In de 13e eeuw werden mensen die veroordeeld waren voor een ernstig misdrijf naar Bishop Rock gebracht en daar met brood en water achtergelaten om door de zee te worden verwoest. Of dat suggereert de geschiedenis. Tegenwoordig staat de rots beter bekend als het punt waar recordpogingen om de Atlantische Oceaan over te steken worden gestart en beëindigd.
Bishop Rock ligt in het meest zuidwestelijke deel van het Verenigd Koninkrijk, op positie 490 52.33N 060 26.68W. Eén verhaal suggereert dat het is vernoemd naar zijn vorm, vergelijkbaar met de mijter van een bisschop.
De Bishop moet een van de beste topduiken in het Verenigd Koninkrijk zijn. Als de omstandigheden goed zijn, is het een absoluut adembenemende ervaring, met soms meer dan 30 meter diepte – dit is geen duik die je ooit zult vergeten.
Op zijn blootgestelde locatie staat Bishop Rock open voor Atlantische deining. Alles meer dan een kracht 3 zuidwesterwind zal je afschrikken, en zelfs met deze lichte wind kun je besluiten dat de beroemde 'Atlantische bult' duiken onmogelijk maakt.
De beste wind komt uit het noordoosten, en een zachte kracht 2-3 zal helpen de grote deining die vanuit het zuidwesten binnenkomt te kalmeren. Vanwege de ligging zijn de getijden altijd aan het veranderen, en slap water is zeldzaam op harde bronnen. De beste tijd om te duiken is drie uur voordat High Water St Mary's in slaap valt.
Beneden de 20 meter is er zelden veel beweging, maar je moet voorzichtig zijn tijdens het klimmen, want er kunnen valpartijen over de richels zijn. De diepte tot 48 meter, gecombineerd met de locatie en het getij, maken dit een uitdagende en opwindende duik – niet één voor onervaren of bangeriken!
Markeringsboeien zijn essentieel. Sommige duikers gebruiken SMB's, maar deze lopen het risico verstrikt te raken in het kelp, vast te komen te zitten aan een rots of een van de vele wrakstukken mee te rukken, dus vertraagde SMB's hebben de voorkeur.
Dit is een geweldige site voor fotografie, ongeacht de omstandigheden. Als het zicht slecht is, kun je kiezen voor een macrolens om close-upwerk te doen, en er is genoeg te zien.
Voordat je afdaalt, moet je jezelf dicht in de rotswand positioneren om te voorkomen dat je door het getij wordt meegesleurd en je referentiepunt verliest. Pas op, want als er wat modder is, kun je in de rotsen worden geduwd.
Wat is er voor duikers te zien rond de bisschop? Mits de getijdenstroom het toelaat, is het mogelijk om in één duik rond de rots te zwemmen, maar als je verplichte decompressiestops wilt vermijden, moet je je reis in een oplopende spiraal voltooien.
Dit is erg jammer, want bij goed zicht – 10 meter is meestal het minimum – is de bodem van de Bishop een behoorlijke duik.
Het landschap rond de basis is enorm indrukwekkend. De bodem bestaat uit rotsen en fijn wit zand en het kleurcontrast kan zeer dramatisch zijn. Sommige rotsen zijn zo groot als huizen en staan op sommige plaatsen meer dan 10 meter hoog, terwijl andere pinakels 30 meter boven de zeebodem uitsteken.
Bijna alle muren zijn bedekt met leven. Voor wie van kleur houdt is er op deze site alles wat je maar kunt wensen, maar om de volle pracht te kunnen waarderen heb je een krachtige lamp nodig.
Een interessante bewoner van de richels van de rots is de langoesten (Palinurus elephas). Je herkent hem aan zijn lange antennes, die een piepend geluid maken als je erover wrijft – vandaar de lokale naam 'creaker'.
Naarmate je ongeveer 10 meter hoger komt, begint de kelp dikker te worden en kun je de vriendelijke Ballan-lipvis zien die de plek regelmatig bezoekt. Op deze diepte zul je het tij voelen opkomen, en dit zou je eraan moeten herinneren om dicht in de rotswand te blijven.
