Glimlachend helemaal naar het zonnige Spanje

HEB JE GEHOORD VAN Eiland Benidorm? Dat wist ik niet totdat ik het zag verschijnen als een van de vier bestemmingen op de route voor een geplande reis om het duiken rond de regio Valencia in het oosten van Spanje te ontdekken.

De andere gebieden op de lijst waren onder meer het zeereservaat van het eiland Tabarca (klinkt leuk), de Romeinse overblijfselen van een wrak genaamd Bou Ferrer (klinkt geweldig), Calpe (klinkt interessant) en... Benidorm. Benidorm! Echt?

Nou ja, er wordt gezegd dat “afwisseling de smaakmaker van het leven is”, dus met een open geest ging ik mee om ze allemaal te bekijken.

Een korte autorit ten zuiden van de luchthaven van Alicante bracht me naar de stad Santa Pola. Typisch zonovergoten en met een redelijk vlak landschap, is dit het dichtstbijzijnde startpunt om Tabarca en het omliggende zeereservaat te bereiken.

Een jachthaven domineert de kust van Santa Pola, geflankeerd door een paar redelijk populaire stranden. Toen ik de avond vóór mijn geplande duik langs de bars en restaurants liep, had ik moeite om Britse stemmen te onderscheiden – dit bleek een Spaanse te zijn. vakantievilla bestemming in hoofdzaak.

Anthias Diving, een vriendelijk duikcentrum opgericht en gerund door oceanograaf Gonzalo Barrio en gelegen in de jachthaven van Santa Pola zelf, kreeg de taak mij naar Tabarca te brengen.

"Hallo! Soja wil! Que tal?” riep ik uit bij aankomst op de ochtend van de duik. In mijn gedachten spreek ik vloeiend Spaans, maar in werkelijkheid is het vrij eenvoudig.

Als er een prijs zou worden uitgereikt voor “de beste boot die het dichtst bij een duikcentrum is gepositioneerd”, zou Anthias deze elk jaar winnen, omdat er letterlijk maar een meter tussen de boot en het gebouw zit – geweldig.

We laadden de boot met onze spullen en samen met twee familieleden van het duikcentrum en een paar Spaanse duikers vertrokken we naar het zeereservaat.

Om daar te duiken, moet je je duikbrevet, verzekeringsgegevens en een recent medisch document overleggen waarin wordt verklaard dat je geschikt bent om te duiken (dit laatste was overdreven, vond ik).

De zeepolitie hield onze boot onderweg ook tegen om onze documenten te controleren, dus ze nemen het serieus. Het gebied rond het eiland werd in 1984 uitgeroepen tot zeereservaat van het hoogste niveau, het eerste in zijn soort in Spanje, dankzij onderzoek uitgevoerd door de afdeling mariene wetenschappen van de Universiteit van Alicante, dat de autoriteiten op het belang ervan wees. Bravo!

Er werd mij verteld dat de tandbaars het hoogtepunt van de duik zou zijn, en Pablo, mijn gids en buddy, legde uit hoe ik ze moest benaderen. “Ze zijn behoorlijk schuw, dus we moeten ze besluipen… geen plotselinge bewegingen, en proberen langzaam te bewegen zonder al te veel bellen te blazen – anders verdwijnen ze”, zei hij.

Een vaste meerlijn zorgde voor een gemakkelijke afdaling van de RIB naar de zeebodem op 26 meter hoogte. Het voelde goed om in een te duiken wetsuit weer na een flink stuk VK droogpak-duiken de week ervoor, en het water was niet alleen helderblauw maar ook een uitnodigende 26°. Een stroming hield mijn hartslag hoog toen we onze maximale diepte bereikten en een strook rots bereikten die deze specifieke duiklocatie vormt.

Pablo ging aan het werk, op zoek naar interessante kleine beestjes die ik kon bekijken.

Een enorme school barracuda's stal vervolgens de show met een fly-past, waarbij ze gewoon langs onze hoofden scheerden - deze jongens waren helemaal niet verlegen.

Hier is een barracuda-weetje voor je: tel de ringen op de schubben en op de otoliet

(een structuur in het binnenoor) en het nummer komt overeen met de leeftijd van de vis!

