Verrassingspakket op het vasteland

HET IS SPANNEND OM TE BEZOEKEN oude ruïnes en laat je fantasie de vrije loop. Hoe minder je weet over een site, hoe losbandiger de fantasieën. Of het nu Pompeii, Carthago of Stonehenge is, het is gemakkelijk om jezelf te verliezen in het mysterie van de geschiedenis, maar op de een of andere manier gaat er niets boven het zien van de overblijfselen van het verleden onder een laag zeewater.

Noem het de Atlantis Factor, maar op de een of andere manier lijkt de ervaring exclusiever. Jaren geleden werd ik met grote ceremonie geleid om te duiken op een locatie bij het Griekse eiland Kalymnos, ook wel de Verloren Stad Potha genoemd, die naar verluidt 1500 jaar lang voor iedereen, op een paar archeologen na, onzichtbaar is gebleven. Het was leuk, maar voor mijn ongetrainde ogen was er weinig dat op een stad leek te herkennen.

Maar nu zweef ik hier opgewonden over een netwerk van fijn geplaveide wegen en muren, afgewisseld met een duidelijk gedefinieerde put (vol water!) en de overblijfselen van enorme ingebedde bollen, allemaal aan de bovenkant gebroken. In de oudheid werden deze dolia's genoemd, aardewerken vaten die veel groter waren dan amforen en werden gebruikt voor de bulkopslag van wijn, olie of tarwe.

Het is opwindend op een manier die het exclusieve Potha niet was, en toch moet ik eerlijk zijn, want het zonlicht dat de overblijfselen van een Romeinse nederzetting uit de tweede eeuw voor Christus in Griekenland bevlekt, geeft de waarheid aan: deze overblijfselen liggen niet dieper dan een paar meter, en Ik snorkel alleen maar over de top om van het uitzicht te genieten.

We zijn Griekenland gaan associëren met het jaloerse behoud van zijn rijkdom aan historische onderwaterresten, maar toch kan deze plek, bekend als de Verzonken Stad, vrij bezocht worden door iedereen die dat wil.

Er is gesproken over het insluiten van het dier in een gigantische glazen kooi, maar iedereen weet dat dit nooit zal gebeuren. Griekenland heeft zoveel te behouden, maar zo weinig geld over voor deze taak, dus het pragmatisme regeert.

Ik blijf in de stad van Epidavros op het vasteland van Griekenland, een gemakkelijke autorit van twee uur ten zuidwesten van Athene en aan de andere kant van de Saronische Golf, dus eenvoudig te bereiken vanuit Groot-Brittannië.

Ik realiseer me dat Griekenland waarschijnlijk meer ‘best bewaarde geheimen’ heeft dan de meeste plaatsen, maar Epidavros is er één, en het is uitstekend.

Als mijn archeologische snorkel een ondiepe ervaring was voor een duiker, bevinden veel andere ervaringen die worden aangeboden door het enige duikcentrum van de stad, Epidive, zich aan de diepere kant van het recreatieve spectrum – niet noodzakelijkerwijs omdat het moet, maar omdat Epidive het zo leuk vindt .

Tijdens mijn week zullen we duiken van 40 meter om een ​​modern wrak te bezoeken en een ander wrak met een enkele amfora (die ik niet zal zien, zoals ik zal uitleggen) en een opmerkelijke grot met ongebruikelijke bewoners die de moeite waard zouden zijn geweest reis op zich.

De duikplekken liggen verspreid langs de kust of bij de nabijgelegen eilanden Kyra, Agistri, Egina in het oosten en het vulkanische schiereiland Methana in het zuiden.

Ik krijg vaak een goed gevoel over plaatsen voordat ik ze bezoek – in dit geval was ik er eerst niet zeker van, maar tegen het einde van de week was ik in mijn hoofd al een volgend niet-werkbezoek aan Epidavros aan het plannen.

Epidive wordt de afgelopen jaren gerund door Yves le Jannou, een ervaren Franse duiker die me vertelt dat hij al sinds zijn achtste duikt (wat neerkomt op ongeveer een halve eeuw ervaring).

Yves wil dat zijn gasten zowel op de boot als onder water plezier hebben en voor zover ik kon zien, doen ze dat ook.

