Ten zuiden van Sydney

Ik was in het water geweest slechts een paar minuten voordat ik gezelschap kreeg van de plaatselijke pestkop die een aalmoes eiste. Het was een oosterse blauwe taster, een zeer grote soort lipvis en ook nog eens een erg vriendelijke soort.

De nieuwsgierige vis zwom om me heen en tuurde in mijn lichaam maskeren en eigenlijk een plaag zijn. Ik wist dat als ik de vis niet zou voeren, hij zou weigeren me met rust te laten, dus draaide ik een nabijgelegen zee-egel om om hem bezig te houden.

Gropers hebben zeer dikke lippen, ontworpen om schelpen en stekels van zee-egels kapot te slaan. Met twee snelle stoten met zijn lippen had hij het jongetje open en zoog het zachte vlees eruit.

Nu tevreden, liet de blauwe taster me met rust om dit prachtige rotsachtige rif aan de zuidkust van New South Wales te verkennen.

Ik ben opgegroeid in Sydney en heb als kind veel vakanties doorgebracht aan deze kustlijn, die zich uitstrekt van het zuiden van Sydney tot aan de Victoriaanse grens – ruim 300 kilometer aan mooie stranden, prachtige baaien en rotsachtige landtongen.

Nadat ik had leren duiken, werd dit stuk kust een favoriete weekendbestemming, omdat de gematigde wateren een verbazingwekkende verscheidenheid aan endemische soorten herbergen.

En zelfs nadat ik in 1990 naar Brisbane verhuisde, 600 kilometer ten noorden van deze regio, rijd ik nog steeds langs de kust om de omgeving te verkennen wanneer ik maar kan.

Mijn laatste zuidelijke verblijf in juni 2017 was een van de beste.

Op deze reis vergezelde ik een oude duikmaat uit Sydney, Stuart Ireland, die nu in Cairns woont en een van de beste onderwatercameramannen van Australië is.

Onze eerste uitdaging was om van Brisbane naar Shellharhour te rijden, bijna 700 mijl op één dag. Shellharbour ligt 60 kilometer ten zuiden van Sydney

Ik heb in dit gebied, met zijn verscheidenheid aan kant- en bootduiklocaties, op dagtochten gedoken.

Toen we laat in de avond aankwamen, checkten we in in ons hotel en stortten neer. De volgende ochtend werden we wakker met een blauwe lucht en zacht weer; De Australische winters zijn moeilijk te verdragen.

We hadden tijd voor een snelle duik, dus reden naar het nabijgelegen Bass Point en de Blue Metal Loader.

Deze lange steiger is altijd een geweldige duik, vooral als de zee kalm en blauw is. Met nauwelijks een rimpeling aan de oppervlakte konden we gemakkelijk in- en uitstappen over de rotsen, en we waren blij dat we zicht op ongeveer 15 meter vonden.

Al snel kregen we gezelschap van de overvriendelijke Oostelijke Blauwe Groper, de staatsvis van New South Wales. Elke duikstek is de thuisbasis van een familie van deze brutale vissen, die duikers als puppy's volgen.

We verkenden het rotsachtige rif en de steiger tot een diepte van 11 meter, en er was genoeg te zien tussen de rotsen, kelp en zeewier, waaronder naaktslakken, murenen, leren jassen, lipvissen en een kleine inktvis.

Meestal herbergt deze plek tientallen gigantische inktvissen, maar ik kon er maar één vinden.

Later hoorden we van het Shellharbour Scuba Center dat een kleine groep grijze verpleegsterhaaien zich de afgelopen maanden onder de steiger had gevestigd en nog maar net was vertrokken.

Ik vermoed dat ze ook genoten hebben van het smullen van de gigantische inktvis.

Het hoogtepunt van de duik was een enorme school oude vrouwen die rond de pylonen liepen.

Toen we uitcheckten bij ons motel, sprongen we in de auto en reden 220 kilometer verder naar het zuiden. Onderweg reden we langs vele duikplekken die ik kende, bij Ulladulla, Bateman's Bay en Narooma.

