De naam doet je misschien denken aan theetijd, of aan het soort versterkte wijn waar je oma de voorkeur aan geeft, maar het is onwaarschijnlijk dat het beelden oproept van spectaculair duiken.
Louise Trewavas verwachtte weinig, maar vond een aantal geweldige duiken, uitgevoerd in stijl en comfort tegen een verrassend prachtige eilandachtergrond. Je kunt alleen maar gecharmeerd zijn van Madeira, zegt ze.
Ik daal vrij af naar de heldere Atlantische Oceaan wateren van een van de mariene parken van Madeira, terwijl ik mijn best deed om mijn eerste glimp van de zeebodem op te vangen. De ketting van een permanente ligplaats kronkelt weg in het blauw onder mij. Er beweegt iets daar beneden, iets groots. En het is niet een andere duiker.
Een tandbaars zo groot als een grote hond cirkelt in een reeks luie ellipsen rond de ketting. Het beweegt op dezelfde verwachtingsvolle, ongeduldige manier als een peuter heen en weer zwaait op een deur, wachtend tot de volwassenen klaar zijn.
Als ik van bovenaf nader, wordt de ellips breder en sneller, de tandbaars schiet rond een rots en schuifelt dan naar mij toe, met rollende ogen en mond open en dicht alsof hij woorden probeert te vormen. Ik ben gefixeerd.
Dichtbij, dichterbij; de vis draait zijwaarts en biedt mij een perfect zijaanzicht. We zijn nu zo intiem dat ik de kleine luizenachtige parasieten over de kop en schubben van de tandbaars kan zien bewegen.
De rollende ogen kijken mij vol verwachting aan. Als ik nu mijn vingers uitstrek, zou ik dat visvlees aaien...
Met een minachtende staartbeweging gaat mijn tandbaars op pad om met een andere duiker te flirten. En ik kijk naar beneden en besef dat mijn camera nog steeds, ongebruikt, op mijn trimjacket zit – aargh!
Carlos, de duikgids, zingt in zijn DV terwijl hij de duikers bij elkaar verzamelt. De tandbaars zoemt nog steeds rond als een opgewonden puppy en doet er alles aan om de aandacht te trekken. Ik blijf achter, camera in de hand, hopend op een nieuwe kans, en pas nu merk ik mijn omgeving op.
Het onderwaterlandschap is een tuimelende voortzetting van de kliffen erboven, met enorme rotsblokken verspreid over een bed van chocoladekleurig zand.
Stekelige zwarte zee-egels bezaaien het oppervlak van de rotsen en vormen een bedreiging voor iedereen met een onbetrouwbaar drijfvermogen, en een vlaag van kleine damselfish en veelkleurige lipvissen houdt zich bezig in de hoeken en gaten. Een glinsterende school zeebrasem beweegt zich ongehaast tussen de rotsblokken.
We duiken in het zeereservaat van Garajau. De diep vredige sfeer van de plek en de onbevreesdheid van de vissen zijn geholpen door de uitsluiting van de visserij; het is een grote favoriet bij bezoekende duikers.
Mijn maatje geeft een duwtje tegen mijn elleboog – de groep vertrekt zonder mij. Terwijl ik me omdraai om een OK te geven, kom ik oog in oog te staan met een andere, grotere tandbaars.
Ik durf niet te ademen. Ik hef mijn camera heel, heel langzaam op en probeer de flitser te positioneren. De tandbaars maakt een dramatische oogrol en zinkt elegant op de zeebodem, wachtend tot ik hem volg.
Dus ik lig op mijn buik met de camera tegen me aan gedrukt maskeren, in een poging de flitser in de juiste hoek te houden zonder mijn lens daadwerkelijk in de mond van de tandbaars te verliezen.
Mijn buddy heeft opgemerkt dat ik de gids niet volg en gaat luchtig naast de grote vis zitten, terwijl hij een vriendelijke hand op zijn enorme kop legt. De hele scène is zo komisch dat ik het risico loop de opname te verpesten door cameratrilling.
De vis gaapt verleidelijk en poseert als een prima donna. Ik heb nog nooit zo'n medewerking van een vis ontmoet, maar zoals ik al snel ontdekte, is Madeira een plek waar iedereen – inclusief het zeeleven – onberispelijke manieren heeft.