Yves heeft een bijna volledig vrouwelijk team in dienst, met een rotatie van jeugdige stagiaires, sommigen leren duiken als onderdeel van de ervaring, en sommigen permanent.

Hij had ook twee Britse assistent-instructeurs, James en Vicky Martin, die niet alleen uitstekend gezelschap waren tijdens het duiken, op de boot of op het droge, maar ook hard werkten om de plannen van Yves in de praktijk te brengen.

Ik zou zeggen dat er soms een zekere ‘creatieve spanning’ bestond tussen Yves, die onvermoeibaar van zonsopgang tot laat doorwerkt, maar wel de neiging heeft om zijn plannen via telepathie over te brengen, en zijn bemanning die als gevolg daarvan goede mensen zijn geworden. tweede-gikkers.

Ondanks dat alles leek het een dankbare relatie te zijn (al hoorde ik later wel dat James en Vicky verder waren gegaan).

Kalymnos gaf me mijn eerste kennismaking met duiken op Griekse eilanden, en mijn reis naar Epidavros kwam niet lang na mijn eerste ervaring op het vasteland nabij Athene (In The Lap of The Sea Gods, januari 2017).

Ik heb genoten van al deze en andere reizen, grotendeels omdat Grieks duiken onderdeel wordt van een naadloos pakket dat spectaculaire landschappen en oude ruïnes, overvloedig eten en drinken, de cultuur en de inheemse vrijgevigheid omvat.

Dit laatste komt goed tot uiting in Epidavros, dat door mond-tot-mondreclame een bepaalde status lijkt te hebben bereikt, maar waar, zoals verschillende mensen mij vertelden, de kosten van levensonderhoud de helft kunnen bedragen van die van de mond-tot-mondreclame.

Ondanks de economische problemen van het land is dit een plek waar ze zullen aandringen op het leveren van overvolle voorgerechten, salades en zoetigheden, zelfs als je alleen maar om een ​​hoofdgerecht vraagt, en je zult nauwelijks het verschil op de rekening merken. Als zulke gastvrijheid plezier schenkt, ben ik dankbaar dat ik er een ontvanger van ben.

Het centrum van Epidive ligt vlakbij de steiger en pal naast het comfortabele Posidon Hotel, waar ik logeerde. Het is goed om voor het ontbijt naar de voorkant te kunnen lopen en te zien hoe iedereen hard bezig is met het voorbereiden van de uitrusting en de boten – er gaat niets boven het kijken naar anderen aan het werk. We gooien af ​​op een beschaafde 9.30 of 10.

De diepe amforaduik die ik noemde was beslist vreemd. Ik heb in de loop der jaren heel wat amforen gezien en ik zou er niet voor terugdeinzen om er één te zien, hoe mooi de sponsgroei er ook uitzag, zo werd mij verteld.

In dit geval daalden we af naar ongeveer 38 meter en waren we aan het hergroeperen toen bleek dat een zeer ervaren gastduiker, die ervoor had gekozen om een ​​duiker uit te proberen, droogpak voor het eerst serieus, had zijn instructies verkeerd begrepen en had nagelaten gewichten in zijn BC-zakjes te stoppen.

Uit angst voor elke poging van zijn kant om in deze delicate toestand op te stijgen, werden er gewichten gehaald en naar behoren verzonden en gemonteerd, terwijl andere duikers ervoor zorgden dat de gast niet onwillekeurig ballistisch werd.

Tegen de tijd dat alles geregeld was, stond ik op het punt om in deco te gaan en omdat het niet de moeite waard leek om te blijven, stak ik mijn duim omhoog.

Er was geen spoor van de amfora te bekennen, dus had ik een paar foto's gemaakt van wat leek op een verlaten koppotige middenbak vol weggegooide granaten.

Pas later vertelde Vicky me dat ze de site-eigenaar had gezien, An Octopus ‘bijna net zo groot als ik’, terwijl hij zich probeerde te verbergen onder het afval terwijl ik dichterbij kwam.

Het hoefde niet gehaast te zijn – ik had nog niet eens een uitstekende tentakel op mijn geheugenkaart vastgelegd.