Meestal passeer ik Narooma nooit, want voor de kust van deze stad ligt Montague Island, altijd gewassen door helder water en de thuisbasis van een grote kolonie speelse Australische pelsrobben.

Maar tijdens deze reis wilde ik duiken in een gebied dat ik al meer dan 20 jaar niet meer had bezocht, een mooi gebied vakantievilla stad dicht bij de Victoriaanse grens genaamd Merimbula.

Toen we laat in de middag aankwamen, checkten we in bij de Merimbula Divers Lodge, de plaatselijke duikwinkel met goedkope maar comfortabele accommodatie in stapelbedden. We waren hier om enkele van de lokale kantduikplekken te verkennen, en in het bijzonder Merimbula Wharf.

De volgende ochtend was het een beetje koud en bewolkt, maar het water zag er fantastisch uit; vlak en blauw. We kleedden ons snel aan op de parkeerplaats bij de kade, wandelden over het rotsplatform en sprongen in een ondiepe goot.

Hoewel het mogelijk is om onder de kade te duiken, is de belangrijkste attractie op deze plek het rotsachtige rif. We bevonden ons al snel op 14 meter hoogte, en met een zicht van 20 meter konden we het rotsachtige terrein echt waarderen, met veel kleine richels om te verkennen en prachtige sponstuinen.

Sponstuinen zijn een kenmerk van de zuidkust, met kleurrijke sponzen, gorgonen, ascidians, zeetulpen en bryozoën die elke rots versieren. Een nauwkeurig onderzoek tussen de sponzen bracht naaktslakken, heremietkreeften, garnalen, murenen, octopussen en vele aantrekkelijke zeesterren aan het licht.

We hebben het rotsachtige rif een tijdje verkend en kwamen een groot aantal zuidelijke rifvissen tegen en natuurlijk verschillende oostelijke blauwe gropers. Vervolgens gingen we over het zand, omdat ik hoopte een Australische engelhaai te fotograferen. Ik had bij eerdere gelegenheden een paar van deze ongrijpbare haaien bij Merimbula Wharf gevonden, maar had die dag geen geluk.

In plaats daarvan vonden we gewone pijlstaartroggen, Kapala pijlstaartroggen, veel zeepennen, gigantische zandzeesterren, platkoppen, een oostelijke sterrenkijker en een Port Jackson-haai.

We beëindigden de duik onder de kade, die slechts 2 meter diep is, terwijl twee zeer grote gladde roggen om ons heen zwommen. Deze gigantische roggen verzamelen zich onder de kade om restjes van de vissers boven hun hoofd te vangen.

GEDURENDE DE KOMENDE DRIE DAGEN we hebben nog zes duiken gemaakt bij Merimbula Wharf, waarbij we elke keer een ander gebied verkenden en een groot aantal verschillende zeedieren zagen. De engelhaai bleef me ontwijken, maar ik was net zo blij toen ik een zeldzame kuifhoornhaai vond.

Op andere duiken kwamen we poonbaars tegen, een doodskistrog (een soort elektrische rog), een gigantische inktvis, een blauw omzoomde Octopus, een gestreepte wobbegong, een groene schildpad (heel buiten het seizoen) en een pijlstaartrog, 600 mijl ten zuiden van zijn normale verspreidingsgebied. Maar het hoogtepunt voor mij was een ontmoeting met een vleet uit Melbourne, een zeldzame soort die ik al 40 jaar hoopte te zien.

Terwijl we in Merimbula waren, maakten we een ochtendtrip naar het nabijgelegen Tathra, om te duiken in de historische Tathra-werf. Omdat er een kleine deining over de rotsachtige kust spoelde, besloten we om niet via de kust naar binnen te gaan en in plaats daarvan de ladder te beklimmen om in en uit te gaan.

Het enige probleem was dat het 8 meter boven de waterlijn zat, zwaar werk met zware onderwatercamerabehuizingen. Het is ons gelukt en het was de moeite waard, omdat het rotsachtige rif op deze plek sensationeel was. Onder de kade bevonden zich scholen geelstaartscads en oude vrouwen, maar het beste deel van deze duik was het aangrenzende rotsachtige rif tot een diepte van 14 meter.

