Het splitsen van de duiken op Bali

Omdat mijn vrouw Maria en ik bijna negen jaar geleden ouders geworden, was duiken altijd een groot en natuurlijk onderdeel van onze plannen toen we naar een nieuwe gingen kijken vakantievilla bestemming.

Naarmate de tijd verstreek en we meer ervaren duikers werden, bereikten we het punt waarop 80-90% van onze duikers vakantievilla moest in verband worden gebracht met ademen onder water. Cultuur en andere dingen die op het land te zien en te beleven zijn, kwamen uiteraard op de tweede plaats.

Toen we besloten ouders te worden, twijfelden we er niet aan dat zodra we kinderen kregen, onze eigen behoeften en bezigheden altijd op de tweede plaats zouden komen. Maar hoewel ouder worden waarschijnlijk de grootste ervaring is die iedereen kan overkomen, konden we het duiken nooit vergeten en hadden we altijd het knagende gevoel dat we die perslucht misten.

Zelfs met jonge kinderen heb ik mijn duiken kunnen volhouden, dus het was ongetwijfeld Maria die het grootste duikoffer bracht. In de afgelopen acht jaar hebben we slechts een bepaalde hoeveelheid duiken samen kunnen realiseren.

Vijf jaar geleden, Toen onze dochter drie was, hadden we een geweldige tijd vakantievilla in Noorwegen. Gulen-duikcentrum in de buurt van Bergen werkte samen met kleuterleidsters uit de stad om voor onze kinderen te zorgen en hen een aantal fantastische natuurervaringen te geven terwijl wij en andere duikminnende ouders onder water gingen.

Sinds de komst van onze zoon stond onze vakantie echter tot deze zomer minder in het teken van duiken. Met onze kinderen van vier en acht jaar hadden we gespaard voor een reis naar Bali, omdat we het gevoel hadden dat we eindelijk weer wat duiken konden introduceren in een gezinsuitje.

Als je van duiken houdt, wil je niet naar Bali gaan zonder je hoofd onder water te steken, maar het Indonesische eiland biedt ook nog veel meer ervaringen voor alle leeftijden.

Vrienden die er eerder waren geweest, zeiden dat het een goed idee was om rond te reizen en op verschillende plaatsen te verblijven, om beter van alle natuur- en culturele ervaringen te kunnen genieten, omdat ze voor dat doel de halve wereld rondreisden. We kozen er echter voor om te blijven waar we de gemakkelijkste toegang tot duiken hadden.

We kwamen terecht in een ruim opgezet resort in Kubu. Het had twee zwembaden, een restaurant en natuurlijk een eigen duikcentrum. Natuurlijk konden we onze kinderen niet alleen laten, dus samen duiken was nooit een optie, maar als je net zo veel samen bent als wij met een gezin vakantievilla, een beetje zen-tijd onder water is niet zo erg.

Het was duidelijk niet de eerste keer het resort had ouders ontvangen die om de beurt moesten duiken. Er waren een aantal ‘share-as-a-family’-pakketten waaruit je kon kiezen.

Uiteindelijk kochten we elf duiken, en omdat het Maria’s beurt was om de meeste tijd onder water te krijgen, kreeg zij er zeven en ik vier.

Mijn eerste duik was op de USAT Liberty, een van die wrakken waar veel duikers die behoefte aan roest hebben, over gehoord hebben. Het transportschip uit de Tweede Wereldoorlog was in januari 2 onderweg van Australië naar de Filippijnen met spoorwegonderdelen en andere vracht toen het werd opgemerkt door een Japanse onderzeeër en werd aangevallen.

Een torpedo sloeg in, maar het schip zonk niet onmiddellijk, dus begonnen een Amerikaanse en een Nederlandse torpedobootjager de Liberty naar een veilige haven op Bali te slepen. Ze passeerden Tulamben toen de hoeveelheid water die werd ingenomen te groot werd, en uiteindelijk sleepten ze Liberty naar het strand zodat de lading kon worden vastgezet.

Het schip bleef op het strand liggen roesten tot op een dag in 1963 de Agung-vulkaan begon uit te barsten.

Er kwam zoveel lava vrij dat het 13,000 ton wegende en 125 meter lange schip terug de oceaan in werd geduwd. Ze ligt daar nu op een mooie diepte voor duikers, van 7-30 meter.

