deze prachtige toproofdieren, versterkt door de verwondering om ze in het water te zien, maar ook door Elke’s informatieve gesprekken.

Het lijkt een duidelijk goed idee om meer te leren over ons mariene milieu terwijl we op liveaboard-reizen zijn. Met een beetje extra begrip kunnen we gepassioneerde beheerders van ons mariene milieu worden.

Ik verliet de Rode Zee met vertrouwen in mijn duikcapaciteiten, beter opgeleid, meer geïnspireerd en wanhopig op zoek naar mijn volgende reis. Tot die tijd ga ik graag terug naar de kust van Devon en duik in onze Britse zeeën, terwijl ik door kelpbossen en kleurrijke zeewieren zwem.

Ik zal mijn duikvaardigheden oefenen en dagdromen over de volgende keer dat ik een manta langs me heen zie vliegen, of een hamerhaai-slang onder me zie in de azuurblauwe zee.