Ruim twee maanden opgesloten in Spanje, nam mijn interesse in fantastische foto's van verre landen en oceanen af. Ik sloot tijdelijk mijn Instagram-app af en bovendien waren die bestemmingen op dat moment sowieso verboden terrein.

In plaats van te scrollen, begon ik in het heden te leven en dankbaar te zijn voor mijn gezondheid en lichaamsbeweging, en wilde ik graag fit blijven voor welk avontuur er ook aan die verre horizon te wachten stond.

Naarmate de lente zich meer manifesteerde in Zuid-Spanje, dwaalden mijn gedachten af ​​naar wat de zomer mij in Groot-Brittannië zou kunnen bieden. Ik begon te dagdromen over het verkennen van een of andere rustige kustduik in Cornwall, terwijl ik op een boot sprong die bestemd was voor een plek langs de Jurassic Coast, en mijmerde over het verkennen van een paar wrakken.

Digitaal begon ik op verschillende sociale platforms vaker contact te maken met mensen met wie ik al een tijdje niet had gesproken – ik denk dat we dat allemaal meer hebben gedaan.

Ik heb veel kampioenen van onze wilde en gematigde zeeën gesproken, omdat ik graag meer wilde ontdekken over wat hen naar de onderwaterwereld rond de Britse kustlijn trok. Voor sommige DIVER-lezers zal het idee om ergens in de buurt van Groot-Brittannië te duiken aanleiding geven tot de vraag: "Wat zie je daar beneden?" vragen of simpelweg “Brrr!”.

Bij mij roept het denken aan deze gematigde zeeën echter gedachten op aan een voedselrijk ecosysteem, verkenning van afgelegen eilanden, spannende wrakken in oorlogstijd, kleurrijke riffen vol met juwelen en anemonen, gemakkelijk strandduiken, scholen vissen die duikers omhullen, stapels spinnen krabben, zeehonden, blauwe haaien en grote tonkwallen.

Ik zou pagina's kunnen doorspitten over mijn favoriete duikervaringen in de gematigde zee en ik zal er hier een paar noemen, maar ik heb back-up in de vorm van een selectie Britse duikliefhebbers, geplukt uit mijn lijst met sociale media-contacten in een poging om niet-gelovigen te overtuigen om te onderzoeken wat we in huis hebben.

Sharon Odam, wiens club Diving Dreams is, nam contact met mij op om enkele duikcarrièrebepalende momenten te delen van een dag doorgebracht in het noorden van Devon op Lundy Island, waar het Kanaal van Bristol het koele, heldere water van de Atlantische Oceaan ontmoet.

“We vertrokken [naar het eiland] op een druilerige oever vakantie Maandagochtend,’ begon ze. “De schipper verzekerde ons dat het weer zou opklaren.

‘We waren sceptisch, maar tegen de tijd dat we halverwege waren, klaarde de lucht op. Toen zagen we ze, een groep dolfijnen die zich bij ons voegden. Ze speelden ongeveer 10 minuten in het kielzog van de boot voordat ze zich bij ons gingen vervelen. Verbazingwekkend.

“We meerden vervolgens af bij het ms Robert [een populair Lundy-wrak]. Terwijl we langs de schietlijn gingen, kwam het wrak in zicht. Het zicht was ongeveer het beste dat ik ooit in Groot-Brittannië heb gezien – een absoluut geweldige duik. Wat een fantastisch wrak!

“Vervolgens gingen we verder naar Lundy Island en na een lunch begonnen de zeehonden die allemaal op de rotsen hadden gezeten naar ons te kijken het water in te glijden, dus we dachten dat we ons maar beter bij hen konden voegen.

“We hebben het volgende uur met ze gespeeld. Het zijn de meest nieuwsgierige wezens en zo leuk. Ik heb nog steeds de tandafdrukken in mijn vin om het te bewijzen.

Aan de zuidkant van DevonDe in Plymouth gevestigde duiker Liz Yates nomineerde een van onze beroemdste relikwieën uit de Tweede Wereldoorlog, het Amerikaanse Liberty-schip James Eagan Layne vlak bij Whitsand Bay: “Mijn vader dook er voor het eerst in 2,” legde ze uit, “en in zijn logboek gebruikte hij één woord om het te beschrijven: 'Mooi'.

