Paradijs met een blauw oog

VAN HET MOMENT Toen mijn vliegtuig landde, wist ik dat ik een idyllische week tegemoet ging. Mijn privétransfer haalde me op van St. Kitts Airport en bracht me – via een korte rit en een watertaxi van vijf minuten – naar het majestueuze, ongerepte Caribische eiland Nevis.
De zeebries blies de stress van het werk weg toen het afgelegen eiland en de onmisbare weelderige groene berg in zicht opdoemden.
Nevis leek een paradijs van 36 vierkante kilometer te zijn, dus waar kun je beter verblijven dan het luxe resort Paradise Beach?
Van de rieten daken waardoor het lijkt alsof de zeven villa's opgaan in de achtergrond van Nevis Peak tot de afgelegen buitendouches: dit onlangs gerenoveerde pand is ontworpen om de gasten privacy en rust te garanderen.
Ik dronk van een ijskoude rumpunch en danste door mijn uitgestrekte villa, niet helemaal gelovend in mijn geluk.
Die avond praatte ik in de strandbar van het resort met enkele andere gasten die hadden gedoken met Scuba Safaris, de duikschool die een week voor mij zou zorgen.
Ze hadden schildpadden, haaien en adelaarsroggen gezien. Ik hoopte dat ik net zoveel geluk zou hebben.

NEVIS HEEFT EEN TROPISCH KLIMAAT, met gemiddelde dagtemperaturen rond de 25°C. Maar het was gewoon mijn geluk dat er de dag vóór mijn aankomst een stormsysteem door de lucht raasde. Maar nu leek alles rustig – ik hoopte dat dat zo zou blijven.
Ik was eind augustus op bezoek, buiten het seizoen, dus hoewel verschillende restaurants en hotels tot ongeveer oktober gesloten waren vanwege renovatiewerkzaamheden, betekende het rustigere eiland dat ik de beste kon bezoeken.
Zoals Bananas, in ieder geval ieders favoriete dinerplek, waar we vanaf het dakterras naar vuurvliegjes keken nadat de zon was ondergegaan op mijn eerste nacht op het eiland.
In de ochtend nam ik een taxi naar Oualie Beach om Ellis Chapelton te ontmoeten, die Scuba Safaris runt. Hij vertelde me over de geschiedenis van onze eerste duiklocatie, de tragische Christina passagiersveerboot die op 1 augustus 1970 zonk.
Op de dag dat ze naar beneden ging, waren werklieden benedendeks bezig geweest met het repareren van de motor voordat ze van St. Kitts naar Nevis vertrok.
De kapitein vertrok zonder te beseffen dat de waterdichte deuren niet goed waren gesloten, en de veerboot, overladen met ongeveer 300 passagiers in plaats van de aanbevolen 180, kwam snel op water. Er waren slechts 90 overlevenden.
De maritieme ramp schokte de gemeenschap; bijna iedereen op het eiland verloor die dag iemand.

