Hop met twee eilanden

HOEWEL VELEN VAN ONS BEGINNEN Tijdens onze onderwaterreis in het zachte, heldere water van het Caribisch gebied zetten we onze verkenning van de oceanen van de wereld daar niet altijd voort.

Is het een gebrek aan opwinding, of riffen die verbleken in vergelijking met andere, levendigere bestemmingen – of gewoon de veronderstelling dat het hele gebied net iets te toeristisch is? Wat de perceptie ook is, duiken rond de Caribische eilanden is zeker de moeite van het bekijken waard.

Een paar jaar geleden – decennia eigenlijk – kozen we ervoor om onze duikaandacht te richten op de Koraaldriehoek en liveaboards. De Triangle heeft ons gegrepen vanwege zijn uitzonderlijke diversiteit, en liveaboards omdat we graag wakker worden bij zonsopgang en vervolgens naar de zonsopgang kijken boven een afgelegen eiland met weinig anders in zicht.

Deze strategie bracht ons (zo voelden we) weg van drukke resorts en levenloze riffen. Meer recentelijk werden we echter uitgenodigd om deel te nemen aan een liveaboard dat rond de Benedenwindse Eilanden aan de noordoostelijke rand van de Caribische Zee voer. Het was tijd om te herontdekken wat er was, en te leren hoe goed of fout ons denken was geweest.

We reisden met de Caribbean Explorer II, een schip met stalen romp dat al enige tijd in deze wateren vaart. Onze reis begon vanaf het eiland Sint Maarten. Om er vanuit Groot-Brittannië te komen, was een directe vlucht nodig naar een van de grotere eilanden, Antigua, en vervolgens een verbinding met een klein hoppervliegtuig na een tussenstop van vier uur.

Hierdoor leek de reis langzaam, maar tegen de tijd dat we in de zwoele avondlucht landden leken de uren de moeite waard. St. Maarten is precies wat je zou verwachten, typisch voor het Caribisch gebied met glinsterende witte zandstranden, tropische bloemen en palmbomen en ja, verschillende zeer drukke hotelstrips.

We hadden er slechts één nacht voordat we aan boord gingen van Caribbean Explorer II en waren blij dat we ons in onze hut konden vestigen. Het was niet bepaald de grootste die we ooit hebben gezien, maar het had wel een eigen badkamer en airconditioning, en het bleek erg comfortabel te zijn.

De andere dekken waren zorgvuldig ingedeeld, met goede uitrustingsruimte en opslagruimte op het duikdek en een grote cameratafel, terwijl op het bovendek de salon en open ruimtes waren ingericht om tussen de duiken door te loungen.

DE BOOT VERTREKTE kort daarna, en we vingen slechts een paar mooie glimpen op van het eiland toen we wegzeilden van de kade. Van wat we vanaf het oppervlak konden zien, leken de plaatselijke riffen niet zo productief te zijn.

De bemanning steunde deze gedachte, omdat we daar niet hebben gedoken, maar rechtstreeks naar onze eerste duikbestemming, Saba, zijn gevaren.

Toen we vroegen waarom we niet rechtstreeks naar Saba vlogen, kregen we te horen dat dit het kleinste vliegveld ter wereld heeft. Toen we dichterbij kwamen, begrepen we het. Dit vulkanische eiland is een piramide met steile wanden die agressief uit de zee barst. Een oude uitbarsting heeft scherpe rotswanden achtergelaten die op sommige punten bijna verticaal zijn.

Het dramatische landschap wordt afgewisseld met met regenwoud bedekte oppervlakken, en ondanks de extreme geografie zijn er verschillende kleine dorpjes die zich vastklampen aan heuvels en zich in valleien nestelen. Er is ook een heerlijk gebrek aan reguliere toeristische ontwikkeling, met een ontspannen sfeer die eerder aanvoelt als een eiland in de Middellandse Zee.

Onder de zee verschilt Saba ook. Rotsachtige kusten vervangen de zandstranden die typisch zijn voor het Caribisch gebied, terwijl de steile kliffen zich onder het water uitstrekken en hoge, onder water gelegen pinakels en massieve rotsblokken ontmoeten. De wateren rond het eiland zijn een National Marine Park, dus de duiken vinden plaats in een beschermde zone en dit is te zien aan de hoeveelheid en het kaliber van het rifleven.

Duiken worden overal op het eiland gedaan, en onze eerste was bij Big Rock Market, een lang, broodvormig rif dat aan weerszijden afdaalde naar rotspartijen.

We kwamen binnen bij een mini-top en zwommen vervolgens naar het hoofdrif waar, op commando, een Caribische rifhaai naar binnen zwom, de duikers beoordeelde en weer wegzwom.

Langs het rif waren veel korstkoralen en enkele algenplekken die slabladeren, kleine garnalen, koraalbandgarnalen, koraalforellen en veel vlindervissen beschermden.

Deze rustige duik werd gevolgd door Dave’s Drop-off, die aan de winderige, ruigere kant van het eiland ligt, precies onder de klifmuur. Een groot bed van rotsblokken tuimelt naar beneden tot ongeveer 24 meter hoogte in een brede strook die het gebied bedekt.

De topografie was indrukwekkend, grotendeels bedekt met sponzen en zachte koraalpluimen. Het was kleurrijker dan we hadden verwacht, vooral in de ondiepe gebieden vlak onder de muur, een golfgebied.

