Problemen brouwen in Porthkerris

VRAAG AAN ELKE BEVOLGENDE BRITSE DUIKER over hun favoriete duikbestemming in Groot-Brittannië en ik wed dat mijn duikuitrusting* Porthkerris in hun top drie zou opnemen (*OK, misschien niet al mijn duikuitrusting).
Ik maak al acht jaar lang jaarlijks een zomerbedevaart naar deze prachtige plek, en 2016 was daarop geen uitzondering.
Ik laadde mijn camper vol met alle benodigde spullen, gooide wat benzine in de tank en vertrok naar het oude Keltische koninkrijk Cornwall, of Kernow, zoals sprekers van Cornwall het kennen.
Het is een lange reis vanuit Brighton en ik doe er meestal zo'n zes uur over, maar het is niets dat een paar koffiepauzes onderweg niet kunnen verzachten.
Porthkerris Divers biedt de meest directe toegang tot duiken langs dit deel van de zuidkust van Cornwall, en wordt vaak beschouwd als de toegangspoort tot de Mannacles Marine Conservation Zone (MCZ) en andere populaire duikplekken.
Dit familiebedrijf, met Jo en Mike Anselmi aan het roer, ligt in een idyllische baai, ingeklemd tussen de slapende Dean Quarry aan de ene kant en het vissersdorpje Porthallow aan de andere kant.
Deze jongens bieden kampeerfaciliteiten, zelfstandige accommodatie, bootcharters en alle spullen die je bij een duikcentrum zou verwachten, of je ze nu koopt of huurt. Ze kunnen ook bogen op een spectaculaire kantduik op slechts enkele meters van hun hoofdkantoor aan het strand.
Dit klinkt misschien allemaal perfect, maar toen ik in de duikwinkel aankwam, ontdekte ik iets anders in de wind. Het leek erop dat er een bedreiging bestond voor dit gebied van uitzonderlijke natuurlijke schoonheid!
Jo legde uit dat er sprake was van een grote ontwikkeling op de locatie van Dean Quarry die gevolgen zou hebben voor de lokale bevolking, de werkgelegenheid, het toerisme en zowel het land- als het mariene milieu.
De steengroeve, die al zo'n tien jaar buiten gebruik is, was blijkbaar gekocht met de bedoeling de mineralen te winnen om elders in het land getijdenlagunes aan te leggen. De nieuwe eigenaren “dienden een verkennings- en screeningverzoek in bij de Cornwall Council om een ​​golfbreker van meer dan 500 meter lang te bouwen en twee steigers grenzend aan de steengroeve – eigenlijk binnen de Manacles MCZ,” vertelde Jo me.
“The Manacles is ook een uiterst verraderlijk scheepvaartgebied”, zei ze. “Het navigeren door de binnenste handboeien met twee sleepboten die meerdere keren per week een schip beladen met stenen begeleiden, is zeker een ongeluk dat nog kan gebeuren.”
Ik ondervroeg Jo verder over het effect dat deze activiteit volgens haar zou hebben op het plaatselijke zeeleven. De MCZ staat bekend om zijn snelstromende getijdenstromingen en het heldere water, dat volgens haar “een verbazingwekkende verscheidenheid aan zeeleven ondersteunt, waaronder juweel- en pruimanemonen, zeewaaiers en langoest om er maar een paar te noemen. Het is een perfecte, beschermde broedplaats voor vele vissoorten.
“Ook reuzenhaaien bezoeken het gebied en zijn zeer gevoelig voor geluid.”
Ik vroeg haar wat zij en Mike deden om namens duikers te vechten, en kreeg te horen dat Porthkerris Divers en organisaties zoals The Wildlife Trusts, Marine Conservation Society, Seasearch en onderwaterfotografen vorig jaar uitgebreide mariene onderzoeken van het gebied hadden uitgevoerd.
Samen met Exeter University produceren ze nu een rapport op basis van de bevindingen. “De onderzoeken brachten een berg zeeleven aan het licht, inclusief de dieren die beschermd worden binnen de MCZ, zoals roze zeewaaiers, anemonen, langoesten, kwallen en schelpdierenbanken,” zei Jo.
