Shark-bestanden

KOM DICHT BIJ HET RIF en stuur je SMB op als je de groep verliest,' had de gids tijdens de briefing gezegd, en het enige waar ik aan kon denken was hoeveel spijt ik had toen ik zei: 'Ik ben nog nooit op de verkeerde boot beland' toen we ons aankleedden. , en de oceanen passeerden het duikdek.
Voor het eerst in meer dan tien jaar was ik de numpty die zich liet afleiden en zijn vrienden verloor! Geen goede situatie om in de beste tijden in te vertoeven, maar ik bevond me bij Daedalus Reef, een locatie waar sterke stroming de norm is.
Toen ik bovenkwam, klokte de Zodiac-chauffeur me snel en alles ging goed, maar zoals we allemaal weten, kunnen eenvoudige fouten zich vermenigvuldigen en grote fouten worden.
Maar laten we even teruggaan...
Ik ben door de jaren heen geboekt voor vier afzonderlijke reizen naar de Brothers.
De afgelopen drie waren verstoord door het weer, dus toen we aankwamen in een zeer rustige Port Ghalib en de handpalmen niet dubbel gebogen waren, wist ik dat we geluk hadden – ik zou eindelijk de geïsoleerde eilanden voor de kust van Daedalus en de Broeders bereiken. . Zou een reis naar deze locaties van wereldklasse aan mijn verwachtingen voldoen?
Wat mijn verwachting nog groter maakte, was de kans om haaien te zien. Hoewel de herfst riskant is vanwege winderig weer, kunnen er enkele van de mooiste ontmoetingen met haaien in de Rode Zee plaatsvinden.
Om mijn eetlust op te wekken, stopten we bij dat kleine maar prachtige stuk rif dat plaatselijk bekend staat als Sha'ab Abu Hamra, of voor ons duikers als Elphinstone.
Elphinstone is gemakkelijk te bereiken met dagboten vanuit de regio Hurghada en is spectaculair, zoals iedereen die er is geweest het ermee eens zal zijn. Zachte koralen hangen als gordijnen aan de muren, en de door de stroming geteisterde noordelijke en zuidelijke punten, die tot 50 meter en lager dalen, bieden kansen om te duiken met veel pelagisch materiaal.
Ik concentreerde me op het maken van enkele foto's van de kleurrijke koralen, omhoog schietend in een poging zowel de kleuren van het rif als de zonnestraal in het blauw vast te leggen, voordat ik naar de punt van het rif ging, met mijn vingers gekruist voor haaien.

ELPHINSTONE stelde niet teleur, en op een van die ‘ze zien er net zo uit als op tv’-momenten zwom een ​​oceanische witpunt loom langs me heen, zijn lange, witgepunte borstspier vinnen trots op het lichaam staan.
Toen de inhoud van mijn aluminium cilinder ongeveer 70 bar bereikte, werd ik me ervan bewust dat mijn drijfvermogen niet was zoals het zou moeten zijn, en het was tijd om de duik te beëindigen – jammer, want er waren minstens drie individuele haaien, maar ik heb wel enkele foto’s gemaakt in zakken gedaan.
Bij elke gewone duik is het aan de oppervlakte drijven, wachtend om aan boord van de boot of de Zodiac te klimmen, geen probleem, maar als je in het water bent met oceanics, moeten duikers weloverwogener gedrag en praktijken aannemen.
Duikers moeten na veiligheidsstops hun tijd aan de oppervlakte beperken, zonder hun veiligheid in gevaar te brengen, en met zo min mogelijk gedoe naar buiten gaan. Er moeten controles op het drijfvermogen worden uitgevoerd, en duikers die gewend zijn aan stalen cilinders moeten in gedachten houden dat aluminium tanks lichter zijn.
