De andere kant van NEGROS

AANKOMST IN BACOLOD Toen ik in een klein vliegtuig vanuit Manilla zat, was ik verrast hoe geordend, netjes, schoon en beschaafd deze kleine stad was na de enorme, uitgestrekte metropool Manilla en, aan de andere kant van het eiland Negros, het enigszins vervallen toeristische stadje Dumaguete. het beroemde knooppunt voor duikers.
In onze minibus met airconditioning werden we getrakteerd op een rondleiding door de stad, inclusief een bezoek aan een winkel waar de gebakken kip werd geserveerd waar Bacolod bekend om staat. Dit werd gevolgd door bezoeken aan twee historische koloniale huizen die nu zijn omgebouwd tot musea, en door naar een ongelooflijke taart- en ijssalon.
Iedereen die wel eens naar de Filippijnen is geweest, weet dat Filippino's erg zoetekauwen zijn, en de reis was alleen al vanwege de taarten bijna de moeite waard!
Uiteindelijk maakten we, volgepropt en enigszins misselijk, de 2.5 uur durende roadtrip naar het zuiden door interessant landschap naar een klein dorpje genaamd Punta Bulata.
Hier bevond zich een verborgen parel van een duikresort. Het is particulier eigendom van de familie Lopez en ligt op 20 hectare heuvels en een tropisch strand aan de linkerkant van de zuidkust van Negros, met uitzicht op de Sulu Zee en het Danjugan Island Marine Sanctuary – een project van de Philippine Reef and Rainforest Conservation Stichting Inc.
Tegen de tijd dat we aankwamen was het donker, dus we konden de schoonheid en afgelegen ligging van de locatie pas de volgende ochtend waarderen.
Toen we wakker werden in een zeer comfortabel bed met het geluid van parende gekko's en tweetende vogels, keken we vanaf ons balkon uit over een prachtig grasveld naar een vlakke, kalme en heldere turquoise oceaan.

WIJ KONDEN DE DUIKBOOT ZIEN afgemeerd in het ondiepe water, ongeveer 200 meter uit de kust. Omdat we opgewonden waren over het duiken, moesten we te horen krijgen dat we ons ontbijt niet moesten overhaasten, omdat we zouden moeten wachten tot het tij opkwam voordat we naar de boot konden waden. Er was geen steiger - de logistieke problemen om er lang genoeg te bouwen moesten nog worden overwonnen.
Terwijl we ons heerlijke eten aten, keken we toe hoe bootjongens al onze duikuitrusting voor ons droegen. Uiteindelijk waadden we naar buiten, ik op mijn slippers, omdat ik vergeten was mijn rifschoenen in te pakken.
De goed uitgeruste boot was ontworpen om te duiken door duikcentrummanager Thomas Lopez en werd gebouwd door de lokale bevolking. Met voldoende ruimte om rond te loungen, keken we naar de zandbodem terwijl we naar dieper water gleden.
Gedurende het grootste deel van de reis konden we de bodem nog steeds duidelijk zien, ook al was de diepte minstens 20 meter.
Aan de rand van de muur zakte de bodem weg en liet een diep, levendig blauw achter. Ik kon niet wachten om te zien of het zicht onder water net zo goed was als ik had verwacht.
Omdat het zo afgelegen was, waren er kilometers lang geen andere duikcentra dan Punta Bulata in de buurt, dus het voelde alsof de oceaan alleen voor ons was om te verkennen.
Zonder noodzaak voor een wetsuit in het water van 29° waren we binnen enkele minuten uitgerust en liepen we met grote stappen van de kant af om naar het veelbelovend genaamde Manta Point te duiken.
Omhuld door de streling van het water, je op de een of andere manier vrij voelen zonder een wetsuit, Ik was inderdaad verbaasd over de duidelijkheid.
Zachte koralen in vele kleuren vielen mijn ogen aan toen we afdaalden naar de top van het rif. Het rif wemelde van de anthias en zilvervisjes en leek zo levend.
Toen we over de rand van de muur afdaalden, werden we plotseling getroffen door een koude thermocline, en het water werd op 24 meter diepte soepachtig groen. Het leek daar een vreemd fenomeen. De temperatuur daalde ruim 3° en plotseling wilde ik mijn wetsuit.
In de veronderstelling dat de planktonbloei die het groene water veroorzaakte mantaroggen zou kunnen voortbrengen, hield ik het zo lang mogelijk vol voordat ik licht steeg om de top van de thermocline te bestrijken.
Een grote Napoleon-lipvis naderde maar zwom weg voordat hij te dichtbij kwam. Helaas kwam er geen manta uit en op dat moment merkte ik dat er, afgezien van Napoleon, geen enkele vis leek te bestaan ​​die groter was dan een kleine tandbaars.
We voeren een korte afstand in de boot naar een duikplek vlak bij Turtle Head Island, midden in het reservaat, en daalden af ​​langs een hellende wand die tot de rand gevuld was met zachte koralen. Op ongeveer 18 meter hoogte stuitten we op een andere thermocline. Deze keer, terwijl ik er net boven bleef, genoot ik van de lichte stroming die ons rond het rif duwde.
Er werd ons verteld dat de stroming soms behoorlijk sterk kon worden, maar we ervoeren slechts een zwakke stroming, net genoeg om ons een helpende hand te bieden, en niet genoeg om ons uit te putten als we er tegenaan zwommen. Wolken vierkante anthias en panda- en piramidevlinders schoten rond het rif. Opnieuw merkte ik een gebrek aan grotere vissen op.
We gingen terug voor een late lunch en wat rust in plaats van een derde duik te maken, omdat we zo laat waren geweest om 's ochtends te vertrekken terwijl we op het tij wachtten.
Toen we terugkwamen was het tij iets hoger, zodat een kleine RIB te water kon gaan om ons op te halen van de grotere duikboot.

