Service-ethiek

Wie is jouw nieuwe maatje? Een aanval van reizigerspech bedreigt de reis van BRANDI MUELLER naar Belize, maar ze wist dat Aggressor Fleet er alles aan zou doen om de voodoo te doorbreken en haar te laten duiken!

Lees ook: Fotografische uitbreiding bij Diving Talks

Een Nassau-tandbaars drukte zijn neus tegen mijn camerapoort. Hij raakte het feitelijk aan. Lachen door mijn regelaar, Ik probeerde achteruit te rijden en weg te gaan, maar hij bleef bij mij alsof hij verbonden was met mijn onderwaterhuis.

Wat kan een onderwaterfotograaf anders doen dan blijven fotograferen, maar eigenlijk was hij te dichtbij. Ik probeerde mijn flitsers aan te passen terwijl ik nog steeds probeerde weg te komen, maar de tandbaars gaf geen krimp, behalve voor wat leek op het bekijken van zijn “beste kant” – zijn lichaam heen en weer bewegend, een beetje hoger, een nu iets lager.

Anticipatie op de ochtendduik

Eerder die ochtend, terwijl ik van mijn koffie dronk en van een omelet genoot, had ik niet verwacht dat ik een onderwater tandbaarsmodelleringssessie zou krijgen. Het ochtendlicht stroomde door talloze ramen in de eetkamer van de Belize Aggressor III, en buiten wenkte de blauwe lucht en het turquoise water mij en de andere duikers de diepte in.

Ik zou willen doen alsof deze vis van me hield terwijl zijn puppy-hondogen recht in mijn lens staarden, maar ik ben er vrij zeker van dat hij gewoon verliefd was op zijn eigen spiegelbeeld.

Deze interactie duurde lang genoeg om mijn duikbuddy voldoende videobeelden te geven. Elke keer dat ik in welke richting dan ook probeerde te bewegen, corrigeerde de vis zijn houding en zorgde ervoor dat zijn sexy vissengezicht in zicht was, vooraan en in het midden. Nadat ik tientallen foto's had gemaakt, sommige ingelijst met mijn buddy en een paar selfies met de camera omgedraaid (die de vis volgde), gaven we het signaal om verder te duiken.

Ik zwom weg en draaide me om om afscheid te nemen, maar we waren nu met een groepje van drie. Tien minuten lang volgde ons nieuwe maatje ons langs de muur, soms achter ons, soms gewoon onder onze armen door zwemmend, dichtbij genoeg om elkaar aan te raken. De vissen van Belize waren ronduit vriendelijk!

Terug aan boord van ons drijvende duikresort we vertelden verhalen over onze nieuwe beste vriend aan de andere duikers terwijl we ons aan dek opwarmden met warme douches en droge handdoeken. Onze oppervlakte-interval ging snel voorbij terwijl we ontspanden met kopjes thee en koekjes op het zonnedek.

Liveaboard-ervaring

Liveaboards zijn mijn favoriete manier om te duiken. Meestal de gemakkelijkste en meest comfortabele manier om een ​​duikbestemming te verkennen, ze bieden ook de mogelijkheid om maximale duiken uit te voeren op de beste duikplekken.

Een week op de Belize Aggressor III was precies dit. Vanaf het moment dat ik op het vliegveld werd opgewacht en naar de boot werd gebracht, werd voor alles gezorgd. Het enige wat ik hoefde te doen was duiken.

Met een lengte van 34 meter kon de boot comfortabel 18 passagiers vervoeren, en de acht bemanningsleden leken al op onze behoeften te anticiperen voordat we wisten wat we wilden. Mijn hut had veel ruimte en een eigen badkamer met douche.

Op het bed lag toen ik aankwam een ​​mooi geschenk van Stream2Sea-zonnebrandcrème en andere rifveilige producten. Ik was blij dat Aggressor rifveilige zonnebrandcrème had omarmd en duikers hielp de vissen en koralen van Belize te beschermen.

