Het eenvoudige leven

BONAIRE, OVER 110 vierkante kilometer groot en 50 kilometer buiten Venezuela gelegen, heeft ongeveer 11,000 inwoners, waarvan veel mensen in de grootste stad, Kralendijk, wonen.

Het eiland is een bijzondere gemeente van Nederland, en een van de elementen die het tot een bijzondere plek voor duikers maken is de gemakkelijke toegang tot meer dan 60 duikplekken rondom het eiland.

Er zijn twee manieren om deze sites te bereiken. Eén daarvan is via traditionele bootduiken; de andere (en waarschijnlijk de leukste) is rondrijden in pick-ups beladen met tanks en duikuitrusting.

Wij logeerden in het Buddy Dive resort, dat een drive-through systeem heeft waarbij je je vrachtwagen bij een tankstation parkeert, de lege tanks uitlaadt en in vrijwel dezelfde beweging nieuwe, volle tanks inlaadt.

Daarna ga je weer op pad, naar het noorden of het zuiden, afhankelijk van je plannen. Alle locaties zijn gemarkeerd met een geelgeverfde steen met de naam van de locatie.

Het is eenvoudig, ongecompliceerd en comfortabel, en terwijl je rondrijdt kom je prachtige natuurgebieden tegen, zoals zoutpannen waar wilde flamingo's te zien zijn.

Zout, gewonnen uit de Atlantische Oceaan, waar er veel te vinden is, is een van de belangrijkste inkomstenbronnen op Bonaire. De Salt Pier, enkele honderden meters lang en ondersteund door vele pilaren, wordt gebruikt om het mineraal van een fabriek naar de dragers te vervoeren.

Begin je duik daar op het strand en je bereikt de eerste pijlers op een diepte van slechts 2 meter.

Tijdens onze duik vonden we veel leven in de ondiepe wateren, maar naarmate het water dieper werd, begonnen we pilaren te zien bedekt met kleurrijke koralen.

Bij de verste verzameling pilaren, op ongeveer 18 meter afstand, wervelden scholen vissen eromheen, een traktatie voor een fotograaf. Langzaam kwam ik dichterbij om wat close-ups te maken, waarbij de pilaren als mooie achtergrond dienden.

Ook hier was de zeebodem vol leven.

Ik zag anemonen met daar aanwezige poetsgarnalen, beschermd door hun tentakels. Er waren enorme oranje sponzen, prachtige paarse buissponzen, kreeft en wat barracuda's die rondhingen in het grote blauw, wachtend op een prooi die voorbij zou komen. Maar het meest betoverende schouwspel waren de zonnestralen die hun weg naar beneden vonden door de groepen pilaren.

Als extra traktatie kwamen we op de terugweg naar binnen nog drie schildpadden tegen die aan zeegras zaten te knabbelen. Ze leken geen last te hebben van onze aanwezigheid, en omdat we ons op een behoorlijke diepte bevonden voor een veiligheidsstop bleven we een tijdje genieten van de laatste de duik.

WIJ VERBLIJVEN in appartementen met twee verdiepingen bij Buddy Dive. Het benedenniveau had een keuken en woonkamer, bad en toilet, terwijl boven twee slaapkamers en nog een badkamer waren. Naast het duikcentrum is een restaurant dat uitstekende lunch en diner serveert. Het ontbijt bestond uit een buffet op twee grote terrassen met een spectaculair uitzicht over de turquoise oceaan.

Maar het belangrijkste was het duikcentrum, gelegen onder deze twee terrassen. Ik heb veel duikcentra over de hele wereld gebruikt, en Buddy Dive behoort tot de allerbeste. Alles verliep vlot tijdens de week dat ik er was, en als ik iets nodig had, stond het personeel altijd klaar om te helpen.

Buddy Dive heeft een eigen rif, ongeveer vijf stappen verwijderd van waar de uitrusting bij het duikcentrum plaatsvindt. Alle nieuw aangekomen duikers moeten een controleduik maken om hun gewichten goed te krijgen.

Deze procedure wordt zeer serieus genomen om te voorkomen dat de koralen rondom het eiland worden geschopt.

Een van de redenen dat ik ervoor heb gekozen om naar Bonaire te reizen is dat daar een koraalbehoudsprogramma wordt uitgevoerd door vijf lokale duikcentra in samenwerking met de autoriteiten.

Het programma startte in 2012, waarbij de centra samenwerkten met een Amerikaanse koraalwetenschapper. Enkele van de meest kwetsbare soorten op Bonaire zijn hertshoorns en elandhoorns, die aan de rand van koraalriffen groeien en zo de zachtere, langzaam groeiende soorten beschermen, en deze twee soorten hebben de aandacht van natuurbeschermers gehad.

Ik vond het kantoor van de mensen die het programma runnen vlak achter het duikcentrum, en we spraken af ​​dat ik met hen mee zou gaan duiken om te zien hoe ze met de koralen werken. Diezelfde avond was er een presentatie over het programma in een plaatselijk restaurant.

Ik ontmoette het hoofd van het programma, Francesca Virdis, bij het duikcentrum en merkte al snel dat haar uitrusting dingen bevatte die je normaal gesproken niet tegenkomt tijdens duiken. Ze had een tang, een tang, een hamer en een soort lijm meegenomen die, zo werd mij verteld, onder water werkt.

We gingen een stukje zwemmen om naar enkele kerstboomachtige metalen constructies te kijken. Aan elke tak hingen verschillende kleine elandhoornkoralen in een klein touwtje, rustig groeiend in hun ideale omgeving qua licht, stroming en diepte.

