Tussenstops op de snelweg

Na een boottocht van 27 uur gekust door een milde zeebries, opende ik de jaloezieën van mijn hut en werd opgewacht door een prachtige asgrauwe berg met daarachter de opkomende zon.

Ongeveer 230 zeemijl voor de kust van Cabo San Lucas in Mexico ontspringt de eerste van de Socorro-eilanden, San Benedicto, uit de zee.

Duizenden jaren van regen en lavaschade hebben de perfect gerimpelde buitenmuren van de vulkaan gevormd, die tot aan de waterkant doorlopen. Er waren twee nachten verstreken sinds mijn voeten het land hadden geraakt, en het zou nog vijf nachten duren voordat mijn aardse benen terugkeerden.

De Revillagigedo-archipel, vaak de Mexicaanse Galapagos genoemd, ligt in de oostelijke Stille Oceaan. Het werd in 2017 uitgeroepen tot Nationaal Park en een jaar eerder tot UNESCO-werelderfgoed.

Ongeveer 57,000 vierkante kilometer rond de eilanden is nu beschermd tegen de ontwikkeling van visserij, mijnbouw en toerisme, waardoor dit het grootste zeereservaat van Noord-Amerika is.

Deze wateren waren koel en rijk aan voedingsstoffen Californië stromingen komen samen met de zuidelijke Costa Ricaanse stroming en bevatten een van 's werelds grootste verzamelingen haaien en mantaroggen. Satellietstations die strategisch op de duikplekken zijn geplaatst, vertellen ons dat veel haaiensoorten – waaronder zijdehaaien, zilverpunthaaien en hamerhaaien – migreren tussen Cocos, Galapagos, Malpelo en Socorro. Ze navigeren door de corridors tussen deze voedselrijke onderzeese bergen op wat bekend staat als de Shark Highway.

San Benedicto is ongeveer vijf kilometer lang. De vulkaan barstte voor het laatst uit in 1952 en vernietigde in tien maanden tijd het grootste deel van het leven.

Tegenwoordig zijn sommige planten en zeevogels ongeveer het enige dat op het rotsachtige eiland leeft, waarvan we de zuidkant hebben verkend op een plek genaamd de Canyon die door deze uitbarsting werd gevormd. Duikgids Pedro informeerde ons na het ontbijt, terwijl een nieuwsgierige blauwvoetgent toekeken.

Dankzij onze strategisch geplaatste ligplaats en het geluk van de windgoden konden we direct vanaf de boot naar binnen springen om af te dalen naar het schoonmaakstation op 24 meter hoogte en de haaienactie in de vroege ochtend te aanschouwen.

Afdalen zonder referentie kan desoriënterend zijn, maar we vertrouwen op de lokale expert Ivan toen hij ons de afgrond in leidde. Na ongeveer een minuut doemde de donkere bodem op en konden we enkele rotsformaties onderscheiden.

Binnen enkele seconden begon een overvloed aan zilverkleurige lichamen te schijnen in het zonlicht toen ze het schoonmaakstation naderden en wegschoten. In slechts 10 minuten werden we gezegend met zijdehaaien, Galapagos- en zilvertiphaaien en genoten we van een bodyscrub in de barberfish-salon.

Een handige briefing later die dag gaf ons meer kennis over hoe we deze prachtige, slanke wezens konden identificeren.

De Galapagos-haaien zijn breed, hebben een ronde neus en een groot deel van hun lichaamsmassa bevindt zich aan de voorkant van hun lichaam, terwijl zilvertips witte randen hebben op al hun lichaam. vinnen. De zijdeachtige rug vin bevindt zich achter zijn borstspier vinnen.

Drie extra duiken in de buurt van en rond de Canyon gedurende de dag werden afgewisseld met eten, rusten en wat lezen. Naarmate de dag verstreek, werden de zijdehoenders steeds nieuwsgieriger en gingen ze ondieper naar de boot, wat een aantal interessante veiligheidsstops opleverde.

Er was zelfs een ongeplande snorkel met een groep valse orka's!

Dag 2 was op de beroemde Boiler-locatie ten westen van het eiland. Een week eerder had de bemanning daar twee walvishaaien gezien.

Naarmate de zon hoger kwam, konden we zien dat we dicht bij enkele indrukwekkende scherpe rotsblokken lagen afgemeerd die een ring voor het eiland vormden. We konden ook grotten en asgrauwe stalactieten onderscheiden aan de achterkant van San Benedicto. Hoe afgelegen en dor het land ook is, je kunt de schoonheid ervan niet beu worden.

