De laatste duikreis

Onderwater foto-journalist en technisch redacteur van DIVER Nigel Wade bracht een week door op een liveaboard op de zuidelijke Malediven, kort voor zijn vroegtijdige dood eerder dit jaar. De reis bleek uitstekend in termen van vriendschap, gelach en de beelden die het opleverde. BRUCE MILANI-GALLIENI komt tussenbeide om de recensie te schrijven – de foto’s zijn uiteraard van NIGEL WADE

De vroege dagen: een vriendschap gevormd

NIGEL EN IK HEBBEN ONTMOETEN enkele jaren geleden, in Egypte. In eerste instantie wist ik niet zo goed wat ik moest denken van deze kleine man en zijn eindeloze, zij het hilarische, verhalen over zijn heldendaden als brandweerman. Zijn lach was aanstekelijk en ons gelijkgestemde gevoel voor humor en gedeelde interesses fungeerden als katalysator voor het vormen van een heel bijzondere vriendschap.

Fotografie en groei samen

Hij was een geniale fotograaf en altijd bereid zijn kennis te delen en tips te geven. Nigel en ik deelden een passie voor fotografie, hoewel ik bij lange na niet in de buurt van zijn niveau kwam, en hij het nooit moe werd mij nuttige begeleiding en advies te geven.

Op deze reis, nogmaals, mijn fotografie heeft een dramatische stap voorwaarts gezet dankzij zijn geduld en zijn vermogen om de fijnere punten uit te leggen.

Het komt zelden voor dat je iemand ontmoet en zo'n diepgaande 'klik' hebt. Onze vriendschap werd steeds sterker, en ik kan eerlijk zeggen dat ik nog nooit iemand zoals hij heb ontmoet en dat zal ik helaas ook nooit meer doen.

Het verrassingsplan: reis naar de Malediven

ONZE LAATSTE REIS SAMEN begon toen een andere geweldige vriend en reisagent John Spencer Ades mij belde over een reis naar het meest zuidelijke atol van de Malediven. Suvadiva is het op één na grootste atol ter wereld, ongeveer 1° ten noorden van de evenaar.

Het was een weinig bekende route en beloofde iets bijzonders te worden. Haaien, walvishaaien, ongerepte riffen, luxe liveaboards – oh, en Nigel Wade zou ook op reis zijn. Ik had niet veel overtuigingskracht nodig.

Ik vroeg John om Nigel niet te vertellen dat ik eraan kwam, omdat ik hem op het vliegveld wilde verrassen. De blik op Nigels gezicht toen ik voor hem uit stormde met mijn met duikuitrusting beladen trolley was van onschatbare waarde. Zijn mond leek op die van een vis, ging open en dicht maar maakte geen geluid – een zeldzaamheid.

Eindelijk een enorme WTF!, gevolgd door een berenknuffel. Het plan werkte tot in de perfectie en de reis was begonnen.

De luxe liveaboard: Duke of York

De lange vluchten gingen snel voorbij en al snel waren we met zijn drieën aan boord van de Duke of York, het luxe liveaboard dat de komende week ons ​​thuis zou zijn. Dit 36 ​​meter lange driedeks superjacht was goed uitgerust om zijn gasten te verwennen.

De bemanning herkende ons zombieachtige gedrag en liet ons snel onze respectievelijke hutten zien, zodat we ons konden opfrissen en eventueel een paar Z's konden opduwen. Ik was aangenaam verrast door de grootte en inrichting van mijn hut. Het was prachtig ingericht, met veel ruimte om te spreiden. De eigen badkamer zou in een kleine flat niet misstaan ​​hebben.

Leven aan boord: eten, activiteiten en welzijn

Ik heb op veel duikliveaboards gezeten, maar deze was een klasse apart. Het is eigendom van en wordt beheerd door Italië, en op typische wijze voelt u zich meteen welkom; een ervaring die lijkt op een bezoek aan uw favoriete Italiaanse restaurant.

Op zijn onnavolgbare manier zorgde Nigel ervoor dat hij zich bekend maakte bij de hele crew, maar vooral bij de chef-kok.

Omdat hij een kieskeurige eter was, had hij een bondgenoot in de kombuis nodig. En ja hoor, bij elke maaltijd werd “Nige's gerecht” geserveerd.

