Het spook in de zee

IK tuur erin het schemerige blauw en een stukje grijs flitsen. Wacht, was dat de staart van een haai of de glinstering van brasemschubben? De zon staat nog maar net boven de horizon, dus het is te duister om dat te kunnen zeggen.
Ik zuig diep nitrox-ademhalingen in en controleer mijn camera-instellingen voor het geval dat. Naast mij zweeft op 32 meter hoogte mijn gids Tata, ook alert.
Wat het ook is, het is de muur overgestoken en draait weer rond. De schaduw glijdt naar mij toe en onthult een zilveren snuit en zwarte schotelachtige ogen. Met een draai aan zijn torpedovormige lichaam zie ik een glimp van zijn lange staart, bijna de helft van zijn lichaam.
Ik adem nog steeds vol ontzag. Bingo! Een voshaai – mijn allereerste waarneming.
De haai zwemt weg, maar cirkelt even later terug. Als er een tweede zich bij de strijd voegt, ontspan ik. De verzorging is begonnen, dus ze zullen hier nog een tijdje blijven. Het zicht is 5-10 meter, maar het water is helder en het ochtendlicht verbetert het van minuut tot minuut.
De meeste duikers zullen nooit een dorsmachine in het wild zien. Deze trekkende diepwaterhaaien leven langs het continentaal plat van Noord-Amerika en Azië en jagen 's nachts voornamelijk in de open oceaan.
Ze worden zelden gezien op normale duikdieptes – tenzij je naar het kleine eiland Malapascua reist, voor de noordpunt van Cebu op de Filippijnen.
Hier, net na zonsopgang, stijgen dorsmachines 200 meter de muren van Monad Shoal op naar een reeks reinigingsstations.
De zes dorsmachines die we tijdens deze duik tegenkomen zijn allemaal van de meest voorkomende soort; pelagische en grootoogtonijnen zijn de andere soorten. Gemeenschappelijke dorsmachines zijn de grootste en kunnen tot 5 meter hoog worden, hoewel die van ons binnen het bereik van 1.5 tot 2 meter lagen.
Twee minuten voordat ik in deco glijd, gaan we naar een vlak natuurlijk “podium” op 20 meter hoogte, een andere favoriete haaienplek.
Geen geluk, maar een snelle beweging op de muur trekt mijn aandacht. Ik heb een verstoord Octopus paring. Oeps, mijn fout.
Het mannetje stormt een nabijgelegen gat in en kijkt naar mij omdat ik de vervelende toerist ben die ik ben. Tata zwaait naar mij en wijst naar twee harlekijngarnalen onder een richel. Ik zucht en omhels mijn groothoeklens.
'Het is oké, Marie,' vertelt Tata me later met een zelfverzekerd knikje, 'we zien harlekijngarnalen bij Lighthouse. Belofte."
Tata is een van de meest ervaren gidsen van Thresher Shark Divers. Na vele jaren duiken krijgt hij nog steeds een kick als hij de haaien ziet. Er zijn 23 duikorganisaties op het eiland, maar TSD is de langstlopende en meest ervaren, net als Monad Shoal. Hierdoor voelt het nooit druk.
Tijdens onze tweede haaienduik om 5 uur slaan we linksaf bij de meerlijn en gaan richting Monad Wall. Zelfs zonder de kans om dorsmachines te zien, is het spectaculair. Vanaf de zandtop op 18 meter hoogte daalt de muur verticaal naar 34 meter, waar hij geleidelijk afdaalt naar een diepere afgrond. De vorm van een amfitheater is perfect voor het spotten van haaien.
We hoeven niet lang te wachten voordat een geest van een haaienstaart onze kant op schiet. De haai aarzelt voordat hij dichterbij komt – goed nieuws voor ons, want het zicht is vanochtend laag.
Al snel arriveren er nog twee haaien, die onder ons cirkels maken. Als het tijd is om terug te gaan, zie ik er nog een, dit keer een wittip, met een school fusiliers erachteraan.
