NUDI GB

“WAT EEN GEWELDIGE SITE!” Ik was enthousiast tegen Jim de schipper, terwijl hij me hielp met mijn vinnen.
Hij lachte. “De meeste mensen zeggen: ‘Waarom heb je je daar druk over gemaakt? Het is gewoon zeewier en er is niets te zien! ''
Ik leunde achterover op de bank en maakte mijn BC-riemen los, gretig om naar de achterkant van mijn camera te kijken om te zien of ik iets van waarde had vastgelegd.
In en tussen de gebruikelijke onscherpe beelden in de zoeker waren er een paar waar ik blij van werd. Jim Anderson had gelijk: dit was een van de beste naaktslakkenplekken in Schotland.
We waren die ochtend uit Eyemouth vertrokken, langs de grijze zeehonden die hun dagen doorbrengen met poseren voor de toeristen, en de heerlijk kalme zee op.
We waren naar het noorden gegaan, langs de kust naar St Abb's Head, dat enorme rotsblok dat, als het in de Noordzee wegvalt, een ingewikkelde reeks pinakels en geulen wordt.
Terwijl ik beelden aan het verwijderen was, kwamen er nog een paar duikers terug. ‘Heb je gezien hoeveel Acanthodoris pilosa er waren?’ vroeg er een. Binnen enkele minuten nadat ze hun uitrusting hadden uitgetrokken, waren de experts aantekeningen aan het vergelijken, en ik was verdwaald.
Ik zou teleurgesteld zijn geweest als het anders was geweest. We waren halverwege een reeks duiken als onderdeel van het Scottish Nudibranch Festival, en ik zou veel leren.
Terwijl ik in het blij-om-een-kleurrijk-te-zien-stadium zat, was ik blij dat er mensen in de buurt waren die me precies konden vertellen wat ik aan het fotograferen was.
Ik ben nog lang niet geobsedeerd door naaktslakken, maar ik begrijp waarom ze zo'n bron van interesse zijn.

NUDIBRANCHS ZIJN een van de meest kleurrijke dieren in de oceanen. Er is niets dat op hen lijkt, afgezien van platwormen misschien, die velen van ons, leergierige nudi-nieuwkomers, in verwarring brengen.
Misschien zijn het hun neushoorns, de zintuigen aan het “hoofdeinde” die hen een schattigheidsfactor geven, evenals hun langzaam bewegende, gemakkelijk te fotograferen karakter. Misschien is het gewoon dat ze zo anders zijn dan dieren op het land, wat ons eraan herinnert hoe opmerkelijk de onderwaterwereld is vergeleken met onze alledaagse levens boven de oppervlakte.
Ik weet het niet zeker, maar ik kan volkomen begrijpen hoe, met een macrolens op een camera, een duik die sommigen misschien saai vinden (geen spoor van een wrak, en slechts tot 10 meter) bijzonder kan worden.
Voor mij is er iets magisch aan het licht van mijn fakkel dat over een prachtig gekleurd juweel valt te midden van de duisternis en kou van typische Britse duikplekken.
Op het eerste gezicht zijn de wateren voor de zuidoostkust van Schotland misschien niet de eerste plek waar je aan denkt om een ​​naaktslakkenfestival te organiseren. Tropische bestemmingen komen gemakkelijker in je op, Anilao en Lembeh zijn er maar twee.
Je zou het echter mis hebben, want de Britse zeeën wemelen van het leven en van naaktslakken. Het kan zijn dat je ze niet hebt opgemerkt.
Onder het genot van een kopje koffie en zelfgebakken taart genoten we van de zomerzon en de vrijwel vlakke, kalme zee. Ik heb slechts een handvol duiktrips gemaakt in dit deel van de wereld, en elke keer moest ik terugdenken aan gesprekken met mensen op liveaboards die zworen dat ze niet “naar huis” zouden duiken.
Een kleine groep dolfijnen zwom voorbij, richting het zuiden, en de lucht was vol zeevogels: stormvogels, zeekoeten en drieteenmeeuwen. Zoveel leven. Toegegeven, een zomerstorm kan je plannen verpesten, maar als de omstandigheden goed zijn, is duiken van wereldklasse voor de deur.
We waren aan het duiken vanaf de twee boten van Marine Quest, Silver Sea en Jacob George, en het team behandelde ons uitzonderlijk goed.
Een geschiedenis van lokale visserij en bergingsduiken (in de tijd van met de hand aangezwengeld luchttoevoer aan de oppervlakte en koperen hoeden) paste bij de overstap van het familiebedrijf naar de duikindustrie.