Ontmoetingen met oceaniërs zijn helaas niet altijd positief geweest. Ook al zijn de risico's op een aanval uiterst klein, we zijn het aan onszelf en aan de haaien verplicht om al het mogelijke te doen om ons correct en gevoelig in hun omgeving te gedragen.
Oceanics zullen aas van het oppervlak meenemen, zoals dode vissen, schildpadden en zelfs zeevogels. Ze zijn intelligent en gebruiken hun chemosensorische vermogen (analoog aan ruiken) om chemische sporen te volgen en hun bron te onderzoeken, vaak tegen objecten, waaronder duikers, om de omgeving om hen heen beter te begrijpen.
Het laatste dat nodig is, is dat een duiker aan de oppervlakte de nieuwsgierigheid van een haai verkeerd interpreteert en uithaalt. Oceaniërs zijn de allergrootste roofdieren, maar ze kunnen schichtig zijn en zichzelf verdedigen. We staan ​​niet op het menu van de haai, maar we moeten nog steeds verstandig en voorzichtig zijn.
Het is misschien dit gedrag dat de interactie met de oceanen zo wonderbaarlijk en tegelijkertijd potentieel riskant maakt.
Gelukkig zorgen nieuwsgierige vissen voor fotografen voor goede foto's, en als de haaien dichterbij komen, krijg je de klassieke frontale opname die de prachtige, vleugel-achtige borstspieren. Kijk goed en je kunt zien hoe de haai een van deze in een hoek zet vinnen naar beneden om vervolgens in die richting te bewegen.
Die nacht bleef het goede weer aanhouden en voer de boot naar het oosten. Terwijl de zon onderging en mijn zeeziekte er niet in slaagde de groen getinte kop op te steken, was ik een gelukkig man. De boot wiegde me in slaap.

Ik word altijd vroeg wakker op een duikboot, graag de zonsopgang zien en een paar koffie drinken vóór de briefing in de vroege ochtend. De toestand van de zee was fantastisch, en ik kon het Daedalus-rif aan onze stuurboordzijde zien, een paar lage branding over het rif en de lange pieren naar de vuurtoren.
Daedalus staat bekend om de kans die het biedt om hamerhaaien te observeren, en nadat we een tijdje op 30 meter hoogte hadden rondgehangen zonder iets te doen, gingen we terug langs de flank van het rif en bewonderden de koralen en het vissenleven.
Op diepte zijn de wanden bedekt met boomachtig zwart komkoraal, dat gedijt in de planktonrijke stromingen. Toen we het ondiepe water bereikten, kreeg het rif meer kleur, en toen we de boot naderden, was er een kleine oceaan.
Het was een jong mannetje, herkenbaar aan de kleine beugels tussen zijn bekken vinnen. Het kwam dichtbij en checkte ons uit.
Onze gids met scherpe ogen wees naar een ander, dit keer een groot vrouwtje, dat ons van verre observeerde. Voor het eerst begon ik te beseffen dat haaien iets hebben dat we als persoonlijkheid zouden kunnen omschrijven: sommigen kwamen dichtbij, terwijl anderen verlegen waren en wat verder weg bleven.
We horen nog steeds dat haaien worden omschreven als “dwaze moordmachines” en dergelijke onzin, maar pas als je tijd met ze doorbrengt, besef je hoe slecht geïnformeerd deze beschrijvingen zijn.
Bij de volgende duik zou ik worden opgepikt door die Zodiac. Toen de chauffeur dichterbij kwam, realiseerde ik me met een gevoel van diepe schaamte dat het niet onze boot was, en terwijl hij me aan boord hielp, gaf hij aan dat hij eerst naar de andere kant van het rif zou gaan voor zijn duikers, waardoor mijn terugkeer werd uitgesteld.
Toen ik weer aan boord was en de begrijpelijk geïrriteerde gids en mijn buddy uitlegde wat er was gebeurd, besefte ik hoe dwaas ik was geweest.
