De M-waarde op Islands of the Gods

BRR! HET KOUDE WATER druppelt in mijn 3 mm wetsuit, en ik word eraan herinnerd dat we een prijs betalen voor het voedselrijke water. Het is de koele opwelling van grote diepte dichtbij Manta Point op Nusa Penida die grote filtervoeders naar het gebied trekt.

My computer Het is nu 23°C, ver onder de 27-28° die we op eerdere duikdagen op Bali hebben genoten. Maar al na een paar minuten verschijnt er een enorme manta en vergeten we de temperatuur.

Hij duikt over een grote top en verdwijnt weer. Het verrast mij en ik moet vanuit de heup schieten. Heb ik ondanks de minder dan optimale belichtingsinstellingen een paar goede foto's gemaakt? Zal dit de enige manta zijn die we vandaag zien?

Met al mijn aandacht op mijn camera gericht, hoor ik het gedempte geschreeuw van mijn vrouw in haar regelaar achter me. Ik draai me om en zie haar wijzen naar een trein van een tiental grote manta's die recht op me af komen.

Oké, dus dit is hoe het zal zijn...

Manta Point is een schoonmaakstation en de manta's hangen rond om te genieten van de verzorgingsservice van de poetslipvis.

Het is bijna gegarandeerd dat we tijdens een duik van een uur daar minstens een paar manta's zullen zien, maar vandaag hebben we echt geluk. Tussen de 12 en 15 grote roggen dwarrelen keer op keer over de ondiepe top en komen heel dichtbij, en het is schitterend.

De manta's zijn zich niet bewust van ons en de talloze andere duikers, freedivers en snorkelaars in het water. Als ze last hadden gehad van mensen, waren ze al lang verdwenen. De plek wordt al jaren dagelijks bezocht door grote aantallen duikboten.

Na 45 minuten min of meer constante actie vertrekt de mantatrein plotseling. Met de kou in gedachten sluiten we de duik af met een grote glimlach.

Terwijl we wachten tot onze boot ons ophaalt, vraagt ​​Bernd, een van de duikers in onze groep: “Dus waarom heet het Manta Point?” Behoorlijk humoristisch voor een Duitser.

Sindsdien ken ik Jan en Henriette Bebe opleiding als PADI-instructeurs bij hen in Denemarken in 2000. Een paar jaar later verlieten ze hun baan om een ​​carrière als manager van de duikindustrie in Zuidoost-Azië na te streven. Na een paar jaar in Noord-Sulawesi verhuisden ze naar Bali om Lotus Bungalows en het duikcentrum Gangga Divers te beheren.

Jan heeft de leiding over alle duikactiviteiten, maar hoewel Henriette het resort beheert, vindt ze het ook leuk om in drukke periodes deel uit te maken van het duikteam.

Ze brengen de meeste vakanties door op opwindende duikbestemmingen zoals Galapagos, Raja Ampat en Palau, maar genieten al meer dan 10 jaar van Bali en hebben geen plannen om te vertrekken.

Het resort ligt in de baai van Candidasa, in het centrum van de duikwereld aan de oostkust, en biedt gemakkelijke toegang tot de locaties rond Nusa Penida, de plaatselijke kust en de locaties aan de kust in het Tulamben-gebied.

Vandaag zijn we van plan om te spetteren op Nusa Penida’s Malibu Point. Jan zegt dat de kans groot is dat we Mola molas tegenkomen, al proberen we dat niet te verpesten door het M-woord uit te spreken.

Het is het juiste seizoen en blijkbaar een goede plek om maanvissen te zien.

Malibu Point is typerend voor locaties aan de noordkant van Nusa Penida, met een hellend rif dat uiteindelijk boven de 30 meter verdwijnt. Er zijn enorme tonsponsen met hun modernistische vormen verspreid, en het visleven is vruchtbaar.

Bij elke duik zien we minstens één of twee karetschildpadden.

Alle duiken rond het kleine eiland zijn drifts. Het draait allemaal om het onderhandelen over de steeds veranderende stroming die de kusten vanuit diep water in het kanaal tussen Bali en Lombok overspoelt. Er zijn geen permanente ligplaatsen – u wordt aan het einde van de duik opgehaald na een veiligheidsstop onder uw SMB.

