Zuidelijke blootstelling

ER IS NOOIT GEWEEST een beter moment om de Rode Zee te bezoeken! Ik weet het, ik ben zeker niet de eerste persoon die dit zegt, en ik weet zeker dat de duikgemeenschap niet zal stoppen Britse duikers eraan te herinneren dat de wrakken en riffen van een van onze favoriete bestemmingen net zo goed zijn, zo niet iets beter. dan ze waren toen de huidige ellende van de Egyptische toeristenindustrie begon.

Reizen naar Sharm el Sheikh is niet langer een direct proces; Op het moment dat we dit schrijven kun je niet rechtstreeks vanaf een Britse luchthaven naar de Sinaï vliegen. Het verlies van Sharm heeft een uitstel geboden aan resorts en exploitanten die worden bediend door de luchthavens van Hurghada en Marsa Alam, hoewel toeristenaantallen (duikers of anderszins)

laag blijven.

Hoewel dit misschien niet goed is voor de resorts en infrastructuur die de duik- en bredere toeristische sector ondersteunen, waaronder veel hardwerkende mensen, is het vrijwel zeker een goede zaak voor ons duikers. We hebben meer ruimte op riffen waar de druk van duikers en snorkelaars is afgenomen.

Omdat ik graag zelf wilde ontdekken of de riffen van het ‘ongerepte’ zuiden zo goed waren als ik me herinnerde, ging ik zo ver langs de Egyptische kust als je kunt gaan voor een duiktrip aan land, naar de resorts Marsa Nakari en Wadi Lahami.

Als u Marsa Alam verlaat, met de Rode Zee diepblauw aan uw linkerhand, doorkruist u een landschap van eeuwenoude fossiele riffen, nu hoog en droog, gescheiden door okerbruine wadi's, de vlakke gebieden, waar de korte

en zo nu en dan zorgt een regenbui ervoor dat lage, smerige vegetatie zich kan voortplanten in deze meedogenloze omgeving.

WAAR DE WADIS ontmoet de zee, baaien met zandbodem zijn ongewoon groen met mangroven; die bizarre zouttolerante bomen die niet alleen de kustlijn beschermen, maar ook een toevluchtsoord bieden aan een complex assortiment dieren boven en onder het oppervlak.

Marsa Nakari is een van de drie resorts die al jaren het hart vormen van kantduiken in de Rode Zee. Het is gecentreerd rond een zandbaai met een kleine houten steiger voor toegang tot de RIB's, met het met palmbladeren bedekte uitrustings- en briefinggebied net boven de vloedlijn.

Iets verder van de kust bevinden zich de tenten en, op een verhoging, een rij chalets in Nubische stijl.

Duiken op het huisrif bij Nakari is gratis en vrijwel onbeperkt. Er zijn een aantal opties die u kunt combineren om uw duiken te variëren en te zorgen voor verschillende hoeveelheden verkenning en gevarieerde profielen, van ondiepe duiken van een uur tot duiken van meer dan 25 meter rond koraaltoppen die reiken vanaf de zeebodem, omgeven door puur wit zand.

Je kunt naar het noorden of het zuiden gaan op het rif dat langs de kust loopt, en RIB's gebruiken om je naar buiten te brengen of op te halen. Zoals je je kunt voorstellen, heb je, als je van plan bent om naar het verste deel van het rif te gaan, een RIB nodig voor beide uiteinden van de duik, en een vertraagde oppervlaktemarkeringsboei. Als u zich wat minder avontuurlijk voelt, is een simpele “go shore/out shore”, zoals het bekend staat, de juiste keuze.

Het is dit eenvoudige systeem, versterkt door een duidelijke kaart en een in-/uitlogbord, dat de kern vormt van Nakari’s aanbod.

VOOR ERVAREN DUIKERSGewoon vanaf de kust naar een koraalrijk rif lopen levert misschien niet veel opwinding op, maar voor een nieuw gekwalificeerd buddy-paar dat graag hun moed wil testen, in de hoop een nieuwe camera uit te proberen of zich gewoon te vergapen aan de vissen, de koralen en zo voor de rest is dit een serieus aantrekkelijk voorstel.

Ik wist niet zeker wat ik van het huisrif kon verwachten. Randriffen behoren tot de gemakkelijkst te beschadigen riffen, omdat ze overgeleverd zijn aan landvervuiling en kustontwikkeling, maar ook aan slecht getimede vin-trappen van onervaren snorkelaars en duikers.

Ik was echter aangenaam verrast en toen we de touwen verlieten die duikers langs het gebied leiden waar de RIB's komen en gaan, passeerden we een verzameling blauwgespikkelde roggen die in het zand aan het jagen waren: het koraal dat ik daar zag was in uitstekende staat.

