EURO DUIKER
Deel 3
Ze zullen de tour niet laten stoppen door een pandemie – ondanks de hindernissen lijkt het duiken zelfs steeds beter te worden voor de Zweedse filmmakers LINN VENNBERG en MATTIAS GRANBERG nu ze het Iberisch schiereiland bereiken. Als je daar nog niet hebt gedoken, staat je misschien een verrassing te wachten...
Geparkeerd bij Cabo Espichel.
Dezelfde ochtend waren we bezig met de voorbereidingen Om aan boord van de veerboot van Dover naar Duinkerken te gaan, waaide storm Francis over Groot-Brittannië en Frankrijk.
Onze veerboot kon zoals gepland het Kanaal oversteken en aan de andere kant zetten we ons kamp op om de storm af te wachten totdat we konden gaan duiken.
Net als eerder in Normandië vonden we een duikclub met een aantal behulpzame leden die aanboden om met ons te gaan duiken.
Gezien de recente storm waren onze verwachtingen vrij laag, en eenmaal in het water ontdekten we dat het zicht zo slecht was dat we het wrak en elkaar nauwelijks konden zien. Foto's maken of video- was niet aan de orde.
We hadden nog steeds een goede dag en kregen van dichtbij uitzicht op de lokale dolfijn, die meestal rond een van de wrakken in het gebied leeft. En een dag op zee in goed gezelschap is altijd een goede dag. We zullen terug moeten komen om in betere omstandigheden te duiken.
Na die ongelukkige tweede poging om naar de wrakken van Frankrijk uit de Tweede Wereldoorlog te duiken, gingen we rechtstreeks naar Peniche, Portugal, en onze geplande duik in het zeereservaat Berlengas. Deze bestaat uit drie eilandengroepen, het hoofdeiland Berlenga Grande, Estelas en Farilhões-Forcadas.
Verscheen in DIVER februari 2021
Het meeste duiken gebeurt rondom Berlenga Grande, en tussen de duiken door is het mogelijk om aan land te gaan om het eiland te verkennen, te ontspannen op het strand of te lunchen in het restaurant. Op de kleinere buitenste eilanden wordt minder vaak gedoken omdat ze meer blootgesteld zijn.
Er zijn veel schilderachtige grotten om te verkennen rond Berlenga Grande. Onze favoriete duik was een van de grotere, bewoond door een enorme school nieuwsgierige grijze triggers.
Het was een surrealistische ervaring om de duisternis binnen te gaan en honderden ogenblikken later omringd te zijn door de vissen. We hebben twee hele duiken besteed aan het verkennen van hun huis en het leren kennen.
Verder zijn er veel octopussen op duikplekken rondom het eiland en zagen we ook inktvissen en scholen zeebrasem. Op één locatie hebben we zes John Dory’s gezien – het zijn woonhuizen, dus het is bijna gegarandeerd dat je ze ter plekke tegenkomt.
Op een dag bereikten we ook Farilhões-Forcadas en doken over een prachtige muur bedekt met paarse gorgonen.
Als bonus zwom er een groep dolfijnen naast de boot mee, springend en spelend in de golven op de terugweg op de laatste dag. Ze zijn een bekend verschijnsel in dit gebied en het was een perfecte manier om ons verblijf daar te beëindigen.
Een ander hoogtepunt van Berlengas waren de warme douches die in het duikcentrum werden aangeboden. Aan het begin van ons verblijf in Groot-Brittannië waren de campings nog gesloten, en toen ze open gingen, waren ze overal waar we gingen volgeboekt. In Frankrijk hadden we hetzelfde ontdekt en daarom hadden we besloten dat we nooit meer een echte warme douche als vanzelfsprekend zouden beschouwen.
We hebben wel een kleine buitendouche met het busje en Groot-Brittannië zit vol met mooie meren om in te zwemmen, dus we hebben ons de afgelopen twee maanden kunnen wassen, maar het is niet hetzelfde als een warme douche met goede waterdruk. Vooral op koude, regenachtige dagen.
