In de tweede van de twee contrasterende artikelen van deze maand over de 'semi-legendarische' duiklocatie Socorro, maakt JEANETTE JOHANSON de zaken duidelijk en herinnert ons eraan dat semi-legendarische locaties die status niet voor niets verdienen: ze zijn uitdagend.
EEN PAAR JAAR GELEDEN de gelegenheid deed zich voor om deel te nemen aan een reis langs de Pacifische kust van Mexico om te duiken met enkele van de grotere dieren in de zee, waaronder verschillende soorten haaien, walvishaaien en, voor mij het meest interessant, reuzenmantaroggen uit de Stille Oceaan.
Ik heb geboekt, maar tegen de tijd dat de reis eraan kwam, was ik de details bijna vergeten. We zouden naar LA vliegen, daar overnachten, en dan naar Cabo San Lucas vliegen, op het puntje van Baja Californië voordat we aan boord gingen van de Nautilus Belle Amie, die ons 235 zeemijl uit de kust zou brengen voor een reis van negen nachten.
Alles ging goed totdat we aan het begin van de Amerikaanse voorjaarsvakantie op de luchthaven van Cabo aankwamen. De wachtrij bij de Mexicaanse douane was verschrikkelijk en het kostte ons drie uur om het vliegveld vrij te maken voor onze twee uur durende vlucht.
Zondagavond gingen we aan boord van de liveaboard en vertrokken rond middernacht. De volgende ochtend zag iedereen er slechter uit vanwege de slijtage, dankzij de windkracht 5 die ons vergezelde. We hadden het advies gekregen om medicijnen tegen zeeziekte mee te nemen en de meesten van ons hadden die nodig, zelfs degenen die normaal geen problemen hadden.
We zeilden dag en nacht door en lieten uiteindelijk het anker vallen bij San Benedicto, een eiland in de Revillagigedo-archipel.
DE CHECK-OUT-DUIK kwam dinsdagochtend als eerste binnen. We kleedden ons aan op het achterdek en werden in groepen verdeeld en kregen plaatsen op de RIB toegewezen.
Ik had aan boord een wetsuit gehuurd, een zeer comfortabele 7 mm Bare, en had om slechts 7 kg gewicht gevraagd, waarbij ik het verschil tussen aluminium en stalen tanks vergat.
Ik kon de negatieve afdaling niet aan. Sterker nog, ik kon helemaal niet naar beneden komen, ondanks de extra 3.5 kg die de kapitein op mij laadde!
Ik heb die duik gemist. De tweede duik slaagde ik wel, maar het was een regelrechte ramp.
Ik heb geen vaste buddy en hoewel ik al een paar mensen kende tijdens de reis, was ik niet aan het duiken met iemand die ik kende. Dit is niet ongebruikelijk voor mij, en daarom heb ik mijn Reddingsduiker kwalificatie een paar jaar geleden, en heb ik kort voor de reis mijn Emergency First Response bijgewerkt.
Maar de stroming was erg sterk en we vinnen er tegenaan. Ik hield het niet bij.
Vlak voor de duik moest ik het geluidsalarm verwijderen dat ze aan mijn trimjacket hadden bevestigd, omdat het de luchtstroom in en uit onderbrak. Ik had de rammelaar ook uit mijn zak gehaald om extra gewicht mogelijk te maken.
My computer was niet aan het spelen, en ik was vlak voor de duik naar mijn back-up gegaan, maar had hem niet op nitrox ingesteld.
Mijn tank was niet bijgevuld nadat ik tijdens de eerste duikpoging op en neer had gedobberd, en ik gebruikte lucht met een snelheid van knopen.
Ik had een SMB, maar de laatste keer dat ik hem in Indonesië gebruikte, zat de lijn vast in mijn camerariem en schoot naar de oppervlakte na mijn veiligheidsstop.
Mijn nieuw toegewezen buddy was weg met de groep en keek niet achterom in mijn richting – sterker nog, niemand keek in mijn richting.
Uiteindelijk haalde ik iemand uit de groep in, Jim, die was gestopt om een foto te maken. Tegen die tijd was ik niet op een goede plek – ik zat nog onder de 50 bar!
Jim trok de aandacht van de duikinstructeur Ik leidde de groep en mijn vriend besefte eindelijk dat ik in de problemen zat. Ze kwam terug en we spraken af om naar boven te gaan.