De truc om Mola mola te vinden is door te zoeken naar thermoclines die duiden op koud water dat uit de diepte opwelt, en op ongebruikelijke congregaties van de bannervissen die de grote wezens gewoonlijk omringen.

De geelwitte bannervissen zijn gemakkelijker te zien tegen de donkere achtergrond, en voeren een verzorgingsbeurt uit die de reden lijkt te zijn waarom de maanvissen naar ondieper water gaan.

Een kwartier na de duik zie ik Jan met zijn armen zwaaien. Hij wijst in het blauw en gooit ons het ‘hang loose’-signaal dat normaal gesproken wordt geassocieerd met Hawaïaanse surfers. Onder water betekent het Mola mola.

We maken de fout om een ​​beetje snel te naderen, maar toch lukt het me om een ​​paar goede foto's te maken. Er worden veel losse signalen uitgewisseld terwijl de Mola mola lui verdwijnt.

Sinds ik hoorde over de parasiet die de tong van de anemoonvis opeet, kan ik geen kolonie Nemos passeren zonder te controleren of ze zijn aangevallen door de wrede pissebed Cymothoa exigua.

Bij drie gelegenheden rond Nusa Penida vind ik een getroffen exemplaar, met de veelbetekenende twee zwarte stippen die naar me staren, maar helaas elke keer als ik mijn groothoeklens erop heb bevestigd – niet ideaal voor het vastleggen van een wezen ter grootte van een speldenknop in de bek van een vrij kleine vis die beweegt alsof hij een dieet volgt van Red Bull en dubbele espresso's.

ONDER ANDERE SPANNEND ontmoetingen tijdens onze Nusa Penida-duiken zijn de gestreepte koraalslang, een van de meest giftige dieren op aarde. Normaal gesproken is hij heel goedaardig terwijl hij rond het rif snuffelt op zoek naar stukjes, en ik heb vaak gehoord dat hij geen mens kan bijten, ook al zou hij dat willen, omdat zijn mond niet breed genoeg is. Het is echter geen hypothese die ik wil testen.

Vanaf het resort brengt een minibusrit van 20 minuten ons elke ochtend naar de haven van Badang Bai. De tanks voor de duiken van de dag staan ​​al opgesteld op een van de twee comfortabele speedboten; het enige dat we nog moeten doen is de analyse van de nitroxcilinders. Het personeel is altijd een stap vooruit.

De normale routine is twee duiken vóór de lunch rond Nusa Penida, met een optionele derde duik nadat de gasten van de twee duiken terug in Badang Bai zijn afgezet.

We kiezen elke dag voor de lokale middagduik, en vlakbij Badang Bai is onze favoriete duik de Tanah Ampo Pier.

De half afgebouwde steiger van 150 meter maakt deel uit van een mislukte poging om een ​​terminal voor cruiseschepen te vestigen en wordt nu bezocht door vissers bovenaan en duikers beneden.

De 15 meter lange pierpoten zijn nu een verticale modderduik waarbij elke vierkante centimeter bedekt is met zeeleven. We spotten naaktslakken, inktvissen, jonge vleermuisvissen, blennies, schattige juveniele koffervissen, steenvissen, kaketoe-wespvissen en de machtige harlekijnbidsprinkhaangarnaal.

Maar voor een liefhebber als ik is de overvloed aan hengelaarsvissen de belangrijkste attractie. Ik zie zelfs iets nieuws voor mij: twee gigantische hengelaarsvissen die in dichte formatie zwemmen. De pierpoten zelf zijn erg fotogeniek, dus het kiezen van een lens kan een dilemma zijn.

TULAMBEN IS A legendarische duiklocatie. Het wrak van USAT Liberty ligt op slechts een paar vintrappen van de kust. Het 120 meter lange vrachtschip van het Amerikaanse leger strandde tijdens de Tweede Wereldoorlog nadat het was getorpedeerd door een Japanse onderzeeër, maar in 2 barstte de nabijgelegen vulkaan Mount Agung uit en door de trillingen werd het wrak terug op de zandhelling geduwd.

Het wrak, dat op zijn kant ligt op een diepte van 10-30 meter, is een zeer gemakkelijke duik en, hoewel behoorlijk versleten door aardbevingen, vulkanische activiteit en hordes duikers, toch een bezoek waard.

