Somatische reactie van de Rode Zee: een duik in Somabay

Met toegang tot een wereldberoemd scheepswrak, een bloeiend huisrif en allerlei soorten onderwaterplezier tussen de twee, biedt Somabay een stimulerende duikbasis in de Rode Zee, zoals STEVE WEINMAN ontdekt. Het is inderdaad overal zonneschijn en regenboogkoralen – behalve natuurlijk dat wrak.

Door de jaren heen ben ik gekomen te verwachten dat verslagen over het duiken met de Salem Express worden voorafgegaan door de interne strijd van de schrijver over de ethiek van het duiken op zo'n controversieel wrak, vaak gevolgd door reflecties over de ‘spookachtigheid’ van de duiklocatie. Ik had gehoopt het anders aan te pakken.

Dit was tenslotte niet de eerste keer dat ik op een wrak had gedoken waarop relatief recent doden waren gevallen. Ik had besloten de Salem Express neutraal te behandelen, net als elk ander wrak, onderzoek naar mijn ziel te vermijden en me te concentreren op de fysieke kenmerken ervan.

Makkelijk gezegd natuurlijk. We vestigden ons op 30 meter hoogte tijdens de eerste momenten om Orca Dive Club senior te fotograferen instructeur Mohammed naast een van de propellers, het is alsof je op een ander groot wrak zit.
Dan draai je je om en sta je aan het achterste uiteinde van het naar stuurboord gekantelde dek, geconfronteerd met een aanblik die je raakt: een puinveld van rompplaten onderbroken door opengeklapte koffers en dekmeubilair, met twee reddingsboten machteloos gestut. schuin tegen het dek. Het is als een toneel van een ramp.

Dan ben je weg, te druk om na te denken, pauzerend om de details te onderzoeken, langzaam hoger in het water bewegend met het dek aan je linkerkant, dubbele trechters en davits naar je gericht, langzaam de 115 meter lengte van deze intacte rol van de Rode Zee bestrijkend. op een roll-off passagiersschip.

ROND DE BOOG je merkt de schade op die is veroorzaakt door de middernachtelijke inslag van een schip op het rif, waardoor het scharnierende vizier moet zijn opengeschud en de plotselinge toestroom van water is veroorzaakt die al die mensen beneden overweldigde.

Je gaat weer verder, naar de zonnige kant van de boeg, waar de omtrek van het gesloten vizier te zien is. Je beweegt langs de rail richting de halfronde brug en verder. Op de poorttrechter zie je het morbide toepasselijke S-insigne met krans van de Samatour Company. Hoewel het in reliëf is weergegeven, wordt het moeilijk om het koraal te onderscheiden, waarvan er genoeg op het schip aanwezig zijn, maar lang niet genoeg om de contouren ervan te verhullen.

De Salem Express zonk 25 jaar geleden in een storm nabij Safaga. Officiële rapporten beweerden dat 470 mensen omkwamen, maar er zijn berichten dat nog veel meer lichamen werden geborgen voordat, toen het werk te gevaarlijk werd, alle overgeblevenen op zeebodemniveau werden afgesloten.

Dit was een omvangrijk schip, met 430 hutten en een capaciteit voor 142 voertuigen en 1200 personen, maar er wordt beweerd dat het die nacht zelfs toen al overvol was, vol met pelgrims die vanuit Mekka in Saoedi-Arabië naar Egypte terugkeerden.

Wat de waarheid ook is, slechts 180 overleefden het.

“Omdat de passagiers in groepen uit alle delen van Egypte kwamen, was dit in alle opzichten een nationale tragedie”, zegt Mohammed later. Sommige Egyptische duikers kiezen er nog steeds voor om de plek niet te bezoeken, maar deze zeer erudiete man vindt het belangrijk dat de tragedie niet vergeten mag worden.

De Salem Express zonk rond de tijd dat ik begon met duiken, maar voor mij voelt de gebeurtenis nog steeds relatief recent aan.

We gaan terug naar het bovenste achterdek en duiken door een raam zonder glas om de metgezel terug te volgen naar de boeg, waarbij we de cafetaria in u opnemen met zijn vaste tafels en toonbank met dienbladrail en veelkleurige vloertegels. We hebben allemaal op veerboten gezeten en zelfs van opzij bekeken is het tafereel vreemd alledaags. We vertrekken rond het begin van de hutten.