ONS OPPERVLAKTE-INTERVAL was voorbij en Jim gaf ons een korte briefing over de beste manier om de muur en de doorgangen te verkennen. Terwijl we afdaalden, mijn computer registreerde 13°C en, terwijl ik een beetje gas aan mijn droogpak, Ik kon minstens 15 meter ver kijken! Dit was uitstekend zicht.
Om ons heen waren de rotsen die van de kliffen erboven naar beneden waren gevallen, bedekt met weelderige groei van zeewier – van fijne bladeren tot enorme groei van kelp, waarbij elk massief, bladachtig blad met een dikke stengel aan de rots was verankerd en stevig vastzat.
In dit onderwaterbos krioelden krabben en op het kelp zelf graasden kauri's en blauwgestraalde zeeslakken.
Ik kon ook naaktslakken zien. In werkelijkheid waren het er honderden. Ik deed mijn best om de hele kleine te zien, niet veel millimeters lang.
Door een paar foto's te maken en ze op het scherm van de camera te bekijken, bleek dat het de gewone Polycera quadrilineata was, een ideale naaktslak voor beginners, die ik al eerder had gezien. Ze zijn gebruikelijk en aantrekkelijk, met gele details op hun kieuwen en neushoorns. Vier gele strepen op het lichaam verklaren hun wetenschappelijke naam.
Ik vroeg me af hoe vaak ik deze kleine karakters tijdens eerdere duiken was tegengekomen? Hoe vaak had ik de zeewierrijke ondiepe wateren genegeerd om de diepte in te gaan, waarbij ik deze groene wereld volledig negeerde?
Tussen de kelphouders veranderde het zeewier van groen in een rijke bordeauxrode tint onder het spotlicht van mijn camera en daar, puur wit reflecterend, bevond zich een grote naaktslak met een duidelijk ‘pluizig’ uiterlijk. Dit was Acanthodoris pilosa (zo hoorde ik later), ook wel harige stekelige doris genoemd.
U begrijpt waarom de deskundigen de voorkeur geven aan wetenschappelijke namen. De grote neushoorns die ze gebruiken om de wereld om hen heen te ‘ruiken’, geven een pluizig konijnachtig uiterlijk.
Door dieper te duiken en de zijkanten van de rotsblokken te verkennen, die in sommige gevallen metershoge doorgangen vormen, kwamen we bij een heel ander zeegezicht terecht.
De rotsen waren bedekt met zuiver witte gezwellen van dodemansvingers en grote stukken kleurrijke anemonen, die qua kleur en enorme aantallen met alles uit de tropen konden wedijveren.
Ik ving een glimp op van iets helders en herkende een naaktslak met de toepasselijke naam kristallen punten. Dit zijn veel voorkomende en gemakkelijk te zien naaktslakken die lijken te gloeien onder fakkellicht.
De uitsteeksels op hun lichaam, die als kieuwen dienen en dunne draden van het spijsverteringskanaal bevatten, zijn getipt met helder wit en blauw.