Op de parkeerplaats wordt u opgewacht door de beroemde portiermeisjes met handdoeken op hun hoofd en zij staan ​​erop uw uitrusting naar de kust te dragen. Slik je trots in en laat ze, want je zult toch moeten betalen.

De verzamelde duikeenheden gaan op hun hoofd, loodgordels over de schouder en duiktassen in de vrije hand. Ze dragen de lasten met gratie en een glimlach en delen aan het eind van de dag het inkomen. De dienst ondersteunt min of meer een dorp.

Er zijn een paar mooie kantduiken te maken naast het wrak, maar het hoogtepunt van onze dag in het gebied is bij Seraya Secrets. Een paar kilometer ten zuiden van Tulamben gaan we over een stoffige grindweg naar een kleine nederzetting in de schaduw van de bomen – een paar hutten, een kleine winkel, primitieve toiletten en een buitendouche aan de waterkant.

Zodra we stoppen, valt een groep dorpelingen virtueel onze minibus aan, waarbij ze de inhoud bijna in razernij leegmaken.

Ze lossen zelfs reeds gebruikte tanks en andere spullen die we niet nodig hebben. Onze chauffeur en gids van het resort lieten het los – het is gemakkelijker dan proberen evenementen te beheren.

De lokale bevolking verdient graag de paar roepia die we betalen om vanuit hun dorp te duiken, en als de bus eenmaal leeg is, gaan ze weer doen wat niets lijkt te zijn.

Er heerst een vriendelijke, vredige sfeer en er zijn hier maar een paar andere duikers. De kleine kiosk serveert thee, koffie en koud water, en mocht je een doos met nietjes nodig hebben, dan kunnen ze dat ook regelen!

Het is slechts een korte wandeling naar de rotsachtige kust. De aantrekkingskracht hier is het kleine zeeleven, vergelijkbaar met de beroemde muck-duikplekken in Sulawesi’s Lembeh Strait, waarbij het vulkanische substraat optimale omstandigheden creëert voor een jacht op beestjes.

We hebben gehoord dat er een kans bestaat om het beroemde pygmee-zeepaardje, Hippocampus bargibanti, te ontmoeten. We vinden de kleine bugger niet tijdens de eerste duik, maar spotten zeemotten, lintalen, naaktslakken, hengelaarsvissen en veel harlekijnspookfluitvissen – evenals veel poets-, harlekijn- en keizersgarnalen.

WIJ DUIKEN ZO VEEL GRAAG dat we onze gids vragen het nog een keer te doen, en deze keer de ongrijpbare bargibanti spotten – in feite twee, die dicht bij elkaar zitten op 27 meter hoogte.

De zwemhelling is puur genieten, met overal fotogenieke beestjes. We beëindigen de duik na 15 minuten te hebben doorgebracht op een paar kunstmatige rifstructuren in ondiep water. Je zou gemakkelijk een hele duik aan deze plek kunnen wijden en nooit zonder onderwerpen komen te zitten, vooral jonge exemplaren.

Wat modder- en macroduiken betreft, kan Seraya Secrets concurreren met de besten, en op sommige parameters, zoals zichtbaarheid en incidentele grotere pelagische ontmoetingen, overtreft het zelfs de toplocaties in Lembeh Strait.

Het is een duik die ik opnieuw moet doen. En opnieuw.

Ubud in de hooglanden is het epicentrum voor Balinese ambachten en cultuur. De stad is omgeven door regenwoud en de beroemde terrasvormige rijstvelden. Het gebied is bezaaid met tempels en oude heilige plaatsen.

Bezoek het apenbos, een van de pittoreske watervallen of een plantage die de kopi luwak produceert – de duurste koffie ter wereld.

De civetkat (luwak) eet de bonen, die intact door het spijsverteringsstelsel gaan, en de volgende dag wordt de uitwerpselen opgepakt en verwerkt.

De bonen fermenteren in het dier op een manier die de koffie milder en aromatischer maakt. Ik weet niet wie als eerste op het idee kwam om deze kattenpoep-chino te fokken, maar ik ben het ermee eens dat hij heerlijk is, zij het wat te duur.