Terwijl ik in het ondiepe water naar haaien keek en me op mijn camera concentreerde, had ik de groep niet in de gaten gehouden. De stroming had ons gescheiden en ik had mezelf in gevaar gebracht.
Ik miste de volgende duik, teleurgesteld over mijn eigen domheid. Ik deel dit account nu, in de hoop dat mijn les niet ongeleerd blijft: hoe ervaren je ook bent, vergeet nooit de basis. Wat zou er gebeurd zijn als ik mijn DSMB vergeten was, of geraakt was door een Zodiac?

DE VOLGENDE DAG ZAG ONS op diepte met hamerkoppen. We waren met de Zodiac naar het noordoostelijke uiteinde van het rif gereisd. Het water was een beetje troebel en op iets minder dan 40 meter ging het hamerhaaibord om de groep heen. Een eenzame persoon had zich losgemaakt van de verre ondiepte om ons te bekijken.
Het is natuurlijk moeilijk om de grootte in te schatten, maar deze geschulpte hamerhaaien bereiken een lengte van ongeveer 2 meter. Met de koppen uit elkaar zijn ze zo anders dan andere haaien met die veel bochtigere zwembewegingen.
Ik heb een paar gemiddelde opnames kunnen maken, blij dat ik een zoomlens had gemonteerd, want als het een groothoeklens was geweest, zou de opname zeer teleurstellend zijn geweest. Twee haaiensoorten hebben mijn lijstje afgevinkt – kan het nog beter?
Het herfstweer midden in de Rode Zee kan slecht zijn. Het bereiken van de broeders van Daedalus, zo werd mij verteld, betekende meestal dat je dichter bij de kust moest komen voordat je de oversteek maakte.
Opnieuw hadden we geluk en konden we rechtstreeks naar de Brothers varen, wat extra duiken en meer slaap opleverde. De duikgoden keken op mij neer en glimlachten.
Eindelijk de Broeders! Die stoffige (en enigszins vervallen uitziende) vuurtoren was de volgende ochtend een welkome aanblik. We lagen afgemeerd aan de westflank van Big Brother en oceanici voeren langs de boot! We genoten nog een aantal duiken met hen, en elke keer verbaasde ik me over hoe uniek elke vis was.
Terwijl ik mijn oog richtte, kon ik individuen herkennen op basis van hun markeringen en vin schade.
De haaien vlogen over het rif van boot naar boot, en terwijl ze dat deden, hield ik ze in de zoeker, wachtend tot ze dichtbij waren voordat ik de trekker overhaalde, in de hoop een goede reeks te krijgen voordat ze van richting veranderden. Niemand wil een foto van een wegzwemmende haai!
Hoewel ik wist dat ik geen risico liep, kon ik toch een beetje adrenaline voelen.
Ik was bang dat mijn flitsers de haaien zouden doen schrikken, maar dat was niet het geval. Ik gebruikte diffusers om het licht te verzachten, dus misschien hielp dat.
Ik had me zelfs afgevraagd of de elektrische velden die door het oplaadcircuit worden gegenereerd de haaien zouden kunnen storen, maar ik ontdekte dat hun vermogen om elektrische velden waar te nemen alleen van dichtbij werkte – een van de redenen waarom ze ‘stoten’.
De volgende dag (ik kan niet geloven dat ik dit ga zeggen) was ik een beetje verveeld door de haaien! Ketterij, ik weet het. Ik keek uit naar de mogelijkheid om met de Numidia te duiken. Ik had zin om iets kleurrijker te zien, en ik had gehoord dat dit diepe wrak een verbijstering was.
Net als de rest van The Brothers stelde het niet teleur. Het was geweldig om zoveel leven op de bovenbouw en het omliggende rif te zien, en ook een aantal fantastisch uitziende zeewaaiers – maar ik dwaal af en wil snel terugkeren naar de haaien!

