Republikeinse partij

SEKS, DRUGS & ALCOHOL! Het was een van de eerste indrukken die ik kreeg tijdens mijn eerste duik reis naar de Dominicaanse Republiek.
We stonden op het punt te gaan duiken in het Astron-wrak, op 10 minuten varen van het nieuwe duikcentrum van Pro Dive International in het Occidental Resort in Punta Cana.
Onze charismatische duikgids voor de Azoren, instructeur en assistent-duikcentrummanager Ivo da Silva, vertelden ons hoe het 130 meter lange Russische vrachtschip op het rif was gestrand.
Er doen geruchten de ronde dat de kapitein dronken of gedrogeerd was, maar velen geloven dat hij seks had toen het schip tijdens een nachtelijke storm het rif raakte. Als dat zo is, moet de aarde op het optimale moment in beweging zijn geweest voor de kapitein en zijn vriendin toen het schip door het rif scheurde, een grote snee in de zijkant kerfde en in 12 meter water zonk!
In afwachting van de levering van zijn nieuwe grote boot, gebruikte Pro Dive een kleine speedboot van glasvezel, het type dat je overal langs de kust langs de wateren ziet varen, als tijdelijke duiktender.
Geplande aankomst in december vóór de vakantievilla Door de haast was de levering van de grote boot uitgesteld tot half januari, een normaal verschijnsel in een land met een enigszins laissez-faire houding.
Met grote vaardigheid overwon de kapitein van de skiff de golven en de deining in de lagune voordat hij naar de buitenzijde van het barrièrerif vertrok. Hier kon men het wrak zowel aan de achtersteven als aan de boeg uit het oppervlak zien steken.
Toen we aanmeerden bij de meerboei, was ik blij om van Ivo te horen dat vrijwel alle duikplekken in de Dominicaanse Republiek vaste ligplaatsen hebben.
We hadden alleen onze Lavacore-topjes met lange mouwen meegenomen en waren aangenaam verrast over hoe warm en helder het water was in de koelste maand van het jaar. Een zwoele 27-28° vertoonde zich op mijn computer terwijl we afdaalden naar de zandbodem en zachtjes vinnen in de lichte golf richting de achtersteven van het wrak.
Langs de hele buitenkant van het rif aan de Atlantische kant van het eiland, waar binnen 14-5 minuten van het duikcentrum ongeveer 25 duikplekken bezocht kunnen worden, ligt de bodem op een redelijk constante 12-14 meter en daalt slechts een paar meter dieper. uitgang.
Uit het niets opdoemend maakte de grootte van de massief koperen propeller indruk op mij. Gevangen door het puin dat van het schip was gescheurd, waren er vele pogingen ondernomen om het te stelen, maar gelukkig was geen enkele erin geslaagd.
Het wrak was bijna veertig jaar grotendeels intact gebleven totdat de orkaan Sandy in 40 het middengedeelte brak en grote stukken romp over het wrak en het rif verspreidde.
Toen we onder de achtersteven vinnen, zagen we een grote school snappers die bescherming zochten. Het schip ligt nu onder een hoek van 45°, waarbij het dek schuin naar de oppervlakte loopt.
Toen we het middengedeelte bereikten, zwommen we over het gehavende dek, turend in de gaten en spleten die door de storm waren ontstaan, naar de vrachtruimen.
Aan de andere kant konden we een open gat in de romp binnendringen, ons door stutten wurmen en weer de zeebodem op gaan. We hadden gehoopt de adelaarsroggen te zien samenkomen bij de boeg of het middengedeelte, maar er was vandaag geen teken.

TERUG GAAN naar de meerlijn door de gebruikelijke topografie van de Dominicaanse Republiek van grote koraalblokken bedekt met zachte koralen en zee-waaiers, voelden we opnieuw de aantrekkingskracht van de golf – normaal op deze plek zo dicht bij het ondiepe rif. Het is echter nooit zo erg en de duik is geschikt voor alle niveaus. Eigenlijk een gezin met een Junior van 10 jaar Open Water Duikerzoon vergezelde ons op deze duik.
Toen we bij lichte deining aan de oppervlakte kwamen, gaf de kapitein ons de opdracht om één voor één onze uitrusting in het water af te doen, eruit te tillen en netjes op te bergen. Ik was onder de indruk van deze efficiëntie, omdat ik tijdens kleine boottochten in andere landen verschillende dure uitrustingsstukken kapot heb zien gaan terwijl de uitrusting eenvoudigweg op een hoop werd gegooid.
Bij de Occidental stond het personeel van Pro Dive klaar om ons uit de boot te helpen en onze uitrusting terug het strand op te dragen om te worden afgespoeld en opgehangen.
Het centrum, het eerste van Pro Dive buiten Mexico, werd afgelopen oktober geopend. Het personeel is duidelijk opgeleid volgens dezelfde hoge normen als die van de 10 Mexicaanse duikcentra.