WIJ SPRINGEN IN het zachte water en daalde tot 20 meter, waar de gedenkplaats van het 50 meter lange wrak rechtop op de zeebodem lag.
Bedekt met koraal, de Christina zag er best mooi uit. Met op de loer liggende kreeften, sergeant-majorfish, een paar ongewenste koraalduivels en een goede doorzwemmogelijkheid leek het op het eerste gezicht net als elk ander wrak. Maar de tekenen van zijn ondergang konden niet worden genegeerd.
En dan bedoel ik niet alleen make-upflesjes en snuisterijen die ooit aan passagiers toebehoorden, maar de botten van lichamen die nooit uit het wrak zijn geborgen en nog steeds verspreid in het zand liggen.
Een schedel loerde naar me vanaf de vloer van wat ooit het bovendek was. Ondanks het water van 29° huiverde ik.
De meeste scheepswrakken waar ik eerder heb gedoken, zijn als kunstmatige riffen tot zinken gebracht of zijn met weinig of geen dodelijke slachtoffers vergaan. Daarom voelde ik mij ongemakkelijk bij het enorme aantal mensen dat hier op gruwelijke wijze aan hun einde kwam.
Om mijn onrust nog groter te maken, mijn nieuwe maskeren (tweedehands van een vriend) leek aan de oppervlakte prima te passen, maar op diepte veroorzaakte de druk, gecombineerd met een strakke afdichting die niet bewoog toen ik probeerde te egaliseren, een moment van intense druk.
Die ene seconde was genoeg. Mijn oog voelde plotseling gevoelig tijdens de duik en aan de oppervlakte, en inderdaad maskeren Door het knijpen waren de bloedvaten achter mijn oog gescheurd, waardoor ik kleine rode puntjes op het ene ooglid kreeg en de eerste stadia van een blauwe plek op het andere ooglid.
Wat betreft de botten en de blauwe plekken, ik was niet enorm teleurgesteld dat de volgende duik – bij Bug’s Hole – totaal anders was. En daar hoorde natuurlijk ook het dragen van een nieuwe bij maskeren!
Ondanks de recente storm was het zicht goed en hadden we duidelijk zicht op het levendige koraalrif. instructeur Elvin tikte op zijn tank om mijn aandacht te trekken. Ik kon mijn geluk niet op – na acht jaar duiken had ik mijn eerste zeepaardje vorig jaar pas in Grenada gezien, maar binnen enkele minuten na de duik op de Nevis-duik was hier nog een.
Ik keek zo aandachtig naar het mooie gele wezen dat ik bijna een groene schildpad miste die voorbij schoot.
De schildpad leidde me op zijn beurt af van een enorme pijlstaartrog, bijna net zo groot als ik, begraven in het zand, en een andere kleinere straal iets verderop.
Een slaslak, die eruitzag als een bal warrig wit haar, slenterde langs een rots, en een blenny gluurde met zijn kleine zwarte gezichtje uit een gat in het koraal.
Er was zoveel leven op het rif: twee octopussen, een groene en een honingraatmurene, een bot met grote ogen, kreeften, trompetvissen, talloze valse pijlkrabben, flamingotongen en een paar kogelvissen – waarvan er net één moet zijn geweest Hij schrok, omdat zijn stekels alle kanten op staken.
Oh, en nog vijf zeepaardjes.

Ik was bijzonder TROTS van de eerste zijn die een oranje zeepaardje ziet, gecamoufleerd tegen een stuk koraal. Of dat dacht ik toch. Elvin keek op om de aandacht van de groep te trekken en zweefde voor me, wijzend naar het zeepaardje zelf. Ik was te verdiept geweest om te beseffen dat hij het ook had opgemerkt.
Het was een lange, ondiepe duik, bijna een uur op een maximale diepte van 11 meter – maar goed ook, want er was zoveel te zien.
De enorme verscheidenheid van het leven beneden had mij afgeleid van mijn blessure. In de duikwinkel keek ik in een spiegel en ontdekte dat mijn gekneusde oog halfgesloten was opgezwollen.
Terug op Paradise Beach hielp een pak ijs de zwelling te verminderen en een grote zwarte blauwe plek naar voren te brengen. Maar goed dat ik mijn zonnebril had ingepakt!
Ik wilde mijn reis niet laten verpesten door een vervelende blauwe plek, dus de volgende dag was ik klaar voor onze duik bij Nag's Head North – zo genoemd omdat het de vorm van een paardenhoofd heeft.
Het rif wemelde van het leven: tussen het pijlerkoraal, heldere zeewaaiers en sponzen vonden we koraalduivels, steenvissen, koffervissen, murenen, octopussen en verschillende geelkopkaakvissen.
Er was net weer een pijlstaartrog langs ons heen gevlogen toen ik, omhoogkijkend, een enorme zilvervis ver boven me zag opdoemen. Elvin zag mij ernaar kijken en lachte terwijl hij om ons heen gebaarde; dit was er maar één uit een hele school bas.
Tijdens onze pauze tussen Nag's Head North en onze volgende duik, Shitten Bay, zat ik met de schipper op het bovendek en koesterde me in de middagzon.
Er was een klein eiland vlakbij waar veel vogels omheen vlogen. Omdat we tijd hadden om te doden, reden we de boot dichterbij om het beter te kunnen zien.
Donkerbruine pelikanen doken het water in, op jacht naar vis om mee terug te brengen naar hun jongen, die zich in de boomtoppen nestelden en nog niet oud genoeg waren om te vliegen. Fregatvogels cirkelden boven ons hoofd en we zagen zelfs ijsvogels vliegen.
De aanblik van een schildpad die naar adem kwam, herinnerde ons eraan dat we hier waren voor wat zich onder de oppervlakte bevond, niet boven, en we kleedden ons weer aan.