De sponstuin op deze plek was prachtig, een prachtige mix van pastelkleuren. Bij het verkennen van het rif kwamen we oostelijke blauwe gropers tegen, verschillende Port Jackson-haaien, gestreepte wobbegongs, gladde roggen, evervissen, kuifhoornhaaien, een oostelijke fiddler-rog en enorme scholen geelstaart-scad.

NA DRIE DAGEN HEBBEN WE NOG NAUWELIJKS GEHAD Het duiken in dit gebied was nog maar net begonnen, maar het was tijd om noordwaarts te gaan naar onze eindbestemming, Jervis Bay.

Deze pittoreske baai ligt 120 kilometer ten zuiden van Sydney en was ooit mijn favoriete weekendje weg. Het heeft de witste zandstranden van Australië en een aantal indrukwekkende kantduiken, maar wij waren er om enkele van de bootduikplekken bij Dive Jervis Bay te verkennen.

De monding van de baai wordt gedomineerd door torenhoge zeekliffen, die onder water doorgaan en muren, grotten en doorgangen vormen. Hoewel het duiken buiten de baai goed is, liggen enkele van mijn favoriete plekken net binnen de baai.

Deze locaties zijn ondieper en beschermd tegen de deining, en zijn als zodanig rijk aan een grote verscheidenheid aan zeeleven. Een beetje wind was een perfect excuus om te duiken op een van deze beschermde locaties, de Nursery.

Ik had al meer dan 20 jaar niet meer op deze plek gedoken, dus het voelde goed om in het water te springen en te ontdekken dat het zicht meer dan 25 meter was. We gingen over het zand naar een klein rotsachtig rif op 16 meter diepte. Het was bedekt met gevlekte wobbegongs – we moeten er meer dan een dozijn hebben gezien.

Terwijl we bezig waren met de wobbies werden we plotseling gebombardeerd door een Australische pelsrob, die een rondje om ons heen maakte en weg was.

Vervolgens gingen we het ondiepe water in om het hoofdrif te verkennen, dat bedekt was met de mooiste sponzen en zeeltulpen. Hier vonden we talloze rifvissen, gestreepte wobbegongs, oostelijke fiddler-roggen, kuifhoornhaaien, een grijze verpleegsterhaai, Port Jackson-haaien en verschillende oostelijke blauwe gropers.

Het was een gemakkelijke beslissing om de locatie opnieuw te bezoeken voor onze tweede duik. We zagen veel van dezelfde dieren, maar vonden ook een paar mannelijke reuzeninktvissen die een confrontatie hadden over paringsrituelen.

Deze twee koppotigen van meer dan 1 meter lieten golven van kleur naar elkaar zien en maakten hun lichaam plat om zichzelf groter te laten lijken.

We konden het voorwerp van hun genegenheid, het vrouwtje, niet vinden, dat verborgen moest zijn onder een richel. Bij het verkennen van andere richels vonden we een ananasvis en een andere soort die uniek is voor New South Wales, de oostelijke duivelsvis.

De volgende dag liep de boot niet, dus hebben we een paar kantduiken gemaakt bij Murrays Beach. Dit is altijd interessant, met rotsachtig rif, zeegrasvelden en zandvlaktes om te verkennen. Er waren veel rifvissen te zien, maar het belangrijkste kenmerk van deze plek zijn de roggen, met tientallen gewone pijlstaartroggen, kapala-pijlstaartroggen en oostelijke vioolroggen.

Onze laatste duikdag nam de vorm aan van nog een dubbele boot-duik reis, deze keer verken je twee locaties op de noordelijke binnenlandtong, de Docks en Outer Boat Harbour. De Docks is een van die magische duikplekken waar ik me nooit verveel, met muren, rotsblokken, grotten en sponstuinen om te verkennen tot een diepte van 20 meter.

In juni begint het winterbroedseizoen voor Port Jackson-haaien, en we waren blij om een ​​tiental van deze schattige haaien op de bodem te zien luieren en hun krachten te sparen voor een paar maanden paren.