Ivo en duikcentrummanager Romain Gelez legden de beproevingen uit van het werken in de DR, waarbij ze toezicht moesten houden op lokaal personeel en leveranciers om ervoor te zorgen dat het centrum perfect gerund werd. Ze leken al impact te hebben gemaakt door op te komen voor natuurbehoudsprojecten en de lokale bevolking, personeel en vissers voor te lichten.
Helaas zijn haaien een zeldzaam verschijnsel in de DR, omdat vissers als helden worden gezien omdat ze ze vangen. Ze worden niet gevangen voor de vinnen zoals in Azië, maar voor voedsel.
De regering en de pers juichen de vissers toe voor hun vangst, maar het personeel van Pro Dive probeert deze houding te veranderen en zegt dat ze al enig succes hebben gehad bij de pers. Veel medewerkers doen op hun vrije dagen vrijwilligerswerk voor natuurbehoudsprojecten.
Voor de volgende dag stond een dagtocht naar de Caribische kant van het eiland gepland. We zouden duiken bij het zeereservaat rond Isla Catalina.
De bus met airconditioning nam ons mee op een reis van 75 minuten naar La Romana, waar we aan boord gingen van een catamaran in een natuurlijke jachthaven in een riviermonding. Vreemd genoeg heeft de regering bepaald dat bootpassagiers op de rivier reddingsvesten moeten dragen, maar deze eenmaal in de open oceaan mogen uitdoen. Het maakt het ook mogelijk dat grote cruiseschepen aanmeren in het zeereservaat rond Isla Catalina!
Pro Dive biedt trips aan naar Isla Catalina, Bayahibe en Isla Saona, en maakt momenteel gebruik van een aanbieder die plaatsen verkoopt aan alle duikcentra, zodat er een mix van duikers en snorkelaars aan boord kan zijn.
Dit werkt goed als slechts een paar mensen uit een bepaald centrum willen gaan, en houdt de prijs laag. Er is voldoende ruimte op de ruime boten en er is een leuke, vriendelijke mix van mensen.
Het is ook goed voor niet-duikers om mee te kunnen gaan met een duikfamilie, en te snorkelen of te ontspannen op het strand.
De boot meerde ongeveer 4 meter af aan de rand van het rif en de duikers maakten grote stappen vanaf de achterkant van de boot. We zwommen naar de rand van het rif en daalden af ​​op de muur. Het zicht was gedurende de hele duik 30-40 meter. Er stond maar heel weinig stroming, dus Ivo, Mateusz en ik gingen in de tegenovergestelde richting van de andere duikers.
We waren van plan om bijna de helft van onze lucht op de muur te gebruiken, daarna op te stijgen en de rest van de tijd in het ondiepe water te verkennen op de terugweg naar de boot. De muur was bedekt met zachte koralen en grote paarse zeewaaiers. We zagen snapper in overvloed, papegaaivissen en verschillende grote zwarte margate.
In het blauw had je het gevoel dat er grote dingen op de loer lagen. Van half januari tot maart zijn walvissen vaak te horen tijdens duiken, zo dicht bij de beroemde Silver Banks, en tijdens het seizoen kunnen er dagtochten om walvissen te spotten worden geregeld.
Terwijl we over de rand van de muur stegen, schoot een elektrische straal langs ons heen. In gaten in het rif waren de lichamen van witmondmurenen te zien, maar hun hoofden lagen diep begraven totdat ze zich in de schemering voedden.
We hadden een korte oppervlakte-interval toen de boot naar een ondiep rif manoeuvreerde dat Aquarium heette. Het deed zijn naam eer aan, met een mooie topografie, sponzen in regenboogkleuren, zwart, hersen-, zacht- en waaierkoralen, allemaal de thuisbasis van de gebruikelijke Caribische verdachten.
Rotskreeften koesterden zich voor hun huiden op het witte zand; grote krabben verstopten zich in spleten. Een gezonde pubertrommel was leuk om te zien.
Terwijl ik boven het rif zweefde om een ​​mooie foto te maken, deed de plotselinge verschijning van een adder-murene me opschrikken. Met glinsterende, naaldscherpe tanden en een gapende mond deed hij zijn naam eer aan.
Niet één keer was ik me bewust van duikers van de andere duikboten in de buurt – dit rif had genoeg ruimte voor iedereen.

WIJ GAAN NAAR een wit zandstrand, en een tender bracht ons aan land. Er waren een barbecue, tafels en honderden ligstoelen opgesteld. Er werd een smakelijke lunch geserveerd met ruime hoeveelheden water, frisdrank, Presidente-bier en rumpunch.