Kleine vissen, van zwart-witte half-en-half chromis tot gestreepte humbug-jonkers, verstopten zich tussen de koraalkoppen.

Felgele vlindervissen knabbelden aan de koralen, en een krokodilvis maakte zijn beste indruk van een stuk oud gesteente.

Over het geheel genomen zou ik dit een behoorlijk goed huisrif noemen – sterker nog, een van de beste die ik ooit heb gezien. En dit is niet in de laatste plaats te danken aan de Red Sea Diving Safari-filosofie om het aantal duikers laag te houden, om te voorkomen dat er onnodige druk op het rif wordt uitgeoefend. De eenvoudige constructie en rustige ontwikkeling van het resort weerspiegelen dit doel.

Die avond praatte ik met enkele andere gasten, van wie velen jaar na jaar terugkeren naar deze resorts, of hun verblijf afwisselen met liveaboard-duiken. Ze genoten van de geboden vrijheid en ruimte – en van het vermijden van zeeziekte.

Een nachtduik van 45 minuten leverde nog meer bewijs dat de plaatselijke riffen rijk waren aan leven, vooral rond de pinakels en bommies met zandbodem in het zuiden.

Ik had de tijd van mijn leven en fotografeerde alles, van inktvissen tot grote heremietkreeften, terwijl ik rond het rif sjokte met massa's anemonen op hun schelpen.

De anemonen profiteren van de rommelige eetgewoonten van de krabben en bieden bescherming in de vorm van een arsenaal aan met steken beladen tentakels.

Later die avond hoorde ik dat de wind naar verwachting de komende dagen zou aantrekken en dat we er het beste van zouden maken door naar een offshore-locatie, Habili Nakari, te gaan voordat het weer omsloeg.

Dit zou mijn eerste kans zijn om tijdens deze reis getuige te zijn van de spectaculaire kleuren en het leven op de offshore-riffen.

Om zeven uur de volgende ochtend waren we in de RIB en reden we naar het oosten. De kapitein had zijn telefoon in de hand om de GPS te volgen. Hij deed opmerkelijk werk bij het berijden van de zich al aan het vormen vormende golftoppen, opgezweept door de noordelijke golven.

Het was een gezegend korte reis, en binnen een paar minuten bevonden we ons in kalm, helder water, langs wat leek op een kunstmatige cilinder ter grootte van een huis, ondersteboven op de zeebodem. Het was bijna perfect cirkelvormig in dwarsdoorsnede.

DEZE BIJZONDERE HABILI (een naam voor een klein rif dat de oppervlakte niet bereikt) was een van de mooiste die ik heb gezien.

Af en toe hadden sterke stromingen ervoor gezorgd dat enorme delen van paarse, rode en roze zachte koralen de flanken konden bedekken. Duizenden feloranje anthias pulseerden in en uit de koralen, terwijl mijn flitsers flitsten.

We gingen naar een reeks kleinere habili, elk met zijn eigen karakter (bijna een koraalpersoonlijkheid), voordat we terugkeerden naar de hoofdhabili, waar we ondieper werden voor een veiligheidsstop aan de bovenkant van de habili.

De RIB stond op ons te wachten. Omdat er geen permanente ligplaats is, is dit een plek waar je alleen realistisch kunt duiken vanuit Nakari.

De volgende duik zou ons naar Sha'ab Nakari brengen, een groter en meer typisch offshore-rif, hoewel niet minder aantrekkelijk dan de habili. We handhaafden een ondieper profiel en verwonderden ons opnieuw over de zichtbaarheid, gezien de toestand van de zee.

Ik maakte mijn veiligheidsstop af en fotografeerde zorgvuldig de bovenste paar meter van het rif, waarbij ik ervoor zorgde dat ik niet op het vlakke rif terecht zou komen. (Ik heb dit vaak gedaan, soms tot verwarring van een gids.)

De kleuren daarboven kunnen verbazingwekkend zijn: roze, geel en violet, naar voren gebracht door het intense zonlicht.

Die nacht stak de wind echt op en de volgende dag doken we op het huisrif en een baai rijk aan zeegras – de ideale plek om groene schildpadden te vinden die, als volwassenen, een vegetarische levensstijl hebben. De pigmenten in het zeegras geven het vlees van de schildpadden een groenachtige tint, vandaar hun naam.

Een duik vanaf het huisrif op zoek naar de ongrijpbare fluweelvis bleek ook de moeite waard en daarna raakte ik aan de praat met de eigenaar van Red Sea Safari Diving, Hossam, die in de jaren negentig een van de pioniers was van het duiken langs deze kustlijn.

Hossam heeft een interessante carrière achter de rug: er kunnen niet veel voormalige presidentiële garde zijn die nu milieubewuste duikresorts runnen.