Het rif herbergt verrassend genoeg geen visleven, maar wat maakt het uit? De dorsmachines maken dit meer dan goed. Vier duiken van 5 uur 's ochtends later heb ik nog steeds niet genoeg van deze slanke, Zen-achtige wezens. Wetende dat dit de enige plek ter wereld is waar je ze gegarandeerd dagelijks zult zien, vervult me ​​met een gevoel van voorrecht en verwondering.

DORSERS KUNNEN ZIJN Malapascua's belangrijkste trekpleister, maar er is nog zoveel meer: ​​muren, wrakken, bruisende zeebergen en pinakels, een overvloed aan beestjes en de beruchte grot op Gato Island.
Noem Gato en Tata's ogen lichten op. Het is een van de meest populaire dagtochten. TSD heeft zelfs een gezegde: “Je komt naar Malapascua om de voshaaien te zien, maar je vertrekt terwijl je Gato herinnert.”
Dit kleine rotsachtige eiland, op een ontspannen boottocht van 90 minuten ten noordwesten van Malapascua, heeft veel te bieden.
Terwijl we afdalen bij het Wachthuis, kijk ik naar rotsformaties en rotsblokken bedekt met roze en witte zachte koralen. Tata en ik besteden vele minuten aan het inspecteren van rode en gele zeewaaiers op zoek naar dwergzeepaardjes. Helaas, een spichtige spinkrab is onze enige schat.
Er is hier echter zeker geen tekort aan beestjes: anemoongarnalen, zebrakrabben, gevlekte schorpioenvissen en onze eerste felgekleurde naaktslak (Nembrotha milleri) verschijnen. Een paar vin-streken later wijst Tata op twee voorbeelden van mijn favoriete nudi: de Spaanse danseres (Hexabranchus sanguineus).
Mijn volgende traktatie is een hengelaarsvis. Het is moeilijk te missen, een heldere mandarijnklodder bovenop een rots. Een paar meter verder springt een kleinere beige in beeld. Als Tata een geschilderde hengelaarsvis voor me vindt, gooi ik hem een ​​duim omhoog.
Naarmate mijn duikweek vordert, besef ik dat hengelaarsvissen net zo gewoon zijn als naaktslakken. Op Chocolate Island vind ik twee grote zwarte, elk groter dan een mensenhoofd.
Terwijl ik langs het rif dwaal, laat ik per ongeluk een kogelvis schrikken. Hij snelt weg en onthult een gat dat wordt bewaakt door een bidsprinkhaangarnaal, terwijl de eieren zich aan zijn lichaam vastklampen.
Ondertussen zoekt Tata rond in zacht wit koraal en vindt een lichtroze zeepaardje, gevolgd door een dieprood exemplaar dat gracieus opzij zweeft. Onder een rand opent en sluit een gigantische murene zijn mond naar mij – zijn hoofd is zo groot als de biceps van de Incredible Hulk (niet overdreven).

ALS WIJ STIJGEN we volgen een jonge gestreepte zeeslang die zijn kop in gaten langs het rif steekt. Gato Island is niet alleen een zeereservaat, maar ook een zeeslangenreservaat, dus ze zijn ook een veelvoorkomend verschijnsel.
Bij de veiligheidsstop hangen we boven een piramidevormige bommie bedekt met zwevende zachte koralen en kijken naar een school makreel met grote mond die om ons heen cirkelt, met open mond.
Na een smakelijke picknicklunch springen we er weer in voor een tweede duik, waarbij we 24 meter afdalen naar de ingang van de grot. Ik volg mijn gids de donkere, holle mond in en schijn met mijn fakkel op de muren; een mozaïektapijt van geel margrietkoraal verblindt me, samen met gigantische mosselen en levendige perzik-, roze en oranje sponzen.
Ik zoek naar baby-witpunthaaien, die vaak op het zand liggen, maar vind alleen krabben. Verderop wordt de tunnel breder en leidt het silhouet van een jonge vleermuisvis ons door de uitgang. Net buiten de grot verkennen we talloze uitsteeksels en doorgangen bedekt met roze, oranje en blauwe koralen, alsof iemand terloops een veelkleurige verenboa over alles heen heeft gegooid.