En mijn favoriete voorziening: een badjas! Ik hoopte eigenlijk dat het wat fris zou zijn, zodat ik tussen de duiken door in dit zachte, extra grote kledingstuk kon wikkelen.

Ik hou van de kameraadschap van duikers op liveaboards. Als iemand die vaak alleen duikt, is dit een geweldige manier om nieuwe vrienden te ontmoeten. Omdat ik maaltijden en gemeenschappelijke ruimtes deel, vind ik dat duikers op onze eigen manier een speciaal soort wonderbaarlijk (of raar) zijn.

Een aantal van mijn beste vrienden hebben door de jaren heen duikreizen gemaakt en op het eerste gezicht keek ik er naar uit om deze specifieke groep te leren kennen.

Duiken in het Barrièrerif van Belize

We verlieten de kade in de zon en gingen op weg naar Turneffe Atoll, 20 kilometer van Belize City. Belize is een klein land, ingeklemd tussen Mexico en Guatemala, met bijna 190 kilometer kust, en net voor de kust ligt het op één na grootste barrièrerif ter wereld, het Meso-Amerikaanse systeem.

Het strekt zich uit van Yucatan tot Honduras, maar de kustlijn van Belize herbergt 80% ervan, inclusief Turneffe Atoll en Lighthouse Reef, beide op onze route.

Na een briefing over hoe het duiken werkte en een locatiespecifieke instructie, sprongen we in het kristalheldere water van onze eerste duiklocatie. Sandy Slope was precies dat, met een fragmentarisch rif.

Afgemeerd op ongeveer 12 meter afstand, werd al het duiken gedaan vanaf het liveaboard, waarbij de 5* service van de bemanning onze vinnen aantrok en onze camera's in het water bracht.

We daalden af ​​in een macro-wonderland. Net onder de boot riep de duikgids me om me een pijppaard te laten zien (tijdens de eerste duik!) en later slaagde ik erin een snoekblenny te vinden die pronkte met een potentiële partner, en een kleine vijlvis die probeerde op te gaan in de koraal.

De scherpneuskogelvis was waarschijnlijk aan het paren, want ze waren overal, en ik vond ook een paar geelkopkaakvissen. Net toen het tijd was om te stijgen, keek ik naar dieper water en een adelaarsrog gleed voorbij (dit gebeurt altijd als ik een macrolens op heb!)

Zonder vaste tijdslimieten brachten mijn buddy en ik meer dan een uur door met het verkennen van het rif voordat we terugkeerden naar de boot.

Nachtduikavonturen

Vijf duiken per dag werden aangeboden, inclusief een nachtduik na het diner.

Ik moet een bekentenis afleggen: ik hou er niet van om nachtduiken te maken. Ik verlies de ambitie na een lange dag duiken, vooral na een warme douche, droge kleding en een uitstekend diner.

Het is moeilijk om een ​​glas wijn te weerstaan ​​in ruil voor het aantrekken van een nat wetsuit en het springen in koud water in het donker van de nacht. En toch heb ik er nooit spijt van als ik eenmaal onder water ben.

Dus wachtte ik met de Tidal Force-wijn van het Aggressor-merk (geweldige naam, geweldige wijn) en waagde de avondduik. En... het was geweldig.

Ik vond naaktslakken op paarse sponzen en mandsterren. Er waren overal op het rif krabben en garnalen, waaronder enkele zeer fotogenieke garnalen die in buissponzen leefden. Kleurrijke papegaaivissen sliepen in het rif, en overal waar ik keek was er iets om te fotograferen.

De kapitein had gezegd dat hij over 45 minuten terug zou zijn en de eerste keer dat ik mijn duik controleerde...computer het was op 55 minuten.