Het is niet ongewoon om niet-duikende gasten aan boord van de Duke of York te hebben, en de bemanning regelt maar al te graag een verscheidenheid aan activiteiten voor hen, zoals snorkelen of kajakken, of zet ze zelfs af op een afgelegen eiland voor die Robinson. Crusoe-ervaring.

Later brengt de tender hen op tijd terug naar het jacht voor cocktails en nog een uitgebreide maaltijd.

Voor degenen die willen ontstressen en tot rust willen komen, staat er een behandelkamer tot hun beschikking. Enrique de resident yoga instructeur en welzijnstherapeut biedt een aantal verschillende behandelingen en massages aan.

Ik krijg vaak een beetje een stijve rug na het duiken, dus wat is er beter dan een massage met uitzicht op de oceaan terwijl je gedachten afdwalen? Enrique verzorgt ook yogasessies voor zowel beginners als gevorderden op het uitgestrekte bovendek, een oase van rust voor zonaanbidders.

De duikervaring: briefings en uitrusting

DE DUIKBRIEFINGS ZIJN GEDETAILLEERD en goed uitgevoerd. De nadruk wordt gelegd op het bewustzijn van de vaak sterke stroming en de noodzaak om uitgerust te zijn met een rotshaak.

Alle duikuitrusting wordt bewaard aan boord van de dhoni van de Duke of York, die langszij kwam om ons naar de duikplekken te brengen, maar op afstand werd gehouden terwijl al het luidruchtige vullen van de cilinders en het schoonmaken van de uitrusting plaatsvond – een vorstelijke oplossing.

De onderwaterwonderen: koraalriffen en haaien

Hoewel we uitgeput waren van de reis, kleedden we ons aan en sprongen met tegenzin (lichte overdrijving) de zee in op de dag dat we aankwamen. Ik herinner me niet veel van die duik, behalve Nigels opwinding toen hij een bommie had gevonden die werd overspoeld door glasvisjes, een van zijn favoriete fotografische onderwerpen.

Later legde hij uit hoe moeilijk ze te fotograferen zijn en welke techniek je het beste kunt gebruiken. Als het goed wordt gedaan, zegt hij, kunnen er betoverende beelden worden gemaakt. Omdat we onze camera's niet hadden meegenomen tijdens de duik, waren we gerustgesteld dat de locatie later die week opnieuw zou worden bezocht.

Onze eerste drie duiken lieten ons verdwaald achter – en ook behoorlijk bezorgd. De koraalverbleking veroorzaakt door de heersende warme zeetemperaturen was groot en Nigel vroeg zich af waar hij in vredesnaam over zou gaan schrijven voor DIVER.

Gelukkig was de schrik van korte duur. Terwijl we verder naar het zuiden zeilden, slechts ongeveer 10 zeemijl naar Nilandhoo Kandu, werd de normale dienst hervat en waren er verbazingwekkende kleuren en rifleven in overvloed.

De dagelijkse routine: verkenning en natuurlijke schoonheid

DE DAGELIJKSE ROUTINE was om één duik te doen vóór het ontbijt, één vóór de lunch en één in de middag, met voldoende tijd om tussendoor te ontspannen.

Wat maakt duiken in dit deel van de Malediven zo bijzonder? Het antwoord is de wilde, natuurlijke schoonheid. Op hun best zijn de onderwatertopografie, kleurrijke koralen en dieren in het wild prachtig.

Er is iets heel rauws aan duiken op deze specifieke route buiten de gebaande paden. Omdat slechts een handjevol duikboten zo ver naar het zuiden komt, zijn de vissen niet gewend aan duikers, dus je ervaart hun natuurlijke en instinctieve gedrag.

Op sommige duikbestemmingen worden haaien gevoerd om ze in een bepaald gebied te houden, maar hier ervaar je ze in hun natuurlijke staat. Tijdens een van de duiken waren we getuige van honderden scholenhaaien die moeiteloos in de stroming zwommen.

We waagden ons erop af, en hoe dichterbij we kwamen, hoe meer haaien er uit het niets tevoorschijn kwamen. Het was niet het soort duiken met haaien waarbij je omringd bent en van dichtbij kunt genieten fotografie, maar het was een indrukwekkend natuurspektakel.