DE VOLGENDE DAG, werd besloten om vijf minuten verder te rijden naar een verlaten kopermijn, waar de duikboot bij een steiger lag te wachten. Ernaast stond een enorme mastconstructie, overgebleven van de tijd dat koper uit de heuvels werd aangevoerd en op containerschepen werd geladen. Ik merkte op dat dit er een geweldige duikplek uitzag en was blij te horen dat dit de laatste duik van de dag zou zijn.
Ondertussen besloten Thomas en Marco, onze zeer ervaren duikgids die veel van de locaties in de omgeving ontdekte, een deel van de muur uit te proberen waar ze nog nooit eerder hadden gedoken. Thomas was boos omdat hij niet met ons wilde duiken, maar zijn trommelvlies was gescheurd en hij mocht niet meer in het water.
Onder water vonden we nog meer fantastisch zicht en veel kleine scholenvissen die een ballet opvoerden over de top van het rif.
Terwijl we over de rand van de muur afdaalden, zagen we enorme zeewaaiers en zachte koralen in overvloed. Ik keerde de zeer zwakke stroming de rug toe om de zeewaaiers te bestuderen in een vergeefse poging om dwergzeepaardjes te vinden.
Het was een prachtige kleurrijke duik, met veel kleine vissen.
Ik besloot, zodra ik weer boven was, Thomas en Marco hierover te vragen. Dit was een zeereservaat met naar verluidt 572 vissoorten, dus waar waren de grotere?
Marco vertelde me dat de plaatselijke bevolking op vrij grote schaal aan illegaal speervissen met compressoren deed (en dat waarschijnlijk nog steeds in kleine mate doet).
Toen de mijn sloot, begonnen de ontheemde arbeiders met destructieve visserijpraktijken, waarbij gebruik werd gemaakt van explosies en gif. Samen met verschillende grote tyfoons in het gebied heeft het rif aanzienlijk geleden.
Toen het in 1994 eenmaal tot een maritiem reservaat was ingericht, gingen de zaken beter, maar het beschermde gebied was relatief klein en de omringende gebieden waren niet toegankelijk voor vissersvloten.
Omdat het heiligdom tamelijk afgelegen lag, kon het toezicht er ook moeilijk zijn.
Ik voelde me gefrustreerd dat de inspanningen om de gezondheid van het rif te verbeteren relatief tevergeefs waren. De zachte koralen hadden het goed gedaan, maar de grotere vissen niet.
Marco ging zelfs nog verder door me te vertellen dat er al tientallen jaren geen haaien of manta's meer in het gebied waren gezien. Tot zover mijn hoop om een ​​rog te zien bij Manta Point!
Tijdens onze oppervlakte-interval werden we naar een klein, pittoresk eiland vlakbij gebracht, eigendom van Thomas' vrouw, Martina. Agutayan Island heeft een klein huis met twee eenvoudige kamers die 's nachts gehuurd kunnen worden voor een romantische 'Robinson Crusoe'-ervaring.
Martina had een eenvoudige lunch voor ons geregeld met lokale specialiteiten – en het was een van de beste oppervlakte-intervallen die ik heb meegemaakt in mijn 20 jaar duiken.