Er was er geen toen wij er waren, maar we zagen een aantal substantiële elandhoornkoralen die een mosterdkleurige glans hadden en omringd waren door veel kleine gele en witte waaiers en gele sponzen.

Onder de muur waren twee inhammen de thuisbasis van schildpadden, flutemouths en hagedisvissen.

TERWIJL DEZE BEIDE DUIKEN waren indrukwekkend op hun manier, de grote adrenalinekick was Eye of the Needle, een diepe topduik. We daalden af ​​naar een plateau op ongeveer 30 meter hoogte. Aan de zijkant zagen we

een hoge naaldtop, vergelijkbaar met degene die het water erboven breken.

Met de toptop op 28 meter was de tijd beperkt, maar niet zozeer dat je de barracuda's en verpleegsterhaaien, scholen Creoolse lipvissen en veel kleine vissen zou missen. De naald zelf is erg mooi en kleurrijk, en de stroming trekt jachtjack aan. Rond de zijkant van het plateau liggen drie uitstekende rotsen, elk bedekt met mooie koralen en sponzen.

De resterende duiken rond Saba waren qua stijl vergelijkbaar met deze drie, maar we vonden dat dit de kenmerkende duiken waren, waarbij elke duik een nieuw wezen of topografisch kenmerk onthulde.

De tweede helft van onze reis bestond uit het noordwaarts varen naar St. Kitts. Samen met zustereiland Nevis is dit een veel drukkere locatie, met een levendige sfeer en een enorme aanlegsteiger voor cruiseschepen.

We negeerden dit angstvallig terwijl de Explorer ons langs de kust voer, langs glooiende heuvels en enkele beroemde historische monumenten. Christoffel Columbus ontdekte het eiland in 1493 en claimde het voor Spanje, maar doorgaans grepen de Fransen en de Britten al snel in.

De kolonisten voelden zich aangetrokken tot de rustige en beschermde baaien aan de westkant van St. Kitts en vochten tot de 18e eeuw met de plaatselijke Carib-indianenstammen en met elkaar.

De riffen die destijds een veilige ankerplaats creëerden, bieden nu ondiepe en gemakkelijke omstandigheden voor duikers. En met nogal wat verrassingen: oude ankers zijn het bewijs van veldslagen uit het verleden, terwijl de houten galjoenen zijn uiteengevallen. Er zijn nog steeds een flink aantal interessante wrakken om te verkennen, maar ze zijn veel recenter.

ONZE DUIKTOCHT BEGONNEN aan de noordoostkust, waar de wateren inderdaad kalm waren. Anchors Aweigh had een vlakke zandbodem omgeven door verhoogde rifbedden. We kwamen binnen en zagen meteen een kleine zwarte hengelaarsvis op een zwarte spons zitten. Toen, aan de overkant van het zand, waren we verrast om onze eerste snoekblenny te zien.

Terwijl we verkenden, zwommen makreel en geelstaartjack voortdurend boven ons hoofd, maar we waren gefocust op de kleinere wezens zoals kogelvissen (hier bekend als ballonvissen), krabben en gevlekte trommels in zowel juveniele als tienerstadiums. Verschillende oude ankers zijn ingebed in het rif, goed verborgen door sponzen.

Paradise Reef is de plaats waar schepen in de afgelopen eeuwen aanmeerden en was de locatie van vele veldslagen tussen Fransen en Engelsen. Er zijn nog meer ankers verspreid over het rif, met zijn verhoogde ruggen en geulen die een toevluchtsoord vormen voor murenen en grote krabben.

Een schildpad bleef het grootste deel van de duik rondhangen, blij om van de sponzen te knabbelen.

We hebben nog een snoekblenny gezien, en onze duikinstructeur liet ons een techniek zien om hem uit zijn hol te lokken – door een spiegel rechtop in het zand te plaatsen, dacht hij dat hij een rivaal had, en hij kwam tevoorschijn om tegen zijn spiegelbeeld te vechten!

De wrakken waren een genot om te duiken, omdat ze in ondiep water liggen en allemaal gemakkelijk toegankelijk zijn. De River Taw was een vrachtschip dat tijdens een orkaan in twee hoofdsecties brak. Op het terrein staat ook het chassis van een vrachtwagen en aan de zijkant een bulldozer.

Het wrak zelf was erg goed, de romp bedekt met korstvormende koralen en sponzen, manteldieren en kleine waaiers. Zwermen vissen, waaronder scholen snapper en anthias rond de boeg, plus een paar kleine bendes jacks. Terwijl we in de romp zwommen, zagen we pijlkrabben en een verscheidenheid aan garnalen voordat we door de ruimen naar buiten gingen.

De meeste van onze duiken hier waren een sterke mix van kleine beestjes in het zand met door de mens gemaakte constructies die op de zeebodem zaten om het evenwicht te bewaren. Misschien was onze favoriete duik de laatste – de Corinthian.

We daalden af ​​over een nogal lief klein sleepbootwrak, rechtop op het vlakke zand. Er waren veel vissen aan het scholen rond de stuurhut en er waren tekenen van koraalvorming op de romp.

Een korte vin Aan de zijkant was een mini-verhoogde muur bedekt met kleine koralen en sponzen, met een ketting die naar de overblijfselen van een kraan leidde. Dit lijkt alsof het bijna uit het rif barst, terwijl vlakbij het eenzame chassis van een bus staat.