De Boiler is het overblijfsel van weer een vulkaankrater, en in onze goed georganiseerde groepen gingen we aan boord van de skiffs om naar het gebied met borrelend water te worden gereden dat de plek zijn naam geeft.

Wij hebben een negatieve boeking gedaan. Witpuntrifhaaien zaten lui op de richels, en grootoogtongen bewogen zich trevally in een georganiseerde keten in het ondiepe water.

Twee geschulpte hamerhaaien doken dicht bij het rif om ons te bekijken voordat ze langzaam terug het blauw in kronkelden. Wat er daarna gebeurde was het begin van een 40 minuten durende achtbaanrit met manta's!

Ik heb nauwe ontmoetingen met manta's meegemaakt in de Rode Zee en Mozambique, maar had er nog nooit zoveel bij elkaar gezien als bij de Boiler.

Een volwassen chevronmanta (zwart-wit) kwam voorbij en keek ons ​​aan, gevolgd door nog een en nog een en nog een! Ze dansten samen, voedden en genoten ervan om in de stroming schoon te worden gemaakt, en hadden zowel interactie met de duikers als met elkaar.

Ze krulden en ontkrulden hun hoofd vinnen, gebruikt als elektroreceptoren om ons in het water te ‘voelen’. Uit het niets vloog een nog grotere zwarte (melanistische) manta de bouillon in en begon op haar zij te rollen en te vliegen, waardoor ze een beter zicht op ons kleine mensen kreeg.

Zwarte manta's zien eruit als stealth-bommenwerpers en vormen een kwart van de Socorro-bevolking. Mijn vriend werd gek en deed de bewegingen van de manta van buik tot buik na. Het zien van één van deze roggen was zijn droom voor deze reis.

Terwijl ik zag hoe een chevron-manta op mij afkwam, richtte ik mijn oog op de zoeker van mijn camera om de geldopname te maken.

Mijn fisheye-lens gaf echter een misleidende oriëntatie. Als de borstvinnen vin op mijn hoofd viel, besefte ik dat ik iets eerder had moeten wegduiken. De kracht in die vleugels is enorm!

Terwijl ik ondieper werd en voorzichtig was om weg te blijven van de golf bovenaan de duikstek, straalde mijn groep. Er waren ook een paar tranen, het resultaat van de spirituele interactie tijdens deze duik.

Tijdens het tweede ontbijt werden er veel verhalen uitgewisseld en alsof in een poging om de sensatie van het zeeleven van de dag te overtreffen, passeerde een moederbultrug en haar kalf dicht bij het eiland terwijl we vanaf het bovendek vol ontzag toekeken.

De dag verliep met nog een paar mantastische momenten en het gesprek ging 's avonds verder met een ID-workshop. Met behulp van onze foto's van hun onderkant keken we of de roggen hier eerder waren gespot, waarbij we verwezen naar boeken van de Pacific Manta Research Group.

Een 30-jarige mannelijke chevron-manta genaamd Marty werd voor de vierde keer geïdentificeerd in San Benedicto. We vroegen ons af hoeveel duizenden kilometers hij had afgelegd sinds zijn eerste waarneming daar in 2004.

Onze reis van 80 mijl naar Roca Partida begon na de laatste duik van de dag. Toen we de volgende ochtend naar buiten keken, zagen we een met guano bedekte rots uit de zee steken, het enige dat overblijft van het midden van een vulkaanplug.

De duikstek zou een steile muur zijn zonder bodem, in tegenstelling tot de andere die we hadden gezien. Ik vond het geweldig om te zien hoe de topografie van dit kleine gesteente onder water in omvang zou toenemen, als een vulkanische versie van een ijsberg!

We daalden af ​​naar de meer beschutte oostkant en trokken tussen de noord- en zuidhoek, waar het grootste deel van het zeeleven rondhing.

Binnen enkele seconden hoorden we en waren we al snel in de opgewonden aanwezigheid van dolfijnen. Een groep tuimelaars danste verwoed om ons heen en hing toen plotseling verticaal in de waterkolom, langzaam zinkend.

Waarom ze dit doen is onbekend, hoewel het een teken van onderwerping zou kunnen zijn. Ze raken in trance, vergelijkbaar met tonische immobilisatie bij een haai.

Mijn mededuikers leerden al snel hun lesje door dit fenomeen te fotograferen, als de pieptonen van ongelukkige mensen computers haalde ze uit hun afdalingen! De pod dwong sommige duikers zelfs interacties op door dicht tegen hen aan te duwen, alsof ze wilden spelen.

Andere duiken gedurende de dag leverden ons een grote Galapagos-haai, zilvertips, geelvintonijn, zwartpunt-oceanen en wel 40 witpuntrifhaaien op, opgestapeld op richels. Deze waren erg moeilijk te fotograferen door de sterke golfslag bij de muur.