NA HET MIDDAGETEN, werden we naar een van de twee wrakken in de omgeving gebracht. Julian's Wreck was een klein vrachtschip dat in de jaren tachtig zonk toen het zijn kracht verloor en op het rif afdreef. Het bevindt zich op slechts 1980 meter hoogte en de top breekt bij eb uit het oppervlak.
Bedekt met zowel koraal als zeeleven, was het het soort klein wrak waar je urenlang op kon verkennen. Er leken overal kleine beestjes te zijn, en we vonden een heel bijzondere rode en oranje schorpioenvis met felgele vlekken.
Zoals beloofd voltooiden we het duiken van de dag bij de mastconstructie, door Thomas en Marco Mad Max genoemd vanwege de gelijkenis met de constructies in de Mad Max-films.
Toen ik erin sprong, zag ik meteen waar ik op had gehoopt. Het water was heel helder en de poten van de mast wemelden van de scholen vissen. De met zacht koraal bedekte poten leidden ons een zandhelling af naar ongeveer 12 meter hoogte.
Toen we de rotsen rond de voet van de masten verkenden, vonden we talloze schorpioenvissen, steenvissen en koraalduivels, evenals veel zeesterren.
Bij nader onderzoek van de poten vonden we een geschilderde hengelaarsvis en een grote zwarte hengelaarsvis. De zwerm zilverzijden zwaaide in steeds wisselende patronen rond de benen. Ook een toevluchtsoord voor het macroleven, de benen overtroffen mijn verwachtingen ver.
Het was tijd om Punta Bulata te verlaten en een paar nachten door te brengen in het heerlijk luxueuze Atmosphere Resort aan de rand van Dauin, vlakbij Dumaguete. Na de rust en stilte van Punta Bulata en zijn duikplekken was een bezoek aan Apo Island, een halfuur varen van Atmosphere, een schok voor het systeem.
Ik had Apo enkele jaren geleden bezocht, toen het nog een relatief onbekend paradijs voor duikers was en onze onze de enige duikboot was die er was. Nu telde ik meer dan 15 duikboten en honderden duikers en snorkelaars.
De bootbemanningen communiceerden echter wel, zodat er niet te veel boten tegelijk op dezelfde plek doken.

APO VERVULDE MIJN BEHOEFTE voor grotere vissen, met kleine scholen jacks en snappers, dus het zeereservaat rondom dit eiland begon duidelijk te werken.
De topografie rond Apo is een combinatie van rifblokken, witte zandige spitten en muren. Je kunt zwavelbellen zien die uit het zand opborrelen, waar stralen vulkaanverwarmd water je een schok kunnen geven als je te dichtbij komt.
Tijdens onze tweede duik daar zagen we een groot aantal groene en karetschildpadden en driebandige zeeslangen jagen.
We besloten op onze laatste duikdag om het huisrif van Atmosphere te bekijken, toegankelijk vanaf het strand voor het resort. Na onze uitstekende gids te hebben gevolgd, vonden we een overvloed aan kleine onderwerpen. Overal waar we keken, zagen we miniatuur geschilderde hengelaarsvissen. Onze gids vond zelfs een minuscuul zwart babyhengelaarsvisje ter grootte van mijn duimnagel, verborgen tussen zacht koraal.
Kleine vijlvisjes, bidsprinkhaanbelgarnalen, Pederson-garnalen, bladschorpioenvissen en nog veel meer, gemaakt voor de droom van elke macroliefhebber.
Eindelijk, toen de lucht- en decotijd op was, zwommen we met tegenzin de zandhelling op richting de kust om onze veiligheidsstop te maken.
Daar, op 5 meter hoogte, zat een ongebruikelijk soort zeeslang die ik nog nooit eerder had gezien, met een zwarte kop en gebroken gele strepen. Het zag er behoorlijk angstaanjagend uit, hoewel mij aan de wal werd verteld dat het een van de weinige soorten niet-giftige zeeslangen was.
Een sssssssuper einde van een ssssssfantastische reis!