Tiger Beach

DE KLANTEN, NATUURLIJKIk wil die tanden zien. Het is duidelijk foto, het is wat de buitenwereld verwacht – eisen eigenlijk. Een tiental rijen puntige tanden, mond open, komen op onze dappere fotograaf af.
Af en toe een video- doet de ronde op Facebook van een van de grote tijgerhaaien die met een camera-uitrusting ter waarde van 10 dollar grijpt en wegzwemt.
De lichaamstaal van de angstige duiker staat op gespannen voet met de langzame, lome drift van de haai. Maar het lijkt erop dat de duiker niet voor zijn leven vreest; de paniek gaat over zijn dure eigendommen en de kostbare foto's op die geheugenkaart, en niet over een vermoedelijk dreigend letsel.
De grote tijgerhaai, ondanks dat hij hier door zijn vriend is gelokt, slaat en scheurt niet. Als je een haai bent, heb je geen handen, dus je mond en snuit zijn de manier waarop je nieuwe dingen onderzoekt. De camera voelt gewoon interessant aan.
En misschien is het wel leuk om de trillende reactie van deze vreemde kleine wezens te zien als je wegzwemt met een van hun tweearmige, dikke metalen flitsapparaten.
Een paar dozijn grote roofdieren kruisen ongeveer 10 meter onder ons.
Onze media blijven volharden opleiding wij moeten ze vrezen; dat het moordenaars zijn. Op de een of andere manier komt het langzame, sierlijke tafereel dat zich onder ons afspeelt terwijl we ons op het zand nestelen, niet overeen met dit beeld.
Hoewel deze massa grote haaien hierheen is gebracht door visolie en bloed in het water (anders zouden ze de neiging hebben om lompe, luidruchtige, bellenblazende duikers te vermijden), is het een langzaam en opmerkelijk niet-bedreigend tafereel.
Dit is geen toeval; Het tweetal dat deze ontmoeting leidde, heeft jarenlang de kunst van langzaam, ontspannen en gemakkelijk geperfectioneerd.
Van een afstand nemen haaien hun wereld grotendeels waar via hun scherpe reukvermogen, waarbij ze geursporen stroomopwaarts naar hun bron volgen. Daar zijn de kratten met aromatisch bloed, olie en andere visresten voor bedoeld.
Wanneer de haaien zich binnen een paar meter bevinden, kunnen ze hun uitstekende zicht gebruiken. Nog dichterbij neemt hun unieke elektromagnetische gevoel het over. Ze kunnen de elektrische velden van spier- en zenuwimpulsen van prooien of andere interessante dieren binnen een meter of zo voelen.
Mensen zijn echter waarschijnlijk een beetje overweldigend in dit opzicht: een hoogspannings-, zoemende massa elektriciteit. Vanwege ons warmbloedige metabolisme bij zoogdieren zijn we pond voor pond krachtiger en actiever dan haaien.
Onze klonterige vormen en onhandige, grillige bewegingen zijn zo duidelijk vreemd en ongeschikt voor efficiënte bewegingen door het water. Onze gespannen spiertonus en hyperactieve zenuwstelsels moeten behoorlijk stressvol zijn voor haaien.
Jamin en Mike zijn het buddy-team dat deze bijeenkomst van de werelden leidt in Tiger Beach, Grand Bahama, één aan de oppervlakte, één beneden met de aaskrat.
Een paar uur nadat de oppervlaktelaag is aangelegd, worden de haaien verzameld.
Jamin is aan de oppervlakte slank en heeft een rustige stem, en onder water heeft ze een sierlijke bewegingsvrijheid.
Er wordt geen enkele beweging verspild, haar houding is ontspannen, haar bewegingen zijn langzaam en vloeiend.
Ze beheert de haaien rond het aas en de duikers en steekt af en toe een arm op om een ​​van de haaien over de kieuwdeksels te strelen en hem zachtjes te begeleiden.
Zes jaar geleden, toen ze begon als kapitein van een boot en net begon met het omgaan met haaien, was ze anders: “Ik dacht dat ik sterk moest zijn, moest duwen en trekken. Ik ging sneller.”
Honderden uren in het water met de haaien, en ze beweegt zich in een taal die ze lijken te begrijpen, een taal die op zachte wijze de sfeer van deze ontmoeting beheerst.
Toch leert ze nog steeds: “Ik beweer niet dat ik een haaienexpert ben.” Ze voelt zich op haar gemak met een algemeen idee van het gedrag van deze haaien.
Het gaat niet echt om het eten. Ja, de geur van het aas trekt ze aan, maar er is hier weinig of geen voer. Deze dieren zijn prima in staat zichzelf te voeden, en de meesten weten inmiddels wat ze kunnen verwachten als ze hier aankomen.
Mike heeft een mannelijkere, actievere energie in het water dan Jamin, en interessant genoeg reageren de haaien anders op elke duiker. Hook, een drie meter lange tijgerhaai en een van de gewone meisjes, lijkt Mike ‘stoutmoedig’, en fotograaf Damien vindt haar een beetje intimiderend.
Hook heeft een gespleten mond met littekens, waarschijnlijk door een vishaak, waardoor de tanden aan haar rechterkant zichtbaar en geïnfecteerd zijn, dus ze zijn oranje.
Jamin beschrijft haar als “zachtaardig” of “timide”, en is zich zeer bewust van de wisselende stemmingen van de gewone haaien van dag tot dag wanneer ze het aas binnenkomen.