Humor en lessen: fotografie met Nigel

Ik heb zelden zo veel gelachen als tijdens deze reis naar de Malediven. Nigel en ik spoorden elkaar aan en maakten meestal grapjes, maar zoals altijd werd hij serieus als het om het maken van foto's ging.

Op een avond, terwijl ik aan dek genoot van een zonsondergang, leerde hij mij een les die hij van een van zijn collega's had geleerd: "Neem de foto's en ontspan dan."

Wijze woorden, want je weet nooit zeker hoe de zee er morgen uit zal zien.

Onze gidsen Monica, Asia en Margherita vroegen wat we wilden zien en leverden als bij toverslag wat we wilden zien. Het waren niet alleen zeer ervaren duikers en uitstekende gidsen, maar ze bleken ook zeer goede onderwatermodellen te zijn.

Dit is niet zo eenvoudig als het misschien klinkt, maar ze waren als bijen voor de honing toen Nigel de leiding had over de camera.

Nigel, altijd professioneel, had al lang voordat we op de Malediven aankwamen een beeld in gedachten van een bepaalde opname die hij wilde maken. Het onderwerp was een walvishaai, en hoewel hij wist dat het niet gemakkelijk zou zijn om deze te bemachtigen, had hij manieren bedacht om deze te laten werken. Dit alles hing natuurlijk af van de aanwezigheid van een walvishaai.

Een blijvende herinnering: Nigels walvishaai-avontuur

Op een avond werden we gezegend. Voordat je “kijk!” kon zeggen Nigel was in zijn hut verdwenen en was weer tevoorschijn gekomen, met de camera in de hand, in zijn witte zwembroek.

Wat volgde was een van mijn grappigste herinneringen aan de reis. Nigel heeft de zijne aangetrokken vinnen en stapte in. Nu was hij als duiker zeer ervaren en buitengewoon bekwaam, maar zijn snorkelvaardigheden waren iets om te aanschouwen.

Stel je een witte markeringsboei voor die onder het wateroppervlak wordt vastgehouden en vervolgens wordt losgelaten: dat was Nigel. Hij dook met de camera in de aanslag en een paar seconden later brak hij met de bodem eerst en snakkend naar lucht door het oppervlak.

De hele boot was hysterisch bij het schouwspel. Het is een herinnering die ik niet uit mijn hoofd kan krijgen en die me altijd doet glimlachen.

De laatste lach was echter van hem.

Hij kreeg niet de foto die hij wilde, maar toch kreeg hij een aantal verbluffende beelden, en hij was er heel blij mee.

Reflecteren en beoordelen: afbeeldingen en prestaties

TIJDENS HET BEKIJKEN VAN BEELDEN na de duik waardeerde ik altijd het feit dat hij net zo geïnteresseerd en enthousiast naar mijn foto's keek als ik naar de zijne.

Als je je de bommie herinnert die werd overspoeld door glasvisjes en die ik aan het begin van onze reis noemde: zoals beloofd werden we daarheen gebracht. Nigel en ik waren allebei enthousiast over het vooruitzicht, maar vooral over de uitdaging.

De glasvis stelde niet teleur; ze waren daar met duizenden. Hetzelfde format: Nigel en ik zouden als eerste gaan en hij zou me met een paar aanpassingen begeleiden naar mijn flitserpositie en, nog belangrijker, naar mijn eigen positionering.

Terug aan boord waren we door mijn foto’s aan het bladeren toen Nigel plotseling eruit flapte: “Oh – wat! Mooi!" Dit was Nigel; zijn enthousiasme vervulde mij met enorme trots en vertrouwen. Ik wist dat hij me nog een les van onschatbare waarde had geleerd.

Conclusie: Afscheid van een dierbare vriend

Het was een uitzonderlijke en onvergetelijke reis, maar we hadden natuurlijk geen idee dat dit Nigels laatste reis ooit zou zijn duik reis. Ik ben blij dat het zo goed was.

Ik zal Nigel Wade heel erg missen, net als talloze anderen die het voorrecht hadden hem te kennen. Rust zacht, lieve vriend.