Er is nog voldoende tijd om rond te hangen en het bovenste achterdekgebied opnieuw te verkennen, met zijn ramen en patrijspoorten en mysterieuze uitzichten diep in het schip.

Los van zijn sombere geschiedenis is de Salem Express inderdaad een geweldige duik, maar ik had het mis: het is moeilijk om emotioneel los te komen, en toeren zou voor elke duiker een heilzame ervaring moeten zijn.

Zelfs toen ik later door de foto's keek, vond ik de herinnering aan de duik nog steeds spookachtig. Als je een duiker bent, zullen tragedies als deze nooit uit het zicht en uit het hart verdwijnen.

Niet ver daarvandaan staat een vervolgduik voor ons klaar, bij wat ik beschouw als een spectaculair mooie en ondergewaardeerde koraaltuin genaamd Sha'ab Shir, waar vissen zich in groten getale komen voeden en de harde koraalformaties maar doorgaan en doorgaan. op.

De locatie is op de terugweg naar het noorden voor onze duikboot Lady Cristina, die vervolgens koers zet naar de jachthaven van Somabay.

We hebben zojuist twee overtuigende redenen ervaren om vanuit dit afgelegen resortcomplex te duiken.

Toen ik de naam voor het eerst hoorde Soma Bay riep jaren geleden woordassociatie een Egyptische locatie op met dromerige kwaliteiten. Soma was tenslotte de denkbeeldige genotsdrug in Huxleys roman Brave New World, en het verdovende kruid dat ooit werd geassocieerd met hindoeïstische rituelen – kortom, Soma Bay klonk gelukzalig.

En het zou zeker verslavend kunnen zijn, vooral voor reizende duikers. Maar laat het dagdromen maar zitten – soma is ook Grieks voor lichaam, dus laten we fysiek worden.

We zouden het resort nu Somabay moeten noemen (een marketingtruc die nog niet universeel wordt toegepast onder de resorts waaruit het complex bestaat, maar die wel dient om het concept te onderscheiden van de baai zelf).

Ik was niet voorbereid op de uitgestrekte omvang van Somabay, maar de vijf (binnenkort zeven) hotels en vrijetijdsvoorzieningen beslaan bijna vier vierkante kilometer afgelegen Egyptisch onroerend goed.

Deze hoorn van land wordt aan drie kanten omgeven door de Rode Zee en is toegankelijk via een enkele privéweg met veiligheidscontroles. Het voelt als een echte enclave.

Het is echter slechts een halfuur rijden ten zuiden van de luchthaven van Hurghada, langs de rustige kustweg naar Safaga.
Veel duikers verblijven in de populaire Breakers Diving & Surfing Lodge waar het Orca-duikcentrum is gevestigd, en het hotel was 100% vol toen ik begin november aankwam, maar dat was oké omdat ik in het Sheraton logeerde, ook vlakbij.

Vanuit mijn weelderige executive suite aan de rand van het Sheraton-terrein kon ik in een paar minuten naar Orca wandelen.

Het Sheraton was aanzienlijk minder druk dan Breakers en richt zich misschien op een oudere, iets rustigere klantenkring (dat ben ik). De vijf Somabay-eigendommen hebben allemaal hun eigen identiteit, en fans van windondersteunde watersporten, golf (door Gary Player ontworpen baan) of spabehandelingen (een van de grootste thalassocentra in de buurt, in het Westin golfresort) kunnen hun hart ophalen. ' inhoud.

Ze kunnen ook gemakkelijk een bezoek brengen aan de toeristische trekpleisters van de Nijl, zoals Luxor, tijdens dagtochten.

In feite heeft het ontwerp van het Sheraton echo's van de historische tempel van Karnak (wie wist dat de oude Egyptenaren sportscholen en zwembadbars hadden?), dus overal staan ​​pilaren en sfinxen. Het ziet er allemaal erg indrukwekkend uit, vooral 's avonds verlicht.