ALLE TIJGERS HEBBEN hun individuele markeringen; een kreeftachtige vorm op de ene, een vlinderachtige moedervlek tussen de strepen op de andere. Velen hebben ook permanente littekens van vistuig. Maar ze hebben ook hun individuele lichaamstaal.
Eén ster, misschien wel de beroemdste haai ter wereld, is Emma. Ze is gigantisch, misschien vijf meter lang en ruim een ​​ton zwaar, en komt hier al meer dan tien jaar, waar fotografen blij van worden.
Het handsignaal voor Emma is een gekrulde hand, met de duim naar beneden, waardoor het meer een C dan een E lijkt. Ze heeft een pigmentvrije witte vlek bij haar staartvin, en een ronde rugvin nadat deze vier jaar geleden een litteken kreeg, waarschijnlijk toen paring.
Jamin ziet Emma, ​​haar ogen glimlachen, ze geeft het teken en brengt spontaan haar andere hand omhoog, waardoor er een hartvorm ontstaat.
Het is liefde – al vindt Jamin Emma soms een beetje veel aandacht vragend.
Emma en de andere gewone haaien hier leren ons over haaiengedrag en ecologie. Emma verdween een paar maanden lang en verscheen dan in de lente, vers ‘geslagen’ met paringslittekens.
Vervolgens werd ze in de loop van de volgende paar maanden dikker en dikker, en ging toen ergens anders heen – we weten niet zeker waar – om laat in het jaar te bevallen van haar nestje. Het lijkt erop dat tijgers een broedcyclus van veertien maanden of langer hebben.
Het blijkt dat ze langzamer groeien dan we hadden geraden, en pas volwassen worden als ze al aanzienlijk groter zijn dan een volwassen mens. Tags die vlak onder de huid in het Tiger Beach-gebied zijn geïmplanteerd, hebben migraties bij de tijgers geregistreerd, maar we moeten nog grip krijgen op het hoe en waarom van deze migraties.
De afgelopen jaren lijkt Emma echter niet zwanger te worden.
“Ze is nu zó lichtgekleurd en ziet eruit als een oude dame vergeleken met de jongere tijgers met opvallende strepen.”
Jamin denkt dat Emma misschien de menopauze heeft doorgemaakt, maar niemand weet nog zeker of dit iets is wat haaien doen.
Emma verdwijnt nog steeds elk jaar een paar maanden, maar ze komt niet meer helemaal in elkaar geslagen terug met paringslittekens.
De algemene vorm van een tijgerhaai komt in verhouding opmerkelijk overeen met die van de walvishaai. Beiden hebben een brede, platte kop en een tonvormig lichaam met iets van een rugkam, taps toelopend in een lange, gekielde staartkolf.
Beide hebben brede, lange borstspieren vinnen en lange staarten met een rechte, vleugel-achtige bovenkwab. Het is een lichaamsvorm die veel meer geoptimaliseerd is voor energiezuinige reizen over lange afstanden dan die van andere haaiensoorten op Tiger Beach.

UIT DE GEGEVENSTAGS Het lijkt erop dat, hoewel sommige tijgers het hele jaar door in dit gebied aanwezig zijn, andere zich over de Noord-Atlantische Oceaan uitwaaien als het in de zomer warmer wordt, en zich in rijkere zeeën begeven terwijl deze oceanen opwarmen tot een aanvaardbare temperatuur.
Een zeewatertemperatuur van 24°C lijkt net zo koel te zijn als tijgerhaaien aankunnen.
De grotere haaien kunnen hun lichaamstemperatuur misschien iets beter op peil houden, waardoor ze iets verder naar het noorden kunnen oprukken. Kleinere haaien houden ervan om tropisch te blijven, en velen trekken rond naar het zuiden van Cuba en tot aan Aruba. Anderen trekken diep de Golf van Mexico in.
Een groot deel van hun tijd tijdens deze oceaanmigraties lijkt in dieper water te worden doorgebracht dan duikers vaak doen. De grote haaien lijken hun tijd op enkele honderden meters door te brengen, en er zijn exemplaren van tijgerhaaien in de Stille Oceaan geregistreerd die tot meer dan 1100 meter duiken.
Van alle haaien zijn volwassen tijgers de breedste generalisten als het om hun voedsel gaat. Als jongen eten ze in de tropen vooral vis, kleine roggen en middelgrote ongewervelde dieren. Naarmate ze ouder worden, wordt de omvang en het bereik van de prooien die ze eten echter groter.
Hun tanden veranderen zelfs naarmate ze ouder worden – spitser en ‘normaal’ als ze jong zijn, en verbreden zich naarmate ze groeien naar de kenmerkende brede, gekartelde ‘hanekam’-tanden.
De brede bek met zijn brede tanden kan grote stukken uit grotere prooien halen, of dat nu jonge albatrossen zijn die aan de oppervlakte zitten, schildpadden of weggevangen walviskarkassen.
Of, uiterst zelden, als je bedenkt hoe vaak we hun wereld betreden, mensen.