DE TIJD OM TE BEWEGEN nog verder naar het zuiden arriveerden en toen we de woestijnweg inreden, werd het landschap natuurlijker, en ik begon te zien hoe het moet zijn geweest toen dit gebied, op een paar militaire bases na, grotendeels leeg was.

Toen we in Lahami aankwamen, bleef het gevoel bestaan. Dit is een veel kleiner resort dan Nakari en voelde intiemer aan.

Omdat er maar een handjevol gasten aanwezig was, vond ik al snel mensen met gemeenschappelijke interesses. Als eenzame reiziger zou ik zeggen dat dit misschien de betere optie is voor iedereen die zonder buddy arriveert.

Ik weet niet zeker of er verder naar het zuiden centra zijn, en het heeft nog steeds een pioniersgevoel. Hoewel een groot deel van de kustlijn van de Rode Zee ontwikkeld is (en in sommige gevallen misschien overontwikkeld), zijn bij Lahami de mangroven gezond en intact. Vanuit het schaduwrijke duikcentrum kunt u een schat aan vogelsoorten, waaronder visarenden, bekijken.

Duiken vanuit Lahami is allemaal RIB-gebaseerd. Twee offshore-duiken in de ochtend en daarna kortere RIB-tochten naar het huisrif voor een middag- of nachtduik zijn de norm.

Voor mijn eerste duiken beperkte de wind ons tot het huisrif, ook wel bekend als Torfa. Het zicht was vrij slecht, maar het rif was duidelijk uitstekend en een paar groene schildpadden vrolijkten ons op. Het belangrijkste was dat we konden duiken – zelfs bij het slechtste weer was duiken daar, en goed duiken, nog steeds mogelijk.

Nachtduiken bij Lahami was een genot. Het is altijd spannend om je aan te kleden als de zon ondergaat, omdat je je afvraagt ​​wat je zult vinden en we zouden niet teleurgesteld zijn.

Minuten nadat ik op Torfa was afgevallen, zag ik het geel en zwart van pyjama-slakken voordat een andere duiker met zijn fakkel flitste, wat een rode gloed leek te veroorzaken! En ja hoor, hij had de koning van alle naaktslakken gezien, een Spaanse danseres!

Terwijl hij wegreed om de rest van ons een kijkje te laten nemen, viel zijn fakkelstraal op een volledig ontrolde basketstar, die door de lichte stroming werd gefilterd. Hij gebaarde dat ik langs moest komen: “Wilde ik een shotje?”

Ik gaf een “nee”-signaal toen het onvermijdelijke gebeurde en, verstoord door zijn licht, rolde de basketstar zich op en vertrok. Het ging verrassend snel.

Terug aan wal vertelde de duiker me dat beide wezens nieuw voor hem waren. Als ik eerlijk ben, was ik een beetje jaloers op hem: stel je voor dat je hoort dat deze twee opmerkelijke dieren voor het eerst bestaan.

OVER EEN DECOBIER, Ik vroeg mijn mededuikers (sommigen uit Caïro, sommigen uit Italië en de rest Britten zoals ik), wat ze zo leuk vonden aan deze plek? Wat bracht hen steeds terug?

Ze waardeerden allemaal de ruimte en het ongecompliceerde karakter van het aanbod: accommodatie in tenten, duiken, lekker eten en een plek om te ontspannen en er even tussenuit te zijn.

En, zoals iemand mij eraan herinnerde, de enige andere manier om op deze locaties te duiken is per liveaboard en zelfs dan zijn veel locaties binnen de ingewikkelde riffen niet toegankelijk voor grotere schepen, vooral als de wind opstaat.

In de loop van de nacht nam de wind wat af, tot grote opluchting van de visarenden, die het jagen op vis veel gemakkelijker zouden vinden in de wind. Ze keken me de volgende ochtend argwanend aan toen we met onze uitrusting naar de RIB's liepen.

De reis zou een pijnlijke 45 minuten duren naar een deel van het rif dat bekend staat als Lahami South.

Wat een rif was dit! Het bestond uit koraaltuinen met vaak onwaarschijnlijk hoge en dunne koraalsoorten op wit zand.

Gebieden met kleine bommies bevatten vaak een anemoon en de bijbehorende anemoonvis, begraven tussen de belachtige tentakels.

Toen we ondieper werden, kwamen we bij een V-vormige inkeping in het rif; een reeks enorme blokvormige koralen, de een na de ander in pasteltinten, die eruitzien als enorme trappen, voordat ze weer naar beneden vallen en een enorme boog onthullen.

In de duisternis bloeide een andere gemeenschap van gevederde koralen, hun gele en paarse kleuren verborgen zonder fakkellicht. Daarboven scheen een scheur in het rif dansende lichtbundels naar de zeebodem.