Na vele goede duiken en bijna evenveel warme douches vervolgden we via Portugal naar Sesimbra om te duiken in het zeereservaat Arrábida.
De beschutte ligging biedt het hele jaar door goede omstandigheden om te duiken.
Op de eerste dag hebben we twee plekken gedoken in de buurt van de centrale zone van het reservaat, waar geen activiteiten, inclusief duiken, zijn toegestaan. De grote rotsblokken waaruit het rif bestond, waren bedekt met gorgonen van verschillende kleuren en andere begroeiing.
Om hen heen vonden we vele soorten vissen, naaktslakken en Octopus. De riffen van Arrábida zijn vol leven.
De volgende dag gingen we de andere kant op, ten westen van Sesimbra, om het wrak van een Nigeriaans vrachtschip te verkennen dat in 1989 anderhalve kilometer voor de kust buiten Cabo Espichel zonk.
Het wrak van de rivier de Gurara ligt in twee stukken, iets uit elkaar. De boeg is dieper, dus daar zijn we begonnen.
De oppervlaktestroming was zo sterk dat we ons langs een lijn naar de voorkant van de boot moesten trekken om de afdalingslijn te bereiken; hard werken met het dragen van de camera.
Eenmaal beneden nam de stroming af en hadden we geen probleem om rond de boeg te komen.
Het grootste deel van het wrak is vrijwel intact, ligt op zijn kant en is bedekt met gorgonen. Er zijn ook enkele doorgangen en plekken om het wrak binnen te gaan.
Voor de tweede duik zijn we naar het meer afgebroken achterschip gegaan, waar de propeller en delen van het machinehuis te zien zijn. Het is een goed bewoond kunstmatig rif, en we vonden zowel zeepaling als murenen, octopussen en zowel zebra's als gewone zeebrasems.
Het is een interessante plek, of je nu de voorkeur geeft aan wrakken zelf of aan het leven in zee.
In de daaropvolgende weken we verkenden de kust en stranden van Zuid-Portugal en de kronkelende bergwegen in Andalusië, Spanje.
We bezochten de historische steden Alhambra en Ronda en genoten van het prachtige landschap in de Sierra Nevada voordat we op weg gingen naar onze volgende duikbestemming, Cabo de Palos.
Buiten het kleine vissersdorpje ligt een Europese hotspot, het zeereservaat Islas Hormigas. Onze verwachtingen waren zo hooggespannen dat we deze probeerden te temperen om teleurstelling te voorkomen toen we de boot laadden voor de eerste duik.
Het duurde slechts enkele minuten om de duikstek te bereiken en toen de boot eenmaal aan de boei was vastgemaakt – in het reservaat mogen geen ankers worden gebruikt – begonnen we met het uitrusten.
Net als in Sesimbra was de stroming aan de oppervlakte sterk. We pakten de lijn, trokken ons naar voren en begonnen te dalen. In het heldere water konden we de top uit de diepte zien oprijzen.
Eenmaal beneden begonnen we tegen de stroom in rond de muur te duwen, maar we hoefden niet ver te gaan. Binnen een minuut zaten we midden in een school van bogues.
In de herfst verzamelen deze vissen zich in grote scholen in ondiepe wateren en Islas Hormigas is de beste plek om dit fenomeen te ervaren. En waar nep is, zijn roofdieren.
Als eerste verscheen een school barracuda's, die langzaam voorbijkwamen. Ze lieten ons naast hen zwemmen en omringd worden door hen terwijl ze ons inspecteerden.
Later verscheen er plotseling een school grotere amberjacks die een aantal minuten om ons heen zwermden voordat ze net zo snel langs het rif verdwenen als ze waren verschenen. Dentex vloog over het rif en makreel werd uitgekozen en achtervolgde de bogue met verbazingwekkende snelheid.
Het rif werd ook bewaakt door zoveel tandbaarzen dat het zinloos was ze te tellen. Cabo de Palos en een ander reservaat zijn de plaatsen in Spanje waar de grootste aantallen tandbaarzen voorkomen.