De kans is groot dat u een school makreel tegenkomt. Als de zon schijnt, zul je een geweldige ervaring hebben terwijl ze met perfecte synchroniciteit heen en weer schieten.
Als u duikt met een computerHet is de moeite waard om hier een tijdje te wachten, maar als je 3-4 meter bereikt, moet je wegzwemmen van de waterkant, ongeacht het getij, om ervoor te zorgen dat jij en de boot niet in de rotsen terechtkomen.
Op 45 meter hoogte zie je wat lijkt op de overblijfselen van een bel, waarvan het bovenste deel is weggebroken. Op 30 januari 1860 veegde een enorme storm de mistbel van de vuurtoren en viel in zee. Zou dit het kunnen zijn?
Terwijl je omhoog gaat, is er een mooie hellende richel op ongeveer 27 meter hoogte, en daarop ligt een deel van een ijzeren pilaar die werd gebruikt om de centrale kolom van de oorspronkelijke vuurtoren te ondersteunen.
Je kunt nog meer wrakstukken vinden die uit dezelfde periode lijken te komen, dus duiken op deze plek is alsof je een stap terug in de tijd doet. Andere stukjes en beetjes die op verschillende diepten over de rots liggen, zijn onder meer koperen buizen, messingwerk, met plastic beklede bedrading en gegalvaniseerde platen.
Terwijl je de verspreide stukken bekijkt, kijk je misschien naar wrakstukken van lang vergeten schepen, maar de overvloed aan ijzer rond de rotsen is zo groot dat je het niet zeker zult weten.
Schepen vergingen bij Bishop Rock tot 1847, toen Trinity House besloot een vuurtoren te bouwen. Het bestond uit een grote centrale ijzeren kolom met daarop een licht platform en het verblijf van de bewaker, ongeveer 37 meter boven zeeniveau.
Er werd niet verwacht dat de kolom zelf de woede van de Atlantische winterstormen zou overleven, dus werd er traliewerk omheen gebouwd om de onderkant van het platform te ondersteunen, waardoor de basis open bleef zodat de zee er doorheen kon.
Helaas bleek de slechte treksterkte van de materialen niet opgewassen tegen de klus en werd de constructie in de nacht van 5 februari 1850 door een storm weggevaagd.
Gelukkig was de vuurtoren nog niet voltooid en waren er geen dodelijke slachtoffers, maar de pilaren en de centrale kolom waren verloren gegaan, waardoor er slechts ongeveer 1 à 2 meter ijzer uit de rots stak.
Er werd een nieuw plan bedacht, waarbij een granieten toren werd gebouwd. In 1851 was de bouw van een fundering aan de gang, en het duurde een heel jaar om deze te voltooien. Er werden enorme ijzeren pennen in de rotsen geslagen voordat de basisblokken op hun plaats werden geplaatst, en de eerste 14 meter van de toren waren stevig.
Begin 1852 stond het grootste deel van de vuurtoren klaar, maar vanwege de moeilijkheid bij het uitvoeren van een groot technisch project op zo'n afgelegen en uitdagende locatie duurde het zes jaar voordat de werkzaamheden waren voltooid.
Het licht, zo'n 44 meter boven zeeniveau, was operationeel op 1 september 1858. De bouw van de Bishop Rock Lighthouse moet tot de grootste van de Victoriaanse civieltechnische prestaties behoren.
In 1860 liep de vuurtoren aanzienlijke stormschade op, waaronder onder meer het overstromen van de toren en het verlies van de mistbel. Een storm in 1874, die nog heviger was, veroorzaakte aanzienlijke schade aan de buitenkant.
In 1882 werd begonnen met het versterken van de constructie, waarbij stenen bekleding rond de oorspronkelijke toren werd geplaatst. Een storm in 1925 beschadigde het buitenste glas en doofde het licht – een bewijs dat de zee tot aan de top van de toren kan reiken – een geweldig schouwspel!