PABLO BEWEGDE SNEL en leidde me uiteindelijk over de top van de rots waarop we aan het duiken waren en naar een uitgestrekt veld met grof mediterraan zeegras, Posidonia oceanica.

Later hoorde ik dat men denkt dat dit soort zeegras zo oud is als het begin van de mensheid zelf en in sommige gevallen zo'n 200,000 jaar oud is. En daar ontmoetten we de tandbaars – een groot aantal van hen.

Ik stopte met tellen bij 17 individuen, die als een kudde koeien graasden zover de vis mij toeliet te zien.

Pablo had gelijk: deze kerels waren schichtige beesten, en zelfs met de zachtste bewegingen zouden ze weg zijn.

Koebrasem verscheen in scholen van twintig tot dertig tegelijk, en ik genoot ervan om naar deze vissen te kijken terwijl ze in het gras hun gang gingen. Ze leken zich ook niet al te veel zorgen te maken over mijn aanwezigheid en leken de groei van het zeegras onder controle te houden. Naaktslakken leven er in grote aantallen, en af ​​en toe maakte een murene zich bekend, hoewel deze jongens tiddlers waren.

Na de duik en nadat we de boot hadden gelost, ging ik terug naar het eiland Tabarca voor een lunch.

Regelmatige veerboten vervoeren toeristen heen en terug voor een paar euro, en de zeevruchten die in de restaurants worden aangeboden zijn behoorlijk goed. Tabarca is een fantastisch plaatsje waar absoluut niet veel gedoken wordt, en de voordelen van de status van zeereservaat zijn meteen duidelijk.

VOLGENDE OP MIJN De minitour vanuit de Costa Blanca was de stad Vila Joiosa, die me terug naar het noorden bracht, weer langs Alicante en in de richting van Benidorm (slok).

Mijn taak was om met archeologen te duiken op het Romeinse vrachtwrak van de Bou Ferrer, met behulp van de RIB en cilinders van het plaatselijke duikcentrum Ali Sub – spannende tijden!

Mijn eerste vraag over de Bou Ferrer zou waarschijnlijk die van jou zijn geweest – het wrak is bijna 2000 jaar oud, dus hoe weet je hoe het heet?

Antonio Espinosa Ruiz, directeur van een plaatselijk museum dat verband houdt met de Romeinse overblijfselen, kon mij daarbij helpen. “In wezen is niet bekend hoe het schip heette, dus het heeft de achternamen gekregen van beide duikers die het ongeveer zeven jaar geleden ontdekten.” Duikers Bou & Ferrer hadden de plek bij toeval gevonden nadat ze voor anker waren gegaan vanuit een nabijgelegen gebied van aanvankelijk belang.

Onze RIB ontmoette het onderzoeksschip van de archeologen dat al afgemeerd lag boven de Bou Ferrer-site, en ik slaagde erin een losse duikbriefing te bemachtigen van Carlos de Juan, de kerel die verantwoordelijk was voor de coördinatie van het opgravingsproject.

Carlos vertelde me dat vier tot vijf archeologen op de locatie werkten in ploegen van 40 minuten, waarbij ze duiktafels van de Franse marine gebruikten die hen 40 minuten op 26 meter hoogte gaven met een paar redelijk korte deco-stops.

Ik dook met een 29% nitroxmix en met recreatieve duiktafels, dus ik deed mijn eigen ding. Ik volgde de duikers door kristalhelder water tot we de 26 meter-markering bereikten, waar de zaken totaal veranderden.

Om te zeggen dat iemand “het onderste uit de kan heeft gehaald” zou een understatement zijn!

Dit was mijn eerste keer dat ik een werkende onderwaterarcheologische vindplaats bezocht, maar ik had moeten vermoeden dat de omstandigheden visueel misschien niet optimaal zouden zijn vakantievilla-duiknormen.

Een massa pijpen die lucht vanaf de boot erboven naar de industriële stofzuigers voerden, zwaaiden heen en weer, terwijl enorme pijpen vrij over de zeebodem leken te bewegen naast grote plastic emmers met daarin godzijdank weet wat.

Het zicht was op zijn best niet meer dan een meter of twee. De archeologen gingen aan de slag met het zuigen van zand uit een greppel die ze hadden gemaakt om de houten rompresten van het Romeinse schip bloot te leggen, en scoorden tientallen amforen in perfecte staat.