Het hotel is net zo verfijnd als u zou verwachten, met zeer goede dinerbuffetten, vriendelijk en efficiënt personeel en goed ingerichte, ruime kamers. This en Breakers zijn de goedkoopste van de Somabay-hotels, hoewel beide een 5*-rating hebben.

Wat ik echter vooral leuk vond aan Somabay was Orca Dive Club. Van de beste restaurants wordt altijd gezegd dat ze een buzz over zich hebben als je binnenkomt, een moeilijk te omschrijven gemompel van tevredenheid van de klanten. Orca leek op elk moment van de dag dezelfde buzz te hebben, en club is daar het juiste woord voor.

Honderden duikers die hun favoriete bezigheden uitvoeren, van het liften van een buggy naar het einde van de lange pier om naar het huisrif te duiken, tot het uitstappen voor een rebreather opleiding sessie, of gewoon lekker uitblazen aan de bar.

Het leek altijd een grote, vrolijke hub, en het vrolijke personeel zorgt ervoor dat de borden draaien met de juiste mix van geklets en expertise. Ze werken hard, maar laten het proces ontspannen lijken. Wilt u uw eigen duikcentrum opzetten? Kijk eerst eens hoe teams als Orca het doen.

Veel van de duikers hier zijn momenteel Duits of Nederlands, wat ik prima vind, want ze zijn meestal goed gezelschap.

OP MIJN EERSTE DAG Ik heb twee duiken gemaakt op het huisrif, waarbij ik 's ochtends vanaf de pier naar het noorden ging en in de late namiddag naar het zuiden ging om van het vervagende licht te genieten. Als je vooropgezette ideeën hebt over huisriffen, laat ze dan bij de deur bij Somabay achter.

Welke kant je ook opgaat, dit uitgestrekte rif is een vrolijke stoet van gezonde, pastelkleurige hardkoraalformaties die je van begin tot eind met plezier bezig zullen houden. Het is de Rode Zee, dus het wordt doorgaans bevolkt door een levendige groep anthias, paren banier- en vlindervissen, jonkvrouwen en anemoonvissen, felrode eekhoornvissen, afstandelijke picassotrekkervissen, snoepstreepgarnalen en kleurrijke mosselen, en af ​​en toe een murene of roze schorpioenvis. Of in ieder geval was het die dag.

Mijn gidsen van Orca leken net zoveel van de duiken te genieten als ik.

Dit is een landhuisrif, een lust voor het oog, en niet te verwarren met arme huisriffen, de gehavende ondiepe opleiding gebieden gevonden voor enkele overzeese duikcentra.

Als je in Somabay verblijft, kun je hier duiken wanneer je maar wilt, van 6 uur tot 11 uur. Het is ook een prachtige faciliteit voor eventuele snorkelaars in uw groep.

ONVERGETELIJK Zoals de huisrifduiken en het dagje Salem Express/Sha'ab Shir waren, waren ze de intro en outro van mijn week in Somabay – er zat ook wat lekker vlees op de sandwich.

Meestal bestond dit uit duiken bij het populaire Panorama Reef, een uur rijden met Lady Cristina of Orca 2, de comfortabele hardboten waarover Orca beschikt.

Panorama is het grootste rif van Safaga, groot genoeg om bij elk bezoek een paar duiken te verdienen. Het biedt uitzichten die net zo spectaculair zijn als de naam doet vermoeden, met uitgestrekte plateaus en steile wanden die aflopen tot zo'n 80 meter, vaak met een gezonde stroming uit het noorden voor levendig stromingsduiken.

Onze eerste duik was een rustige duik die ons naar het zuidoosten bracht, naar de plek waar de boot had afgemeerd. We draaiden rond een eenzame zeewaaier die op een hoek van ongeveer 30 meter stond en bleek een van die prachtige kleine havikvissen met lange neus te bevatten.

Het terrein werd gemarkeerd door imposante pilaren van hard koraal – een gigantische zwarte murene stond rechtop als een pilaar zelf, en blauwgevlekte roggen, een Napoleon-lipvis en vele anemonefish-kolonies behoorden tot de personages die langs onze route wachtten.

Die middag passeerden Mohammed en ik de westkant en gingen regelrecht naar de plek waar de drijvende duikers zouden eindigen, op koraalhellingen vol met koraal. foto-onderwerpen als anemoonvissen, koraalduivels en rozenkoralen, en waar een vriendelijke schildpad een tijdje bij ons kwam.