Ongelooflijk, hoewel Frederick Holmes in 1857 een koolstofbooglamp aan de Brethren of Trinity House had gedemonstreerd en er in december 1858 een in de South Foreland Lighthouse was geïnstalleerd, was het licht in de Bishop tot 1973 olie!
Het duurde tot 1976 voordat de volgende toevoeging werd gedaan: het helikopterplatform. Tot dan toe werden de wachters per boot en lijn van en naar de vuurtoren overgebracht, wat op zijn best ongemakkelijk was, maar op sommige dagen moeilijk of onmogelijk.
De meest recente wijziging was automatisering in 1992: Bishop Rock was de laatste vuurtoren van West Country die bemand bleef.
Tegenwoordig is het licht uitgerust met een operationeel helikopterplatform, waarvan de top bijna 58 meter hoog is. Het licht is wit, heeft een nominaal bereik van 24 zeemijl en knippert elke 15 seconden. Bij mist geeft een hoorn elke 90 seconden het morsesignaal voor N.
De racon op de Bishop Rock Lighthouse wordt nr. 1 genoemd in het Verenigd Koninkrijk, werkt op de golflengten van 3 cm (X-band) en 10 cm (S-band), heeft een bereik van ongeveer 18 zeemijl en de morsecodering van T.
De vuurtoren is niet voldoende geweest om talloze wrakken door de jaren heen te voorkomen, maar de houders ervan hebben nauwkeurige gegevens bijgehouden. In september 1839 bijvoorbeeld trof de 140 ton wegende Theodorick, op doortocht van Mogodore in West-Marokko naar Londen, de bisschop; de bemanning werd gered.
In de vroege uren van 12 oktober 1842 sloeg de Brigand, een pakketpeddel van 600 ton op doortocht naar Sint-Petersburg via Londen vanuit Liverpool, met zo'n kracht op de rots dat deze in twee grote boegplaten beukte.
De rotsen fungeerden toen als draaipunt, en ze draaide zich om en helde tegen de rots aan bakboordzijde, waarbij het schoepenrad en de kist zo ver werden verpletterd dat het de machinekamer binnendrong. Ze dreef twee uur lang, legde zeven mijl af voordat ze op 90 meter diepte zonk. Opnieuw werd de hele bemanning gered.
Op 26 juni 1854 raakte de Belinda, die met kalksteen van Cardiff naar Cork voer, de Bishop in dichte mist. Opnieuw werd de bemanning gered. De Zweedse bark Sultana werd op 17 februari 1895 bij de bisschop achtergelaten, nadat de lekken oncontroleerbaar werden.
Nog dramatischer: op 22 juni 1901 sloeg de Falkland, een viermastbark, de vuurtoren in. Ze was 135 dagen onderweg vanuit Tacoma aan de westkust van de Verenigde Staten, beladen met graan op weg naar Falmouth, toen ze in een zuidwestelijke storm met de brede kant van de rots tegen de toren botste.
Nadat ze ongeveer een halve mijl ten noorden van de Bishop was afgedreven, viel ze op de uiteinden van haar balken en zonk. Vijfentwintig bemanningsleden, plus de vrouw en het kind van de kapitein, ontsnapten in de bakboordboot voordat ze ten onder ging. Kapitein Gracie en de overige vijf bemanningsleden gingen verloren toen ze probeerden de stuurboordboot te water te laten.
In de vroege uren van 11 maart 1945 trof een Duitse onderzeeër, de U-681, de Bishop of de Crebinicks, terwijl hij onder water rende. Waar ze zonk is niet bekend, maar het bemanningsrapport geeft een positie drie zeemijl ten westen van de Bishop aan.
Anderen zeggen dat ze vier zeemijl ten noorden van Mincarlo is afgedaald.
Er waren 40 overlevenden en acht van de bemanningsleden zouden zijn omgekomen. De diepte van het wrak, op 80 meter, maakt een bezoek door sportduikers onmogelijk, maar het moet een interessante tijdcapsule zijn.
Jim Heslin (01720 422595) runt het Underwater Centre op St Mary's, en Tim AlIsop (01720 422848) beheert de BSAC School op St Martin's.