Terug op de grote boot probeerde het personeel ons nog meer drankjes te bezorgen, terwijl we salsa-en en mambo-en op feestmuziek. Ik heb nog nooit zoveel plezier gehad op de terugweg van het duiken. Een feest om een ​​geweldig dagje uit te vieren, fantastisch!
Omdat we wat macro-onderwerpen wilden fotograferen, kozen we voor een middag op de lokale locatie Las Cuevitas van Pro Dive. Maar zodra we achteruit de vrijwel vlakke, kalme zee in rolden en geconfronteerd werden met een zicht van 40 tot 50 meter, wist ik dat ik de verkeerde lens op had!
Het was ongelooflijk om tot nu toe te kunnen zien. Op weinig plaatsen had ik zo'n geweldig zicht eerder gezien – ik dacht aan Turks- en Caicoseilanden en Cozumel in Mexico.
Fantastische topografie met veel doorzwemmen en zandige spitten met daartussen grote koraalvingers bedekt met leven, zorgden voor een briljante duik, vooral omdat de maximale diepte slechts 11 meter was. Op bijna elke zeewaaier woonden flamingotongen, en vele grote heremietkreeften baanden zich een weg door het rif op zoek naar smakelijke stukjes.
Een piep van Ivo deed ons wild vinnen om een ​​paar kleine adelaarsroggen bij te houden die voorbij zoefden en het blauw in zoeven. Groepen geelstaart- en gestreepte snappers zochten de bescherming van grote zeewaaiers. Een grote schorpioenvis zat trots op het rif.
De duik van 60 minuten vloog voorbij en al te snel moesten we opstijgen voor onze veiligheidsstop. Een grote barracuda die mij achtervolgde, verdween zodra ik me omdraaide. Net onder het oppervlak zwom een ​​enorme school naaldvissen in formatie. Ik zou deze duik nog lang herinneren.

HET EILAND SAONA/BAYAHIBE Het was een uur rijden met de minibus, maar we namen onze huurauto omdat we maar met z'n drieën gingen, waardoor we meer tijd hadden om een ​​restaurant in Bayahibe te bezoeken dat Ivo had aanbevolen vanwege de koraalduivelspecialiteiten.
In de verte strekten suikerrietvelden zich uit, afgewisseld met veeboerderijen, en bergen in de verte vormden een schilderachtig decor. Ivo vertelde ons dat Pro Dive hoopte nog een duikcentrum in Bayahibe te openen om gemakkelijke toegang te bieden tot de locaties van Isla Saona/Bayahibe en ook tot Isla Catalina, de jachthaven van La Romana ligt slechts 12 kilometer verderop.
Bayahibe is een mooi dorp met veel kleine winkeltjes en supercolmadons: overdag supermarkten die 's avonds veranderen in bars en nachtclubs. Ivo vertelde ons over de lokale bevolking die elke zondag naar de kerk ging, gevolgd door een middag- en avondshoppen en vervolgens heel dronken en vies werd op de dansvloer!
We waren blij om te horen dat we de enige mensen op de boot zouden zijn – de klanten van Scuba Fun hadden geannuleerd omdat het regenachtig en bewolkt weer was. Dat deerde ons niet – de zee was vlak en kalm, en we zouden hoe dan ook nat worden!
Het Scuba Fun-team laadde onze spullen op hun 4×4 en trailer en reed ermee naar een grote catamaran met ondiepe bodem, afgemeerd in het ondiepe water van een kleine baai midden in de stad.
Ivo legde uit dat hij dol zou zijn geweest op een van deze boten aan de Atlantische kant, waar Pro Dive zich bevond, maar ze waren ontworpen voor het soort kalme zeeën die je normaal gesproken aan de Caribische kant aantreft.
Een rit van vijf minuten bracht ons naar een van de twee grote wrakken waar regelmatig in de omgeving wordt gedoken, de St George. De andere is de gepensioneerde Atlantic Princess-veerboot, die verdween terwijl ze klaar was om te zinken, en vervolgens verzonken werd aangetroffen in het ondiepe water bij Bayahibe.
We besloten een diepe, kortere duik te maken op de St George, gevolgd door een langere ondiepe rifduik op een van de andere 15 lokale locaties, om een ​​goed overzicht van het gebied te krijgen.
De St George wordt beschermd door het Parque Nacional en vissen is niet toegestaan. Dit vrachtschip is gereserveerd voor gevorderde duikers en is een van de beroemdste en populairste wrakken in de Dominicaanse Republiek.

Ze is gebouwd in 1962 in Schotland en vervoerde graan tussen Europa en Amerika. Na twintig jaar hadden de eigenaren geen geld meer voor reparaties en werd ze achtergelaten in de haven van Santo Domingo.
In 1998 verwoestte de orkaan George het schip nog meer, en na de storm werd het omgedoopt tot St. George. Een jaar later werd ze op 45 meter diepte tot zinken gebracht en zit ze grotendeels intact, maar in een kleine hoek.