Ik kon andere duikers (alle andere duikers) nog onder water zien, maar ik beloofde dat ik als een goede duiker terug zou gaan naar de boot. Ik zette mijn flitsers uit en bergde ze op, zwom naar de boot en zag drie duikers zich ergens omheen verdringen.

Ik liep langzaam achter hen aan en er was een Octopus jacht. Terwijl het langs het rif bewoog, bewogen de duikers zich in harmonie met het dier, drijvend als het dreef, en pauzeerden als het stopte. Flitsers flitsten.

De Aggressor had twee schijnwerpers die rechtstreeks naar beneden schijnen, waardoor verdwalen bijna onmogelijk was. Toen ik dichterbij kwam, zag ik minstens zes enorme tarpoenen, waarvan de zilveren schubben weerkaatsten in de schijnwerpers.

Ik dacht bij mezelf: “Wauw, ik hoefde de boot niet eens te verlaten!”

Op het punt om weer op te stijgen, scheen de duikgids woedend zijn licht naar mij en wees twee inktvissen bijna direct onder mij aan. Flitsers weer aan, armen uitgestrekt – nog een paar schoten.

Oké, deze keer ga ik echt naar boven.

Halverwege de week zijn we verhuisd naar Lighthouse Reef, waar steilere muurduiken en net zo veel zeeleven te vinden zijn. Tijdens één duik was er een enorm stuk zeegras net onder de boot met hogfish, papegaaivissen en zelfs een haai die voorbij zwom, net onder de boot!

Ik vond het zo leuk om in het zeegras te fotograferen dat ik, toen ik opkeek, in de verte maar net belletjes in de richting van de muur kon onderscheiden. Oh ja, de muur – dat was het punt van deze duik.

Ik probeerde me als een gek in te halen en liep naar de muur en de blauwe afgrond opende zich onder mij.

Ik hou van dat moment waarop je voorbij het rif langs de rand het diepe blauw in zwemt; het is alsof je vliegt of zou moeten vallen. Er is een wereld boven en een wereld beneden, maar ik hou ervan om in het midden te zweven.

Ik keek naar beneden. Twee adelaarsroggen zwommen langs de rand van mijn zicht. Ik ontdekte dat de adelaarsroggen uit Belize de paparazzi haten. Ik had er zoveel gezien, maar geen enkele kwam dichtbij genoeg voor een foto.

Na de bubbels bleef ik zwemmen om de groep te vangen. Grote paarse zeewaaiers en vatsponzen creëerden een helder zeegezicht, waar scholen creoolse lipvissen voorbij trokken.

Ik liep nog steeds achter op de groep en stond laag op het rif terwijl ik een spons aan het schieten was toen ik de bel van een duiker hoorde.

Terwijl ik instinctief omhoog keek, zag ik een enorme grijze rifhaai recht op mij af komen. Ik dook lager en het bleef recht op mij afkomen totdat het recht boven mijn hoofd vloog.

Na de muur waren er nog meer prachtige riffen en veel vissen. Tandbaarzen leken de belangrijkste bewoners te zijn en keken naar ons vanuit hun territorium onder gorgonen en zeewaaiers.

Halverwege draaiden we om en gingen ondieper, waarmee we de duik onder de boot afmaakten. Er ontstond commotie, overal kopvoorn, die als een gek rondzwermde en het bijna gevaarlijk maakte om uit het water te komen.

Hongerige kopvoorn bombardeerde het haar van mijn vriend en omsingelde me, heen en weer schietend. Serieus, de vissen van Belize hebben geen idee van persoonlijke ruimte!

Door de golven snijden

Vluchten zijn vertraagd, dingen gaan kapot en het weer kan slecht zijn.

Pech is iets dat we allemaal riskeren als we reizen. Tijdens deze reis kwam ik alle drie de problemen tegen, maar dankzij de geweldige klantenservice (en een beetje geluk) kon ik toch duiken.