Een groep genaamd Cornwall Against Dean Super Quarry (CADS) is ook druk bezig geweest met vechten voor de zaak. Eén bouwaanvraag is door de gemeente afgewezen, maar Jo denkt dat de lokale bevolking nog ver verwijderd is van het winnen van de strijd.
“Alle duikers zijn belanghebbenden”, zegt ze, en spoort iedereen aan om “samen te werken om ons verbazingwekkende mariene milieu te helpen beschermen”.
Daar kan ik niet tegenin gaan. Terwijl er nu een vers gepompte cilinder op me wachtte in de gasschuur, pakte ik mijn spullen en sprong aan boord van de mini-catamaran Celtic Kitten om mezelf te herinneren aan wat de lokale bevolking campagne voerde om te beschermen.
Dave was kapitein van de boot, zoals gewoonlijk, en zijn enthousiasme voor zijn werk was, zoals altijd, aanstekelijk. Hij herhaalde wat Jo mij in de winkel had verteld en wees op het voorgestelde ontwikkelingsgebied terwijl we langs de steengroeve reden op weg naar Raglan's Reef.
Dit is de meest populaire rifduik op de Manacles en vormt een topduik van 5 tot 45 meter. Raglan's Reef begint zeewaarts als een zeer steil oprijzende rots bedekt met een dikke deken van veel verschillende soorten juweelanemoon in elke kleur.
Het leven is doorgaans vruchtbaar, waarbij ballan, koekoek, kurklipvis en goudvis de overgrote meerderheid van de vissen uitmaken. In dieper water op de vele richels moesten we uitkijken voor leng, hondshaai, John Dory, gestreepte mul en zeeduivel – hoewel 45 meter deze keer niet op mijn agenda stond.
Pinnacle-duiken in Groot-Brittannië laten vaak het beste levensaanbod zien en kunnen naar mijn ervaring ook het beste zicht opleveren, en deze duik was daarop geen uitzondering.

BIJ HET BEREIKEN VAN MIJN MAXIMUM Omdat ik een diepte van 30 meter had gekozen, zag ik meer langoesten (langoesten) dan ik ooit bij eerdere bezoeken had gezien, en ze leken graag te poseren voor een foto of twee.
Langoesten zijn zeldzaam in water dat ondieper is dan 20 meter, en er wordt gemeld dat ze in aantal achteruitgaan. Ze zijn gemakkelijk te herkennen, omdat ze geen klauwen hebben, oranje en bruin van kleur zijn en antennes hebben die langer zijn dan hun lichaam.
Zoals verwacht waren er ook bossen met delicate roze zeewaaiers aanwezig, die zachtjes heen en weer stroomden in de stroming en in groepen, wat voor een prachtig schouwspel zorgde.
Er wordt gezegd dat deze gorgonenzeefansoort beperkt is tot het zuidwesten van Engeland en Zuid-Wales. Het groeit super langzaam, dus men denkt dat sommige van de grotere exemplaren meer dan 100 jaar oud zijn. Ze worden beschermd door de Wildlife & Countryside Act.
Ik liep naar een muur waar ik wist dat ik waarschijnlijk mijn favoriete anemoonsoort zou vinden: het juweel. Deze lichten schitterend op onder stroboscoop- of fakkellicht en volgens Dave's briefing ontdekten we een hele reeks verschillend gekleurde voorbeelden die een enorm stuk rots bedekten.
Juweelanemonen zijn het meest waarschijnlijk te vinden in dit deel van het land, maar ook voor de kust van Wales en West-Schotland.
De andere bekende symbolen van duiken in Groot-Brittannië die je altijd in deze streken tegenkomt zijn dodemansvingers, koralen die gedijen op zowel rotsen als wrakken. In Cornwall is het gebruikelijker om kolonies van de witte variant te vinden; de oranje versie wordt waarschijnlijk verder naar het noorden gezien.

HANGEND AAN MIJN SMB REEL Tijdens het klimmen, net boven de punt van de top en vrij van de wuivende kelp, kwam ik toevallig een eenzame ton tegen, de grootste soort kwallen die in de Britse wateren voorkomt.