Een onverwachte wending in het weer zorgde ervoor dat we na de derde duik vertrokken en richting Socorro Island gingen. Een roodsnavelkeerkringvogel zag ons weg toen we het anker ophaalden voor een hobbelige nachtelijke reis van 70 mijl.

Socorro is het groenste eiland van de archipel. De laatste vulkanische activiteit vond plaats onder water, in 1993. Een grote Mexicaanse marinebasis daar sinds 1957 handhaaft de beschermde status van het Nationaal Park, en ons schip werd aan boord gegaan om te controleren of we allemaal legitieme passagiers waren.

Dit is een verplichte controle voor alle liveaboard-operators.

Socorro heeft vijf duikplekken, maar vanwege het slechte weer konden we maar aan één kant duiken. Op de hoogte gebracht van Punta Tosca gingen de eerste drie groepen aan boord van de skiffs naar de “vingers” van lava die zich vanaf het eiland in de zee uitstrekken.

Je kunt ‘sprongen’ maken tussen de buiten-, middel- en binnenvinger als je de golf correct timet.

Onze gids Martyn zag veel zijdehaaien aan de achterkant van de boot, waarschijnlijk het gevolg van het aantal vliegende vissen dat tijdens de nachtelijke overtocht op ons achterdek was gekamikazeerd. Onze groep sprong hierheen en een nieuwsgierige haai volgde ons de hele duik.

Duik twee was mijn favoriet. Het was echt een duik in rifstijl en we kwamen kogelvissen, grunts, Moorse idolen, snappers en de levendige oranje kluivervissen tegen die de manta's schoonmaken. Clarions zijn endemisch in het gebied (vernoemd naar het vierde eiland, nog eens twee dagen varen). Het was leuk om kleur te zien na vele dagen blauw!

Later die dag kwam er een drietal parende groene schildpadden naar de achtersteven, wat interessant was om te zien.

Vanwege de tijd die de marine-inspectie in beslag neemt, worden er bij Socorro slechts drie duiken gemaakt, maar wordt na het diner een nachtsnorkel met zijdehaaien aangeboden.

Er mogen niet meer dan tien mensen tegelijk het water in, maar zonder het constante licht dat de ogen van haaien kan beschadigen.

Mijn vriend en ik wachtten, omdat we wat tijd wilden besteden aan het fotograferen van de haaien. Binnen enkele minuten had het grootste deel van de eerste groep het water verlaten; de minder ervaren duikers vonden het verontrustend. De haaien komen dichtbij en soms zie je ze pas op het laatste moment.

Ik tilde mijn camera op om een ​​naderend individu vast te leggen, maar hij kwam steeds dichterbij en voordat ik het wist, had hij mijn camera met zijn kin gestoten!

Ik kan alleen maar aannemen dat hij zichzelf in mijn lens zag, of een hekel had aan de flitser. Wat een opwindende ervaring!?

Terwijl het gespetter van de snorkelaars toenam, besloot de bemanning dat het tijd was om de haaien wat rust te gunnen, en gingen we naar het dek.

Het was te schokkerig om de volgende dag in Cabo Pierce aan de andere kant van het eiland te duiken, dus besloot de schipper terug te gaan naar het meer beschutte San Benedicto voor onze laatste dag, omdat dit ieders favoriet leek te zijn. Het zou opnieuw een hobbelige nacht worden. Godzijdank voor de tijd voor een dutje aan de oppervlakte!

Vier andere schippers waren tot dezelfde beslissing gekomen, dus een slaperige stem boven de tannoy liet ons weten dat de eerste duik om 7 uur zou plaatsvinden om de ochtendspits te vermijden. We sprongen uit bed, trokken onze duikuitrusting aan en reden met de skiff naar Fondeadero. Een andere blauwe afdaling naar iets troebeler water bracht ons naar een interessante topografie die leek op de zeshoekige gestapelde rotsen van de Giants Causeway. We volgden de lavamuur en zagen een grote pijlstaartrog in het zand, vergezeld van een torpedorog en enkele witpuntrifhaaien in het ondiepe water.

In dit groenere, koelere water begonnen mijn maatje en ik te ondiepen, in afwachting van een lekkere warme mok thee en een bord Eggs Benedict. Vanuit het niets naderde een gigantische manta uit de Stille Oceaan, genietend van een wond op haar buik die werd ontdaan van parasieten door het trouwe squadron oranje kluitvissen.

Ze cirkelde een paar minuten rond ons in een hypnotiserende zweefvlucht voordat ze vertrok in de schittering van de zon.