DUS DAT WAS EEN DUIK OM TE VERGETEN, hoewel ik natuurlijk de plicht heb om ongewone ervaringen voor DIVER-lezers vast te leggen.

De eerste duik was naar een zelfde soort diepte van 40 meter geweest, met James en Vicky. Ze vertrokken over het zand vanaf de aanlegplaats en daalden af ​​naar een steile muur.

De vissen aan de muur waren geïsoleerde voorbeelden van de belangrijkste soorten die je in deze wateren gewend bent te zien: de zeer kleurrijk versierde en regenbooglipvissen, knap geschilderde kamberen te midden van de zwermende zwarte mediterrane chromis.

De sponzen waren net zo overvloedig en kleurrijk in karmozijnrood en goud als mij was beloofd, met hier en daar een vuurworm of zeester te zien, en na het klimmen was het aangenaam om de verschillende geulen bovenop de muur te verkennen.

Bij het Labyrint van Zeus, op een afstand van 25 meter, waren er enkele leuke kleine doorgangen, compleet met maanpoelen, en kleine roggen kwamen uit het zand omhoog toen ze werden gestoord door het passeren van een duiker.

Op de site met meerdere niveaus genaamd Aquarium had ik tijdens mijn eerste poging moeite om me zelfs op inwoners zo groot als murenen te concentreren, dankzij een verbijsterend en irritant beslaand probleem met mijn vertrouwde oude grootoogmasker.

Na een tijdje kwam ik naar boven, verwisselde het en ging regelrecht terug naar beneden om nog een keer in mijn eentje naar Aquarium te gaan in de schaduw van de boot. Ik heb een ontspannende tijd gehad met het fotograferen van visportretten op deze goedbenoemde plek; de steile topografie maakt het interessant, en hoewel de vissen misschien klein waren, waren ze er in overvloed en kleurrijk, met de lipvissen, kammers en damselfish, maar ook een flink aantal zilverkleurige brasems.

Ik heb ook een paar kleine Flabellina affinis gezien, de stekelige violetkleurige naaktslakken die veel voorkomen in delen van de Middellandse Zee.

Epidive doet veel proefduiken voor bezoekers. Ik miste degene die ik deed tijdens mijn verblijf voor de kinderen van de stad, wat klonk als een oefening in het hoeden van katten, maar ik deed wel mee met de pret toen een boot vol voornamelijk Amerikaanse studenten op een yoga-retraite was. vakantievilla in Epidavros koos voor een dagje activiteit. De meesten van hen gingen strandschoonmaken, maar een half dozijn wilde ook eens proberen te duiken. Dit deden ze vanaf een van de boten in een ondiepe, beschutte baai.

In plaats van een lastige boottoegang werden de uitrustingen aan de zwemmers in het water aangepast – een goede regeling, en de studenten leken allemaal ontspannen.

Slechts één van de nieuwe duikers besloot na een korte onderdompeling dat het schoonmaken van het strand een voorkeurstijdverdrijf zou zijn, maar de anderen waren duidelijk enthousiast.

Jolisa, een studente milieuwetenschappen, had al eerder gedoken – zes keer in een koud meer in Pennsylvania – zodat ze met Yves en mij mee kon gaan op een snelle onderwaterschoonmaak in iets diepere wateren boven met damsels bezaaide zeegrasvelden.

Ze dwaalde onvermoeibaar rond en raapte meer weggegooide spullen op dan Yves’ tas kon bevatten, alsof ze het voor de kost deed.

Later hielpen we mee met het schoonmaken van een klein strandje dat vaak werd gebruikt voor barbecues en picknicks. Het zag er redelijk onschuldig uit toen we er naartoe zwommen, maar van dichtbij heel anders.

De schok kwam toen ik me dat zelfs bij velen realiseerde tassen gevuld, voornamelijk met plastic flessen, hadden we alleen maar het oppervlak bekrast. Maar het enthousiasme voor de schoonmaakwerkzaamheden onder een brandende zon was goed om te zien.