Als ik na de duik boven kom, zie ik meteen aan de glimlach op de boot dat iedereen van de duik heeft genoten. De groep bestaat uit een eclectische groep nationaliteiten: Oostenrijks, Portugees, Deens, Braziliaans, Duits en Brits.
We delen misschien geen gemeenschappelijke taal, maar duikers hebben een griezelige gave om zonder woorden te communiceren.
Terwijl de boot terug stuitert over de golven richting het duikcentrum krijg ik een ononderbroken zicht op Funchal, de hoofdstad van Madeira en de thuisbasis van het grootste deel van de eilandbevolking.
Madeira is een bergachtig binnenland, op mysterieuze wijze omhuld door een wolkendek. De steile kliffen storten abrupt de zee in, getekend door diepe kloven die druipen van het groen.
Huizen met rode daken hangen gevaarlijk vast aan de terrasvormige hellingen helemaal aan de overkant van de baai, en de hotels aan de voorkant hebben een reeks liften waarmee toeristen comfortabel van en naar zeeniveau kunnen reizen.
Als je vanaf de zee omhoog kijkt, zijn de wegen nauwelijks zichtbaar, verborgen door de talrijke tunnels waar automobilisten doorheen slingeren terwijl ze de krappe bochten op en neer rijden.
We passeren de monding van de haven van Funchal, het toneel van dramatische aanvallen van piraten in de 16e eeuw, toen een behoorlijk deel van de 22,000 inwoners werd afgeslacht en veel van de rijkdommen van het eiland werden geplunderd.
Tegenwoordig is de enige inval afkomstig van enorme cruiseschepen die duizenden toeristen uitstoten.
Met oud en nieuw is deze natuurlijke arena het toneel van een fantastisch vuurwerk, de haven zit boordevol bezoekende schepen en jachten en elke kamer in de hoofdstad is vol.
Maar mijn interesse gaat uit naar het wrak van de Pronto, dat rechtop in het zand ligt, precies hier voor de haveningang.
Op 35m, het kleine baggerschip wordt beschouwd als een relatief uitdagende duik, maar is vrijwel perfect als het om wrakken gaat. Het zicht is zo goed dat ik het hele bouwwerk onder me kan zien, bijna zodra ik langs de schietlijn begin te zwemmen.
In de ongeveer twintig minuten die je beschikbaar hebt, kun je het hele ding verkennen, van de propellers tot de afgebroken boeg, zwemmend door het open interieur en even pauzeren bij de machinekamer om te kijken hoe de grote murene zijn hokje deelt met twee opvallend witte poetsgarnalen.
Het zand lijkt hier lichter van kleur, waardoor het wrak een helder, vriendelijk gevoel krijgt. Je hebt geen zaklamp nodig, maar Carlos heeft de zijne toch meegenomen om het overvloedige zeeleven op het wrak te benadrukken.
Hij poseert gedienstig naast de rekwisieten voor mij voordat hij de minder ervaren duikers rond het wrak begeleidt. Ik hoor hem de hele duik geruststellend neuriën.
Elke keer als ik omhoog kijk, verspreidt de nevel van kleine vissen die een halo rond het dek vormen zich voor paren enthousiaste duikers. Mijn vriend wenkt naar een gruwelijk uitziende, griezelige verschijning die in het wrak op de loer ligt.
Het lijkt op een miniatuurspinkrab met een puntige weerhaak als mond. Er zijn vast mensen op deze wereld die dol zijn op pijlkrabben, maar ik ben daar niet een van. Spichtige schaaldieren doen me denken aan mijn oude natuurkundeleraar...
Terug bij het duikcentrum, ik geniet van de luxe van een warme douche met een stapel schone handdoeken bij de hand. Ik denk altijd dat de echte test voor een goed centrum de zorg na de duik is. Madeira Divepoint ligt op zeeniveau in het Carlton Madeira Hotel en de opzet is onberispelijk.
Ik wandel naar buiten om mijn pak in de zon op te hangen en bestel een drankje bij de chique zwembadbar.
Later gaan we eten – de keuken is hier modern-Europees met Portugese invloeden. Enkele van de beste restaurants zijn te vinden in de heuvels boven Funchal, met uitzicht op de baai, en ook in de historische oude stad, dicht bij de haven.