Na die eerste duik, we kwamen tot de conclusie dat we ons geen zorgen hoefden te maken dat onze verwachtingen te hoog waren gesteld. Deze site had ze overtroffen.
Twee weken lang doken we rond het reservaat, en elke duik was net zo spectaculair als de eerste. De tandbaarzen waren er altijd in grote aantallen en het personeel van het duikcentrum zei dat ze vrijwel zeker konden garanderen dat ze ze zouden zien. Bij elke duik zagen we barracuda's en dentex.
Makreel dwarrelde regelmatig voorbij, en op één plek werden we tijdens onze veiligheidsstop omringd door grotere jachtbommen aan de oppervlakte.
Op een dag doken we op het wrak van Isla Gomera, dat in 1946 tijdens een storm zonk.
Het staat algemeen bekend als El Naranjito – ‘kleine sinaasappel’ – vanwege de citruslading die het destijds vervoerde. Het fruit bleef wekenlang aanspoelen.
Het wrak is geheel intact en rechtopstaand.
Het begint op 28 meter, dus we raden aan om er met nitrox te duiken. Met lucht was de bodemtijd zeer beperkt en het lukte ons niet om zoveel van het wrak te zien – hoewel we als fotografen/videografen de neiging hebben om langzaam te bewegen.
Omdat we een tijdje in Cabo de Palos verbleven hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat spullen vanuit huis te laten versturen, maar het pakketje moest nog aankomen toen het tijd was om te vertrekken. We wachtten een paar dagen, maar moesten uiteindelijk verder omdat we maar twee dagen hadden om in L’Estartit te komen.
Het duikcentrum bood vriendelijk aan om het pakketje door te sturen. Uiteraard arriveerde het de dag na ons vertrek in het centrum.
L'Estartit betekent het zeereservaat van de Medes-eilanden – de plaats waar we zeven jaar eerder voor het eerst een camera onder water hadden genomen.
We waren in Barcelona geweest en namen een dagje uit om twee duiken rond de eilanden te maken. Met slechts twintig duiken op zak had Mattias erin geïnvesteerd
een GoPro met een headmount.
Ongeveer tien minuten na de eerste duik had ik ontdekt dat er niet langer een camera op zijn hoofd zat, en we hadden onze weg terug gevolgd naar de afdalingslijn en ontdekten dat deze op de bodem lag.
Tip voor aspirant-videografen: monteer geen camera op uw hoofd totdat u heeft geleerd uw drijfvermogen te beheersen en u zich kunt concentreren op aanvullende uitrusting!
De resulterende beelden waren niet de beste, maar de verwerking ervan had een interesse gewekt die ons ertoe bracht te blijven leren en evolueren. We leren nog steeds iets nieuws om ons bij elke duik te helpen verbeteren.
Deze keer was onze eerste duik bij La Vaca, een tunnel bedekt met paarse gorgonen. Je kunt er doorheen zwemmen naar de andere kant van het eiland. Er omheen zwemmen grote tandbaarzen die gewend zijn aan maar nog steeds nieuwsgierig zijn naar duikers. Eén zwom naar me toe om mijn camera te inspecteren en besloot na een tijdje mijn diffuser te proeven, een witte plastic schijf die aan de flitser hing. Uiteindelijk classificeerde hij het als oneetbaar, liet het los en zwom weg.
De tweede dag doken we in een kanaal tussen twee eilanden. In het ondiepe gedeelte, waar de zeebodem aan weerszijden van de eilanden afhelt, vonden we honderden grote barracuda's, die zich uitstrekten van de bodem tot aan de oppervlakte.
Het zicht nabij de zeebodem was niet optimaal, maar dichter bij het oppervlak klaarde het water op en konden we genieten van het gezelschap van deze grote roofdieren.
Ronddobberen in een school barracuda's is naar onze mening een van de beste ervaringen tijdens het duiken.
