De verloren kunst van het flessenduiken

Algemeen duiken

Vijfcijferige gifflessen, antieke frisdrankcontainers en andere snuisterijen – GRANT HENDERSON kan niet stoppen met zoeken naar ondergedompeld glaswerk

"IEMAND BETAALDE HOEVEEL voor een fles? Een fles!" Ik hoorde deze zin herhaaldelijk nadat ik een bepaald stuk afval had verkocht dat ik begraven in een paar meter zand had gevonden.

Op het eerste gezicht was deze fles niet heel spannend. Ik woonde al een paar jaar in Bermuda en was op zoek naar een souvenir, iets waar in ieder geval ‘Bermuda’ in reliëf op stond. Deze fles kwam tevoorschijn en de inscriptie op de zijkant luidde: “Codd’s Patent 4 – Dan Ryland’s – Barnsley”.

Ik heb het schoongemaakt en (achteraf gezien gevaarlijk) op een plank in mijn huis neergezet. Het was nog steeds slechts 20 meter verwijderd van de zeebodem waar ik het had opgegraven, meer dan 100 jaar nadat een zeeman het over de rand van zijn boot had gegooid.

Mijn eerste kennismaking met flessenduiken was dichter bij huis geweest. Het was de Gutter Sound-duik in Scapa Flow, een gewone middagduik in een gebied waar de Royal Navy vroeger haar ligplaatsen had, en de bemanningen gooiden alles overboord. Serviesgoed, koperen omhulsels, flessen – er waren nog geen recyclingbakken in die tijd!

Ik had die dag niet veel geluk, er werden een paar flessen opgehaald, maar niets gedenkwaardigs. Het moet echter een zaadje hebben geplant.

Vele jaren later was ik mijn onlangs onderhouden exemplaar aan het testen regelgevers voor mijn huis in Bermuda. Het was gewoon weer een duik in een hele grote, ondiepe, natuurlijke haven.

Toen ik me op deze plek stortte, kon ik meteen zien dat de zandbodem bedekt was met glazen flessen. De meeste waren van een modern pilsmerk, maar er waren ook oudere exemplaren.

Ik snuffelde snel rond en ik had een vreemd uitziende glazen fles gevonden met een marmeren stop aan de bovenkant. “Gosling’s – Hamilton – Bermuda”, er stond op en ik herkende de naam meteen, aangezien het de lokale rum is. Deze fles was echter duidelijk heel oud.

Toen ik bovenkwam, ontdekte ik dat het een mooie aquakleur was, en ook zwaar – schat! Ik was gebeten door de microbe.
Een beetje onderzoek toonde aan dat ik niet de enige was in mijn nieuwe bezigheid. Er waren een paar flessenduikers op het eiland, en één had er zelfs een boek over geschreven.

Stephen R McPhee’s A Guide to Collecting Old Bermuda Bottles zou voor mij een onschatbare bron van informatie en wijsheid worden. Het bevatte alle verschillende flessen en hoe ze te identificeren en te dateren.
Kabeljauwflessen, klodders, gins, inktpotten, frisdrankflessen, kroondoppen, burst-tops, torpedo's – er viel zoveel te leren.

Natuurlijk zouden er in deze grote haven halverwege de Atlantische Oceaan veel galjoenen en klippers zijn binnengekomen om hun zeilen te repareren voordat ze naar Noord-Amerika of terug naar Europa vertrokken.

Steve en ik brachten vele weekenden door met duiken rond het eiland, nieuwe plekken opzoeken en oude doorzoeken. Het stond ver af van het normale duiken waarvoor Bermuda bekend staat, dat normaal gesproken plaatsvindt rond de buitenste riffen van het eiland en historische scheepswrakken.

Onze achtervolging zou ons naar oude steigers, marinewerven en veerhavens rond het eiland brengen, zeker minder glamoureuze locaties. Het was altijd spannend om te vergelijken met wat we aan het einde van een duik hadden gevonden, hoewel hij met Steve’s ervaren oog bijna altijd mijn ontdekkingen zou hebben overtroefd.

EEN VAN DE VREUGDEN van internet is dat als je een fles vindt waarop geschreven staat, je gemakkelijk kunt zoeken en erachter kunt komen wat je precies hebt gevonden.

Toen ik een koperen apparaat vond, slaagde ik erin een deel van de zwarte aanslag weg te borstelen, vermoedelijk van ijzer dat ernaast was gecorrodeerd.

Hieruit bleek de gravure “Moldacot – London – No.1076”, en mijn online. Uit onderzoek bleek dat het een handnaaimachine uit de 18e eeuw was. Helaas waren er veel meer intacte voorbeelden online..

Een andere interessante vondst was een rookpijp van klei met het opschrift “R.A.O.B.” rond de kom - dit bleek te staan ​​voor de Royal Antediluvian Order of Buffaloes, een Britse broederlijke organisatie.

