Er is Ongerept – En dan is er Mohéli

COMOREN DUIKER

Ze vieren de 1000e duik voor het eiland Mohéli in de Indische Oceaan, wat je een goed idee geeft van hoe weinig er tot nu toe is gedoken. Dat is wat MICHEL LABRECQUE in de eerste plaats aantrok...

HEB JE OOIT GEHOORD de naam van een eiland zonder te weten waar het zich op de planeet bevindt, en vroeg je je af hoe het duiken daar zou zijn?

Dat is wat ik deed voordat ik Mohéli bezocht, een klein eiland in de Unie der Comoren.

De Comoren-archipel ligt in het Mozambique-kanaal in Oost-Afrika, bijna gecentreerd tussen de kust van Mozambique en het eiland Madagaskar. Dit kleine landje met nog geen miljoen inwoners bestaat uit vier eilanden: Grand Comoren, Anjouan, Mohéli en Mayotte.

Mayotte heeft een bijzondere status die het met Frankrijk verbindt, hoewel het door de Comoren wordt opgeëist en door de VN wordt erkend als onderdeel van de unie. Het is altijd een actueel onderwerp als je met de lokale bevolking spreekt en het is niet relevant voor dit artikel, behalve dat als ik het over de Comoren heb, ik het over de andere drie eilanden heb.

Duiken staat in het land nog in de kinderschoenen. Er is geen duikinfrastructuur in Anjouan, en we gaven de voorkeur aan Mohéli boven Grand Comoren, omdat het, grenzend aan een enorm maritiem park dat in 2001 werd aangelegd, logisch was om aan te nemen dat de wateren van het eiland diverser en overvloediger zouden zijn.

De algemeen directeur van het Laka Lodge resort Jon en zijn team regelden alles, van luchthaventransfers tot onze overnachting in Moroni, de hoofdstad van de Grand Comoren, tot onze transfers naar het resort op Mohéli. Deze 5* turnkey-service werd gewaardeerd, vooral op Mohéli, waar geen taxi's rijden.

Eenmaal op de Comoren verliep alles zoals gepland. Ik hoefde alleen maar de internationale vluchten toe te voegen, die binnenkwamen via Addis-Abeba in Ethiopië.

Het Laka Lodge resort is perfect gelegen in het hart van het mariene park, gecentreerd aan de zuidkust van het eiland en grenzend aan de gemeenschap Nioumachoua.

Tegenover het resort liggen vier grote eilandjes met de mooiste riffen. Het 156 vierkante kilometer grote mariene park bestrijkt de hele zuidkust van Mohéli, inclusief de belangrijkste broedplaatsen voor groene schildpadden in het gebied. De oevers van het eiland vormen de op één na grootste broedzone in de Indische Oceaan.

Laka Lodge herbergt het enige duikcentrum van het eiland en beschikt over een hoog uitrustingsniveau. Mijn technische achtergrond dwingt mij altijd om alle ruimtes van een duikcentrum te bezoeken, een ritueel dat veel zegt over de kwaliteit van de duikoperatie.

Alles is goed onderhouden en duikoperatiemanager Richard is hier erg trots op. Compressoren zijn glanzend, cilinders en regelgevers regelmatig onderhouden als ze niet nieuw zijn, enzovoort. Het was genoeg om veel centra die ik in Noord-Amerika en Europa heb gezien, te schande te maken.

Hoewel dit duikcentrum in 2013 werd geïntroduceerd, bevindt het zich nog steeds in de ontwikkelingsfase. Nitrox is nog niet beschikbaar en voor de veiligheid van het personeel en de gasten is het aantal duiken per dag beperkt tot twee.

Feit is dat vrijwel niemand Mohéli heeft gedoken of verkend. Op 5 oktober vorig jaar vierde het personeel van het duikcentrum hun 1000ste duik!

Minder dan 100 duikers per jaar hebben de Moheliaanse wateren verkend, waardoor elke duik pure verkenning is. Dit was de belangrijkste reden waarom ik ervoor koos om deze plek te bezoeken – om mijn innerlijke ontdekkingsreiziger te voeden en maagdelijke locaties te duiken.

Ik luister naar de briefing Terwijl het personeel onze uitrusting, noodzuurstof en mijn camera naar onze kleine boot draagt, gaan we naar de eerste duiklocatie, Magic Rocks. De naam is inspirerend. Ik rol achteruit naar binnen, pak mijn camera, begin aan de afdaling – en de magie begint!

Het is moeilijk om me op mijn camera te concentreren met zoveel vissen om ons heen. De diversiteit en overvloed is verontrustend.