Toen deed ik iets heel stoms, en gebruikte mijn SMB en lucht in plaats van die van haar.
Ik had problemen met het opblazen van de SMB en gebruikte nog meer lucht. Plotseling rende ik leeg, met mijn maatje nog steeds onder me en onbewust van de situatie waarin ik me bevond.
Ik gaf haar het universele 'geen lucht meer'-teken, maar ze zat naar me te kijken en leek de boodschap niet te begrijpen. Toen kwam ze uiteindelijk naar boven, gaf me haar octo en we kwamen boven.
Ik had bijna 400 duiken achter de rug en was nog nooit zonder lucht komen te zitten. Ik had de cilinders bijna leeg laten lopen, maar pas na een veiligheidsstop foto's te hebben gemaakt in een koraaltuin op 2-3 meter hoogte. Hoe had ik mezelf in zo’n puinhoop laten belanden?
Een SMB-cursus zou niet misstaan hebben na het incident in Indonesië (al denk ik niet dat het geheel mijn schuld was), of zelfs een oefensessie bij Capernwray. Een paar minuten om mijn computer Nitrox zou me gerustgesteld hebben dat het niet waarschijnlijk was dat ik in deco zou gaan.
En waar dacht ik aan toen ik mijn lucht gebruikte om de SMB op te blazen terwijl mijn vriend er genoeg had? Maar tegen die tijd dacht ik niet meer helder na.
Hoe dan ook, ik heb het verhaal kunnen vertellen en ik hoop dat ik daarbij iets heb geleerd. Ik heb die dag niet meer gedoken, en degenen die dat wel deden, meldden allemaal sterke stromingen. Velen van hen hadden meer ervaring dan ik, maar waren toch verrast door de omstandigheden tijdens de uitcheckduik.
NA EEN RUSTLOZE NACHT Terwijl ik me voorstelde dat ik verdwaald was op zee, wachtend om opgegeten te worden door haaien, stond ik op en sprak met de duikinstructeur die de duik van de vorige dag had geleid.
We hebben het incident besproken en waren het erover eens dat ik zelf naar boven had kunnen komen en de SMB indien nodig aan de oppervlakte had kunnen inzetten, en dat mijn ervaring tot nu toe voldoende was om mij in staat te stellen veilig te duiken tijdens deze reis.
Ik sprak toen met Darryn, de duikinstructeur die ons op de tweede dag mee zou nemen, en legde uit dat ik een goede duik moest maken, anders zou ik waarschijnlijk de rest van de reis op het zonnedek doorbrengen! Beide divemasters waren geweldig, en Darryn stemde ermee in om mij te begeleiden.
We kleedden ons aan en klommen in de RIB. We hebben opnieuw geprobeerd een negatieve invoer uit te voeren. Toen ik het water raakte, herinner ik me dat ik dacht dat het beter was gegaan, omdat ik tenminste wist waar ik was.
Een milliseconde later sloeg een cilinder mij tegen mijn slaap – de duiker naast mij had geaarzeld en was iets na alle anderen het water ingegaan.
Gelukkig ving mijn masker de klap op en hield ik er niet meer dan een blauwe plek aan over. Later in de week werd een andere duiker aan de zijkant van zijn hoofd geraakt en kreeg een geperforeerd trommelvlies. Maar ik had gewoon het gevoel dat er niets in mijn richting ging.
Nadat we hadden vastgesteld dat alles in orde was, maakten we de duik. Ik kon je niet vertellen wat we zagen, alleen dat ik het in één stuk heb voltooid en met reservelucht boven water ben gekomen.
DE VOLGENDE DAG Ik zat diep in de lucht en slenterde verder, had niets spectaculairs gezien en vroeg me af wat ik daar deed toen een manta langs ons heen zwom en wegzwom. Lief!
Bij 50 bar begon ik aan mijn klim. Opnieuw leek het alsof ik gescheiden was geraakt van mijn maatje, maar deze keer in mijn voordeel. Tijdens mijn veiligheidsstop kwam de manta terug met een vriend. En ik had mijn camera. Absoluut fantastisch!
We hebben onderweg veel manta's gezien, maar geen enkele kwam zo dichtbij als deze. Het enige waar ik spijt van heb, is dat ik de camera op het dichtstbijzijnde punt tussen mij en het dier heb geplaatst, en de foto is wazig! Maar ik was gekomen om manta’s te zien en werd niet teleurgesteld.