Het was eigenlijk al heel vroeg in mijn flesduikcarrière dat ik de fles met het Barnsley-merk vond
Ik noemde het in het begin, en naarmate ik meer begon te leren over flessen en hun vormen en kleuren, vond ik dat ik dit merkwaardig uitziende exemplaar opnieuw moest bekijken.

Het was een marmeren fles van Codd, een voorloper van de moderne flessen met kroondop die we vandaag de dag kennen. Een heer genaamd Hiram Codd heeft dit type stop voor frisdrankflessen uitgevonden: tijdens de productie werd er een knikker in de fles geplaatst en door de druk van de frisdrank erin werd deze tegen een rubberen O-ring in de rand gedrukt.

Dit dateerde de fles die ik had gevonden ergens tussen 1880 en de jaren twintig.

Het was een diep kobaltblauw, niet zoals het gewone aquablauw dat we altijd tegenkwamen, en inmiddels had ik geleerd dat dergelijke kleuren vaak gebruikt werden om aan te geven dat een fles “gif” bevatte, of, met andere woorden, potentieel gevaarlijk was. gevaarlijk, zoals huishoudbleekmiddel is.

De fles had de vorm van een torpedo, een overblijfsel van de vroegere manier om flessen met een kurk tegen te houden. Omdat hij een ronde basis had, had hij op zijn kant moeten worden gehouden, waardoor de kurk gezwollen en strak in de nek zou blijven zitten.

Dit dateerde mijn fles eind 1800e eeuw. De combinatie van kleur en vorm deed mij denken dat verder onderzoek gerechtvaardigd was.

Ik nam contact op met een flessenhandelaar in North Carolina. Op zijn website stond dat hij in de Verenigde Staten ‘flessenverzamelingsfeesten’ organiseerde. Ik stuurde hem wat foto's en vroeg hem wat hij dacht dat de fles waard was.

Zijn reactie was teleurstellend: hij schatte dat de fles wel een paar honderd dollar waard kon zijn. Als ik het naar hem zou sturen, zou hij de flessenwereld laten weten dat het eraan zat te komen, het op eBay aanbieden en het voor een kleine commissie verkopen.

Een paar weken later ging de notering omhoog online.. Na de eerste dag bedroeg het bod maximaal $ 400, en ik viel bijna van mijn stoel. De prijs zou stijgen met ongeveer $1000 per dag, en uiteindelijk, met nog een paar uur te gaan, rond de $6000 liggen.

Ik was al verbaasd, maar in de slotminuten werd dat cijfer bijna verdubbeld. Het winnende bod was $ 11,300.
Helaas werd er nooit meer iets van de hoogste bieder vernomen, maar de tweede bieder respecteerde zijn hoogste bod van $10,000.

Ik hoorde dat de verzamelaar dit type fles in 13 verschillende kleuren had, maar deze kleur had hij niet eerder gezien – het was echt een zeldzame vondst.

NU BEN IK TERUG IN HET VK, Ik hoor tegenwoordig niet veel over mensen die met flessen duiken. Sommige oudere duikers zeggen dat het populair was in de jaren zeventig en tachtig, en misschien zou er vroeger op de meer bezochte duikplekken een rijkere keuze zijn geweest.

Onverschrokken ga ik vaak weg van de belangrijkste Britse duikplekken op zoek naar schatten. Tijdens één duik ongeveer 100 meter langs de weg op een zeer populaire plek

in Loch Fyne vond ik een kleipijp en een heel oude frisdrankfles “John Mackay’s Chemists Ltd – Glasgow & Edinburgh” (vóór de dagen van Coca-Cola en Pepsi werden frisdranken vaak ter plaatse bij de plaatselijke apotheker gebrouwen).

Er zijn nog steeds stukjes en beetjes te vinden, dus waarom niet even kijken? Misschien krijgt u ook meer dan u had verwacht!

Waar moet ik beginnen?

1. Niet meer gebruikte veerhavens/dokken/steengroeven of voorheen “goedbevolkte” gebieden zijn goede plekken om te kijken. De populaire Ballachulish-leisteengroeve aan de westkust van Schotland heeft veel flessen, hoewel er in de loop van de tijd goed naar is gerommeld.
2. Oude foto's kunnen onthullen waar boten vroeger aanmeerden, dus waar flessen en ander afval overboord werden gegooid. Gutter Sound in Scapa is een klassiek voorbeeld.
3. Als een plek nu een goede visplek is, is de kans groot dat dit al honderden jaren zo is – en de meeste vissers houden van een drankje.
4. De beste bron is lokale informatie, oudere duikers en Sint-Jakobsschelpduikers. Flessenduiken was populair in de jaren zeventig en tachtig, maar het kan zijn dat zand en slib sindsdien zijn verplaatst, waardoor eerder begraven schatten zijn blootgelegd.
5. Een flessenverzamelaarboek of internet kunnen helpen bij het identificeren en dateren van flessen – de stijl van de bovenzijde/lip en de kleur kunnen indicatoren zijn.