Tijdens de duik zie ik bijna al die vissoorten die je in de Indische Oceaan verwacht te zien: de geelrugfusiliers, poederblauwe doktersvissen, meloenvlinders en vorstelijke maanvissen.

Dan, na een geweldige dag duiken, keer ik terug naar het resort om mijn geheugenkaart te downloaden en merk dat er iets is dat me dwars zit.

Veel van de vissen lijken op de vissen die ik ben tegengekomen op plaatsen zoals de Malediven, maar na een zorgvuldige beoordeling kan ik sommige van de vissen die ik heb gefotografeerd niet vinden in de klassieke ID-boeken van de Indische Oceaan.

Gelukkig heeft het resort andere boeken die specifiek zijn voor Madagaskar en het Mozambique-kanaal. Dit is waar ik mijn mysterieuze soort vind... of niet.

Nu begrijp ik wat mij dwars zat. Sommige soorten lijken erg op de soorten die in het boek staan, maar lijken toch een beetje anders. Dit is het geval bij de murene Gymonthorax hansi, die gemakkelijk verward kan worden met de Gymnothorax albimnarginatus.

Als ik Jon en Richard hierover vraag, wijzen ze erop dat er vrijwel niets bekend is over het onderwaterrijk van Mohéli of de mate van endemisme ervan, aangezien er maar heel weinig wetenschappelijke studies zijn uitgevoerd naar de riffen. Ik ben in de ban van Mohéli!

Bij de volgende duiken wordt het steeds beter. De tijd die u onder water doorbrengt, is nooit lang genoeg. Het zicht is meestal meer dan 25 meter en soms meer dan 40 meter als we verder uit de kust zijn.

Dergelijke inzichten helpen ons de indrukwekkende omvang van de vele scholen die we tegenkomen te waarderen.

Ik word eraan herinnerd dat ik in Afrika ben als ik de naam hoor van de volgende duikstek: Mchaco! (Vogeleilandje). Als we dichterbij komen, verklaart de geur de naam: duizenden domoren en andere vogelsoorten noemen deze rots hun thuis.

Op Mchaco zijn de scholen vis in overvloed aanwezig. Eenhoornvissen verschijnen met honderden, fusiliers met duizenden en snappers passeren ons in een eindeloze parade.

We eindigen de duik op een gedeelte genaamd Shark Passage. Ik voel me als een kind in een snoepwinkel!

Na een korte ontmoeting met grijze haaien en gigantische trevallies komt de duik ten einde en doe ik mijn veiligheidsstop. Terwijl ik aan het decomprimeren ben, kijk ik omhoog en zie een grote school naaldvissen die het oppervlak van de oceaan omhelzen. Ik moet gedisciplineerd zijn en deze drie eindeloze minuten beëindigen voordat ik naar de oppervlakte ga, waar ik verwoed zwem in een poging beelden vast te leggen.

Hoewel het geen groot succes is op het gebied van naaldvisshots, is mijn beloning een kort bezoek van drie grote tonijnen. Het blijkt dat tonijn op bijna elke duik in het gebied voorkomt.

Hoewel de grote dieren opvallen, zullen ook dierenliefhebbers genieten van de duiken. Na nauwkeurige inspectie van het rif vind ik vele soorten naaktslakken en verschillende krabben, soms verborgen in het bloemkoolkoraal.

Hengelaarsvissen, de favoriete beestjes van onze gids, zijn op verschillende locaties aanwezig, en een locatie die smeekt om verder ontdekt te worden op het gebied van modderduiken is de locatie die begint aan het einde van het strand van het resort. Je loopt eenvoudig de helling af op het privéstrand in een beschermde baai.

COMOREN IS BEKEND, als het al bekend is, voor cœlacanthen (Latimeria chalumnae). Deze prehistorische vis, die 400 miljoen jaar oud is, werd ooit uitgestorven geacht, maar een exemplaar haalde de krantenkoppen in 2010 toen een team duikers hem in zijn natuurlijke habitat meer dan 100 meter diep aantrof.

De kans om er één tegen te komen op recreatieve diepte is helaas vrijwel nihil, maar de soort is erg populair op de Comoren... zelfs het nationale voetbalteam draagt ​​zijn naam!

Duiken in Mohéli zonder de pelagische soorten te vermelden zou ondenkbaar zijn. Een populatie manta's moet nog goed worden bestudeerd, maar een kleine onderzoeksgroep is begonnen met het verzamelen van gegevens en schat dat er zo'n 30 tot 60 individuen zijn, hoewel ze deze roggen nog niet kunnen koppelen aan een populatie van vergelijkbare omvang in Mayotte.