“Ik had het geluk dat ik goede zeeomstandigheden en schitterend zicht had tijdens mijn eerste duik op de JEL, een beetje meer verweerd en gehavend tegen de tijd dat ik erop dook, maar nog steeds mooi, met wrakstukken om te verkennen en veel zeeleven.”

Ik ben er de afgelopen jaren zelf geweest en heb genoten van het beste zicht dat ik ooit heb meegemaakt tijdens een wrakduik in Groot-Brittannië.

De wijd open ruimen zijn gemakkelijk doordringbaar voor elk ervaringsniveau en de vissen zijn wijdverspreid op het wrak. Het ligt iets minder dan 20 meter op de zeebodem en begint een paar meter onder het oppervlak. Het is een aanrader voor een beginnende Britse wrakduiker en verdient daarna nog veel meer bezoeken.

“Mijn vader trok me mee met zijn verhalen over duiken in lokale wateren en over de hele wereld”, zegt Liz. “Ik probeer het hele jaar door te duiken en laat me niet tegenhouden door een beetje kou, vooral nu ik een verwarmd vest heb.”

Ze begon met de sport in 2016, voornamelijk met haar club en duikbootcharter In Deep. De kusten van Devon en Cornwall zullen altijd spannend zijn om te duiken, maar er is nog veel meer te zien elders in Groot-Brittannië.

Ook geïnspireerd door de duikverhalen van zijn vader was mijn vriend uit Wales, Lloyd Jones, altijd goed voor fascinerend online. onderwaterfilmbeelden van dieren in het wild.

“Mijn vader is een duiker instructeur en als kind was ik altijd gefascineerd door de oude films uit de Rode Zee van zijn plaatselijke club. Ik vond het heerlijk om met hen mee te gaan op uitstapjes naar West-Wales, om gezellig samen te zijn en te luisteren naar de verhalen van de leden over het leven in de zee en tegenslagen.

“Ik heb altijd een passie gehad voor videografie, dus besloot mijn vader mij kennis te laten maken met de onderwaterwereld en het onderwaterleven. Met de hulp van collega-onderwatervideografen JD Scuba en Ollie Putnam Cinematography hopen we later dit jaar een serie korte video's te maken waarin de kustlijn van Wales wordt belicht, getiteld Wales: Best of The West.

Wat voor soort beestjes kon ik verwachten als ik met Lloyd mee ging duiken in Wales? “Gekruld Octopus. Eén keer schoot er een tussen mij en mijn vader in, sloeg het masker van mijn gezicht, inktte mij en rende weg het blauw in.

"Mijn vader stopte niet met lachen tot aan de oppervlakte, en ik ook niet."

Onverwachte onderwaterscenario's zitten in de familie, waarbij Lloyd's partner en duikbuddy Angharad Rees een ander verhaal komt vertellen:

“Een van mijn favoriete duiken was Martin’s Haven in West-Wales op nieuwjaarsdag; een van mijn eerste paar duiken in Groot-Brittannië. Dapper zijn, een semi-droge (in water van 4°C, mag ik toevoegen) mijn maatje dragen en

Ik besloot om gewoon in het ondiepe water rond de baai te duiken. Omdat ik dacht dat ik mijn buddy de hele duik had geschopt, draaide ik me om en zag een zeehondenpup met mijn vinnen spelen.

“Het kleine kereltje had ons de hele duik gevolgd en met onze uitrusting gespeeld. Een moment om ieder hart te verwarmen!”

Martin's Haven maakt deel uit van het natuurreservaat Skomer, en ik ben van plan om daar met Lloyd en Angharad te gaan duiken zodra de wereld weer gezond is.

Ik vind het leuk om warmwaterduikers kennis te laten maken met mijn favoriete duikplekken in Groot-Brittannië als de omstandigheden op hun best zijn. Een van die kennismakingen was met mijn partner Ana, die nu bij mij is opgesloten en zo bij de hand is om input te geven.

Haar enige eerdere duikervaring was in Maleisië.

“Mijn eerste ervaring op Brits grondgebied was een stromingsduik bij Old Harry Rocks, waar we een gladde hond en een grote rog zagen – erg spannend als eerste ervaring,” zei ze. “De uitdaging was echter om te wennen aan alle extra uitrusting die ik droeg vergeleken met duiken in warm water. Ik voelde me een astronaut!”

Gladde honden, leden van de haaienfamilie, zijn vaak meer dan 1 meter lang. Ze houden van het snelstromende water bij Old Harry Rocks en worden daar regelmatig gezien door duikers, maar zijn nog steeds een verrassend gezicht tijdens een duik in Groot-Brittannië.