Nu begrijp ik waar al die ophef over gaat. Gato Island, je hebt het goed gedaan.
Als je meer dan een paar dagen op Malapascua doorbrengt (en dat zou ook moeten), duik je waarschijnlijk op het mooiste rif (met de meest onmooie naam): Bugtong Bato.
Het bruist van het visleven, en laat me niet beginnen over de macro – zoveel macro!
Tata zakt naar 18 meter en wijst op een kleurrijke naaktslak, en dan op vijf vinnen later nog een, dan nog een... enzovoort. Het is een tuin van buikpotigen!
De focus op de zeeberg, de grote anemonen, de juveniele meerval en een koevis houden me een tijdje bezig. Dan zwaait Tata me uit. Ik denk "jeez, niet weer een nudi?" maar nee, het is een grote gespikkelde hengelaarsvis, niet een soort die ik eerder heb gezien.
Daarnaast trilt een bidsprinkhaangarnaal naar mij. Tegen het einde van de duik, terwijl Tata op zoek is naar beestjes, zweef ik boven het rif en bewonder ik het landschap van uitgestrekte zachte koralen en anemonen.

LAPUS LAPUS IS een korte boottocht naar het noorden. We zakken naar een diepte van 14 meter en ik moet meteen denken aan de mooie koraaltuinen rond het Great Barrier Reef.
Clusters van koraalkoppen ontspruiten gele, zwarte en rode veersterren. Een kleine school jonge meervallen jaagt in het zand, langs beige pijppaarden.
Ik vind mijn eerste gedrongen kreeft op roze zacht koraal. De volgende is een schuwe murene, dan een harlekijn en een zebrakrab.
Er is zoveel macro op dit rif dat ik de bidsprinkhaankreeften of koraalduivels niet eens een tweede blik werp.
Tegen het einde geeft Tata een teken dat ik dat moet doen vin als een gek. Later vertelt hij mij een Octopus galoppeerde over het rif. Ik ben niet zo nijdig dat ik het gemist heb als ik een harige albino hengelaarsvis zie, met een dikke, sjofele kaak.
Als het tijd is om te stijgen, hangen we boven een ongerepte zachte koraaltuin op 8 meter hoogte, een perfecte veiligheidsstop. Er haast zich iets naast een roze anemoon – nog een bidsprinkhaangarnaal. Leuk.
Onder duikvrienden sta ik bekend als “zij die nachtduiken vermijdt”, maar de belofte van het paren van mandarijnvissen brengt mij in het water. De diversiteit van de wezens van Malapascua zorgt ervoor dat ik terugga voor meer. Natuurlijk helpt het dat de watertemperatuur maar liefst 29° bedraagt!
Ooit gehoord van een oranje schorpioenvis met witte borstvinnen vinnen? Nee, ik ook niet. Maar ik vond er een op het Lighthouse-wrak, veruit mijn favoriete nachtduik.
Dit Japanse landingsvaartuig uit de Tweede Wereldoorlog werd gebombardeerd vlak voordat een grote lading cement aan land kwam. Het is meer wrak dan wrak, het is ondiep (2-3 meter), ideaal voor nieuwe duikers en nog een perfecte locatie voor het spotten van beestjes.
Naast het wrak ligt de beroemde mandarijnensite van de vuurtoren. In de schemering zie je bijna gegarandeerd hun psychedelische paringsritueel.
Dergelijke zeldzame bezienswaardigheden hebben hun nadelen – vooral de rest van de duikgemeenschap. Ik ben geen fan van onderwatermassa's, dus mijn gids en ik vin op zoek naar harlekijngarnalen. Hij vindt niet alleen een paar voor mij, maar hij is vanavond ook in topvorm. Als hij naar iets in het zand wijst, denk ik eerst aan ‘bot’, maar dan beweegt het gecamoufleerde beestje zich en schiet over de zeebodem terwijl het blauwe cirkels naar me flitst. Ha! Een blauwgeringde Octopus.