Het ging goed met mij bij het spotten van de grotere naaktslakken, maar er zou nog veel meer volgen. Toen ik met de boot terugging naar de haven, raakte ik aan de praat met Jim Anderson, de organisator van het festival en hoofdauteur (samen met Bernard Picton) van het e-boek Scottish Nudibranchs.
Jim lijkt terughoudend om een ​​expert te worden genoemd, hoewel hij meer weet over de 107 soorten naaktslakken en andere zeeslakken die tot nu toe langs de Schotse kust zijn geïdentificeerd dan wie dan ook die ik ooit heb ontmoet.
Ik kon ongeveer vijf soorten herkennen, en hun wetenschappelijke namen zakten langzaam weg in mijn grijze massa, maar ik vermoed dat ik de minst deskundige persoon op de boot was.
Jim maakte in 1987 kennis met naaktslakken op de Seychellen, door een duikinstructeur die een lijst met lokale soorten aan het samenstellen was en gasten gebruikte om te helpen bij het vinden van exemplaren.
“Dit sprak tot mijn verbeelding”, vertelde hij me. “Er waren zoveel diersoorten waarvan ik tot nu toe geen idee had dat ze bestonden, en die zo kleurrijk waren.”
Jim's e-boek is, zegt hij, momenteel de enige gids over Britse naaktslakken die beschikbaar is. A Field Guide to the Nudibranchs of the British Isles door Picton en Morrow is nu niet meer gedrukt, maar komt misschien binnenkort wel weer terug. digitaal formaat, zodat het kan worden bijgewerkt naarmate onze kennis toeneemt.
Hier kunnen duikers helpen. Instanties zoals Seasearch helpen duikers hun waarnemingen en opnames van zeeleven vast te leggen, en gegevens worden vervolgens toegevoegd aan nationale databases over de verspreiding van soorten.
Als je naar de kaarten van veel mariene soorten, waaronder naaktslakken, kijkt, zie je duidelijke hotspots. Dit kan echter eenvoudigweg een weerspiegeling zijn van het aantal duiken dat op bepaalde plaatsen wordt gemaakt.
Hele stukken kustlijn kunnen geweldige leefgebieden zijn voor naaktslakken en andere soorten, maar niemand heeft er nog iets van vastgelegd.
De volgende dag was het weer bloedheet en toen we de haven verlieten, wreven de ijsverkopers zich vrolijk in de handen. We gingen weer naar het noorden en verkenden een aantal prachtig genoemde locaties: Conger Reef, Craig en, onze eindbestemming, Skelly Hole. Ik denk dat het beste voor het laatst bewaard was.
Ik was vastbesloten enkele van de kleinere naaktslakken te fotograferen. Ik had het prima gedaan met de grotere exemplaren, maar was me ervan bewust dat sommige mededuikers kleine exemplaren vonden die, voor mensen met een goed gezichtsvermogen, net zo mooi zijn als hun grotere neven.
‘Dit zou mijn kans kunnen zijn,’ dacht ik, terwijl Jim de boot voorzichtig manoeuvreerde tussen de lange stukken rots die zeewaarts uitstaken. Niet een plek om met deining te duiken, denk ik, omdat de plaatselijke geologie een smalle toegang betekende naar een beschutte plek, omgeven door hoge kliffen die duizenden luidruchtige zeevogels huisvesten.
Toen we afdaalden tot ongeveer 15 meter, maakte de zeebodem van ronde kiezelstenen plaats voor met zeewier bedekte rotsen. Een kleine Octopus leek mij graag te willen ontwijken.
Ik was even verbaasd over de ronde rotsen die allemaal even groot leken te zijn, voordat ik besefte dat dit de lege schalen waren van zeekoeteneieren uit de kolonies erboven.
Misschien kwam het door de mest van bovenaf, maar het zeewier leek hier nog weelderiger, als een soort prehistorisch bos. Het licht en de helderheid van het water waren uitstekend, en zonder stroming kon ik me weer op de kelp concentreren.
Met mijn oude ogen kon ik iets onderscheiden dat misschien een naaktslak was. Ik vuurde veel schoten af ​​en daar was het, een wezen van 4 of 5 mm lang, dat zich voedde met de hydroïden die op de kelpbladeren groeiden. Het was voor mij alleen goed zichtbaar toen ik het beeld ervan op mijn LCD-scherm vergrootte. Ik had betere contactlenzen nodig.

GRININNEREN TEGEN MEZELF en omdat ik me ervan bewust was dat er veel meer naaktslakken om me heen waren dan ik ooit had gedacht, gingen mijn vriend en ik een stukje verder naar buiten.
Ik zag hoe ze met haar fakkel ergens naar toe flitste, en toen ik me omdraaide en mijn ogen nog eens inspande, was er een streep violetroze; Ik had een Flabellina pedata om te fotograferen.
Toen, niet veel centimeters verderop, bleek een klein bruin kloddertje een prachtig klein wezentje te zijn met kleine blauwe vlekjes op de flanken. Aegires punctilucens is een van die namen die niets betekent totdat je, net als ik, leert dat punctilucens 'met licht gespot' betekent, of iets dat in de buurt komt van die vertaling.
Het toevoegen van nog twee soorten aan mijn lijst was een geweldige manier om de duik af te ronden. We hadden ongeveer 50 minuten bereikt en het werd een beetje koud. Ik had ruim 100 bar over in mijn cilinder van 15 liter en een geheugenkaart met zo'n 20 nudi's erop.
Mijn buddy was ook blij om terug te keren naar de oppervlakte, ondanks het resterende gas, dus stuurde ik mijn DSMB op.
Toen ik omhoog keek, zag ik iets in het water – er vloog iets voorbij.
Er waren tientallen zeekoeten, die redelijke pinguïnafdrukken maakten terwijl ze overal om ons heen onder water “vlogen”. Ik heb genoten van veiligheidsstops met oceanische witpuntduikers en dolfijnen, maar nooit met vogels. Het was de perfecte afsluiting van een geweldig weekend.

• Het Scottish Nudibranch Festival 2018 zal naar verwachting midden juni plaatsvinden, de exacte data zullen nog worden vastgesteld. Kijk op de website van Marine Quest, marinequest.co.uk