Deze potten waren ontworpen om specerijen, vis, olie en wijn te vervoeren, en ik ontdekte dat sommige van de gevonden exemplaren nog steeds een deel van die lading bevatten.

Tegen het einde van mijn tijd op de site werd de zichtbaarheid dramatisch helderder. Ik verliet de zeebodem eerder dan de andere duikers vanwege mijn bodemtijdlimieten, maar kon mezelf trakteren op ruim 10 minuten kijken vanaf 15 meter boven de overblijfselen terwijl ik aan de meerlijn hing.

Wat een voorrecht was het om in een stukje geschiedenis te hebben gedoken dat al bijna twee millennia door zo weinig mensen is aangeraakt.

Ik verliet het water behoorlijk opgewonden die middag!

DE BOOT WAS VOL, en we volgden Gosia allemaal. Ik dacht dat dit voor chaos zou zorgen, maar we zijn erin geslaagd om uit te waaieren en onze eigen plek te vinden.

De jagers van de oceaan waren tot leven gekomen en in de eerste paar minuten werden we opgewacht door verschillende octopussen.

Een paar kleine zeepalingen pikten vis uit het rif, en een grote, eenzame en chagrijnig uitziende barracuda veroorzaakte een onwillekeurige gil toen hij onverwachts binnen centimeters van mijn linkeroog verscheen (Gosia hoorde me).

Pas de laatste jaren ben ik echt van nachtduiken gaan genieten – ik denk dat onze smaak verandert naarmate we ouder worden. Deze duik, hoewel niet boordevol entertainment, was interessant en leverde een aantal echte hoogtepunten op, waaronder een voederwaanzin op de top.

Er leven verschillende soorten zeeschorpioenen op de plek, en ze waren prachtig om te zien naast de grote heremietkreeft en de langoest.

Ik ben geen onbekende op het gebied van duiken in Spanje, maar uit mijn ervaring zijn veel Britten dat wel.

Slechts twee of drie eerdere gelegenheden heb ik Britse duikers op een Spaanse boot gezien, en tot nu toe heb ik er tijdens deze reis nog geen enkele ontmoet.

Met de drukte van Benidorm achter me, en met mijn uitzicht op de plaats enigszins veranderd, reed ik verder richting de stad Calpe, nog verder naar het noorden.

Een hele grote rotsklomp, of Penon de Ifach zoals het wordt genoemd, domineert deze strook kust. Het is een prachtig beest – maar liefst 332 meter hoog en aangewezen als ‘natuurpark’ dat, hoewel het een zekere mate van bescherming biedt, niet omvat wat zich onder water bevindt – en dat was te merken.

CALPE’S DUIK & DUIK duikcentrum nam me mee met zijn boot om een ​​kijkje te nemen, en ik werd gekoppeld aan de Nederlandse gids Robert.

Een deel van het avontuur omvat voor mij altijd de reis naar een duiklocatie, en deze locatie is geen uitzondering – de rots van Penon de Ifach is een reden om daar op eigen gelegenheid te duiken.

Dit zou mijn laatste en ondiepste duik van de week zijn, op een plek genaamd Los Arcos (je raadt het al, de Arches).

Robert leidde me in een rustig tempo door een reeks mooie kleine zwemdoorgangen, waarbij het licht bij elk van de uitgangspunten in prachtige scherven bloedde.

Daar groeide meer van dat zeegras in Tabarca-stijl, maar het contrast op het gebied van het visleven was meteen duidelijk. Er verschenen een of twee octopussen, maar slechts een paar vissen.

We bleven de hele tijd rond de 10 meter, waarbij we ondieper werden om over enkele van de kolossale rotsblokken heen te springen als we er niet voorbij konden wurmen.

Aan de oppervlakte, na een uurtje aangenaam duiken, vertelde Robert me dat hij dacht dat het speervissen zijn tol had geëist van het gebied, wat ook verantwoordelijk was voor het gebrek aan kreeften en dergelijke.

Het is een spectaculaire plek, zowel boven als onder water, maar dieper duiken hier zou, denk ik, meer te bieden hebben om naar te kijken op visniveau.