De rest van het duiken verbleekte in vergelijking. Het was een uitdaging, met stroming en golfslag tijdens de meeste duiken, en ik voelde me nooit echt op mijn gemak in het water.
Tijdens de laatste duik kreeg ik eindelijk mijn gewicht op orde, maar ik raakte nog steeds ver vóór de rest zonder lucht.
We waren aan het duiken op een plek genaamd de Boiler, waar golven over de rotsen breken. Ik had me vastgeklampt aan een pilaar, op jacht naar een verlegen man Octopus voor het perfecte schot, en ging naar de top en gluurde eroverheen. Ongeveer 15 meter verderop hing een manta in het water, zwaaiend in de golven.
Ik liet de rots los en zag de bubbels van mijn mededuikers in het blauw verdwijnen. Ik zette mijn SMB in en kwam een flink eind van de boot boven water, hoewel vlakbij een paar andere duikers. Ik had geen idee waar mijn maatje was.
Later kwam ik erachter dat twee van de meer ervaren duikers, Nick en RJ, een half uur in het water hadden gewacht voordat ze werden gelokaliseerd, nadat ze verder waren meegesleurd dan wie dan ook.
Maar naast het MKB hadden we Nautilus GPS-trackers gekregen om te gebruiken in geval van nood – de duikers hadden erover nagedacht om die van hen te gebruiken toen ze werden opgemerkt en opgehaald.
Het systeem op de Nautilus Belle Amie (en, ik ben er zeker van, de twee zusterboten) was perfect. De RIB-operators hadden voortdurend radiocontact met de boot om te rapporteren hoeveel duikers zich op een bepaald moment in het water bevonden, en welke duikers wachtten om opgehaald te worden. De radio's waren ook geweldig om na de laatste duik warme chocolademelk bij Baileys te bestellen.
Het is onwaarschijnlijk dat Nick en RJ het gevaar liepen verdwaald te raken, maar duiken op zulke afgelegen locaties brengt duidelijk grotere risico's met zich mee dan de risico's die normaal gesproken aan onze sport verbonden zijn.
AAN HET EIND Tijdens de reis had ik nieuwe vrienden gemaakt en ervaringen opgedaan die ik niet snel zal vergeten. Het duiken was een uitdaging en ik was niet de enige die ongelukken kreeg, ondanks dat veel duikers meer ervaring en kwalificaties hadden dan ik.
Ik denk dat de groep hogere verwachtingen had van wat we zouden zien, maar wilde dieren komen en gaan wanneer ze willen. Er is geen gezelligheid in dit gebied, en de duikploegen voeren de dieren niet om ze naar de duikplekken te brengen.
Het feit dat de hamerhaaien koppig op minstens 60 meter afstand bleven, was slechts één van die dingen: een groep pochte dat ze hun veiligheidsstop hadden gezien, maar ze hadden hun camera’s opgeborgen, dus er is geen fotografisch bewijs!
Twee van de vier groepen kregen een walvishaai te zien, ook al was het buiten het seizoen; de rest van de groep snorkelde op een avond achterop de boot met zijdehaaien.
Noem me een watje, maar ik had er geen zin in om tussen een haai en zijn thee te komen. De reis heeft mij echter wel meer op mijn gemak gesteld bij het duiken waar haaien hun gang mogen gaan.
Naast de witpuntjes en de zijdehoenders behoorden ook de Galapagos, de tijger, de zilvertip en een oceanische witpunt tot de waarnemingen.
HET ANDERE GROTE DING over deze reis was de bemanning. Ze waren fantastisch, vooral de chef-kok, en we kwamen allemaal aan, ondanks het duiken.
De gastvrouwen waren briljant en de divemasters waren extreem professioneel, elk met hun eigen sterke punten om een sterk team te vormen.
Een van mijn mededuikers vatte de ervaring op de dagelijkse blog samen als “gek maar fantastisch!”.
Als ik deze niet-goedkope reis opnieuw zou plannen, zou ik erover kunnen nadenken om het te combineren met tijd om te duiken in de Zee van Cortez, of een verblijf in de Verenigde Staten.
Maar zou ik het opnieuw doen, wetende wat ik nu weet? Reken maar – en ik zou die manta zeker in de ogen kijken!
Verscheen in DIVER juli 2017