Dit is vakantievilla duiken in zijn puurste vorm, omdat alles is ontworpen om uw leven comfortabel en aangenaam te maken. Voor Britse duikers zal het waarschijnlijk een cultuurschok zijn.
Wilfried en Ralf, die het centrum runnen, zijn echte professionals. Video's en foto's van hun dagen dat ze met haaien duiken op de Bahama's zijn hiervan een duidelijk bewijs. Wilfried heeft een litteken op zijn knie waar een haai met hem in botsing kwam, zijn mond open, een uitstekende tand die zijn beschermende maliënpak doorboorde.
Als ik een wenkbrauw optrek, lacht hij en benadrukt dat de haaien volkomen onschadelijk zijn. Het zijn de gekke toeristenduikers die waarschijnlijk het verdriet zullen veroorzaken.
Toen Wilfried en Ralf besloten de Bahama's te verlaten, konden ze kiezen uit duikcentra over de hele wereld. Na zorgvuldige afweging kozen ze voor Madeira; veilig, zorgeloos, toeristisch vriendelijk, diep beschaafd en al met al een charmante plek om te wonen.
In de middagenMeestal duiken we op het huisrif aan de voorkant van het centrum, waarbij we binnenkomen vanaf de trap op de trailerhelling van het hotel. Nieuwsgierige zonaanbidders kijken op vanaf hun ligstoelen bij het zwembad terwijl we in volle uitrusting voorbij slenteren.
De met keien bezaaide kustlijn maakt al snel plaats voor grotere rotspartijen, maar niet voordat je achtervolgd bent door allerlei soorten zeeleven.
Wilfried loopt voor me en beweegt zich door het water op de ultra-ontspannen manier die ervaren duikers hebben. In zijn kielzog volgt een verzameling glanzende zilverbrasems.
Het 'rattenvanger'-effect is te danken aan een kleine voorraad broodkruimels die hij overal mee naartoe neemt en af en toe uitdeelt om te garanderen dat het nooit saai wordt.
We banen ons een weg naar een pittoreske reeks grotten, uitgesleten in de rotsen als gaten in Zwitserse kaas, wanneer we in een hinderlaag worden gelokt door drie nieuwsgierige inktvissen. Duikers en inktvissen bekijken elkaar van een respectabele afstand.
We pauzeren op de zeebodem om inspanningen te leveren op het gebied van communicatie. De inktvissen hebben een rijke woordenschat aan bewegingen en kleuren. We zwaaien met onze vingers en blazen bellen, als totale numpties.
De dapperste van de inktvis zit recht in Wilfrieds gezicht, en hij maakt geen aanstalten om te ontsnappen als hij zijn hand uitstrekt. Ik stik bijna van schrik als de inktvis op de palm van zijn hand nestelt.
Niemand met een gezond verstand zal dit geloven, denk ik. En dan denk ik aan mijn camera...
FEITBESTAND
ER KOMEN: Vluchten vertrekken elke dag van de week vanuit Groot-Brittannië naar Madeira, maar meestal op maandag vanuit Gatwick. De vlucht naar Funchal duurt iets meer dan drie uur.
DUIKEN & ACCOMMODATIE: Madeira Divepoint opereert vanuit het vijfsterren Carlton Madeira (Pestana) Hotel in Funchal. De meeste duikplekken liggen aan de zuidelijke, meer beschutte kant van het eiland en zijn gemakkelijk te bereiken per boot vanuit Funchal.
Een lijst is beschikbaar op de website Madeira duikpunt website.
WANNEER TE GAAN: April-oktober biedt over het algemeen het beste weer en de rustigste omstandigheden.
MUNTEENHEID: Euro.
TAAL: Portugees, maar Engels wordt veel gesproken.
KOSTEN: Atlantic Holidays (01452 381888) is gespecialiseerd in vakanties naar Madeira. Zeven nachten B&B in het Carlton Madeira, inclusief vluchten en transfers, kost vanaf £ 449, en een pakket van 10 duiken (tanks en gewichten) vanaf ongeveer £ 130. Controleer de laatste prijzen op DiverNet-website voor vakantie Aanbod