Dit zijn grote oude jongens van bijna een meter breed, waarvan wordt aangenomen dat ze gevoelig zijn voor motorgeluid, omdat ze vaak dieper water in duiken als er een boot nadert.
Hun angel is onschadelijk voor mensen, maar elk beestje dat door zijn dicht opeengepakte tentakels gaat, zal worden opgegeten.
Mijn duikbuddy Rob en ik besloten de dag te combineren en 's middags te genieten van een kantduik bij Drawa Rocks, vlak bij het strand van het duikcentrum.
Drawa, of Dragon Rocks (vertaald uit het Cornish) is goed beschermd tegen alles behalve een oostenwind, wanneer je geen kans hebt om veilig het water in te gaan of, belangrijker nog, het water te verlaten. Ondanks dat het een kustduik is, is het mogelijk om een ​​diepte van 20 meter te bereiken, en er kan bij elke getijdenduik op de locatie worden gedoken.
Ik ben hier vaak geweest en heb vaak eenzame jagende John Dory aangetroffen, inktvissen en, terwijl ik de steenachtige zeebodem in de gaten hield, af en toe een eenzame poon.
Met dat verlanglijstje in gedachten waadden we het vlakke, kalme water in, glipten onder het oppervlak en vinden naar een stuk rots.
Idealiter zou je hier een kompaspeiling willen nemen, aangezien het terrein uit een reeks scheuren en geulen bestaat en het heel gemakkelijk is om gedesoriënteerd te raken (ik heb dit verschillende keren gedaan).
Even na de duik gaf Rob mij een teken dat ik een van zijn fantastische vondsten moest bekijken: een zeeduivel (of “zeeduivel”, zoals hij op de menukaarten wordt genoemd) die zich op de zeebodem met zijn eigen zaken bemoeit.
Zeeduivel heeft een hoek, met een staafachtig kenmerk aan de voorkant van hun rug vin gebruikt om prooien binnen zeer korte afstand te lokken.
Het was zeker een geweldige vondst, omdat de markeringen ervoor zorgen dat deze vissen moeilijk te spotten zijn tegen een gelijkgekleurde zeebodem.
Net als Raglan's Reef biedt Drawa Rocks een leefgebied voor juweelanemonen en dodemansvingers, wat bewijst dat je niet ver uit de kust hoeft te gaan om dit soort leven te observeren.
Pollack, zo nu en dan een baars, ballan en kurkvis kwamen langs tijdens de duik, en we hielden het blauw in de gaten voor het geval een van de vele bezoekende reuzenhaaien zou opduiken (wat niet het geval was – opnieuw).
Koekoekslipvissen zijn bijzonder vriendelijk bij Drawa Rocks, dus wees niet verrast als je er een tegenkomt die zichzelf in de weerspiegeling van je lichaam bekijkt. maskeren mocht je bezoeken. Ik zou daar de hele dag kunnen duiken, maar als er veel deining is, kunnen de kelpsecties bewegingsziekte veroorzaken, als je daar vatbaar voor bent.
Het zicht is vaak fantastisch, net als die dag, waarbij de mix van steenachtige en zandige zeebodems stapels licht reflecteert in de heldere waterkolom.
We waren (opnieuw) een tijdje verdwaald en na ongeveer een uur beneden gingen we terug naar de kust, waar we een heel koud biertje dronken waar we mee moesten omgaan.
Als de soorten zeeleven die ik heb genoemd zo dicht bij de kust bij Drawa Rocks zo gezond zijn, vroeg ik me af wat er voor Dean's Quarry, net om de hoek, zou kunnen leven.
Ik kan me voorstellen dat het bouwen van een reeks golfbrekers en steigers alleen maar een schadelijk effect zou kunnen hebben op dit mariene milieu.
Mochten deze habitats zich uiteindelijk herstellen, dan hoop ik alleen maar dat de verschillende soorten de voorgestelde nieuwe structuren zullen gaan bevolken.
Wat de uitkomst ook zal zijn, en of je nu graag duikt op lokale wrakken en riffen of exotische locaties in het buitenland verkent, als duikers hebben we een verantwoordelijkheid om deze kwetsbare omgevingen te behouden en te beschermen.