We volgden de meerlijn naar beneden met een zicht van 20 meter. Vanuit het donker konden we de schoorsteen op 23 meter hoogte het ondiepste deel van het wrak zien markeren. We hielden een afstand van 15 meter, zwommen naar de boeg en daalden af ​​om wat foto's te maken.
Pro Dive legt momenteel een dieptelimiet van 30 meter op aan duikers. Er is een kamer in Santa Domingo, maar die speelt op safe.
Na een paar minuten bij de boeg volgden we het met spons en koraal bezaaide dek naar de stuurhut, onder de indruk van de omvang en soberheid van het wrak.
In fatsoenlijke vis is het gemakkelijk om te vergeten hoe diep je zit. Al snel moesten we iets stijgen om niet te vertrekken computer waarschuwingen.
Terwijl we het hefwerktuig en het wiel aan dek onderzochten, klommen we naar de schoorsteen en passeerden onderweg een met paarse spons bedekte patrijspoort. Het wrak zat vol vis. Het kan worden gepenetreerd als je de lucht en de tijd hebt, wat wij niet hadden.
Een wolk creoolse lipvissen zweefde rond toen we onze duik boven het achterschip beëindigden. Na een duik van 35 minuten moesten we boven komen, maar dit wrak heeft een blijvende indruk achtergelaten.
Tijdens de oppervlakte-interval werden heerlijke zelfgemaakte taarten geserveerd. De regen was afgenomen, dus we genoten van onze korte reis naar Viva Shallow. Ivo vertelde ons dat het Nationale Ministerie van Cultuur daar een aantal echte artefacten had laten zinken om een ​​onderwatermuseum te vormen dat duikers zou aantrekken.
Het water was helder en we konden van boven het oppervlak bijna de vorm van een kanon en een enorm anker onderscheiden. Van beneden konden we een flink aantal met koraal en spons ingelegde kanonnen zien verspreid, net alsof er een schip was gezonken, maar de oceaan alles had opgeëist behalve deze en een enorm anker.
Het rif was redelijk vlak en omgeven door wit zand op 9 meter hoogte dat zich hier en daar een weg baant in het rif. De koraalgroei was veel beter dan ik had verwacht in dit beschermde ondiepe gebied, erg kleurrijk en met veel variëteiten van zowel zachte als harde koralen.
Overal waren sponzen, van gigantische tonnen tot azuurblauwe vazen ​​en gele en roze vingers. Enorme paarse zeewaaiers, die ik nu herkende als een hoofdbestanddeel van de DR-riffen, zwaaiden mooi in de stroming, terwijl de scholen snappers ze als bescherming gebruikten.
We zagen verschillende elektrische roggen slapen in de zandige vingers van het rif, en verschillende soorten murenen die zich in holen verstopten. Geschilderde kreeften en rifkreeften leken onder elke overhang te zitten, en ik zag veel schonere garnalen die zich in sponzen verstopten, en een pijlkrab die zijn thuis maakte in een kleine azuurblauwe vaasspons.
Trompetvissen probeerden zichzelf in het rif te camoufleren door verticaal te zwemmen. Een kleine koffervis zweefde schattig rond bij een inkeping in het rif.
In de buurt vond ik verschillende vuurwormen op zeewaaiers. Ivo was er een paar weken eerder door gestoken, terwijl hij aan het afdalen was en vrij aan het zwemmen was in het blauw.
We vroegen ons af hoe het daar terecht zou zijn gekomen – dit was zeer ongewoon gedrag. Waarschijnlijk werd het aangezien voor een smakelijk stukje door een vis die het van het rif had geplukt, om het vervolgens weer uit te spugen toen hij zich zijn fout realiseerde!
Een piepje van Ivo vertelde ons dat hij had gevonden wat hij had beloofd, een langsnuitzeepaardje, maar hij had niet slechts één gevonden, maar drie! Ze waren allemaal vastgehaakt aan algenbladeren en zwaaiden in de stroming.
Ze keerden zich allemaal de rug toe terwijl ik foto's probeerde te maken, maar ik gaf het al snel op en bekeek ze vanaf een afstand.
Na een duik van 80 minuten keerden we terug naar de boot, kijkend uit naar de lunch in Cafe Saona, maar het bleek nog wachten tot een lokale visser de koraalduivel kwam afleveren.
Het had al een aantal weken niets ontvangen, en de hoge prijs van de gerechten deed ons denken dat delen van het Caribisch gebied misschien eindelijk de strijd tegen de invasie van koraalduivels aan het winnen waren.
In plaats daarvan genieten van een smakelijke burger, dat konden we alleen maar wensen duik reis zou kunnen worden verlengd, maar we waren er zeker van dat we zouden terugkeren om meer te proeven van de verrassend uitstekende duiken die de Dominicaanse Republiek te bieden heeft.