SHITTEN BAY WAS BETER dan de naam deed vermoeden, wat een opluchting was.
We zagen geen schildpadden onder water, maar we zagen wel groene murenen, meer kogelvissen, koffervissen, koevissen, een enorme rog en een paar kleine garnaaltjes voordat we er een einde aan maakten.
Frustrerend genoeg klom ik net weer op de boot toen de rest van de groep een adelaarsrog zag. Tegen de tijd dat ik er weer in sprong, was het verdwenen.
Omdat ik klein ben, heb ik de neiging om te merken dat mijn spieren pijn doen na een paar dagen zware tanks te hebben getild. Dus, terug aan land, bezocht ik de warmwaterbronnen nabij het Bath Hotel, waar admiraal Nelson op het eiland verbleef.
De bronnen zijn zo heet dat je slechts 43 minuten per keer in het heetste bad (15°C) kunt blijven, maar de lokale bevolking zweert dat de meer dan 70 mineralen in het stomende water een wondermiddel tegen kwalen zijn.
Van de warmwaterbronnen op het land verhuisden we naar de Hot Springs-duikplek waar we naar bepaalde delen van het rotslandschap zwommen en onze handen uitstrekten om de temperatuurverandering te voelen waar stralen heet water uit spleten in de rots ontsnapten.
We hebben niet zoveel leven gezien tijdens deze duik (slechts gedeeltelijk omdat mijn maskeren bleef maar overstromen) maar het vinden van de juiste ventilatieopeningen in de rotsen om de warmwaterbronnen onder water te ervaren was op zichzelf al behoorlijk bijzonder.
Church Reef zou mijn laatste duik van de reis zijn, en een geweldige manier om op een hoogtepunt te eindigen. Tropische wezens vulden het rif: gevlekte slurfvissen, gestreepte koraalgarnalen, octopussen, kreeften en heremietkreeften, meer roggen, trompetvissen, koffervissen, valse pijlkrabben en een steenvis.
Deze laatste twee locaties lagen vlak voor de kust van het Paradise Beach-resort, dus we konden vanaf de boot terugkijken op de pittoreske kegelvormige daken, ontworpen om de vorm van Nevis Peak te weerspiegelen.
Onze laatste duik was voorbij en ik ging meteen op weg naar mijn favoriete lunchplek: Sunshine’s on Pinney’s Beach.
Omdat ik niet meer hoefde te duiken, kon ik genieten van een paar van de beroemde Killer Bee-cocktails zonder bang te hoeven zijn dat ik “gestoken” zou worden.
In overeenstemming met hun reputatie waren slechts twee kleine plastic bekertjes cocktail sterk genoeg om recht naar mijn hoofd te stijgen. Ik was niet jaloers op de katers van de zonverbrande Amerikaanse toeristen die ze de hele dag hadden gedronken.

OPTIES VOOR MIJN FINALE De dagen op het eiland varieerden van paddleboarden en snorkelen tot een spabehandeling of een wandeling door de Botanische Tuinen van Nevis, waarbij je de tropische bomen, planten en bloemen van over de hele wereld bewonderde.
Het eerste wat mij aan Nevis opviel was de berg, en tijdens mijn hele reis was Mount Nevis altijd in zicht geweest. Ik wilde dus niet weggaan zonder het van dichtbij te hebben gezien.
De deskundige lokale gids Alfred Tysoe, beter bekend als Baba, begeleidde me op een wandeling naar de watervallen van de berg, waarbij hij onderweg de flora en fauna van het regenwoud in zich opnam, waarvan er vele als kruidengeneesmiddelen worden gebruikt.
Bij zonsondergang draafde ik langs het strand tijdens een begeleide paardrijtocht met Nevis Equestrian Centre en was terug in het resort voor een laatste rumpunch onder de sterren.
De groene tint die zich nu over mijn gekneusde oog verspreidde, gaf aan dat mijn tijd op het eiland ten einde liep.
Uiteindelijk kan ik het alleen maar eens zijn met Christoffel Columbus, die Nevis omschreef als “Koningin van het Caribisch gebied”.