Op weg naar Belize zorgde een vertraagde vlucht ervoor dat ik mijn laatste etappe naar Belize City miste. Na een e-mail om Aggressor op de hoogte te stellen, kwam ik twee uur te laat opdagen – en er stond een bemanningslid te wachten om me naar de boot te brengen, net alsof ik op tijd was geweest.

Er was een zevendaagse reis met Belize Aggressor IV voor mij gepland, maar toen we naar de boot liepen, merkte ik dat het weliswaar zonnig en helder was, maar dat het winderig was. Echt winderig.

Aan boord kondigde de kapitein aan dat niet alleen de wind sterker was dan hij zou willen, maar dat motorproblemen ons vertrek een dag of twee konden vertragen. Er werden plannen gemaakt voor zip-lining, cave-tubing en een bezoek aan de Maya-ruïnes terwijl de boot werd gerepareerd.

De kapitein nam contact op met Belize Aggressor III, die ook de volgende dag zou vertrekken voor een charter van tien dagen, en vond twee enkele vrouwelijke slaapplaatsen.

De bemanning heeft die van mij en een andere passagier overgebracht bagage en toen de wind de volgende dag wat gekalmeerd was, gingen we duiken. IV zou ons ophalen van III zodra de motorproblemen waren opgelost.

Helaas voor de passagiers van IV moest die reis later worden geannuleerd. Sommige gasten gingen naar huis; De agressor zorgde ervoor dat anderen konden duiken met een operatie aan land. Dus omdat mijn vlucht vertrok voordat de 10-daagse charter afliep, regelde het een kleine boot om mij en de andere gast op tijd terug te brengen naar Belize City.

Het was niet ideaal, maar ik was onder de indruk dat ik door de snelle planning aan het duiken was – het spijt me alleen dat het niet voor alle duikers van IV zo werkte. Soms moet je er gewoon het beste van maken – je kunt altijd later nog eens teruggaan.

Zelfs mijn vlucht uit Belize City liep vertraging op, en de tijd die verloren ging in lange wachtrijen bij de veiligheidscontrole zorgde ervoor dat ik weer een vlucht miste, waardoor ik een nacht vastzat in Houston.

Ik hoop dat ik mijn reispech een tijdje heb uitgeput!

De Blue Hole-duik

Geen duiktrip naar Belize is compleet zonder een bezoek aan de Blue Hole. Deze kalkstenen grot werd honderdduizenden jaren geleden gevormd door het verschuiven van land en de stijging van de zeespiegel, en is nu 122 meter diep.

We hebben tot 40 meter verkend. Ik volgde onze duikgids vanaf het ondiepe rif rond het gat naar het diepe blauw en controleerde mijn computer terwijl het nog steeds ondiep aanvoelde en verbaasd was dat het zich al op 28 meter bevond.

Al snel waren de eerste stalactieten te zien, griezelig in het water hangend. We passeerden er verschillende, zwommen in en rond, namen de massieve structuren in zich op en keken omhoog naar het lichtblauw van het oppervlak en naar het donkerdere blauw dat ons dieper wenkte.

Deze UNESCO-werelderfgoedlocatie is een unieke duik die van de bucketlist van elke duiker mag worden afgevinkt. Het zorgde ervoor dat ik wilde zien wat er dieper ligt.

Conclusie

Zoals de meeste duiktrips kwam ook deze te snel ten einde. Ik vond het jammer om mijn nieuwe duikmaatjes, de vriendelijke bemanning en het spectaculaire duiken in Belize achter te laten.

Tussen heerlijke ontspannende duiken was eindeloos geweldig eten en fantastische gesprekken die fluctueerden tussen duik-computer aanbevelingen, visidentificatie en: "Oh mijn god, waar heb je die schattige lycra-sokken met veelkleurige ananassen vandaan?"

Met gezonde riffen, veel zeeleven en een prachtige boot om te eten, slapen en duiken, kijk ik ernaar uit om mijn volgende te plannen duik reis naar Belize met Aggressor Fleet.