Tijdens ons korte verblijf zijn we erin geslaagd om twee keer met de manta's in het water te springen.

Ik heb geen doejongs gezien, maar er is mij verteld dat het incidentele bezoekers zijn, aangetrokken door het overvloedige zeegras ten zuiden van het eiland. En terwijl we tussen locaties reden, hielden we altijd een oogje in het zeil voor de vele soorten dolfijnen die aanwezig waren.

Van juli tot oktober migreren bultruggen naar het gebied om te bevallen, en het resort biedt de mogelijkheid om met ze te zwemmen, en zegt dat moeder-en-kalfduo's vaak een benadering toestaan.

Toen ik het resort verliet, kon een groep zes keer het water in met de walvissen tijdens een excursie van een halve dag.

LAKA LODGE IS A zeer intiem resort, met slechts 13 kamers, wat een totale capaciteit geeft van 26 duikers en niet-duikers, en het team levert enorme inspanningen om ecologisch verantwoord te zijn.

Het resort produceert zijn eigen elektriciteit via zonnepanelen, het voedsel wordt geleverd door lokale traditionele boeren en er worden regelmatig strand- en onderwaterschoonmaakacties gehouden.

Het resortteam voerde zelfs een afvalinzamelingsprogramma uit in het dorp Nioumachoua en hielp bij de bouw van een verbrandingsoven.

De kleine duikboten vermijden het gebruik van ankers die het rif zouden kunnen beschadigen, en er zijn geen permanente ligplaatsen geïnstalleerd – ze zweven eenvoudigweg boven de duikers als liveaboard-tenders.

Het resort ondersteunt ook het mariene park en heeft een project voor de productie van een korte film over de destructieve gevolgen van vervuiling en niet-duurzame visserij, verteld in de Comorese taal, om het bewustzijn bij de lokale dorpsbewoners te vergroten.

Vanwege de nauwe banden van Laka Lodge met de gemeenschap zijn dorpsbewoners blij bezoekers te zien. Hoewel de gemiddelde Comorean in grote armoede leeft (het gemiddelde jaarsalaris bedroeg in 698 2016 dollar per jaar), vragen naburige dorpsbewoners nooit om geld als ze toeristen zien of als ze je helpen. De mensen zijn genereus en erg vriendelijk.

Naar Oost-Afrika gaan zonder de cultuur te ervaren en lokale bezienswaardigheden te zien, zou uitgesloten moeten zijn. Tijdens een wandeling door het bos kunt u een van de grootste vleermuissoorten ter wereld observeren, de Livingstone-vleermuis, die een spanwijdte van 1.5 meter kan bereiken.

De soort is endemisch voor Mohéli en Anjouan en werd in 2012 op de IUCN-lijst geplaatst als een van de 100 meest bedreigde soorten ter wereld.

In het resort verschijnen elke avond om 5 uur de mangoestmaki's als een uurwerk bij de bananenbomen in de hoop hun favoriete fruit te kunnen proeven. Een offer garandeert de kans om ze te aaien!

Een bezoek aan een drukke broedplaats voor groene schildpadden kan ook geregeld worden. Bij Istamia zul je vrijwel zeker een of meer schildpadden zien die eieren leggen, en misschien zelfs wel dat er schildpadden uitkomen.

Meestal onder dekking van het donker of bij zonsopgang, vaak tijdens opkomend tij, komen de vrouwtjes aan land om hun eieren te leggen. Ze mijden de dag omdat een langdurige blootstelling aan de zon fataal zou zijn.

Als de temperatuur te hoog is, blijven de jongen begraven, maar zodra de temperatuur daalt, graven ze zich een weg uit het nest en rennen naar de zee.

Daarom komen ze vaak aan het einde van de dag of op een bewolkte dag uit.

TIJDENS MIJN VERBLIJF bij zonsopgang waren de getijden precies goed, zodat we de jongen uit twee nesten konden zien, gevolgd door de vrouwtjes die terug naar de zee kropen. De jonge schildpadden moeten snel zijn om te voorkomen dat ze levend worden opgegeten door vogels en andere roofdieren. Wat een show!

Na 10 dagen op de Comoren was ik gewend geraakt aan de aangename weersomstandigheden. Het was niet te warm, niet te koud en niet te vochtig.

De nachten zijn doorgaans koeler, met temperaturen rond de 22°C. Ik begon te leven op het ritme van Afrika, maar mijn tijd was om.

Hans, de eigenaar van het resort, had mij gewaarschuwd dat ik verliefd zou worden op de Comoren en haar inwoners. Nu begrijp ik wat hij bedoelde.