DE LAATSTE DUIKEN werden doorgebracht tussen Big en Little Brother. Haaien waren er in overvloed, hoewel ik de zijdehoenders of reuzenmanta's niet te zien kreeg, maar er was nog een laatste duik die mijn verwachtingen zou overtreffen.
Het plan was om de groep in twee golven te splitsen en met een negatief drijfvermogen vanaf de achterkant van de boot naar het zuidwestelijke plateau op Big Brother te laten vallen.
Op ongeveer 30 meter hoogte herbergde een reeks pinakels poetslipvissen, die passerende pelagische soorten aantrokken.
Toen ik de hoek om ging, zag ik het haaienteken van anderen in de groep, en ik was erg opgewonden terwijl ik ernaar wees.
In het donkere water ontwaarde ik een vorm: een lange sierlijke haai, met een staart – en wat voor een staart! De lange, golvende vorm van een pelagische dorsmachine vloog voorbij.
Ik dacht altijd dat dorsmachines vissen waren die andere mensen overkwamen.
Ik herinner me dat ik als nerdy klein kind dorsmachines tekende uit het Bumperboek met Vissen van mijn Big Boys of hoe het ook heette, en hier stond ik, met een op een paar meter afstand!
We namen plaats dicht bij de rifmuur, met de pinakels vooraan en iets onder ons. Mijn god, er was er nog een! En toen de eerste zich omdraaide, besefte ik dat hij naar mij toe zou zwemmen.
Nu kunnen fotografen (niet allemaal, maar sommige) voor grote overlast zorgen onder water, en we hebben het vermogen om soms te hard ons best te doen. Ik heb duikers met camera's op hun onderwerp af zien snellen en hem laten vluchten, waardoor de ervaring voor andere, minder voorwaartse duikers werd verpest.
Met dit in gedachten hield ik me doelbewust in, niet in de verwachting dat ik een aangenaam schot zou krijgen, maar de vis kwam op mij af en ik kon zijn grote jagersogen en de blauwe glans op zijn huid onderscheiden.
Ik vuurde een paar schoten af, net als een paar andere duikers, en die schoten door video- een aantal fantastische beelden vastgelegd.
Onze muur van bellen overtuigde de haai om zich om te draaien, en ik kreeg voor het eerst een blik op die verbazingwekkende staart, die werd gebruikt voor de jacht. Dorsmachines drijven kleinere vissen in strakke groepen voordat ze naar hen toe snellen en hun borstspieren als luchtremmen inzetten.
Door op deze manier op de ankers te slaan, wordt hun momentum overgebracht naar hun staart, die over hun hoofd of zijkanten zwiept om hun prooi te verdoven of zelfs te doden. De haaien eten dan op hun gemak.

DIT WAS EEN van die duiken die lieten zien hoe geluk een rol kan spelen bij het maken van een foto. Jezelf op de juiste plek zetten is natuurlijk van cruciaal belang, maar er kan van alles gebeuren en geluk kan het verschil maken.
Die avond heb ik de geheugenkaart van mijn camera verwisseld en op een veilige plaats bewaard, en er een reservekaart in gedaan, voor het geval dat.
Dit was voor mij een hele reis geweest. Eindelijk had ik een bestemming bereikt die mij en mijn beperkte budget al geruime tijd was ontgaan. Ik had ook veel geleerd over haaien, en hoe het gedrag rondom hen meer aandacht en bewustzijn vergt dan ik me aanvankelijk had gerealiseerd.
Het was misschien wel een van de mooiste reizen die ik de afgelopen jaren heb gemaakt.
Ja, de ontmoetingen met de haaien waren geweldig, maar ik kwam een ​​beetje herboren thuis, ook nederig, en herinnerde me eraan dat ik misschien wat harder mijn best moest doen en moest overwegen of ik niet een beetje zelfgenoegzaam was geworden.
Het is geen slechte zaak om eens goed naar jezelf te kijken en misschien als een betere duiker uit het onderzoek te komen!