Technisch gratis: eerst een Truk-wrakduiken

Freedivers en technische duikers werken samen om de oorlogswrakken van Truk Lagoon aan te pakken, waarbij KIRK KRACK en JOHN HULLVERSON verslag doen van wat een unieke expeditie was

Lees ook: De geneugten van wrakduiken

Er is niets beter dan over een rif of wrak te glijden, vrij van tanks en slangen, alleen aan de oppervlakte gebonden door mijn behoefte aan een eventuele slok lucht. Echter als voormalige trimix instructeur trainer van wat een heel leven geleden lijkt, ik heb ook van een andere kant genoten duiken, waar ik lange tijd op diepte verbleef met tanks – soms zes stuks – die aan me bungelden.

Slangen kronkelden zich een weg door mijn lichaam terwijl ik vinde naar het ritmisch vrijkomen van mijn luchtbellen, terwijl de alarmen tjilpten en LED's flitsten over mijn voortgang naar mijn uiteindelijke opduiken door stadia van verveling tijdens decompressie.

Ik sla niemand neer die dit leuk vindt, maar ik was niet bepaald bedroefd toen ik begon alles op te geven toen ik de kans kreeg om mijn levenslange nieuwsgierigheid en passie voor apneuduiken te volgen of gratis duiken presenteerde zichzelf in 1997. Ik richtte mijn bedrijf Performance Freediving International (PFI) op in januari 2000, waarbij ik mij wijdde aan “Ontdek uw potentieel veilig door middel van onderwijs”, wat ons motto is gebleven.

Twintig jaar later begon ik terug te kijken op die technische/trimix-duikachtergrond, om die opleiding en ervaring te gebruiken toen ik een nieuwe vorm van vrijduiken ontwikkelde, die ik combineerde met duikersvoortstuwingsvoertuigen in een van de beste wrakduikspeeltuinen ter wereld voor een periode van wereldprimeur – een freediving-expeditie naar de Truk-lagune.

Truk-lagune verkennen

Sinds ik een duiker ben geworden instructeur in 1988 vroeg ik me af hoe het zou zijn om de Truk-lagune in de staat Chuuk, Micronesië, te verkennen. Op dit kerkhof gingen tientallen schepen en duizenden levens verloren tijdens een verschrikkelijke onrust in de moderne geschiedenis. Ongeveer vijf jaar geleden had ik geprobeerd een expeditie samen te stellen naar de “scooter freedive” Truk, maar ik stuitte op scepsis over de kosten en het hele idee van het inhouden van de adem op en door wrakken die soms meer dan 60 meter diep lagen. 

Een ‘touch-and-go’-vrijduik naar 60 meter is één ding, maar quality time op diepte hebben om deze wrakken zinvol te verkennen is iets heel anders, en vereist enige creativiteit en planning.

Ons doel was niet simpelweg om de wrakken van Truk Lagoon te freediven, maar om deze te verkennen en vast te leggen met lange bodemtijden van de ondiepste tot de diepste wrakken, om te genieten van de buitenkant en, in beperkte mate, ook de binnenkant. En vooral: om het veilig te doen, met procedures en protocollen, back-ups en redundanties. Ik ben niet iemand die risico's neemt zonder eerst de risicoanalyse te hebben doorlopen; er staat een gezin thuis op me te wachten.

Met John Hullverson en Chris Bustad, leidinggevende en stafinstructeurs bij PFI, heb ik de krachten gebundeld met een goede vriend die leiding geeft aan het veiligheidsrebreatherteam tijdens onze jaarlijkse Deja Blue opleiding en wedstrijdevenementen op de Kaaimaneilanden, Bill Coltart van Pacific Pro Dive.

Bill had een gecombineerde reis voor rebreather voorgesteld technische duikers en vrijduikers voor een tijdje. De combinatie had nauwelijks perfecter kunnen zijn, dus gingen we op het idee in en begonnen een plan in praktijk te brengen: een gezamenlijke expeditie met enkele van de beste technische rebreatherduikers en freedivers naar Truk.