Op onze volgende reis naar Panorama, een paar dagen later, deden we echter de drift na de lunch – alleen deze keer met de hulp van DPV's.

Deze Bonex-scooters met vijf versnellingen zijn dure modellen, en ik kon zien waarom. Gebruikt door Orca voor opleiding cursussen, ze waren heel anders dan de onhandige DPV die ik voor het laatst had gebruikt, in een visvrij Brits meer.

In feite kostte het me een tijdje om de Bonex onder de knie te krijgen tijdens de ochtendduik, en de fout lag helemaal bij mij, want het combineren van scooter en camera bleek een heel slecht idee. Maar toen ik eenmaal het simpele hulpmiddel had begrepen om mijn rechterarm niet te buigen (duh), vroeg ik me af hoe ik het zo lang zonder prop-power had kunnen doen.

In de middag werd de hele groep langs de westelijke muur gedropt, maar terwijl de anderen op hun drift naar het zuiden vertrokken, trokken Mohammed en ik naar het noorden op ongeveer 25 meter hoogte, en de krachtige scooters maakten het gemakkelijk tegen de stroom in, zelfs in lagere versnellingen .

Met ongeveer 100 bar draaiden we, gingen wat ondieper en konden genieten van de overvloed van de natuur in de vorm van de stroming, maar met krachtondersteuning, waarbij we alleen stopten om te genieten van de aanblik van een buitengewoon kleurrijk hoogtepunt, gehuld in vissen.

Toen de motoren op vier stonden, genoten we opnieuw van het uitzicht en het goede zicht, haalden achterblijvers in en kwamen terug onder de boot met voldoende tijd over om te genieten van de onvermijdelijke bubbelringwedstrijden. Panorama is een spectaculaire speeltuin.

En halverwege de week was er nog een mooie duikervaring, dichtbij genoeg om door een kleine groep vanaf een RIB te worden uitgevoerd. De eerste duik was bij Ras Abu Soma, niet ver voorbij de zuidpunt van het huisrif, en begon in een diepe uitsparing die boordevol glasvisjes zat.

Na de helling kwamen we een schildpad tegen die volgens mij – via het cameradisplay – op ramkoers zat, maar vlak onder mij door passeerde.

Mohammed strekte zijn armen wijd uit om de enorme omvang van een acropora-tafelkoraal aan te geven, en ik genoot van de aanblik van tientallen bannervissen die in formatie over het zand dansten, evenals luie blauwgevlekte roggen en talloze anemoonvissen.

MAAR HET WAS DE TWEEDE DUIK bij Tubya Arbaa, waar ik mezelf in mijn element bevond – zeven pijlers, niet noodzakelijkerwijs van wijsheid, maar zeker van een bruisend, bruisend leven.

Harde koralen, zachte koralen en wolken basslets en anthias sierden de dikke pinakels, die een decor vormden voor een krioelende reeks leeuwen, vlinders, stekelvarkens, eekhoorns en andere vissen vernoemd naar landdieren, grote gemaskerde keizerengelen in paren en nog veel meer.

Ik werd heen en weer geslingerd tussen de kleurrijke groothoekverleidingen en het beter kijken naar de regenboogoppervlakken, want ook dat was rijkelijk de moeite waard – een gestreepte zeenaald die een kerstboomworm aanstootte, koraalforel en sproetige havikvis die mijn bewegingen argwanend volgden terwijl ze zich afvroegen of of niet wegvluchten, zelfs een klein gevlekt hengelaarsvisje, helaas verkeerd om geplant voor mijn egoïstische doeleinden.

Zeventig minuten plezier en niet dieper dan 13 meter, fladderden we vrolijk rond tussen de grotere en kleinere pinakels – van pilaar tot paal.

Als ik de indruk heb gewekt dat duiken vanuit Somabay een groot genoegen is, was dat mijn bedoeling.

Neem een ​​eersteklas duikcentrum, voeg daar superieure accommodatie en goed gezelschap aan toe en meng je goed met een reeks bruisende duikplekken, en wat heb je dan? De kriebels om het allemaal opnieuw te doen.