Als ik overschakel naar mijn rode flitser, besteed ik 15 minuten aan het observeren van de kleine kerel die jaagt, van kleur verandert en over het algemeen geweldig is. Deze kleine koppotige draagt ​​genoeg gif bij zich om mij te doden, dus ik vergeet niet hem een ​​ruimere afstand te geven.

NU ALS IK DENK van krabben denk ik “meh… booorrrring”, maar de enorme overvloed en diversiteit aan soorten rond Malapascua is verbazingwekkend.
Bovendien hebben deze wezens karakter. Ik kan het niet laten om een ​​mooie anemoonkrab met lange roze wimpers te antropomorfiseren; ze zou zeker een hoofdrol krijgen in een Disney-animatie. En haar ‘broer’ langs het rif, degene die op een rots zit en een onstuimige cape draagt? Een schoen voor de volgende kwaadaardige kruisvaarder in Finding Nemo 3.
Andere macro-aanbiedingen houden ook hun einde: murenen met sterren, een paar pegasusvissen, koraalduivels met dubbele vlek, zeepaardjes, grote botten met lichtgevende limoengroene ogen, inktvissen, Chromodoris naaktslakken en gestreepte zeenaalden. Net onder de boot klauwt een demonische schorpioenvis zich een weg door het zand, en ik voeg hem toe aan mijn lijst met potentiële Hollywood-schurken!
Waarschuwing: als je je eerste nachtduik maakt op een van de Malapascuan-duikplekken, word je verwend voor de rest van je duikcarrière.
Een reis naar Calanggaman Island bestaat uit een heerlijke barbecue-picknick op een idyllisch zandstrand bezaaid met palmbomen. Het is een goede retourboottocht van vier uur, maar de moeite waard.
Onder de golven is het nog betoverender. De TSD-stempel laat ons op de top van een rif vallen op 8 meter hoogte, en we zwemmen naar de rand van de muur. Mijn hart bonkt terwijl ik de muur afdaal; de diepe roep naar mij. Het is alleen maar gezond verstand, opleiding en overlevingsinstincten die mij ervan weerhouden verder te gaan.
In plaats daarvan volg ik mijn gids naar 32 meter en zoek ik naar dwergzeepaardjes. Tata beweegt zijn handen langs een rode waaier, op zoek naar beweging, en ik concentreer me op een gele waaier hiernaast.
Ik schreeuw zelfvoldaan in mijn regelaar als ik een klein geel draadje zie – een Denise's pygmee-zeepaardje. Resultaat! Tata steekt mijn duim omhoog.
Niet ver verder drijven we langs bellenkoraal waar een bellenkoraalgarnaal schuilgaat. Andere macroschatten zijn onder meer een keizerlijke garnaal, Henderson's scharnierbekgarnaal en een orang-oetankrab.
Ik tuur naar buiten in het heldere, diepe blauw, in de hoop een manta of adelaarsrog te spotten. Een titan trekkervis snelt voorbij, en een school bannervissen. De andere groep heeft meer geluk: ze vangen in de verte een voshaai op (zo zeldzaam!) en een schildpad die in het ondiepe water zwemt.

EEN PAAR WEKEN LATER Ik ben weer thuis en denk nog steeds aan de haaien en die krabben! Dan is er nog de rustige, ontspannen sfeer van het eiland zelf, met het heerlijke eten, het zelfgemaakte ijs van Oscar's Bar en de vriendelijke, professionele mensen van TSD.
Er zijn voldoende rustige restaurants en bars op het strand en in de smalle straatjes; geen auto's, alleen fietsen en motorfietsen. Niet-duikactiviteiten omvatten eten, drinken, zonsondergangen kijken, wandelen en snorkelen.
De laatste jaren heb ik voornamelijk liveaboardreizen gemaakt. Ik was vergeten hoe gemakkelijk en lonend eilandduiken kan zijn.
Ik vind het altijd leuk om naar nieuwe plaatsen te verhuizen, maar Malapascua is een locatie waar ik weer moet gaan kriebelen.
Vooral omdat ik het duiken bij het wrak van Dona Marilyn heb gemist. Ik durf te wedden dat daar ook enorm veel gek uitziende krabben zijn.