Truk Lagoon was de locatie van een beslissende WO II-strijd die plaatsvond tussen Amerikaanse en Japanse strijdkrachten op 2 en 16 februari 17, en liet de gezonken Ghost Fleet achter. De aanval, met de codenaam Operatie Hailstone, was in wezen de Amerikaanse versie van Pearl Harbor, waarbij Amerikaanse vliegtuigen een armada aan Japanse schepen tot zinken brachten in de ondiepe wateren van het atol en honderden vliegtuigen op de grond en in de lucht vernietigden.

Al die jaren later wordt Truk Lagoon beschouwd als 's werelds best bewaarde wrakduiklocatie op het slagveld. Tientallen schepen en vliegtuigen liggen grotendeels intact en ongestoord in minder dan 65 meter water, gevuld met vracht waaronder gevechtsvliegtuigen, tanks, bulldozers, treinwagons, motorfietsen, torpedo's, mijnen, bommen, dozen met munitie, radio's en duizenden verschillende wapens, andere artefacten en menselijke resten. De schepen dienen ook als kunstmatige riffen en de hoeveelheid zeeleven erop is verbazingwekkend.

Hulpmiddelen voor de klus

Gratis duiken de ondiepere wrakken zouden vrij eenvoudig zijn. We zouden eenvoudigweg naar gematigde diepten tussen de 20 en 40 meter kunnen gaan en daar twee tot drie minuten kunnen blijven met misschien af ​​en toe een freedive van vier minuten als we meer oppervlaktetijd zouden besteden aan het voorbereiden en gebruiken van lijnen om naar beneden te trekken, met behulp van wat we ‘vrije onderdompeling’ noemen. 

Bij een typische freedive van twee minuten naar 40 meter blijft het dalen en stijgen met een snelheid van 1 meter per seconde echter slechts ongeveer 40 seconden op diepte als je je werklast matigt. Realistisch gezien zou dit in de zones van meer dan 40 tot 60 meter slechts een aanraking en beweging toestaan, zonder tijd voor verkenning en filmen.

Daarnaast vereist een vrije duik van 40 meter een oppervlakte-interval van minimaal acht minuten en dieper dan dat kan een oppervlakte-interval van 14-20 minuten nodig zijn. In de loop van een dag zouden we een groot deel van het wrak onontgonnen laten, omdat onze bodemtijden beperkt zouden zijn, het aantal duiken per dag klein zou zijn en de uitputting zijn tol zou eisen gedurende tien dagen. We moesten de juiste hulpmiddelen voor de klus gebruiken.

Wij zouden zijn gratis duiken Truk zoals nog nooit eerder gedaan, met scooters, verrijkte zuurstofmengsels en 100% O₂ aan het oppervlak, waarbij gebruik wordt gemaakt van nieuwe oppervlakte-intervalprotocollen voor zowel lucht- als versnelde oppervlakte-intervallen bij gebruik van een hoog O-percentage₂ mengsels. Hierdoor zouden we sneller en zonder moeite de diepte kunnen bereiken, langer kunnen verkennen en meer freediven kunnen maken met minder benodigde oppervlakte-interval.

We zouden het hele wrak in twee tot drie duiken kunnen bestrijken, en sommige in één duik alleen, waar we konden verkennen en dan naar huis konden gaan in een interessant gebied waar we misschien een tiental duiken of meer zouden kunnen ondernemen.

Scooter vrijduiken

Ik geniet van scootervrijduiken. Het is alsof je op een motor springt en gaat toeren, in plaats van je wandelschoenen aan te trekken en je wandelschoenen aan te trekken rugzak en wandelen door het bos, wat meer aansluit bij freediven. 

Voor Deja Blue hadden we de Piranha-scooters van Dive Xtra gebruikt, die, met een gewicht van minder dan 16 kg, snel, duurzaam en betrouwbaar zijn, terwijl we dankzij de droge celbatterij ermee kunnen vliegen. Met scooters konden we alle deelnemers tijdens hun duiken diepe veiligheid bieden, waarbij we een scooterveiligheidsfreediver gebruikten om hen bijna de volledige lengte van hun duik te begeleiden, tot minstens 60 meter en vaak dieper.  