Voor de middagduik zwommen we langs een muur bedekt met paarse gorgonen, zagen een school koebrasem, kwamen dicht bij nog meer tandbaarzen en werden opnieuw omringd door een school grotere amberjack.
De manier waarop ze uit het niets verschijnen en je omringen voordat ze weer in het blauw verdwijnen, is indrukwekkend.
De laatste dag zijn we aan de andere kant van het kanaal gedoken en besloten om te kijken of we de barracuda nog konden vinden.
Onderweg zagen we nog meer tandbaarzen, amberjacks en dentex – en de barracuda vonden we ook weer.
Zoals gewoonlijk lieten ze ons weer in hun midden zwemmen, waardoor we een glimp kregen van hoe het is om een barracuda te zijn.
Praten met mensen die werken in de toeristische sector in Spanje was het duidelijk dat de pandemie velen van hen indirect had getroffen. Bij een duikwinkel werd ons verteld dat deze dit seizoen ongeveer 60% van zijn inkomsten had verloren. Wat duikcentra leek te hebben gered, was het aantal lokale mensen dat hun cursus in open water had gevolgd en het duiken had ontdekt.
Toen we in Catalonië aankwamen, waren de restaurants ook gedwongen weer te sluiten, dus we wisten wat een moeilijke tijd de eigenaren en hun werknemers hadden.
We waren klaar met duiken op de Islas Medes, maar moesten nog wachten tot ons pakket ons had ingehaald. Het duurde vier dagen voordat we onze reis de Pyreneeën in konden vervolgen om te genieten van de prachtige herfstkleuren in de bergen.
Op grotere hoogte begonnen de bladeren van kleur te veranderen en het landschap was geweldig. We wandelden een week in de bergen aan de Spaanse kant, met het plan om de Franse Pyreneeën verder te verkennen voordat we teruggingen naar de kust richting Italië.
Maar opnieuw dwong Covid-19 ons onze plannen te wijzigen. Frankrijk begon te sluiten en besloot uiteindelijk terug te keren naar een landelijke afsluiting.
Terwijl we dit schrijven zijn we dus nog steeds in Spanje om de ontwikkelingen in Frankrijk en Italië af te wachten, terwijl we proberen onszelf zoveel mogelijk te isoleren. Volg de reis verder Instagram (@oceaan.blootstelling), Facebook en YouTube (@Oceaanblootstelling).
Wij hebben gedoken met…
ACUASUBOESTE in Peniche biedt twee duiken aan bij Berlenga Grande voor 70 euro met kitverhuur voor 20 euro. Het vertrek is om 9.30 uur en u keert in de middag terug naar de haven. Er worden PADI- en SSI-cursussen gegeven en er zijn faciliteiten voor het spoelen en opbergen van uitrusting, en kleedkamers met douches. acuasuboeste.com
UNISUB L'ESTARTIT biedt één duik aan vanaf 36 euro, met kortingen voor meerdere duiken. Huuruitrusting kost 16 euro voor de eerste duik, daarna 12.5 euro. Er is één duik in de ochtend en één in de middag. Het centrum biedt PADI-cursussen en kan accommodatie en verblijf-en-duikpakketten regelen. Kit kan worden afgespoeld en op de boot worden bewaard, unisub.es
DUIKERS CABODE PALOS (foto) vraagt 45 euro voor een duik in het zeereservaat Islas Hormigas, met pakketten zoals vier duiken voor 158 euro. Het geeft PADI-cursussen, beschikt over faciliteiten voor het spoelen en opbergen van spullen, verhuurt uitrusting en kleedruimtes met douches. Het kan accommodatie regelen, diverscabodepalos.com
DUIKCLUB CIPREIA in Sesimbra maakt twee duiken voor 64 euro met huur van een uitrusting voor 20 euro, 's morgens of' s middags. Het geeft SSI-cursussen en beschikt over spoel- en uitrustingopslag- en kleedkamers met douches, duikclubcipreia.com