Door meer ervaring op te doen, vond Ana de juiste uitrusting om comfortabel te kunnen duiken in gematigde zeeën en heeft sindsdien meer dan 100 duiken door heel Groot-Brittannië gemaakt. Ze heeft die uitrusting ook meegenomen om in koudere klimaten te duiken, aan de rand van de poolcirkel.

Verder naar het westen van Old Harry RocksChesil Cove aan de westkant van het eiland Portland biedt slechts één rijk gevarieerde hoek waar je stapels interessante soorten kunt ontdekken. Vaste duiker daar, Colin Garrett, stuurde me een bericht over enkele van zijn hoogtepunten.

“Ik heb misschien wel meer dan 150 duiken gemaakt bij Chesil Cove en langs het strand”, vertelde hij me. “Ik hou gewoon van deze plek als kantduik. Ik heb zo'n verscheidenheid aan verbazingwekkende wezens gezien, van de jaarlijkse aankomst van John Dorys, 4 tot 5 meter lange zeeduivel, kathaaien, gladde honden, roggen in alle soorten en maten, trekkervissen [grijze trekkervissen steken de Atlantische Oceaan over om elk jaar Groot-Brittannië te bereiken Augustus], gekruld Octopus, inktvis… de lijst gaat maar door.”

Colin heeft een YouTube kanaal om zijn waarnemingen te delen, een faciliteit die me gedurende die lange periode binnenshuis bezig hield. De kattenhaai die hij noemt (ook wel de hondshaai genoemd) is een lui klein schepsel, met prachtige vlekkerige markeringen en grote ogen, dat overal in Groot-Brittannië op de zeebodem wordt aangetroffen en gemakkelijk te benaderen is.

Er zijn verschillende soorten roggen, die gecamoufleerd op het zand, tussen de rotsen en naast het rif liggen en gemakkelijk te spotten zijn. En een van mijn meest memorabele onderwaterervaringen vond plaats vanaf een RIB op 16 zeemijl van Penzance met een groep vrienden op een warme ochtend in juni.

Omdat er geen land in zicht was en de zee vlak was, brachten we bijna twee uur in het water door met snorkelen met vijf slanke blauwe haaien die we met behulp van de boot naar de boot hadden aangemoedigd. Een knabbel van een van deze epipelagische wezens is onwaarschijnlijk, maar we hadden ons vlees bedekt met neopreen om dergelijk onderzoek af te schrikken.

De schipper gaf ons opdracht om “te allen tijde onze ogen op de wezens te houden” terwijl we in het water waren, maar in werkelijkheid waren zij degenen die ons in de gaten hielden. Horizontaal op het oppervlak, met misschien wel 100 meter water onder mij, volgde ik twee haaien terwijl ze heimelijk naar elkaar toe bewogen voordat ze uit het zicht de duisternis in zwommen. Dan verscheen het paar precies daar waar ik niet had verwacht dat ze zouden zijn. Dit is hun territorium.

Ik ontmoette Debra Lilley jaren geleden op een liveaboard in de Rode Zee en wisselde details uit met alle gasten tijdens de reis, zoals iedereen dat doet.

Ze verscheen op mijn scherm om me te vertellen waarom ze graag duikt langs de lokale kustlijn in Noord-Ierland: “Mijn favoriete duiklocatie is Rathlin, een klein eiland van slechts 6 vierkante kilometer en ongeveer 140 inwoners.

“De Noordmuur, ongeveer 20-200 meter hoog, is de mooiste plek. De kleuren van de sponzen, spuitjes en anemonen zijn een deken van perfectie. We zijn gezegend met naaktslakken en verschillende soorten krabben, en als je goed kijkt, zul je kreeften en een geweldig kelpbos spotten.”

Duiken is niet de enige reden om er te komen, zegt Debra. “Een andere reden om van Rathlin te houden is het oppervlakte-interval tussen de duiken. Rathlin is bevolkt en heeft een leuke pub waar we kunnen lunchen. Hoeveel pubs ken jij waar het de norm is om in natte duikuitrusting op te duiken? Zijn Ierse stoofpot en tarwebrood

is uitstekend."

Debra sloot af met de volgende woorden: “Ik doe het grootste deel van mijn duiken hier via Seasearch – burgerwetenschap op zijn best. Het organiseert duiken met lokale winkels en we leggen vast wat we waarnemen.”