Wanneer de koralen een bepaalde grootte hebben bereikt, worden de punten voorzichtig afgesneden, waarna het overgebleven stuk weer groot wordt. De tips worden in het rif geplaatst zodat ze in een natuurlijke omgeving kunnen groeien, waardoor de riffen van Bonaire veel sneller kunnen worden hersteld dan onder natuurlijke omstandigheden het geval zou zijn.

Francesca liet me ook een uitgestrekt gebied zien vol met hertshoornkoralen. Deze groeien niet op verticale constructies zoals de elandhoorn, maar op metalen vierkanten van ongeveer 30 cm hoog op de zandige zeebodem.

We zijn verhuisd naar een ander gebied met ondiep water, dat voornamelijk uit stenen en zand bestaat. Francesca vond een steen waarvan ze dacht dat die goed zou zijn om mee te werken, en begon erop te slaan met de hamer.

Dertig seconden later werden we overspoeld door een zandwolk en kon ik Francesca nauwelijks zien, hoewel ik de hamer tegen de steen kon horen bonzen.

Toen ze eindelijk een gat had uitgebeiteld dat diep genoeg was om een ​​stuk koraal in te passen, ging ze terug naar de kerstbomen om een ​​stuk elandhoorn te halen, en gebruikte de onderwaterlijm om het aan de rots vast te zetten nadat het in het gat was geplaatst.

Ik was er getuige van hoe een nieuw deel van het koraalrif werd geplant en voorbereid om langzaam te groeien en het hele ecosysteem te helpen bloeien.

Dat had ik niet echt gedaan geloofde dat de toegang tot zo'n goed bewaard gebleven wrak als de Hilma Hooker zo gemakkelijk zou kunnen zijn, maar dat was het ook.

Na een korte duik vanaf het strand over een ongerept stuk wit zand begon het rif en net aan de rand ervan verdiepte het water zich plotseling richting het volgende plateau. Toen zweefden we boven wit zand op een diepte van 30 meter, waar aan de voet van het rif het wrak aan stuurboordzijde lag.

De Hilma Hooker werd in 1951 in Nederland gebouwd en heette oorspronkelijk de Midlands.

In de daaropvolgende tien jaar veranderde ze verschillende keren van eigenaar en naam. In 1975 ondervond ze als William Express zulke ernstige problemen bij San Andres in Colombia dat ze zonk.

Ze werd echter snel geborgen, gekocht door een nieuw bedrijf en kreeg de naam Anna C. In 1979 werd ze Hilma Hooker, maar vijf jaar later moesten ernstige technische problemen haar naar de haven van Kralendijk worden gesleept.

De bemanning had moeite met het vinden van de benodigde documentatie voor hun lading en de wantrouwende autoriteiten startten een onderzoek.

Het bleek dat zowel Interpol als de FBI het schip al maanden volgden, in de overtuiging dat het werd gebruikt om illegale drugs te smokkelen. Bij het verwijderen van een nieuw gebouwd schot werd 11 ton marihuana aangetroffen.

Terwijl er een rechtszaak aanhangig was, hebben de Colombiaanse eigenaren van het schip hard gewerkt om alle verantwoordelijkheid voor de lading te ontkennen.

Terwijl de juridische procedure voortduurde, kwam de Hilma Hooker geleidelijk aan onder water, en de duikcentra, die geen wrakduik hadden om klanten aan te trekken, merkten dit op.

Uiteindelijk kwamen de autoriteiten met de havenmeester en de duikcentra overeen om de boot uit de haven te slepen naar een duiklocatie genaamd Angel City.

Ze was nog maar vijf dagen op de nieuwe plek toen haar pompen het niet meer deden en ze plotseling begon te zinken. Puur toeval, of kreeg ze een beetje hulp?

Het is nog steeds een mysterie, maar vanaf die dag in 1984 trekt de Hilma Hooker de aandacht van duikers.

De duik biedt gemakkelijke penetratie voor degenen met het recht opleiding en ervaring, maar van buitenaf is het wrak een indrukwekkend gezicht, en we genoten van het zien van de propeller, het stuurhuis en het zicht op het achterschip met een zicht van ongeveer 30 meter.

Er was geen stroming en dankzij een nitroxmengsel van 31% hadden we voldoende tijd om het wrak vanaf de zeebodem te verkennen.

Mis de kans niet van een nachtduik op het Buddy-huisrif. We zagen kreeften, prachtig van kleur veranderend Octopus en vele andere wezens die we overdag niet per se verwachten te zien, maar de grote attracties waren de tarpoen, grote roofvissen die wel 1.5 meter lang kunnen worden. Omdat ze erg zilverachtig zijn, zijn ze moeilijk te missen als je fakkelstraal op hen valt in de duisternis.

We hadden ruim 10 minuten rondgezwommen voordat de eerste tarpoen voorbijkwam – daarna een tweede en een derde. Bij de jacht gebruiken ze de balken van duikers, wat betekent dat ze over het rif kunnen manoeuvreren. Ze bleven vrij dicht bij ons, dus we vonden het leuk om ze op jacht te zien.

Duikboten op Bonaire zijn vrij traditioneel en bieden de mogelijkheid om bepaalde duikplekken te bereiken die niet over de weg bereikbaar zijn.

We hebben bijvoorbeeld gedoken op een plek genaamd Rappelle, zo genoemd omdat de enige andere manier om bij het water te komen is door via de verticale kliffen erboven af ​​te dalen.