DE TIJGERS ZIJN DE STERREN van de show, maar de andere haaien op Tiger Beach zijn op zichzelf prachtige dieren. Deze andere soorten zijn niet gebouwd om te reizen zoals de tijgers, en hebben doorgaans meer gelokaliseerde leefgebieden.
De Caribische rifhaai, de Atlantische versie van de grijze rifhaai, is de klassieke grote rifhaai. Het is groot (volwassenen zijn ongeveer zo groot als een mens), strak en ziet er precies uit hoe een haai eruit hoort te zien.
Hoewel ze van nature afstandelijk zijn, verzamelen deze haaien zich graag – op een kleine afstand – rond hun maatje.
De grotere, sigaarvormige citroenhaai is genoemd naar zijn geelachtige tint. Ze zijn langer gebouwd en iets dikker dan een rifhaai, maar de grote kunnen twee keer zo groot zijn als een grote man. Citroenhaaien kunnen verlegen zijn. Ik weet nog dat ik er eentje liet schrikken tijdens het snorkelen, simpelweg door per ongeluk een bel in mijn snorkel te laten ontsnappen.
Jamin beschrijft dat citroenen “heel weinig respect hebben voor de persoonlijke ruimte”, wat een beetje zenuwslopend kan zijn. Ze lijken het leuk te vinden om door hoepels te zwemmen. Jamin nam hoepels mee om dit te testen en ja hoor, de citroenen gingen er recht op af. Als er geen hoepels in de buurt zijn, zwemmen ze graag tussen de benen van duikers.
Vaak geassocieerd met mangroven, geven vooral de jongeren de voorkeur aan ondiep, warm water. Citroenen zijn van nature nachtelijke viseters en sociale haaien, die zich verzamelen in groepen van dezelfde leeftijd. Ze groeien langzaam en kunnen waarschijnlijk tot in de dertig leven.
Zowel de riffen als de citroenen zijn roedelhaaien en zullen zeer competitief worden en snel reageren op aas. Door simpelweg op het water te slaan, worden ze naar binnen gelokt om het te onderzoeken.
Jamin en Mike gebruiken dit om ze van de tijgers te scheiden; aas aan de achterkant van de boot aan een lijn binden en op het oppervlak slaan.

TERWIJL MIKE aan de oppervlakte is er snapper voor de citroenen en rifhaaien, Jamin en de gasten op de bodem genieten van een rustige duik met tijgerhaaien.
Tijgerhaaien jagen elders aan de oppervlakte, maar bij Tiger Beach lijken ze het liefst op de bodem te zitten. Zoals Jamin het beschrijft: “Hier zijn ze in de aaseterstemming en snuffelen ze aan de bodem als een kleine puppy op zoek naar een bot.”
De laatste vaste klant is de verpleegsterhaai. Zijn tragere stofwisseling is meer sedentair dan rifhaaien en zijn grote siphonen (de gemodificeerde eerste kieuwopeningen vlak achter het oog) kunnen water door de kieuwen pompen terwijl ze op de bodem zitten, waardoor ze de luxe hebben om niet zo te hoeven zwemmen. veel om hun kieuwen van zuurstof te voorzien.
Ze lijken op een sokpop met weerhaken en vinnen, maar als ze zich verplaatsen, hebben ze nog steeds de vrij elegante haaivorm en zwemstijl.
Ze zien er misschien niet uit als de klassieke ‘tandhaai’, met hun kleine, naar beneden hangende monden en verborgen tanden, maar ze hebben krachtige kaken en kunnen nog steeds volhardend zijn in het aas.
De meeste verpleegsterhaaien zijn iets kleiner dan de gemiddelde rifhaai, hoewel ze aanzienlijk groter worden en er af en toe een monster is gefotografeerd dat bijna zo groot is als een volwassen tijgerhaai.
We beginnen deze dieren nog maar net te leren kennen – net op het punt natuurlijk dat hun populaties kelderen.
Ons bloeiende begrip van de grote haaien is een mooie combinatie van onderzoek – het koppelen van kleine, hi-tec dataloggers aan deze zwervers – en tijd in het water om individuen te leren kennen.
Wanneer mensen als Jamin en Mike onze menselijke neiging tot spanning en buitensporige activiteit terugdraaien, ontspannen we, ontspant iedereen en kunnen de haaien normaal handelen.