DE LAATSTE DUIKDAG was er één die in mijn gedachten blijft hangen. De Aventis III was een vrachtschip van 85 meter en 27 jaar oud toen het in de vroege uren van een novembernacht in 2004 rotsen raakte bij een klein eiland ten westen van Agistra, zo'n 15 kilometer van Epidavros.

Het weer was prima en het was een heldere nacht. Het gerucht gaat dat de kapitein op dat moment werd afgeleid door een dame in zijn hut.

Het schip ligt met de boeg bovenaan op 18 meter hoogte, dit gedeelte is duidelijk zichtbaar vanaf de duikboot door het kristalheldere water. Het achterschip heeft een schaduw van minder dan 50 meter, dus er is voor ieder wat wils op de camping.

We liepen over de uitgestrektheid van de stuurboordzijde van de romp, over de brug en naar beneden richting de zeebodem, waar verschillende dekonderdelen terechtkwamen, voordat we op een ontspannen manier weer over de dekken slingerden. Er was genoeg te ontdekken op het intacte wrak, waarna we tijd doorbrachten met ontgassen op de rotsen. Dat zinken was een zegen voor duikers.

Later gingen we naar een locatie ten noorden van Epidavros – Yves maakt geen reclame voor de exacte locatie van zijn ‘minotaurusgrot’, en met goede reden. We meerden dicht bij de ingang af, een lange spleet van ongeveer 5 meter diep richting de voet van de muur.

Vooraf gewaarschuwd had ik een shortie aan mijn 3 mm toegevoegd wetsuit en ook een capuchon. Ik was blij met deze voorzorgsmaatregel toen ik Yves door de spleet volgde en een verbijsterende thermocline in ging.

Aan de andere kant van deze vloeistofbarrière was het warme zoute water vervangen door een schok van koeler water van ongeveer 14°C.

Elke kilte werd snel vergeten door de opwinding van het zijn in de uitgestrekte grot die zich nu aandiende. De lichten van onze groep van vier verlichtten een beeldentuin van oude stalagmieten tussen grijze platen en rotsblokken, en lieten schaduwen rond de muren jagen. Deze brachten het oog in verwarring; Ik hoopte snel bewegende dingen te zien, maar geen schaduwen.

DAN HET LICHT VAN YVES Ik pikte ze eruit, nog geen schaduwen die op een schim leken – grote zeehonden, twee stuks, die heel snel langs de muren vlogen, van neus tot staart. De kamer was te groot voor mijn camera om meer dan een schimmige glimp op te vangen. We liepen verder, evenwijdig aan de zee, en nu pas kon ik ver weg aan mijn linkerkant de smalle blauwe ramen onderscheiden.

We gingen door een kleine thermocline en kwamen in een andere kamer. Er was hier een grote maanpoel, maar toen we erin gingen, gaf Yves aan dat het een slecht idee zou zijn om onze regs te verwijderen. In de ruimte bevond zich een ongezonde hoeveelheid zeehondengas.

Terug in de eerste kamer zagen we de vliegende zeehonden weer. En dan weer, dezelfde kant op als wij, maar voor onze langzame stoet uit rennen – alleen deze keer waren er drie van de fantoomvormen, de een iets kleiner dan de anderen.

Dit verraste zelfs Yves, die had verwacht er niet meer dan twee te vinden. Het bleek een koppel te zijn met een groot kind.

Dit waren ook geen gewone zeehonden. Mediterrane monniksrobben onderscheiden zich doordat ze geen oren hebben en behoren tot de meest bedreigde zeezoogdieren ter wereld. Er wordt geschat dat er niet meer dan 600 over zijn.

Een keer eerder had een eenzame monniksrob mij in een grot op Madeira laten schrikken door uit het niets op te duiken en langs mijn schouder te vliegen, dus ik wist hoe snel ze bewogen – die had ik ook niet kunnen fotograferen. Maar zo’n meeslepende ervaring had ik in Epidavros niet verwacht.

Er wordt gezegd dat monniksrobben een comeback maken in de Egeïsche Zee, en daarom is de geheimhouding van Yves een verstandige voorzorgsmaatregel.

Er zijn in deze streken in grotere aantallen mensen die een kick krijgen van harpoengeweren dan monniksrobben, dus het is raadzaam om ze goed uit elkaar te houden.