In Truk John hadden Chris en ik elk onze eigen scooter, uitgerust met zowel naar voren als naar achteren gerichte GoPro's, en we vertrouwden op Suunto D9's en D4's als onze belangrijkste computers en back-ups. Dit zou ons nauwkeurige diepte/tijd, vooraf ingestelde diepte- en tijdalarmen voor belangrijke herinneringen en oppervlakte-intervalberekeningen mogelijk maken die van cruciaal belang zouden zijn bij het voorkomen van DCI-problemen. 

Met de scooters zouden we moeiteloos met meer dan 2 meter per seconde diepte kunnen bereiken en onze bodemtijden kunnen verdubbelen. Niet alleen zouden onze functionele bodemtijden worden vergroot, maar het werk van het naar beneden en terug gaan zou worden weggenomen, waardoor er ook een meer ontspannen tijd zou ontstaan ​​om rond te trekken en te verkennen.

Dit kwam tot uiting in het feit dat we routinematig een gemiddelde freedive-tijd van 3 minuten en 30 seconden konden halen, terwijl we enigszins agressief aan het filmen en verkennen waren. 

We moesten echter altijd de belangrijkste regel onthouden bij een scooter: “Ga nooit dieper en blijf niet langer dan dat je de scooter niet kunt achterlaten en zelfrijdend kunt opstijgen”. We moesten er ook voor zorgen dat we zouden stijgen waar we afdaalden, zodat onze veiligheidsduikers daar zouden zijn.

Technisch vrijduiken

Technisch vrijduiken was onze andere implementatie. Dit apneuduiken, waarbij ook verrijkte zuurstofmengsels worden gebruikt als ademhalingsgassen aan het oppervlak, helpt stikstof weg te spoelen en de beschikbaarheid van zuurstof voor de weefsels te vergroten.

Zowel voor als na een freedive te gebruiken, verrijkte O₂ mengsels (meestal nitrox 32 of 36 vóór de duik en 100% 0₂ na de duik) kan vermoeidheid, decompressiestress en oppervlakte-intervallen verminderen, terwijl zowel de ademhoudtijden worden verlengd als het herstel wordt versneld. 

Toen PFI dit idee halverwege de jaren negentig conceptualiseerde, testte PFI deze protocollen al een aantal jaren, waarbij onze Deja Blue-veiligheidsvrijduikers met groot succes nitrox vóór de duik gebruikten. Een enorm voordeel was het gebruik van zuurstofmengsels van 1990% of meer in combinatie met onze nieuwe oppervlakte-intervalprotocollen, waardoor we de oppervlakte-intervallen met meer dan 80% konden verkorten en meer freedives per sessie konden maken met minder vermoeidheid aan het eind van de dag. Hierdoor werd ook alle decompressiestress weggenomen. 

Uiteindelijk bedroegen de freedive-tijden gemiddeld ongeveer 3 minuten tot 3 minuten en 45 seconden, waarbij 2 minuten tot 2 minuten en 45 seconden daarvan de “bodemtijd” was in het bereik van 40-60 meter. Op een omvaart van de Rio de Janeiro Maru, die zich op een bereik van 35 meter bevond, deed ik wat ontspannen scooter-sightseeing gedurende een totale tijd van 5 minuten en 46 seconden, terwijl een andere duik een luie bodemverkenning van 6 minuten en 8 seconden op 31 meter mogelijk maakte. Toen ik daar vandaan kwam, was het moeilijk om mijn herstel aan de oppervlakte te doen door te giechelen, zo leuk was het geweest.

De wrakken

In de loop van 10 duikdagen hebben we op 17 wrakken gedoken, van koopvaardijschepen van 3,700 ton, zoals de Nippo Maru tot Japanse Zero's en Betty-bommenwerpers, en zelfs een onderzeeër die nog steeds de stoffelijke resten van de ongelukkige bemanning bevatte. Ze waren omgekomen toen hun commandant, uit angst voor een op handen zijnde luchtaanval, de onderzeeër opdracht gaf te duiken voordat alle luiken gesloten waren.  