Je kunt in de middag in Liberty duiken en verzekerd zijn van voldoende omgevingslicht waarin je kunt genieten van het prachtig met koraal bedekte wrak, maar de meeste duikers geven nog steeds de voorkeur aan een duik in de vroege ochtend, wanneer de zon nog nauwelijks boven de horizon is gekropen en de zon nog maar net boven de horizon is gekropen. Het aankleden begint op het strand.

De reden dat ochtendduiken zo populair zijn, is dat er altijd een kleine bende bultkoppapegaaivissen rondhangt aan het begin van de duik, bijna precies waar de Liberty in zicht komt.

Zodra de zon hoger aan de hemel staat, zwemmen de bultkoppen uit het zicht.

Als je klaar bent met de bumpheads en de Liberty begint te verkennen, wordt het al snel duidelijk dat de tijd en de geschiedenis ruig zijn geweest op het schip.

We zwommen er omheen en stopten bij een enorm vrachtruim, waar we even naar binnen zwommen foto kans.

Een paar keer wees mijn gids mij op verwrongen metaal. Voordien was ik er niet altijd zeker van geweest of het wrakstukken waren of niet, maar het was een heel mooie wrakduik, en overal waar ik keek was leven.

Er waren waaierkoralen, zachte koralen in alle kleuren van de regenboog, anemonen met aanwezige anemoonvissen en nog veel meer te zien. Veel fotografen nemen alleen hun macrolenzen mee naar de Liberty, omdat ze daar gegarandeerd veel beestjes zullen aantreffen.

Toen onze bodemtijd begon te dringen en we onze veiligheidsstop deden, kwam er een kleine school sweetlips langs voor weer een fotoshoot – de Liberty voldeed echt aan de hype.

Je kunt het bijna niet missen over alle kleine beestjes als je in Indonesië bent, en op Bali zul je niet teleurgesteld zijn als je enkele van de beroemdste aan je logboek wilt toevoegen.

Nadat Maria twee wrakken en een huisrifduik zonder camera had gedaan, wilde ze heel graag de mijne uitproberen, uitgerust met een 105 mm macrolens. Na de duik liet ze mij het hele palet aan allerlei soorten naaktslakken zien en een fantastisch beeld met onder meer twee sierlijke spookfluitvissen.

Ik had veel gehoord over de duikplek genaamd Seraya, die, net als de rest van Tulamben, bijna zwart lavazand heeft dat de zeebodem bedekt.

Op het eerste gezicht lijkt hier niet veel leven in te zitten, maar als je beter kijkt en een professionele spotter aan je zijde hebt, explodeert het zand praktisch van leven.

Op het duikcentrum instrueren ze iedereen hoe ze hun onderwerpen moeten benaderen. We kregen te horen dat we goed rond moesten kijken foto kans, en plaats niet meer dan onze knieën, en misschien een elleboog, op het zand.

Ik was gewapend met een x1.4 teleconverter en een +10 dioptrie. Die extra uitrusting, gemonteerd op mijn macrolens, maakten het mogelijk om zowel dichterbij scherp te stellen als de kleinste beestjes te vergroten, en ik had hem niet tevergeefs met me meegesleept.

Tijdens mijn enige duik in Seraya zag ik skeletgarnalen, veel verschillende naaktslakken, kleine krabben, een baby hengelaarsvis en andere wezens die nauwelijks met het blote oog zichtbaar zijn. Maar zonder mijn spotter weet ik zeker dat ik geen idee had gehad dat veel van deze beestjes zich vlak onder mijn camera bevonden.

Elke keer dat ik een bepaald dier fotografeerde en besloot dat het tijd was om het met rust te laten, hing mijn gids een paar meter verderop rond en gaf mij het sein om iets nieuws te ontdekken.

Dit was echter een gezinsvakantie, dus het was Maria's beurt om de meeste tijd onder water te krijgen. Ook al had ik maar tijd voor vier duiken, het waren pure duiken van wereldklasse.

Een van hen, waar de overvloed aan leven verbazingwekkend was, lag op slechts drie minuten lopen van het resort.

De hoofdpersoon was een roze pygmee-zeepaardje dat in een roze zeewaaier leefde. Het was niet de eerste keer dat ik dwergzeepaardjes fotografeerde, maar ik ben nog steeds verbaasd over deze prachtige kleine dieren.

Ik heb ook gedoken naar een opzettelijk zinkend zinken uit 2014, het Kubu-wrak. Het was een mooie, gemakkelijke duik op een intact wrak met enige penetratie mogelijk. In een van de ruimen staat ook een auto om naar te kijken.

De rest van de reis bestond uit rondreizen op Bali en genieten van het samenzijn als gezin, los van het dagelijkse leven.