Tijdens onze duiken rond en in de ruimen van deze wrakken zagen we tanks, vrachtwagens, een bulldozer, landmijnen, miljoenen machinegeweerkogels, kratten met bierflessen, een hele reeks machines, voorraden en persoonlijke bezittingen zoals medicijnen. -flessen en fijn porseleinen serviesgoed.

En ja, zelfs menselijke resten, die dienden als een ontnuchterende herinnering aan het feit dat de wrakken waarvan we genoten tot zinken waren gebracht tijdens een woest intense strijd die voor de mannen aan boord de hel op aarde moet hebben geleken.  

Duikprocedures

Onze duikdagen begonnen met de kapitein van onze liveaboard die ons informeerde over het specifieke wrak waar we zouden gaan duiken, gevolgd door een teamvergadering tussen de freedivers en de rebreatherbemanning om de specifieke duik- en veiligheidsplannen te bespreken die we zouden volgen.  

Vervolgens ging het naar het grote duikdek om ons aan te passen en onze uitrusting klaar te maken voor de duik. Voor technisch vrijduiken, waarbij we tanks analyseerden om er zeker van te zijn dat we voor en na onze duiken de juiste mix van gassen hadden om in te ademen.  

Onze installatie bestond uit twee stevige Gannet-drijvers die een koolstofvezelstaaf van 5 meter ondersteunden die als onze “thuisbasis” in het water diende. Aan de stang waren bevestigingspunten bevestigd voor de twee tanks: een nitrox voor het opademen vóór de duik, en een 0₂ voor herstel aan de oppervlakte na de duik. We bevestigden het tuig aan de meerboeien, die meestal naar het dek of de koningspalen van de wrakken leidden.

Na een passende warming-up verkenden John, Chris en ik om de beurt de geweldige onderwaterspeeltuin. Een belangrijke opmerking over de veiligheid: technisch vrijduiken en vrijduiken in omgevingen boven het hoofd, zoals het interieur van gezonken wrakken, vereist gespecialiseerde kennis. opleiding, expertise en planning, en mag niet worden geprobeerd als een van deze factoren ontbreekt.

Onze typische duik begon met een passend oppervlakte-interval, gevolgd door een ademhaling en een piekinhalatie rechtstreeks uit de nitrox regelaar. Met de scooters konden we meestal binnen ongeveer 20 seconden bij de wrakken komen.

Van daaruit volgden we een vooraf bepaald verkenningsplan, meestal een rondleiding over het dek, waarop diverse uitrusting stond, zoals tanks en luchtafweergeschut, of een verkenning van de binnenruimen en doorgangen van de schepen. Ze hadden een verbazingwekkende verscheidenheid aan vracht, van vliegtuigen en vliegtuigonderdelen tot landmijnen, torpedo's en periscopen.

Het gebruik van technisch vrijduiken en scooters had de beoogde voordelen, en we waren blij dat we met gemak konden genieten van duiken van meer dan drie minuten. Dit was een aanzienlijke hoeveelheid tijd om onze omgeving te observeren, en met de scooters konden we een groot gebied bestrijken. Het was niet ongebruikelijk dat we deze grote schepen in één enkele duik volledig omzeilden.  

Hoogtepunten van de reis

Het verkennen diep in de verschillende machinekamers (waarbij we altijd een duidelijk zicht houden op de route naar het blauwe water buiten) en het inzoomen op de buitenste gangboorden om de hele lengte van het schip te verkennen, behoorden tot onze hoogtepunten. Het was fascinerend om de torpedogaten in de rompen te zien, of de enorme bomkraters in de dekken, die deze enorme schepen naar de bodem hadden gebracht. 

Op onze laatste duikdag doken we de Hoki Maru, een koopvaardijschip van 137 meter dat op 50 meter rust. Onze protocollen hadden hun waarde bewezen en de afgelopen tien dagen hadden we met succes de eerste freediving-expeditie voltooid die, voor zover wij weten, de beroemde Ghost Fleet van Truk Lagoon verkende.

Deze wrakken bieden een grote verscheidenheid aan mogelijkheden om een ​​belangrijk deel van de maritieme geschiedenis van WO II te verkennen.

Foto's door Al Hornsby

Ook op Divernet: Dieper in Truk, Roestige bedevaart, Roestige bedevaart deel 2